Βασικά και οι δύο θέτετε (από διαφορετική πλευρά) ένα πολύ πολύ ωραίο θέμα, που έχει να κάνει ειδικά με το bm και τη σωρεία κυκλοφοριών. Τι ζητάει κανείς από ένα bm άλμπουμ; Τον νεωτερισμό που θα τον καθηλώσει; τον μουσικό ή τον ιδεολογικό/φιλοσοφικό νεωτερισμό; το να ακολουθεί το άλμπουμ μία οικεία μουσική πορεία που τον ευχαριστεί; το να ανακαλύπτει “μικρά” πράγματα που δεν παρεκκλινουν μουσικά αλλά είναι όμορφα;
Εντάξει, αυτή η ερώτηση έχει να κάνει πολύ με τον τρόπο που ακούει κανείς μουσική, τι ζητάει από τη μουσική του, και σε ένα φόρουμ αυτό είναι σημαντικό σε σχέση με τα άλμπουμ που προτείνει κανείς.
παραδείγματος χάριν (κι επειδή έκανα αυτή τη συζήτηση πολύ πρόσφατα), προσωπικά εγώ μετά από πολλά χρόνια ακρόασης αναζητώ τους μουσικούς νεωτερισμούς. Όχι τόσο τους φιλοσοφικο-ιδεολογικούς, εξού και είμαι σκεπτική ακόμη όσον αφορά τον όρο orthodox. Σπάνια θα ακούσω πάνω από 5 φορές άλμπουμ που με παραπέμπει έντονα μουσικά σε κάτι άλλο. Αλλά έχω ωστόσο ένα συγκεκριμένο αγαπημένο μουσικό στυλ που το ακολουθώ παρόλα αυτά.
όλη αυτή η εισαγωγή κολλάει στο ότι οι Wolves και οι Nightbringer, όπως είπε ο Plunderer, έχουν κοινά σημεία όσον αφορά στο κίνητρο, κατά κάποιο τρόπο. Ωστόσο, όπως είπε ο Angmar, διαφέρουν πολύ μουσικά και “αισθητικά”. Συμφωνώ και με τους δύο. Και προσωπικά οι Nightbringer μου “μιλάνε” πολύ περισσότερο από τους Wolves. Xωρίς να μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα (πάντα) να πω γιατί.
Προσωπικά ακούω αρκετές ποσότητες από όλα τα ρεύματα του black. Κάποιες φορές βέβαια θέλω ν’ακούσω κλασικούρα “the norwegian way” κ δε δίνω σημασία στα μπασταρδέματα. Άλλες φορές θέλω ν’αράξω κ ν’ακούσω κάτι με περισσότερη προσοχή οπότε καταλήγω σε avant-gardίζοντα σκευάσματα ή drone/ambient κλ κλπ… Άλλες πάλι φορές έχω διάθεση ν’ακούσω ό,τι να’ναι αρκεί να μ ακούγεται ωραίο. 'Αστο δε βγάζεις άκρη…
On topic: Πρέπει να ξαναπιάσω τους Deathspell Omega κ καναδυό ακόμα θηρία π έχω παραμελήσει τελευταία… :-k
Γαλλικό blackmetal στα 00’ς είναι πριν απ’ όλα Antaeus, γιατί με το CYFAWS δώσανε γερή ώθηση σε έναν ήχο που βάλτωνε στην πλαστικούρα του majestic.
Οι DSO πάλι έξοχοι, αλλά νομίζω ότι το magnum opus τους είναι το Si Monumentum.
Δεν είναι κάτι τρομακτικό.
Οι DSO, όπως και οι περισσότερες μπάντες της NoEvDia, και του orthodox γενικά, έχουν ένα συγκεκριμένο όραμα και η μουσική είναι το μέσο για να μεταδώσουν ένα μήνυμα. Το μήνυμα προέχει της μουσικής, γι αυτό και είναι φυσιολογικό να οδηγούν οι στίχοι τα κομμάτια. Το ίδιο αποκομίζει κανείς ακούγοντας πχ τοι Blessed Curse των Funeral Mist.
Εγώ απ’ τη μουσική μου γενικότερα ζητάω τη σύνδεση με το δημιουργό της. Να ξεκινήσει ο δίσκος και να καταφέρει να μην υπάρχει κάτι άλλο γύρω μου. Αυτό μπορούν να το επιτύχουν και οι τρεις κατηγορίες που αναφέρεις (μουσικοί νεωτερισμοί, ιδεολογικό υπόβαθρο, οικεία μουσική πορεία). Το παράδειγμα των Blood Οf The Black Owl μου είναι ακόμα νωπό.
Δεν μπορώ να απαντήσω συγκεκριμένα, νομίζω μου αρκεί να υπάρχει ταλέντο και πίστη σε αυτό που κάνει ο δημιουργός.
βαριέμαι το thrash/death στο black αλλά με έψησες και κατεβαίνει τώρα.
έχεις ένα πόιντ σε αυτό που λες για τους antaeus.απλά για τα γούστα μου το fas ite είναι ο γαλλικός black metal δίσκος των 00’s που μου κάνει περισσότερο κλικ.γενικά πάντως οι γάλλοι είναι πολύ μπροστά και για τα γούστα μου πάντα οι μόνοι που τους ανταγωνίζονται είναι οι slagmaur από τη νορβηγία, οι funeral mist από τη σουηδία και ίσως οι leviathan από την αμερική.
όσο για το άν είναι τρομαχτικό ή όχι αυτό που κάνουν οι DSO εγώ το βλέπω τρομαχτικό με την έννοια ότι επιτείνει την άβυσσο και το σκοτάδι και το κάνει πιο αληθινό.
Κάτι τέτοια ποστ/συζήσεις βλέπω και χαίρομαι. Είναι ενδιαφέρον που βρίσκεις ομοιότητες μεταξύ Wolves και Nightbringer, είναι και για μένα μέσα στις 4-5 πιο σημαντικές μπάντες των 00’s, από τις μπάντες που περιμένω μεγάλα πράγματα, αλλά γενικότερα πέρα από αυτό δυσκολεύομαι να βρω ομοιότητες σε “πνευματικό” επίπεδο ας πούμε, πέρα από πράγματα τεχνικού χαρακτήρα όπως το νορβηγικό ρίφφινγκ που αποτελεί τη βάση και στους δύο και τα λοιπά. Οι Wolves είναι περισσότερο “θηλυκή” (και φυσικά δε το εννοώ με κακό τρόπο) μπάντα, προσπαθούν να εκφράσουν την διαδικασία του να γίνεσαι ένα με τη φύση, του να “λιώνεις” ανάμεσα στο όλον, η αταβιστική επιστροφή στα ένστικτα και τα λοιπά. Οι Nightbringer είναι η άβυσσος, η κάθοδος, το συναίσθημα του τρόμου απέναντι στην τεραστιότητα του όλου κατά τη λαβκραφτιανή έκφραση πχ. Παρ’ όλα αυτά, το κοινό που έχουν και οι δύο είναι το immersion, ότι δηλαδή μουσική, αισθητική και έννοιες βρίσκονται σε μία τέτοια συμπόρευση έτσι ώστε να δημιουργούν ένα δικό τους κόσμο που σε ρουφάει μέσα εντελώς, ένα κόσμο που σου υπόσχεται ότι θα ανακαλύψεις μέσα του κάτι στη πορεία, κάτι που να ξεπερνάει το “να τέσσερις τύπους που πήγανε σε ένα στούντιο γράψανε τραγουδήσανε χορέψανε και ελάτε στο λάιβ επειδή θα περάσετε καλά”. Έτσι είναι και η μουσική που ψάχνω γενικά είτε black metal είτε οτιδήποτε άλλο (και πραγματικά είμαι χαρούμενος που βρίσκω αρκετούς τέτοιους σε αυτή τη μουσική από όλες). Άλλο ένα ενδιαφέρον κοινό των Wolves και N. παρεπιπτόντως είναι πως πρόκειται για τις μόνες μπάντες που συνηθίζουν πολύ να κάνουν λάιβ σε εξωτερικούς χώρους, σε σκηνικά που προσπαθούν με μεταδώσουν μία αίσθηση τελετουργίας. Almighty C βλέπω πως έχεις καλό γούστο και στη “κλασική” μουσική παρεπιπτόντως (σνίτκε, σέλσι, πεντερέφσκι?)
Το έχεις διαβάσει κάπου αυτό ή το έχεις συμπεράνει? Διότι έχω τις επιφυλάξεις μου. Γενικά η συμπόρευση μουσικής και στίχων είναι μεγάλη ιστορία, είναι δύσκολο να βγάλεις νότες από νοήματα και ακόμα δυσκολότερο να βγάλεις νοήματα από νότες, πόσο μάλλον να υπάρχει παράλληλη εξέλιξή τους στο χρόνο. Οι περισσότερες μέταλ μπάντες ούτε καν ακουμπούν εδώ, είτε για παράδεισο είτε για κόλαση να λέμε εμείς εδώ να κοπανάμε και να ξύνουμε ριφς με μηδαμινές αισθητικές διαφορές μεταξύ τους. (α, ξέχασα, κάπου θα μπει και ένα ακουστικό σημείο).
Και εδώ έχω ακόμα περισσότερες επιφυλάξεις. Οι περισσότερες μπάντες της φάσης αυτής μου δείχνουν περισσότερο σα να προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν ένα μήνυμα παρά να εκφράσουν κάτι ειλικρινά. Οι Dso του Si είναι μισό βήμα πιο μακριά από το “κακός θεούλης - καλός σατανάς” επίπεδο, οι Ondskapt στο καινούργιο έχουν απλά εφηβικούς στίχους στυλ de mysteriis, οι Watain είναι απροκάλυπτα “σας κοροϊδεύουμε κανονικά”, οι Funeral Mist μάλλον κάτι κάνουνε αλλά δεν έχω πολυεμβαθύνει. Έχει ενδιαφέρον που κάποιος ανέφερε το Chaining the Katechon ως παράδειγμα συμπόρευσης στίχων και μουσικής. Θα ήθελα να μου αναφέρει λοιπόν αυτός μερικά πράγματα που κατάλαβε από τους στίχους. Εγώ παραδέχομαι ότι δε μου μετέδωσε σχεδόν τίποτα όσο καλογραμμένοι και abstract ας είναι. Γενικότερα η orthodox φάση μου φαντάζει σαν μία εύκολη λύση για το αισθητικό πρόβλημα του black metal - απλά αναστρέφουμε τα πάντα και όπου θεός σατανάς - και κάνουμε κάτι νέο και επιβλητικό, και έχει καταντήσει λίγο like beating a dead horse πλέον. Για να μη μιλήσω για το “ξέρω τα πάντα, είμαι ανώτερος από σένα, με το που τελειώσει ο δίσκος θα έχω γίνει Θεός, και στο μεταξύ βέβαια εκφράζομαι με συντακτικό δυσλεκτικού δωδεκάχρονου”.
Εγώ έχω καλύτερο γούστο στην μουσική, ακούω τζιασίντο και λα μοντ γιανγκ και αρβο παρτ, μέχρι και μουντογκ και όλη την αβανγκαρντ του εικοστού αιώνα, τι κερδίζω;!
Επίσης είμαι θηλυκιά οπαδός wolves in the throne room, αντίστοιχη της ρουβίτσας.
Εγώ δεν υποστήριξα πουθενά αν το orthodox έχει ισχυρή ιδεολογική βάση ούτε ότι είναι το νέο υπέρτατο κύμα του blackmetal ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτό που έγραψα είναι ότι σε αυτό το παρακλάδι το μήνυμα προέχει της μουσικής και σε πολλά σημεία οι στίχοι προπορεύονται και η μουσική ακολουθεί (έδωσα και το παράδειγμα του Blessed Curse). Αυτό είναι κάτι αντικειμενικό, είτε το όλο αισθητικό/στιχουργικό κομμάτι σου λέει κάτι είτε σε αφήνει αδιάφορο.
συμφωνώ με τον chrisp.
και συγκεκριμένα στο chaining the katechon είναι προφανές πως η μουσική βγάζει μια νοσηρότητα και δεν έχει ρυθμό.τημ πρώτη φορά που το άκουσα διάβαζα παράλληλα τους στίχους και νομίζω πως είναι αντιληπτό πως προπορεύονται της μουσικής.
δε σημαίνει πως συμφωνώ με τους στίχους.
απλά αυτή η έλλειψη ρυθμού και το στοιχείο της αβύσσου που δημιουργείται δημιουργεί μια περιπέτεια στην ακρόαση που εμένα μου κάνει.
Το εάν γράφτηκαν πρώτα οι στίχοι και μετά η μουσική με μία προσπάθεια να βρίσκονται σε μία παραλληλία είναι αντικειμενικότατο, αλλά η αλήθεια είναι πως εμείς δεν έχουμε ιδέα όσον αφορά αυτό. Εάν βγει ο καλλιτέχνης και πει “ναι, έκανα αυτό” θα δώσω περισσότερο βάση σε μία τέτοια άποψη, αλλά άκουσα το Blessed Curse ξανά με προσοχή διαβάζοντας τους στίχους και δε μπορώ να συμπεράνω κάτι τέτοιο (το Maranatha γενικά δε με έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα). Η μουσική είναι όλη κι όλη δύο τρία ριφς χωρίς μεγάλες διαφορές το ένα από το άλλο, αυτό στο οποίο μπαίνουν οι στίχοι είναι λίγο πιο τρομακτικό, το άλλο το ενδιάμεσο λίγο πιο μελωδικό, ο ρυθμός στα ντραμς είναι ίδιος επί έντεκα λεπτά, οι στίχοι λένε τις κατάρες που θα μας φέρει ο κακός θεούλης επειδή δε πιστεύουμε σε αυτόν. Περίμενα όταν διάβαζα αυτό που είναι η κορύφωση στο εικονοπλαστικό επίπεδο τουλάχιστον
The LORD shall smite thee with a consumption,
and with a fever, and with an inflammation,
and with an extreme burning,
and with the sword,
and with blasting,
να γίνει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο βίαιο, ίσως ένα μπλαστ με χαοτικές κιθάρες, κάτι, αλλά ο τύπος λέει απλά τους στίχους χωρίς κάποια αλλαγή στην ένταση κιόλας. Δεν μου βγαίνει κάποια ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ των δύο, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι “τώρα θα γράψω ένα μονότονο bm κομμάτι στο δεύτερο ριφ του οποίου θα πετάω μία στροφή φωνητικών και πιο πριν θα βάζω ένα σαμπλ με έναν τύπο που μιλάει λες και παίζει σε θρησκευτική ταινία του χόλιγουντ των 50’ς”
εννοείς ότι αυτό το χάος που επικρατεί σου βγάζει μία αβυσσαλέα εικόνα η οποία υποστηρίζεται από τους στίχους ας πούμε. Οκ, όμως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο να κάνεις απλά “χαοτικούς στίχους σε χαοτική μουσική” το fas έχει ακόμα περισσότερο χαοτική και έντονη μουσική, θα μπορούσες να πάρεις τους στίχους του και να τους βάλεις στο chaining the katechon ή το αντίστροφο? Για να υπάρχει ουσιαστική σχέση μεταξύ των δύο στοιχείων πρέπει κάτι τέτοιο να είναι αδύνατο. Και για να το συμπεράνεις αυτό μάλλον θα πρέπει να βγάλεις ένα κάποιο νόημα από τους στίχους, πέρα από την αισθητική εντύπωση που σου βγάζουν φράσεις όπως “As mere echoes in the desert”, “The eerie ray of exile”, “The fertile womb”, “Caressed by the silent leprosy”, να δεις πώς συνδέονται (εάν συνδέονται) γιατί η μία και μετά η άλλη. Εγώ πραγματικά δε καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα, για αυτό ρωτάω.
