Έχω την εντύπωση ότι συνεχίζεις να κάνεις το λάθος (κατ’ εμέ) να “σπας” το κομμάτι (ας πάρουμε το Blessed Curse) στα δομικά του μέρη, κιθάρες, τύμπανα και τα ρέστα. Όταν λέω ότι τα φωνητικά οδηγούν, εννοώ ότι (όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ φυσικά) εκεί εστιάζει ο Arioch γιατί αυτά μεταφέρουν το μήνυμα, η μουσική είναι περισσότερο συνοδευτική. Τα 2-3 ριφς και η μονοτονία που αναφέρεις, αφενός είναι χαρακτηριστικό του bm γενικότερα, αφετέρου νομίζω ότι συμβάλει ακόμα περισσότερο στη μετάδοση του μηνύματος. Μια τεχνητή δημιουργία έντασης για μένα αφαιρεί την προσοχή του ακροατή απ’ ότι η μόνοτονη, υπνωτιστική σχεδόν επανάληψη του μοτίβου.
Το ίδιο και στο Chaining The Katechon, δοκίμασε να το ακούσεις αποκομμένος απ’ τους στίχους και το τι λένε. Μοιάζει σαν ένα μανιφέστο, ένας πύρινος λόγος.
Και πάλι, δε διατείνομαι ότι όλο αυτό είναι προς όφελος του blackmetal και της μουσικής, άσχετα αν κάποιες μπάντες μου αρέσουν εμένα πάρα πολύ.
Ναι, η δομή έχει μεγάλη σημασία διότι αυτή είναι που συμβάλλει στη μουσική νοηματοδότηση, στην “εντύπωση” που σου δημιουργεί σαν σύνολο ένα κομμάτι, όπως εσύ γράφεις ότι το Chaining The Katechon σου ακούγεται σαν ένας “πύρινος λόγος. μανιφέστο”. Όπως ακριβώς μία ταινία έχει μία συγκεκριμένη δομή, έτσι έχει και η μουσική και έτσι έχουν και οι στίχοι, και η μεγάλη υπόσχεση του “τραγουδιού” δλδ της συνένωσης των δύο τελευταίων είναι το να σου δημιουργούν μαζί, συνολικά, μία εντύπωση που ξεπερνάει τα δύο αυτά ξεχωριστά, που δημιουργεί κάτι νέο. Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει μία συμπόρευση χρονική, όταν οι στίχοι αλλάζουν “συναίσθημα” και η μουσική παραμένει ίδια αυτό είναι μία αποτυχία κατ’ εμέ. Στο σημείο αυτό που παρέθεσα ο τύπος των Funeral Mist θα μπορούσε να δημιουργήσει μία κάποια συναισθηματική κορύφωση χωρίς να κόψει απαραίτητα την υπνωτιστική επαναληψιμότητα που σου αρέσει. Λες ότι ο θεός θα σε κάψει και ότι θα σου κόψει το κεφάλι, κάνε κάτι φορ φακς σέηκ δηλαδή. Ούρλιαξε λίγο παραπάνω έστω εάν δεν έχεις φαντασία. Και επιμένω πως δε μου φαίνεται ότι πραγματικά οι Funeral Mist έχουν να μεταδώσουν κάποια μήνυμα, άλλα ότι ο πραγματικός σκοπός τους είναι να σε εντυπωσιάσουν σαν ακροατή με το εφφέκτ που δημιουργεί αυτή η συνένωση λόγου και μουσικής, αυτό το δέος που προκαλεί το “Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΕΙ” κόνσεπτ ας πούμε. Για αυτό όταν αποτυγχαίνουν, τι μένει? Τα δύο τρία ριφάκια? Το “Ο θεός σε καταριέται?” Ε, οκ, πλάκα έχει, αλλά σιγά τα λάχανα. Μακάρι δηλαδή να πετύχαινε, αυτό λέω, εγώ θέλω να βρίσκω μουσικές που γίνεται αυτό. Για αυτό ρωτάω και για το Chaining the Katechon που έχει απείρως καλύτερη μουσική αλλά δε πιάνω μία από τις λέξεις.
Είσαι ωραίος ved buens φίλος αλλά το black metal δεν σταματά εκεί. Θαρρώ ότι υπάρχουν πολλά καλά black metal άλμπουμ στα 3500 ποστς, ας μην το σνομπάρουμε το θρεντ πλέον. Όσο για το θέμα του λαϊκού και της κατανάλωσης καλύτερα να το λέμε σε πιο mainstream ρεύματα όχι εδώ…Μη με λες λαϊκο ΔΕΝ ΤΗΝ παλεύω με το λαϊκό ΠΑΛΚΟ…:x
Noir Hiver…ήρθες και μας έριξες 2-3 σελίδες γραπτού λόγου στη μάπα, πράγμα πολύ σπάνιο για το bm θρεντ και άντε τώρα να μαζέψω μόνο όσα διαφωνώ γιατί αν μιλήσω και σε όσα συμφωνώ θα γράφω πέντε ώρες…(με εκνεύρισες για τα καλά )
Η κόμιξ εκδοχή του διαβόλου που υπήρχε πάντα στο black metal μας δίνει ξεκάθαρα και την διάσταση που το ίδιο το είδος θέλησε να δώσει στο θέμα. Δεν μιλάμε δηλαδή για επίκλησή του διαβόλου αλλά για μελέτη και περιγραφή του μυστηρίου του.
Αλλά με ενοχλεί η λέξη εφηβικό σε οτιδήποτε αφορά το De Mysteriis και το μισό black metal κυρίως επειδή από την λέξη προκύπτουν άλλες λέξεις στο μυαλό κάποιου. Ας πούμε διαβάζω εγώ εφηβικό και το ταυτίζω με την λέξη «αφελές» ενώ θα έπρεπε να το ταυτίζω πρώτα με την λέξη «ρομαντικό».
[SPOILER][FONT=“Arial Black”]Pagan Fears[/FONT]
The bloody history from the past
Deceased humans now forgotten
An age of legends and fear
A time now so distant
Less numbered as they were their lives
So primitive and pagan
Superstitions were a part of the life
So unprotected in the dark nights
Pagan fears
The past is alive
The past is alive
Woeful people with pale faces
Staring obsessed at the moon
Some memories will never go away
And they will forever be here[/SPOILER]
Εντάξει υπάρχουν όλα τ? αρνητικά παραπάνω αλλά για να τα δεις ή πρέπει ν? άκουσες το συγκεκριμένο άλμπουμ πρώτη φορά σήμερα μετά από πολλά άλλα ή να το έχεις σιχαθεί. Από το 1994-1999 δεν είναι εύκολο να απεμπλακεί κάνεις από τις απλοϊκές μεν ιδέες αλλά με νόημα δε.
Η Ρομαντικότητα του Black Metal δεν μπορεί να υποσκελιστεί από την έλλειψη επιπέδου. Ειδικά αν αυτός που μεταφέρει ιδέες είναι και άξεστος? πάλι καλά που τις μετέφερε και δεν αγόρασε κανένα κόκκινο αμάξι να πηγαίνει για κόντρες στα λιμανάκια στα φιόρδ…
Διάβασες τι γράφει ο Vikernes στο φετινό άλμπουμ? μιλάμε για ιστοριούλα δημοτικού, αλλά προσωπικά αυτό θέλω από τους παλαιούς, απλό πλην ρομαντικό τρόπο έκφρασης. Ψυχή πάνω απ’ όλα.
Εγώ πάντα θα έλεγα ότι το black metal δεν έχει αισθητικό πρόβλημα μιας και έχει μόνιμο αισθητικό θέμα. Εντάξει το παραπάνω κομιξ-άδικο που έλεγα και που εσύ το λες εφηβικό με την ορθόδοξη αισθητική μπορεί να ενηλικιώθηκε αλλά μάλλον πρέπει να μου εξηγήσεις τι εννοείς αισθητικό πρόβλημα και μετά να εκθέσω την γνώμη μου, αν είναι διαφορετική. Ενδιαφέρον θέμα.
Εμένα με εντυπωσίασε πάρα πολύ το Maranatha για τον λόγο αυτόν. Είναι λόγια-λόγια-λόγια και μόνο λόγια δεν είναι μουσική (βάλε και τα πολλά samples) οπότε και πάω με τον chisp που λέει:
Βέβαια μου κάνει εντύπωση πως μπορεί να οραματιστεί κανείς έναν άλλο τρόπο που θα μπορούσε να αποδοθεί αυτό. Αλλά δυστυχώς δεν είμαι μουσικός για να μπορώ να φανταστώ άλλη μέθοδο, συνεπώς και υποχείριο αν θες του καλλιτέχνη. Με την εικόνα που δίνεις και εδώ:
καταλαβαίνω την πορεία που έχει οδηγηθεί το μυαλό σου αλλά μου μοιάζει σωστότερο από άποψη “ιεροκήρυκα” να μην αλλάζει εδώ τίποτε, να παραμένει σταθερός μονότονος και απλά να κηρύττει.
Αν αλλάξει κάτι γίνετε πομπώδης…φαντάσου για παράδειγμα έναν ιερέα σε εκκλησία να άλλαζε τρόπο έκφρασης των λέξεων? το “ποίμνιο” θα άκουγε με την λογική όσα λέει αφού θα εντυπωσίαζε το μυαλό του και όχι με την «ψυχή» μέσω του ασυνειδήτου, τεχνική που υπάρχει και σε όλες τις εκκλησίες σαν μέθοδο επιρροής με πλάγιο τρόπο (δεν αναφέρομαι στον προβατισμό)
Δεν μπορώ να πω ότι έχω πιάσει κάτι παραπάνω μιλάμε για «μεταφορές» με μοναδικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό από κάποιο κύριο νόημα. Στην Θεολογική πλευρά το Κατέχον είναι η ιδιότητα του Αγγέλου που κρατά την αλυσίδα με την οποία είναι δεμένος ο Σατανάς.
Προσωπικά δεν μπορώ να θεωρήσω και ακριβώς σαν κύριο θέμα των στίχων το Κατέχον αλλά και δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν όσα νοήματα έχω εξάγει είναι και όσα ο Hasjarl μου λέει ή τελικά το μυαλό μου λέει. Αν πάντως γυρίσετε στο οπισθόφυλλο του cd ή του lp θα δείτε εκεί ανάμεσα στα χέρια-φίδια την λέξη svmma που αναφέρετε στην Summa Theologica του Θωμά Ακινάτη, η αλήθεια είναι αν κάποιος έχει όρεξη μπορεί να βρει κάτι εκεί αν και θέλει διάβασμα…
Ακόμα σας παραθέσω και τα 2 πιο must orthodox bm στιχάκια της Καινής Διαθήκης.
Face it φίλος, το μπλακ έχει γίνει μέηνστριμ (ενδεικτικά το παρόν τόπικ είναι αυτό από το ροκιπίδια με τα replies περισσότερων χρηστών - καμιά 150αριά, δεν νομίζω πως υπάρχει άλλο με τόσους πολλούς) όπως και να γίνει. Όχι όπως η ποπ, αλλά ανάμεσα στα άλλα παρακλάδια του μέταλ, ε, πως να γίνει, υπάρχει πολύς κόσμος για να ακούσει μπλακ. Μπορεί να μην υπάρχουν αυτοί που θα ακούν συνέχεια και όλες τις μπάντες, αλλά συνολικά η προσοχή που απολαμβάνει το είδος, είναι πολλαπλάσια αυτής που υπήρχε πριν 15 χρόνια ξερωγώ.
Εγώ δεν υπονοώ πως τα υπόλοιπα δεν αξίζουν, ίσα ίσα. Απλά σαν ακροατής που για χψω λόγους δε θέλει ή δε μπορεί να εμβαθύνει και να αφοσιώνεται σε ένα μόνο είδος, εγώ αυτό επιζητώ. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου που ζμπρώχνει και τα άλλα πράγματα. Αυτό είναι το BM που μπορεί να επηρεάσει και άλλα είδη και συνολικότερα τη μουσική σκηνή. Αυτή η εσωστρέφεια που έχουν τα περισσότερα ΒΜ συγκροτήματα είναι που μου τη δίνει, γι΄αυτό δε μου άρεσαν κι οι Darkspace στο λάιβ, γιατί ήταν χεσμένοι πάνω τους που έπαιζαν σ΄ένα εντελώς ετερόκλητο κοινό και ήταν λογικό που τα σκάτωσαν.
Αυτά είναι που μου έδωσαν όλα τα μεγάλα συγκροτήματα που αγάπησα με τον ένα ή άλλο τρόπο, Darkthrone, Emperor, In the Woods, Satyricon, Ulver, Arcturus, Thorns, VBE, DHG κλπ.
Regarding the sound of black metal, there are two conflicting groups within the genre ? “those that stay true to the genre’s roots, and those that introduce progressive elements”. The former believe that the music should always be minimalist ? performed only with the standard guitar-bass-drums setup and recorded in a low fidelity style. One supporter of this train of thought is Blake Judd of Nachtmystium, who has rejected labelling his band black metal for its departure from the genre’s typical sound. A supporter of the latter is Snorre Ruch of Thorns, who stated that modern black metal is “too narrow” and believes that this was “not the idea at the beginning”.
Nομίζω πως είναι από τις σπάνιες φορές που η γνωστή εγκυκλοπαίδεια τα λέει τόσο απλά κι ωραία.
Κάποτε ή ακόμα και τώρα το λένε ιντελιτζεντ bm, όρος που δε νομίζω ότι είναι σωστός, γιατί δεν πρόκειται για μέτρηση IQ, αλλά θέμα επιλογής όπως τα περισσότερα πράματα σ’αυτή τη ζωή.
Αυτά τα ολίγα κι “ασυνάρτητα”, και μέχρι να τσεκάρω το Άμπιγκορ (γέλια γιατί τους έχω αφήσει στο Supreme…) του Κρισπ, πάω ν’ ακούσω Sonichaos Aeon αντί να ξεθάψω την κασέτα Archgoat Incantation των Unholy Archangel που είχα κάνει το λάθος να πάρω μετά από 10άρι κριτική του Αναστόπουλου (ή του Τάγκαλου?). Βtw δεν ξέρω αν είναι συλλεκτική ή τέτοια πράματα, αλλά για όποιον τη θέλει, τη χαρίζω 8)
Ακριβώς, το de mysteriis είναι ένα υπέροχα εφηβικό άλμπουμ, πετυχαίνει απόλυτα στο να μεταφέρει τα πολύ απλά θέματα που πραγματεύεται στον ακροατή με μάξιμουμ αισθητικό και ψυχολογικό impact, αλλά δεν είναι κάτι πολύ πιο διαφορετικό από την ατμόσφαιρα των b-movies, των φτηνών μυθιστορημάτων τρόμου, και γενικότερα των απλοϊκών τρόπων προσέγγισης του αγνώστου, του διαφορετικού, του κακόβουλου. Δε προσεγγίζει τις περίπλοκες και αναλυτικές διεργασίες που συμβαίνουν στο μυαλό ενός ενήλικου, είναι απλά αυτό, όλα εδώ είναι σκοτεινά, όλα είναι παγωμένα, η ομίχλη σηκώνεται, διαβολικές μορφές πετάνε, άνθρωποι με χλωμά πρόσωπα κοιτάνε το φεγγάρι, μία περιγραφή, χωρίς ερμηνεία, χωρίς νοηματοδότηση, χωρίς σύνθεση. Αλλά, είναι τέλειο για αυτό που είναι, χωρίς αμφιβολία.
Όμως, το αισθητικό πρόβλημα του black metal, είναι πόσα πια De Mysteriis θα ακούσουμε. Αυτό το οποίο συμβαίνει στο bm μετά το 93-94 είναι ως επί το πλείστον μία στείρα επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων που έχουν ειπωθεί, λεκτικά και αισθητικά, και μία επανάληψη κιόλας η οποία προκύπτει όχι από ειλικρινή καλλιτεχνική θέληση, αλλά από την ανάγκη του μιμητισμού. Γουστάρω πάρα πολύ τους Darkthrone και τους Mayhem και θέλω να παίξω μουσική σαν εαυτούς. Ωραία έβγαλα τις συγχορδίες, τώρα τι λένε οι στίχοι? Για σκοτάδια και κερατάκια, ωραία θα γράψω και εγώ για σκοτάδια και κερατάκια. Έτσι έχουμε όχι μόνο μία επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, αλλά μία φτηνή φωτοτυπία τους, χωρίς πραγματική φιλοδοξία, θέληση, φαντασία, πράγμα που κάνει την τεράστια πλειοψηφία της μουσικής που φτιάχτηκε εμπνευσμένη από τις πρώτες μπάντες αδιάφορη. Οι Darkthrone και Mayhem μπορεί να επηρεάστηκαν από μπάντες που σε ένα βαθμό είχαν κάνει πριν αυτό που προσπαθούσαν να κάνουν οι ίδιοι, αλλά αυτοί είχαν ένα όραμα να το φτάσουν σε ένα άλλο επίπεδο, δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρόμοιο τότε.
Το αισθητικό πρόβλημα που έχει λοιπόν οποιοσδήποτε σήμερα που θέλει να φτιάξει “black metal”, είναι το πώς θα επανανοηματοδοτήσει το συναίσθημα και το ψυχολογικό αντίκτυπο που προκαλεί “αυτή η μουσική”, ώστε να το διαφοροποιήσει, να το εξελίξει, και να μη πει τα ίδια και τα ίδια με λίγα λόγια σε όλους τους τομείς. Και ιδιαίτερα, επειδή το bm σαν μορφή τέχνης όπως λένε και οι Deathspell Omega
“Let me tell you that the real potential of Black Metal hasn’t yet
been realised. How could it be, when Black Metal nowadays is synonymous with close to no artistic vision but stands exclusively for a carbon copy of a sound, a non- attitude and non-ideas?”
είναι μια μορφή τέχνης η οποία ακόμη είναι στα σπάργανα από άποψη δυνατοτήτων, επειδή έχει μία εξαιρετική φόρμουλα που παράγει εντυπωσιακά αποτελέσματα με πολύ λίγη προσπάθεια και γνώση, και επομένως δίνει μεγάλες υποσχέσεις για κάτι πολύ ιδιαίτερο, για την ενηλικίωσή της. Για αυτό οι ακροατές του τρέχουν με μία τέτοια πόρωση και ενθουσιασμό να ακούσουν τον καινούργιο πολύ υποσχόμενο δίσκο, για αυτό κάθονται και γράφουν αράδες μετά αράδων για τους αγαπημένους τους δίσκους, για αυτό έχει γίνει άλλωστε τόσο δημοφιλές και σε λίγο πλησιάζει τα “5000 ποστς” αυτό το θρεντ. Το πρόβλημα είναι πως επειδή αυτή η “ενηλικίωση” σπάνια συμβαίνει, το ενδιαφέρον χάνεται εύκολα, οι “υποσχέσεις” των bm μπαντών για μεγάλα πράγματα, υπερβατική τέχνη, μυστικές γνώσεις, θεώσεις, αποδυκνείονται ως μεγαλομανίες μετεφηβικών μυαλών που έχουν ως πρώτο στόχο τον φτηνό εντυπωσιασμό του ακροατή. “Θα γίνω θεός, θα γίνω θεός” νια νια νια, πιστέψτε με, εντυπωσιαστείτε. Οι “religious orthodox” έχουν βρει μία νέα φόρμουλα η οποία υποστηρίζει κάπως επιφανειακά κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές, αλλά χάνουν ακόμη από άποψη περιεχομένου, από άποψη βάθους, ειλικρίνειας, πέρα από την επιφάνεια.
ωραία, ωραία. Ο Βικέρνες είναι μία περίπτωση ενηλικίωσης αυτών των τάσεων, αλλά έχει χάσει στην υπερβατικότητα, στη μουσική του καινούργιου άλμπουμ δηλαδή, τους στίχους δε τους έχω κοιτάξει σοβαρά ακόμη.
Το υπόλοιπο ποστ θα το σχολιάσω μάλλον κάποια άλλη στιγμή, enough is enough for now.
Sinking deeper into the fabric
Investing more in the movement
Facing east
Skin 'em alive
Scar tissued shadows
Grease factories for weapons
Black Metal is the devil’s fuel
Ram painted abattoirs
Hail the new born king
Join the dead (join the dead)
Beautiful goat regime
Venomous perils
Do you feel safe ?
Tomorrow will never end !!
Bathing your singed hair
In rust
Black Metal is the devil’s fuel
Ram painted abattoirs
Hail the new born king
and join the fucken dead
Για να απαντησω ταυτοχρονα + στην ερωτηση posted by Almighty C. Αυτο ειναι το μπλακ μεταλ μου. Το δικο σας δεν ξερω τι ειναι. Θελω να εχει
edit:
γι αυτο και το Burzum ειναι ο bm δισκος της χρονιας (για μενα τουλαχιστον). Γι αυτο κιε τους DSO δεν τους θεωρω μεγαλη μπαντα λογω του Orthodox thing, απλα αναλογο σερι τοσο καλων κυκλοφοριων δεν εχει πετυχει καμια μπαντα στα μπλακς των 00’ς. Οι οποιοι βγαζουν ψυχη, οχι με τον ιδιο τροπο, αλλα το πετυχαινουν πολυ καλα. Απλη γνωμη τα παραπανω, προσωπικα δεν ζητω κατι παραπανω απο φιλινγκ που να με γεμιζει και να κανει χαβαλε. Πολυ λιτα τα λογια μου, ισως και ρομαντικα, αλλα καποια πραγματα στη ζωη ειναι απλα στο κατω κατω
edit2: συμφωνω παντως για τα λεγομενα περι orthodox υποσχεσεων, (ολοι στην οδο χαλκοκονδυλη 9) αν και υπαρχει πολυ καλη μουσικη εκειπερα. arkha sva για παραδειγμα, καμια επαφη με την σουηδογενη κοπαδοποιηση
οι arkha sva σφυζουν απο εμπνευση και χανουν στις φωνες οι οποιες ειναι πολυ κουραστικες. στην αρχη νομιζα πως αυτο γινεται απλα σαν “εισαγωγες” στα κουπλε.
επισης ακουσα το Addaura και ηταν καλο, αλλα δε τραβαμε ρογες.
Για το δημοτικο ειναι οι DsO που πιστευουν στον ¨Ετσι¨ σαν οντοτητα (ποσο μικρονοοι, ποσο …) και τον λατρεουν οπως οι χριστιανοι το γιαχβε (ουστ απο το Μπλακ αιρετικοι χριστιανοι). Το Μπελους είναι τελειως διαφορετικο και αν το ακουσεις οπως πρεπει μενεις μαλακας.
Μπελους και circle the wagon και αντε γεια θεοσεβουμενοι και θεοφοβουμενοι.
ΥΓ. δεν το συνεχιζω γιατι ξερω οτι ξεφευγω απο τα πλαισια του site.
Θα δανειστω το ρητο των Darkthrone και θα το παραφρασω λιγο… [SIZE=“5”]ΒLACK METAL IS FOR ALL THE EVIL IN MAN[/SIZE]
Aφηστε τις αναλυσεις και τις ορθοδοξιες!
Αν υπάρχει Βελγικό black metal, τότε ιστορικά οι Ancient Rites είναι οι παλαιοί οι Enthroned οι δεύτεροι και οι Lugubrum οι ενδιαφέροντες. (μιλάμε για μπάντες που υπάρχουν απο τα early 90’s)
Ο Barditus και ο Svein απο τους ενδιαφέροντες λοιπόν Lugubrum, που πάντα έμπλεκαν στα όσα μας πρόσφεραν με την μαυρομεταλική εκδοχή του παράλογισμού είπαν να κάνουν ένα project με το όνομα Doodsdrek.
Κοπανιούνται λοιπόν στα γνωστά τους πλαίσια με συνοδεία παραφρονισμένων φωνητικών και πολλών Lugubrum-ιανών στιγμών για κάτι λιγότερο απο μισή ώρα.
Εμένα μου κατσε καλά…όποιος λοιπόν έχει αγοράσει πάνω απο 2 άλμπουμ των Lugubrum ας το ακούσει…διαφορετικά ας το σκεφτεί καλά.
Paderewski ξέρω, τους άλλους θα τους τσεκάρω
Οντόπικ, μεγαλώνοντας δίνω όλο και μικρότερη βάση στο αισθητικό μέρος του black metal, γι αυτό και δεν θα εντρυφήσω ιδιαίτερα. Νομίζω πάντως πως το Chaining έχει πάρει όλες τις αναφορές του από τη Βίβλο, κάτι που έθιξε πλαγίως ο Plunderer αν δεν κάνω λάθος. Από εκεί και πέρα, αγώ που δεν έχω καθολική ανατροφή και τραύματα, είναι κατανοητό το να μην μπορώ να το κατανοήσω θρησκευτικά, αλλά μόνο αισθητικά (και αναφέρομαι σε όλο το orthodox κίνημα). Γι αυτό και μου είναι τόσο δύσκολο να δεχτώ ένα παρακλάδι της μουσικής το οποίο ορίζεται πρώτα από αισθητικά και δευτεευόντως από μουσικά κριτήρια.
Εκτός κι αν επαναφέρουμε το θέμα της δομής της μουσικής, η οποία μπορεί να “σηκώσει” concept και να δημιουργήσει αισθητική - όπως και θα έπρεπε να γίνεται κατά τη γνώμη μου, όπως και γινόταν παλιά, με τους mayhem καλή ώρα αλλά εκέι θα πάω σε λίγο.
Από εκεί και πέρα, δεν περιμένω το bm για να διαβάσω ποίηση.
Από τα πρώιμα bm συγκροτήματα και άλμπουμ, το de mysteriis είναι αυτό που έχει αντιγραφεί λιγότερο, ή πιο ανεπιτυχώς. Αν σας ζητήσω να μου πείτε 10 συγκροτήματα που να αντιγράφουν darkthrone ή emperor θα σας έρθουν αμέσως. στους mayhem τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Και αυτό έχει να κάνει πιστεύω με το γεγονός ότι η αισθητική τους προέρχεται από την ίδια τη μουσική και μετά περνάει στους στίχους και στο image.
Aπό εκεί και πέρα, δεν καταλαβαίνω αν αναφέρεις σαν μομφή τη b-movies αισθητική (εντάξει, η γενίκευση είναι για γέλια αλλά ελπίζω να συνεννοηθούμε!). Μυρίζομαι όμως μία κάποια περιφρόνηση Έχει γράψει ένα θεϊκό δοκιμιάκι ο orwell για αυτού του είδους την τέχνη (και για το ρομαντισμό της), το οποίο λόγω ώρας βαριέμαι να αναλύσω, κι έχει να κάνει με τον άμεσο τρόπο με τον οποίο αυτού του είδους η τέχνη επιδρά σε και εκφράζει ένα συλλογικό ασυνείδητο κοινωνικά μη αποδεκτό.
Και απαιτεί πολύ τέχνη για να συμβεί κάτι τέτοιο επιτυχώς, ε.
Ρε παιδιά, έχω μία χούφτα άλμπουμ που προορίζω να ποστάρω σε άλλα θρεντς και όλο βρίσκομαι να γράφω για bm, μπορείτε να μειώσετε λιγάκι ρυθμούς για το τετραήμερο? Εκθειάστε λίγο το belus ή κάτι τέτοιο, το θρεντ χρειάζεται εγκεφαλικό διάλειμμα!
Χουμφ, πολλή ανάλυση πέφτει και δεν υπάρχει λόγος.
BM is about primitive feeling and/or negativity λέω εγώ.
Γι’ αυτό σας έχω κατιτίς:
Spearhead “Decrowning The Irenarch” [2007]
Οι Spearhead είναι η μπάντα του drummer των The One, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που πρέπει να τους τσεκάρετε. Ο λόγος είναι ότι το black/death τους τα έχει όλα. Και τις ξερά του τα azagthoth-ικά riffs και το καταιγιστικό drumming, και τα επικοβόρα leads του και τις σολάρες του ενίοτε και τα “αντρικά” του φωνητικά. Είναι μια ομορφιά σας λέω.
Pendercki! Γράφεται πολύ πιο εύκολα από όσο προφέρεται. Λέω να κάνω κανένα πόστ στο κλάσικαλ θρεντ με πιο ενδεικτικά πράγματα, αυτοί που γουστάρω πιο πολύ είναι blackmetal συνθέτες έτσι κι αλλιώς.
Κρίμα! Η ποίηση είναι ένα πράγμα, η μουσική είναι ένα άλλο πράγμα, τα οποία όταν πέσουν το ένα πάνω στο άλλο τότε μπορούν να δημιουργήσουν κάτι εξαιρετικό. Το bm είναι ένα είδος μουσικής που σηκώνει και απαιτεί νοηματοδότηση για να περάσει σε ένα επόμενο επίπεδο. Δεν υπήρχε περίπτωση το blaze in the northern sky να έχει αυτή την ατμόσφαιρα και το απόκοσμο συναίσθημα χωρίς τους στίχους, αλλά και το artwork, τις φωτογραφίες, ετς.
Η αλήθεια είναι πως έτσι λειτουργεί και το blackmetal που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα στο περίπου, αλλά κατά τη γνώμη μου μπορεί να είναι και much more. Ίσως να αξίζει να κάνει μία βόλτα στα πεδία της σύνθετης σκέψης, ποιητικής και ορθολογιστικής. Ίσως να χρειάζεται να προσεγγίσει τα ένστικτα στα οποία στοχεύει με μεγαλύτερη σοβαρότητα και ακρίβεια. Στο κάτω κάτω, δεν είναι ανάγκη να παραμένει το ίδιο, “black metal” για να καταφέρει αυτά. Τα ίδια πράγματα περιμένω και από τον Πεντερέφσκι, τα ίδια και από τους Deathspell Omega και τους Elend.
)
