Double post αλλά επιβάλλεται θαρρώ:
6 Likes
Ολλανδική one man band
2 Likes
1 Like
Το καινούργιο Darkthrone το άκουσε κανεις;
2 Likes
Ναι, είναι υπέρτατο άλμπουμ.
5 Likes
Δεν έχω κατασταλάξει στο πόσο καλό είναι μετά από 3 ακροάσεις, αλλά μόνο εκείνο το ανατριχιαστικό δεύτερο μισό του Lost Arcane City of Uppakra να είχε, πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν.
4 Likes
Συμφωνώ, η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Αν και το πιο αγαπημένο μου μέχρι στιγμής είναι το His Master’s Voice.
5 Likes
Μόνο.
4 Likes
Υπάρχει μια πολύ ωραία συνέντευξη του Vorskaath των Zemial, στο Hellenic Metal Cluster όπου μιλάει μεταξύ άλλων για την νέα του μπάντα με τον Equitant, ex Absu και για 2 επερχόμενα άλμπουμ Zemial τα οποία είναι έτοιμα. Βρείτε την κ ακούστε την, λέει πολλά κ ενδιαφέροντα.
Με μέλη της εξέχουσας σκηνής του παγωμένου Trondheim
1 Like
Εμένα πάντως, αυτό το δισκάκι μου άρεσε:
Traditio Satanae
by GORGON
Έχει κάνει κριτική ο Αποστόλης στην κεντρική (το όνομά σου δε φαινόταν καλά λόγω του κοντράστ, ξέρεις εσύ 
, αλλά βοήθησε το εξώφυλλο κι ο τίτλος) για όποιον θέλει περισσότερες πληροφορίες.
Black/death metal με επιροές Immortal και Dissection.
3 Likes
Project του Frater D. από HETROERTZEN που ακροβατεί ανάμεσα σε πρωτόλειες black φόρμες (κάτι σαν εναλλακτικοί CELTIC FROST) και γοτθοατμοσφερικά περάσματα. Φωνητικά που δεν είναι ούτε τσιριχτά, ούτε νεκρομεταλλικά, αλλά πιο μπάσα με λίγη παραμόρφωση.
Αν σας πιάσει, βάλτε και το επόμενό του (Revenant In A Phantom World) που είναι η συνέχεια της βαμπιρικής ιστορίας και ίσως λίγο πιο πιασάρικο.
1 Like
3 Likes
Τα 2 άλμπουμ των Reverorum Ib Malacht έχουν βγει στο bandcamp της μπαντας για ακρόαση. Πολύ πιο ενδιαφέροντα απο το τελευταίο, το οποίο ήταν ένας αχταρμάς από industrial/noise.
2 Likes
Νεος δισκος Unreqvited εκει εξω
1 Like
Οι Ολλανδοί FLUISTERAARS που μπήκανε σε αρκετές λίστες εδώ μέσα και γενικότερα με το Bloem το 2020, θα κυκλοφορήσουν σε μια εβδομάδα νέο δίσκο.
Δείγμα…
edit: Υπάρχει ολόκληρο για streaming μέσω Invisible Oranges.
4 Likes
Ήθελα να σχολιάσω λίγο και το νέο Panopticon, μιας και πρόσφατα τέλειωσα τη δισκογραφία τους έπειτα από συνεχή πίεση φίλτατου user και συντάκτη.
Νομίζω ότι τελικά έχω καταλήξει στο γιατί αυτή η μπάντα δε με μάγεψε τόσο όσο περίμενα. Νομίζω ότι (ιδίως από το “Roads to the north” και πέρα) κάπου με κούρασε η συγκεκριμένη φόρμουλα που έχει κατακτήσει ο Lunn με τα χρόνια. Παραδέχομαι ότι ιδίως μέχρι τότε κάθε album έχει μία πραγματικά μοναδική κατεύθυνση, αλλά από κι έπειτα αυτό κάπου χάνεται προς χάριν μίας συγκεκριμένης ταυτότητας. Διαφοροποιητικά στοιχεία υπάρχουν, π.χ. ο χωρισμός στα 2 του “The scars of man on the once nameless wilderness I and II” (και το ρίσκο ενός καθαρά ακουστικού μέρους) ή τα έγχορδα στο φετινό. Ωστόσο νομίζω ότι αυτά δεν αναιρούν στο ότι ο Lunn ίσως έχει επαναπαυθεί ή αυτοεγκλωβιστεί σ’ ένα συγκεκριμένο μουσικό στυλ που εμένα πλέον με κουράζει -με τη διάρκεια, την ανάπτυξη και τον αριθμό των ιδεών του να είναι ο κύριος παράγοντας. Οι μακροσκελείς εισαγωγές στο στυλ των παλιών Crippled Black Phoenix δεν είναι κακές από μόνες τους, αλλά όταν αυτό απαντάται σε κάθε τραγούδι, τότε κάπου καταντάει βαρετό. Ακόμη, ενώ ένα riff μπορεί να είναι πραγματικά αξιόλογο, ο τύπος θα το ξεσκίσει μέχρι αηδίας μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο: θα το παίξει σε blast για αρχή, μετά με φωνητικά, μετά σε αργό tempo με διπέταλο, μετά με κανένα lead από πάνω, κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Και όταν τα συγκεκριμένα riffs ούτως ή άλλως έχουν τεράστιους κύκλους μέχρι να ολοκληρωθούν, ε, κάπου αυτό κουράζει. Σχεδόν μπορείς να μαντέψεις το κάθε τραγούδι (ή, τέλος πάντων, τα επόμενα 2-3 λεπτά), κι αυτό δεν είναι καλό.
Π.χ. δεν είναι τυχαίο ότι στο “… Again into the light” υπάρχει αυτό το ΕΠΟΣ που ακούει στο όνομα “Moth eaten soul”, που είναι έπος ακριβώς γιατί ξεφεύγει από αυτήν τη νόρμα και σαν δομή, και συνθετικά. Ξαφνικά ακούς σχεδόν death metal riffs λες και μπήκαν οι Morbid Angel (ή μήπως καλύτερα οι Nile;) στο στερεοφωνικό, ακούς απότομα κοψίματα, καμπάνες στο τέλος (είναι γραφτό κάθε κομμάτι με καμπάνα να γαμάει), εκεί που πέφτουν οι ταχύτητες και μπαίνουν τα έγχορδα σ’ ανατολίτικες κλίμακες σχεδόν ζαλίζεσαι, στο καπάκι διπέταλο, ε γάμησέ μας ρε Lunn, όλα σ’ ένα τραγούδι τα έβαλες. Το τραγούδι πραγματικά κάνει κακό στο album γιατί αποκαλύπτει πόσο αδύναμα είναι όλα τ’ άλλα κομμάτια μπροστά του. Είναι τόσο μπουκωμένο σε ιδέες, riffs κι αλλαγές (που ολοκληρώνονται σύντομα και δεν ξεχειλώνουν) που δεν το βαριέσαι με την καμία.
Για να μη γίνομαι άδικος, υπάρχουν κι άλλες στιγμές αξιόλογες, αλλά παραμένουν μάλλον στιγμές. Άντε, και το “Know hope” που έχει πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη και το d-beat στο τέλος είναι σχεδόν λυτρωτικό, απίστευτη έμπνευση για το κλείσιμο του album. Τα καθαρά φωνητικά του έχουν επίσης βελτιωθεί πολύ στα ακουστικά τραγούδια, σχεδόν στο στυλ του Steve Von Till πλέον. Πολύ εντυπωσιακός ο τρόπος που σκάει το πρώτο riff στο “Dead loons” (νομίζω οι πιο χαμηλοκουρδισμένοι Panopticon μέχρι τώρα). Ωραία μελωδία (παραπέμπει αρκετά στο “A sun that never sets”, βέβαια), αλλά κι αυτή σε πόσες παραλλαγές να την ακούσεις;
Υ.Γ. Το “Rope burn exit” από το 06:10 και μετά (και ΙΔΙΩΣ μετά το 07:00) άνετα θα μπορούσε να αποτελεί σύνθεση των παλιών Cradle of Filth!
1 Like
Καλά όλα τα άλλα, σεβαστή η άποψη σου και τα σχετικά, αλλά τούτο δω ρε άνθρωπε
Σε άλλο δίσκο ήταν ή εμπίπτει στην κατηγορία με τα “προβλέψιμα” ;
Για μένα μαζί με το “Know Hope” είναι η απόλυτη δυάδα σε δίσκο για φέτος. Εκπληκτικό κλείσιμο.
Υπάρχουν σημεία, σχετικά με την τεχνική ανάπτυξης των θεμάτων, που συμφωνώ έως ένα βαθμό ως προς τη δόμηση (ή και την επανάληψη).
Αλλά νομίζω, μαζί με τα αυξημένα death metal μέρη, έγχορδα, κλπ, πως σε αυτό τον δίσκο οι Panopticon δίνουν κάτι αρκετά ανανεωτικό.
Ναι, έχει πολλή πληροφορία και σε σημεία οι διάρκειες λειτουργούν αρνητικά, αλλά ίσως είναι το πιο ομοιόμορφο και συμπαγές άλμπουμ τους εδώ και χρόνια, και από τα καλύτερα της χρονιάς, για μένα.
Κουβέντα να γίνεται βέβαια ε.
Υ.Γ. Μωρέ λες αυτή η ρημαδα η πίεση να λειτουργεί και αρνητικά μερικές φορές και να προκαλεί αντιδραστικότητα ? Χαχ
1 Like
Καλά, εννοείται κουβέντα να γίνεται, δε λες πάλι καλά που έχουμε το χρόνο να είμαστε τόσο ψυχαναγκαστικοί ώστε όχι απλά ν’ ακούμε ένα δίσκο, αλλά να καθόμαστε να σπαζοκεφαλιάζουμε κιόλας γιατί δε μας αρέσει, ή γιατί μας αρέσει κλπ;
Π.χ. το από πάνω πραγματικά με κουράζει. Κανένα νόημα 6 λεπτά εισαγωγή, ρε φίλε, και δε μιλάμε και για κανένα τόσο φοβερό χτίσιμο ή κατάληξη. Κάν’ την 3 λεπτά, ρε άνθρωπε. Και μετά έχει αυτό το θεματάκι που έλεγα, ότι προσωπικά για εμένα δεν υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης στο άλλο μισό του κομματιού. Σ’ αντίθεση με το “Moth eaten soul” π.χ., ή ακόμα και το “Dead loons” όσον φορά την ακουστική εισαγωγή του και το riff που μπαίνει μετά. Ακούγεται (και είναι) τόσο εντυπωσιακό γιατί είναι σαν να κόβει το κομμάτι στα δύο (με την καλή έννοια). Δηλαδή βρίσκω το συγκεκριμένο κομμάτι που post-αρες χαρακτηριστικό παράδειγμα της λογικής του Lunn να ξεχειλώσει μία ακουστική εισαγωγή χωρίς ιδιαίτερο λόγο και κατά τη μετάβαση στο 2ο μέρος απλά να την αναπτύξει με πιο ακραίο ήχο, αλλά παραμένοντας πάνω-κάτω στα όριά της.
Δηλώνω πρωτοδισκάκιας (αν και δεν ξέρω αν έτσι λέμε αυτούς που απλά γουστάρουν τον 1ο δίσκο ή ακούνε την μπάντα από τον 1ο της δίσκο).
Το πρωτο