άμα είχε καμιά θάλασσα εδώ κοντά που μένω ή ήμουν Νορβηγία, ευχαρίστως θα το έκανα. 
Οι περισσότεροι που γράφετε εδώ μέσα το έχετε ακούσει (και εκθειάσει) νομίζω, αλλά για 'μένα η πρωτιά του ήταν σήμερα.
Σημείωση: δεν έχω ακούσει νότα από Thralldom ή Unearthly Trance, οπότε αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του Lipinsky (ή μάλλον πιο συγκεκριμένα το ντεμπούτο ‘‘Pestilence & peril’’). Εντυπώσεις; Νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στο σημερινό (που λέει ο λόγος) black metal από τότε που άκουσα το ‘‘Maranatha’’. Βασικά μάλλον θα μου αρέσει ακόμα πιο πολύ, μιας και μέχρι τώρα έχει μόνο 2 ακροάσεις. Απίστευτη μουσική, ε. Όταν είχα πρωτακούσει το ντεμπούτο μου είχε κάνει αρκετά καλή εντύπωση, αν και σε σημεία μου φαινόταν υπερβολικά Darkthrone- ικό. Οπότε από το ‘‘Into the cryosphere’’ δεν περίμενα τέτοιο σοκ. Μ’ άρεσε η ιδιαίτερη riff- ολογία, οι μελωδίες που υπάρχουν, μου φαίνεται ότι ο δίσκος μπορεί να ακουστεί άνετα και από μη- black metal- άδες. Έχει έντονη ατμόσφαιρα και γαμώ τις παραγωγές. Αυτά προς το παρών.
Σωστός ο παίκτης.
Γενικά είναι καλό να επαναφέρονται στο προσκήνιο αξιόλογοι δίσκοι που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, γιατί πλεόν με τις άπειρες κυκλοφορίες στις οποίες έχουμε πρόσβαση σπάνια επιστρέφουμε σε κάτι που αγαπήσαμε πρόσφατα. Πιο πολλή συζήτηση γίνεται για δίσκους που κυκλοφόρησαν πριν 15 χρόνια παρά για το [B][I]Paracletus [/I][/B]ξερωγώ.
Double post, αλλά θα μ’ έψηνε πολύ :!:
Γιατί το πόσταρες αυτό τώρα?
Για να κλάψουμε παρέα.
Ή για να ψηθεί κάνας ακόμα “περίεργος” ίσως…
Γύρω στα 150 (-200) αεροπορικά συν καμια 100σταρα επειδή είναι 2 διανυκτερεύσεις γιατί δε βολεύουν οι πτήσεις, συν καμιά 35-αρα μινιμουμ τα τρένα του Βελγίου που δε βγάζεις άκρη απ΄το σάιτ γιατί ως γνωστόν το βέλγιο δεν υπάρχει ©bleedin, συν 15 του φεστιβαλ. 300 στην καλύτερη. Αντίο ζωή…
Ωραίος ο Λέπερ.
Btw 1: Το απιστευτότατο “ανταρκτικό” κόνσεπτ του “Into the Cryosphere” είχε πρωτοεμφανιστεί στο “Permanent Ice” (από το “Trident”) των Unearthly Trance, οι οποίοι έχουν ενορχηστρώσει και ένα παλιό κομμάτι από τις demo μέρες των Thralldom στο “Eleven are the Voices” ΕΡ. Γενικότερα όλες οι μπάντες του Λιπίνσκι σχετίζονται κονσεπτικά και ηχητικά μεταξύ τους, αυτό τον καιρό ψάχνομαι και με τους πανκάδες Pollution που επίσης γαμάν.
Btw 2: Ο καλός σας “κάνω πίπες στον Λιπίνσκι” ανταποκριτής σας ενημερώνει πως o κοντός έχει βάλει μπρος ξανά τους the Howling Wind, το νέο άλμπουμ έχει προσωρινό τίτλο “Of Babalon”, και θα βγει του χρόνου.
[SIZE=“4”][B]2011-Mare[/B][/SIZE]
[B]'Εφτασεεεεέ…[/B]
μπαχαχαχαχαχ, το είδα πριν λίγο στους ρώσους και είπα “αυτούς μόνο ο πλάντερερ παίζει να τους θυμάται ακόμα”
Εγώ σήμερα άκουσα αυτό:
δε ξέρω άν κολλάει ακριβώς σ’αυτό το τόπικ αφού εδώ και χρόνια έχουν ξεφύγει απ’το black metal, περισσότερο για soundtrack ταινίας μου έκανε, με πολύ ατμόσφαιρα και συναίσθημα. Δε βρήκα κάτι το τόσο εντυπωσιακό όμως για να πω την αλήθεια, ίσως φταίει και το mood. Το κομμάτι που ξεχώρισα είναι το England λόγο φωνητικών, όχι επειδή είχε κάτι άλλο και μου άρεσε. Σίγουρα έχω ακούσει και πολύ καλύτερα πράγματα, φέρτε πίσω τους Manes γιατί τα τελευταία τους ήταν πραγματικά άφταστα! Αυτά με ένα πρώτο άκουσμα μόνο, άν το άκουσε κανάς άλλος και θέλει ας γράψει τη γνώμη του, να συγκρίνουμε και να κάνουμε χαβαλέ…
8O:o Θα το τσεκάρω με την πρώτη ευκαιρία !!!
εγώ κάμπφαρ χωρίς δέντρα απόξω δεν ακούω … μπέσα.
μιας και για Lipinsky ακούστηκε όλη η βιογραφία να αναφέρουμε (αν δεν έχει μπει σε άλλο τοπικ) οτί συμμετέχει στους δικούς μας θεούς (τρέμετε πουτάνες τρέμετε) Dephosphorus
Καλά ναι δεν λέω είναι μια γραφική μπάντα, αλλά πως να την ξεχάσω αφού τα παλιά τους τ’ ακούω ακόμα.
Χαχαχα ναι, βασικά το εξώφυλλο είναι άσχετο με Kampfar και μοιάζει ή με κανένα παλιακό ockckckcckvvvvvllttttt black/death ή με κανένα Γερμανό που έκλεψε riff των Deathspell και ψάχνει το hype…
Aλλά πέρα απο τις βλακείες μου με μια ακρόαση βλέπω πως στο εσωτερικό έχει αυτό το Pagan σε ουσία και δομή που περιμέναμε.
Το [B]Kampfar[/B] μια χαρα ηταν…Το [B]Blut Aus Nord[/B] αρκετα κουραστικο,δε ξερω αν θα ξαναπαιξει συντομα.
To καινούργιο [B]Vreid[/B] τελικά πάει για φούσκα της χρονιάς. Καλά δεν είχα τρελαθεί και από ενθουσιασμό από την αρχή βέβαια, απλά όλα έδειχναν να είναι εκεί. Τα heavyμεταλάδικα rif, τα όμορφα ατμοσφαιρικά break, οι μελωδίες. Αυτό που φαίνεται να λείπει ωστόσο είναι οι συνθέσεις. Όσες φορές και να το άκουσα δεν μου έμεινε απολύτως τίποτα, εκτός αυτού συνήθως μετά το 3-4 κομμάτι όλο και κάτι άλλο θα τραβούσε την προσοχή μου (ένα χνούδι για παράδειγμα). Σε αντίθεση με το προηγούμενο τους που τα μισά κομμάτια είναι ακόμα καρφωμένα στο μυαλό.
Μάλλον θα μπει στις απογοητεύσεις της χρονιάς αν και δεν μπορώ να πω την λέξη “πατάτα” για το άλμπουμ. :-s
Ούτε εγώ το λέω πατάτα, είναι αδικία για τα αγαπητά σε όλους γεώμηλα.
Έχει πάρει κανείς χαμπάρι αυτό;
[B]Scarcross - Freidenker[/B]
Γερμανοί με ψιλοprogressive ξεσπάσματα και πιο classic black metal φόρμες σε σημεία. Τίποτα το τρομερό αλλά not bad. Απλά ήθελα και μια δεύτερη (τρίτη, τέταρτη κλπ) γνώμη…
[B]2011-Blut Aus Nord-777 Sect(s)[/B]
Οι Blut aus Nord έκαναν φέτος το όγδοο Full-length τους μετά το ομολογουμένως αξιόλογο και πάνω απ? όλα πηγαίο εκφραστικά Memoria Vetusta II: Dialogue with the Stars. Αφήνω εκτός την φάση του περσινού What Once Was? Liber I, διότι τα Libers θα είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για την μπάντα. Στην εικόνα ενός δυνατού εξώφυλλου (με πολλές αναφορές μεταφυσικού ενδιαφέροντος) είδα μια επιστροφή στα μονοπάτια που άρχισαν με το The Mystical Beast of Rebellion γιγαντώθηκαν με το The Work Which Transforms God, τεκμηριώθηκαν με το MoRT και ίσως πορεύτηκαν σε ομαλότερα δρομάκια με το Odinist, The Destruction Of Reason By Illumination. Εννοείται πως σ? όλα τα παραπάνω δεν ξεχνώ να σημειώσω τα κομμάτια του πολύ καλού split Dissociated Human Junction αλλά και τα τρία bonus της επανέκδοσης του The Mystical Beast of Rebellion που έγινε στο τέλος της περσινής χρονιάς.
Όλα λοιπόν κυλούσαν ομαλά μέχρι που μάθαμε μέσω της Debemur Morti ότι φέτος θα έχουμε δυο ακόμα ολοκληρωμένα albums, το 777-The Desanctification τον Σεπτέμβρη και το 777-Cosmosophy τον Νοέμβριο. Η concept λογική του 777 είναι πολύ πιθανό να εκφραστεί με παρόμοιο μουσικό προσανατολισμό, επιπρόσθετα μιλάμε για μια συνολική διάρκεια που θα ξεπεράσει τις δυο ώρες. Άμεσα βίωσα δυο ταυτόχρονα συναισθήματα, από την μια πλευρά χάρηκα γιατί εξακολουθώ να πιστεύω πως σε αυτή την μπάντα υπάρχουν ικανότητες να δημιουργεί πρόβλημα κατανόησης με τις μουσικές τις πράξεις στον ακροατή. Αλλά από την άλλη πλευρά αγανάκτησα σαν οπαδός γιατί υποθέτω πως είμαι αναγκασμένος να δεχθώ εκπτώσεις και επαναλήψεις σε τυποποιημένα μουσικά κόλπα. Για να ολοκληρώσω την σκέψη μου στο αρχικό πλάνο, νιώθω ότι ο αγαπητός μου Vindsval έχασε κάπου το μέτρημα θέλοντας να υπερβεί εαυτό με μια επική τριλογία, έχω πολλά ακόμα ερωτήματα και απορίες αλλά αφήνω τα πάντα να υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου αναμένοντας. Στο τέλος του χρόνου αυτού οι Γάλλοι θα κριθούν πέρα από οπαδισμούς και θα δούμε αν τελικά παραμείνει η χαρά ή η αγανάκτηση.
Όλα ξεκινούν από το τεντωμένο rhythm section προς την οχλοβοή με τα στραβά riff να παίζουν κόντρα (Epitome Ι) και ένα Soundtrack Black Metal υπό την συνοδεία των γνωστών πλέον κιθαριστικών ανεμοστρόβιλων που κάνουν κύκλους στον αέρα της λεγόμενης intelligent οπτικής, πάντα υπό την συνοδεία φωνητικών σε μαγκωμένα μουρμουρητά και πιο σπάνια σε επιθετικά, τσιτωμένα και πνιχτά που σε σχέση με την μουσική έχουν ρόλο κομπάρσου. Αυτό είναι το δομικό στοιχείο του Sect(s) και απλά επαναλαμβάνεται αδιάκοπα μέχρι το τέλος του. Είναι όμως κοινά παραδεκτό πως εκεί που κλωθογυρίζει ο Vindsval μέσα στον ίδιο του τον εαυτό πετά ένα riff «χαραμάδα στο άπειρο» ή ένα κλείσιμο σαν του Epitome I (μου θύμισε κάτι από Apollyon Sun αλλά και απο το δικό τους Level 2 (Nothing Is Not) απο το Thematic Emanation Of Archetypal Multiplicity Ep) και μας ευχαριστεί στο έπακρο. Στο 777 Sect(s) όμως υπάρχει μια γενικευμένη ατολμία σε νεοτερισμούς ή μια εικόνα από άλλους ορίζοντες, βεβαίως θα βρούμε ωραίες ιδέες κοπτοραπτικής και αναλαμπές μελωδίας αλλά μέχρι εκεί. Συνολικά όλα τα παραπάνω κατευθύνονται σε μια ανακατωσούρα του Black Metal χωραφιού που καλλιεργούν κάνοντας καλό στα ζιζάνια που ζουν εκεί παρά στα σπαρτά που θα ήθελαν να φυτρώσουν. Οι συνθέσεις βασίζονται σε κάποιες ιδέες που αφορούν είτε την υπερφόρτωση του όγκου είτε την Soundtrack λογική, κάνοντας την μπάντα να πιάνει μια ομαλή ευθύγραμμη κίνηση που σε κοιμίζει (ακριβώς σαν το κτελ που πάει με 80χλμ την ώρα και πάντα με νανουρίζει). Τα Epitome IIΙ και V θα σας δείξουν πρακτικά το παραπάνω, ενώ τα Epitome IV και VI που είναι πιο τεχνικά και σχετικά δυσνόητα το αποφεύγουν αρκετά αλλά όχι ολοκληρωτικά. Τουλάχιστον θα βρούμε και εδώ ένα γοητευτικό σουλάτσο στο απέραντο (Epitome II) το οποίο αναπνέει καθαρό αέρα, εννοώντας ότι δεν θα μπουκωθεί με πυξίδα στραμμένη στην οχλοβοή ή την no tempo soundtrack ροή.
Το Sect(s) είναι ένα album που δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει τον ακροατή κάνοντας εξαίσιες κινήσεις, έτσι θα μείνουμε στα απλά σημεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον απολαμβάνοντάς τα. Από εκεί και πέρα μετρά ποιος ακούει το album και ποια η σχέση του με την μπάντα, για τον αμύητο ακροατή που μέσα στην ατυχία του αυτό θα είναι το πρώτο Blut Aus Nord album που θα βιώσει ίσως είναι απολαυστικό, αλλά για τον μυημένο οπαδό της μπάντας που αγοράζει τους δίσκους και έζησε αδιάλειπτα το ταξίδι που μας προσφέρουν μέχρι σήμερα, υπάρχει πιθανότητα να λειτουργήσει όλο το ζήτημα αρνητικά.
για μενα παντως λειτουργησε αρνητικα:)[SPOILER]:(:([/SPOILER]