Μιας και η ουκρανία είναι δυστυχώς στην επικαιρότητα
1 Like
2 Likes
Εκτός από το πάνω, έχουμε κ καινούριο Wampyrinacht, όσον αφορά την ελληνική σκηνή.
3 Likes
4 Likes
Και οι Deviser κυκλοφόρησαν ένα σινγκλ πριν λίγες μέρες. Δεν έχω ιδέα εάν είναι προπομπός για νέο άλμπουμ.
2 Likes
Τα φωνητικά ακούγονται κάπως περίεργα. Δε βρίσκω άλλη πιο ταιριαστή λέξη.
Επανέρχομαι με μία πρόταση ελληνόφωνου black metal -αυτήν τη φορά πιο «στρωτού», κι όχι τόσο «πειραματικού»/πρωτότυπου. Παρ’ όλα αυτά εξίσου καλοπαιγμένου (για τα δικά μου γούστα, τουλάχιστον).
Ντεμπούτο των Becrah , λοιπόν, τους οποίους δεν ήξερα. Ο δίσκος ξεκινά σχετικά χαλαρά, αλλά εκεί στο δεύτερο λεπτό ξαφνικά μπαίνει ένα riff (θυμάστε το “Nattens madrigal” των Ulver;), η φωνή αλλάζει λίγο χροιά και… καταλαβαίνεις ότι εδώ τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από «απλώς καλά». Στα καπάκια d-beat καλπασμός, μετά αργόσυρτη μελωδία, ναι, οι τύποι χώνουν καλά.
Θα μπορούσα πραγματικά να κάνω track-by-track περιγραφή, πράγμα που σημαίνει ότι οι Becrah έχουν καταφέρει σε κάθε τραγούδι να βάζουν (τουλάχιστον) αξιομνημόνευτα σημεία. Highlights για ‘μένα αποτελούν το couplet του “Νεκροπόλεις” (άλλη riff-άρα από ‘κεί), το τρομερό εισαγωγικό « θυσίααα » πάνω από τις δυσαρμονικές συγχορδίες της εισαγωγής του ομώνυμου κομματιού, η γενικότερη μελωδικότητα του “Το νήμα της τρέλας”, το ΚΑΛΥΤΕΡΟ riff του album που μπαίνει στο δεύτερο λεπτό του “Ο νόμος είναι ο θάνατος”, το ξαφνικό Isis-ικό riff στη μέση του “Χρησμός” και φυσικά το τελείωμα του δίσκου με την απαγγελία.
Δεν παίζουν τίποτα καινούριο οι Becrah. Απλά παίζουν ΤΕΛΕΙΑ αυτό που έχουν διαλέξει να παίξουν. Τίποτα δεν πάει λάθος σε καμία στιγμή, όλα τα κομμάτια είναι όπως θα έπρεπε να είναι σ’ έναν εξαιρετικό black metal δίσκο. Κι εδώ είναι το λεπτό σημείο: κι ένας βαρετός δίσκος θα μπορούσε να μην έχει εμφανές ψεγάδι. Δηλαδή να έχει τούμπανο παραγωγή όπως αυτός εδώ (προσέξτε τι ωραία ακούγεται το μπάσο), να έχεις τις «σωστές» αναφορές, να χρησιμοποιεί τα συνηθισμένα κόλπα που ξεχωρίζουν ένα album, να μην έχει «λάθη» στην τραγουδοποιία κλπ. Κι εσύ να το ακούς και ν’ αναρωτιέσαι: «και γιατί αντ’ αυτού δεν ακούω το “De mysteriis dom Sathanas” ή το “Transilvanian hunger” που έχει τα ίδια πράγματα χίλιες φορές καλύτερα;». Ε, εδώ αυτό δε συμβαίνει, ο δίσκος έχει αυτό που λένε «replay value». Έχει riff-άρες, ιδίως τα riffs και οι μελωδίες τους είναι πολύ δυνατές. Έχει «τσαχπινιές» όπως αυτή η κατάληξη του «ξεσκίζειιιιααα» με το delay στην πρώτη στροφή του ομώνυμου κομματιού που φανερώνουν ότι οι τύποι έχουν αφομοιώσει τόνους μουσικής και ιδεών και ξέρουν πώς και που να χρησιμοποιήσουν το κάθε στοιχείο, πώς να το συνδέσουν, που να το τοποθετήσουν, πώς το να το «ξαναγεννήσουν». Πού η φωνή θα γίνει πιο Attila, πού θα μπει το crust riff (ευτυχώς είναι λίγα -πράγμα που τα κάνει να ξεχωρίζουν και ν’ αποκτούν άλλη βαρύτητα), πού θα πέσει ο ρυθμός κλπ.
Συγχωρέστε τον ενθουσιασμό μου για κάτι που ίσως στους περισσότερους ακουστεί τετριμμένο, απλά μάλλον τα παιδιά πέτυχαν ΑΚΡΙΒΩΣ την ατμόσφαιρα και τις μελωδίες του «ορθόδοξου του black metal του παλιού» που μ’ αρέσει. Σαν ν’ ακούς το “Daemon” των Mayhem, ρε παιδί μου, αλλά πολύ-πολύ καλύτερο.
Υ.Γ. Και πόσο χαίρομαι όταν βλέπω μπάντες να γράφουν ολόκληρα κατεβατά από κείμενα που εξηγούνε ότι η δημιουργική διάθεση δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα.
6 Likes
Με Vikings-valhalla και Last Kingdom να παίζουν τώρα, νατοι και οι Marrasmieli
1 Like
1 Like
SERPENT NOIR/SARGEIST “Transcendental Black Magic” [2022]
Σπάω το εμπάργκο μου στις νέες κυκλοφορίες σχεδόν “αναγκαστικά” μιας και είναι γνωστό στους παλαιότερους εδώ πως οι SN αποτελούν ίσως το αγαπημένο μου μουσικό σχήμα που ξεπήδησε μετά το 2010.
Τα κομμάτια τους στο παρόν split φέρνουν λιγότερο στο πρόσφατο “Death Clan OD” που ήταν τίγκα στο πηχτό σκοτάδι και περισσότερο στον προκάτοχό του, “Erotomysticism” με την πιο αέρινη (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) προσέγγιση. Υπό μια σκληροπυρηνική ματιά, ενδεχόμενως κάποιος να έλεγε ότι εδώ δεν έχουμε bm, αλλά το ιδίωμα αυτό, για όσους το ακολουθούν εις βάθος, εν τέλει ποτέ δεν είχε το νόημα να πατήσει κάποιος σε νόρμες και συμβιβασμούς.
Σε κάθε περίπτωση, κι εδώ είναι παρούσες οι THERION (αλλά και άλλες non-metal) καταβολές, τα κομμάτια ρέουν με ασύλληπτο τρόπο και κάθε ακροάση μπορεί να αποκαλύψει κάτι παραπάνω (π.χ. το υμνικό κλείσιμο της “Επίκλησης του Εωσφόρου” αλλά και το ρυθμικό σχεδόν trance υπόστρωμα μαζί με μια maiden-ική μελωδία στο δεύτερο μισό του “Daemon Behind the Bars”). Όσο για τη θεματολογία, είναι γνωστή πλέον (βλ. Dragon Rouge), οποιος θέλει το αντιμετωπίζει ως ολότητα, όποιος θέλει προσπερνάει.
Όσο για τους SARGEIST, που για κάποιο λόγο ποτέ δε μου κλίκαραν ιδιαίτερα παρότι γενικά ο φινλαδικός ήχος μου αρέσει πολύ, πρέπει να πω ότι το πρώτο από τα τρία κομμάτια είναι τόσο γηπεδικό/anthem-ικό που και να θέλει κανείς να μείνει αμέτοχος, είναι μάλλον αδύνατο.
7 Likes
Έρχεται και αυτό
5 Likes
Καινούριο DEATHSPELL OMEGA, “The Long Defeat” .
- Enantiodromia
- Eadem, sed aliter
- The Long Defeat
- Sie sind gerichtet!
- Our Life is Your Death
6 Likes
Τι παιχτηκε λολ, δεν πηρα χαμπαρι.
και διαβάζεις μέχρι όσο αντέξεις.
Νταξ περασμένα ξεχασμένα
1 Like
Μπορούμε να ζήσουμε κ χωρίς τον Άυλο.
Φυσικά, ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
Ποιες είναι οι τόσο σημαντικές επιλογές δλδ?
Πολυ δυνατα και απο τις δυο μπαντες τα κομματια, ωραιο split
Οι υπολοιποι συνδαιτυμόνες, αν έπρεπε να προτείνετε μόνο ένα φετινό BM album, ποιο θα ήταν ?