Λίγο περίεργο που δεν έχει αναφερθεί μια από τις πιο χοτ μπάντες αυτή τη στιγμή στο χώρο του raw black metal, οι Kommodus, από την Αυστραλία. One man band, οπότε λίγο άκυρος ο πληθυντικός. Ο ιθύνον νους της μπάντας είναι ο The Infernal Emperor Lepidus Plague (ναι, οκ).
Έχει 4 ντέμο από το 2017 που ξεκίνησε, διάφορα splits (με Burier, επίσης από Αυστραλία που πρέπει να τσεκάρετε, Valac, Grógaldr, Pan-Amerikan Native Front, το οποίο περιμένω κ αξίζουν) κ ένα full-lenght το οποίο κυκλοφόρησε το '20 κ πήρα πρόσφατα.
Το ομώνυμο λοιπόν άλμπουμ, είναι αυτό που θα αναφέρω εδώ.
Η διαφορά με τα διάφορα σχήματα του raw black metal είναι ότι εδώ θα βρείτε εκπληκτικά riffs, που παραπεμπουν όχι μόνο σε black metal αλλά κ σε πιο heavy metal στιγμές. Η παραγωγή επίσης είναι τέτοια που να βγάζει στην επιφάνεια στην φοβερή κιθαριστική δουλειά κ να μην είναι θαμμένη κάτω από στρώσεις θορύβου.
Ακούστε το άλμπουμ κ αν σας μαγνητίσει όπως εμένα, μπορείτε να ψαχτείτε κ με τα demos. https://kommodus.bandcamp.com/album/kommodus
Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος μ’ αυτήν την πρόταση.
Γνωστά μέλη της ελληνικής D.I.Y. σκηνής σ’ αυτό το ντεμπούτο-EP με μόλις 4 τραγούδια. Το βάζω εδώ στο black metal γιατί κατά βάση black είναι, αλλά οι σύντομες διάρκειες, κάποια κοψίματα και ρυθμοί δείχνουν και προς punk καταστάσεις. Τα φωνητικά είναι στη λογική του Wrest των Leviathan και θα τολμήσω να πω ότι μιλάμε για ερμηνείες εφιαλτικές σε κάποια σημεία. Οι παρατηρητικοί ίσως θυμηθούν και τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια του τελευταίου LP των Καταχνιά όταν ακούσουν το πώς αφηγούνται οι στίχοι στο “Και ο θεός είναι νεκρός” (πάντα για το φωνητικό στυλ μιλάω).
Ο δίσκος ξεκινά χαλαρά, αλλά από το δεύτερο κομμάτι και μετά απογειώνεται. Το “Στο μέλλον”, συγκεκριμένα, νομίζω ότι θα εξελιχθεί σε κομμάτι της χρονιάς -δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το έχω ακούσει.
Οι στίχοι (ποιήματα) χρίζουν ξεχωριστής μνείας. Ίσως σηκώνουν ένα μεγάλο ποσοστό της έντασης που μεταφέρεται στον ακροατή.
Δυστυχώς το bandcamp μετά από κάποιες ακροάσεις ζητά καρδούλες, οπότε το βάζω και από το Youtube.
Είναι εξαιρετικό. Θα πω επίσης πως η φυσική μορφή που περιλαμβάνει το επταιντσο μαζί με hardcover το βιβλιαράκι με τα ποιήματα (αλλά και το συνοδευτικό artwork) είναι τρομερά προσεγμένη και την προτείνω αν την πετύχετε πουθενά.
Συμφωνώ με τα σχόλια σου, αυτά τα κοψίματα και τα ξεσπάσματα στο τέλος το ανεβάζουν πολύ και δένουν ιδιαίτερα με το πνεύμα των στίχων. Ωμός ρεαλισμός με βρώμικες παρομοιώσεις, συνθέτουν μια σαφή αισθητική.
Προσωπική μου αδυναμία το “Κούκλες” αν και οι τέσσερις συνθέσεις έχουν την χάρη τους, με το “Στο Μέλλον” να είναι μάλλον το κορυφαίο. Μακάρι και η συνέχεια να είναι ανάλογη.
Ανακοινώθηκε για 30 Απριλίου η κυκλοφορία του επερχόμενου NEGATIVE PLANE, δηλαδή μιας από τις σημαντικότερες μπάντες του ιδιώματος από τα 00s και μετά. Μπορεί να έχουν 2 δίσκους μόνο μέχρι τώρα, αλλά το περιεχόμενό τους αξιζει όσο 1000 και βάλε ποπ-κορν κυκλοφορίες που συνήθως ξεχνιούνται τον επόμενο μήνα. Ας ελπίσουμε το “The Pact” να συνεχίσει την καλή παράδοση.
Οι OCCULTATION θυμάμαι δεν με είχαν κρατήσει τόσο πολύ, τα FUNEREAL PRESENCE είναι διαμάντια.
Ενδιαφέρον ότι ο Nameless Void πέρασε ένα (μικρό έστω, για ένα demo) διάστημα ως κιθαρίστας στους AFTER DEATH του Mike Browning δηλαδή την αναβίωση των NOCTURNUS (αργότερα NOCTURNUS AD), πράγμα που προφανώς του άφησε πολλά θετικά.
Το μυστικό βέβαια κρύβεται στο “καλλτεχνικό άθροισμα” των 2 βασικών μελών τους. Γενικά οι NP είναι κορυφαίοι σε όλα τους, συνθετικά, στιχουργικά, δεν είναι φαφλατάδες με πολλές συνεντεύξεις, δεν τους βλέπεις σε κλίκες, γκρούπες, για να μην πω για τα live που αποδίδουν εξαιρετικά το υλικό χωρίς να χρειάζονται έναν τόνο από κεριά, μανουάλια και ρόμπες (τα οποία δεν με ενοχλούν, αλλά όταν το κάνουν πλέον όλοι κάπου ώπα).
Λοιπόν, δεν θα το παίξω ιστορία, δεν έχω ιδέα τι εστί YRRE. Ίσως κάποιος από εσάς γνωρίζει περισσότερο γι αυτό το ελβετικό σχήμα;
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι:
Μουσική που έγραψαν και παρουσίασαν για την γνωστή μας ταινία The VVitch.
Προφανώς δεν πρόκειται για τυπικό black metal άκουσμα διότι περικλείει πολλά στοιχεία. Είναι φουλ τελετουργικό, έχει αρκετες post τεχνοτροπίες, είναι όμως κατάμαυρο. Το ακούω και αυτή την στιγμή εμπίμπτει στην κατηγορία too good to be true.
