Οι Aosoth ξεκίνησαν ως project που συμμετείχε ο main man των Antaeus, MkM. Το ιδανικό ομότιτλο ντεμπούτο που κυκλοφόρησαν το 2008 είχε την διάθεση να σε αρπάξει σαν πεινασμένο αιλουροειδές και να σε χτυπήσει αλύπητα στο πετρωμένο χώμα, μέχρι το υποψιασμένο του φινάλε που τα έλεγε και με ιδιαίτερο στόμφο. Η μπάντα έγινε άμεσα γνωστή και αποδεκτή, έτσι ένα χρόνο αργότερα, όταν και το θέμα των Antaeus έμπαινε στο ψυγείο, εξαπέλυσε το επόμενο της χτύπημα με το Ashes Of Angels. Εκεί τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά. Οι κιθάρες είχαν ενδιαφέρουσες ιδέες πέραν της δεδομένης επίθεσης και τα κομμάτια αποκτούσαν μορφές, έτσι το αποτέλεσμα ήταν καλύτερα στημένο από το ντεμπούτο με ατού ένα πιο ευρυγώνιο feeling.
Το φετινό τρίτο έργο των Aosoth γεννήθηκε στο πνιγερό βουνό της αποτρόπαιας υπερβολής εκεί που βαδίζουν οι λίγοι, οι τολμηροί. Εκεί στον πυρήνα του, μέσα στο μαύρο χώμα έχουν πακτωθεί οι ομφάλιοι λώροι της πνευματικής χολέρας των Deathspell Omega και του ψυχικού τύφου των S.V.E.S.T. Δεν είναι όμως βατό και προσπελάσιμο για τους πολλούς, εδώ μπορούν να κοινωνήσουν μόνο οι ηγέτες της σκηνής, όπως ας πούμε ο MkM. Όλο αυτό το βουνό είναι ζωσμένο από ένα δάσος με αρχαία γυμνά δέντρα και μια αφηρημένη ζάλη κάτω από τον απάγκιό τους. Περπατάς αδύναμος και αποκαμωμένος, δεν μπορείς να δεις καθαρά και γλιστράς στα σκαλοπάτια μια αρχαίας κατακόμβης που μυρίζει λιβάνι και θείο. Κατρακυλάς κοπανώντας παντού μέχρι να σκάσεις με γδούπο στην μικρή της πλατεία, όλα εδώ γύρω είναι σκοτεινά και η μούργα της φρίκης κολλάει επάνω σου. Περίεργες μελωδίες έρχονται από μεγάλο βάθος και εσύ δεν έχεις πυρσό ν? ανάψεις. Σε λίγο θα μυρμηγκιάσεις σύγκορμα στην ιδέα του τι μπορεί να περπατά δίπλα σου, θολό σκοτάδι παντού, μια αφόρητη μυρωδιά πλανάται στον χώρο, νιώθεις ναυτία αηδιασμένος εκεί που κείτεσαι. Η νευρικότητα σου αργά αργά θα μεγαλώνει μέχρι να γίνει αγχωτικό παραλήρημα (ΙΙΙ). Αργότερα που θα συνηθίσεις το θαμμένο φως του αρχαίου αυτού τόπου θα σε καταδιώξει ψυχικά ένα συνονθύλευμα εικόνων από τους προσωπικούς σου δαίμονες, τότε θα θελήσεις να τρέξεις αδιάκοπα για να κρυφτείς. Δεν υπάρχει όμως εδώ θαλπωρή πέραν της ζεστής δυσωδίας, δεν υπάρχει όμως εδώ ασφαλής οίκος για την καρδιά, ναυάγησες δύστυχε! ναυάγησες στα έγκατα των σπηλαίων της αριστερόστροφης φωτιάς, δεν έχεις ελπίδα?
Οι Aosoth πέρασαν με μεγάλη ευκολία από τον σκόπελο του τρίτου full-album ξεπερνώντας την νοοτροπία τους με σκοπό να βαδίσουν σ? ένα black Metal με νέα διάσταση και άλλο νόημα. Σε αυτό το σημείο ας δούμε το εσωτερικό πέπλο των επιρροών. Το (part) III κινείται σε μια μουσική σύζευξη ενοποίησης και αυτοσχεδιασμού. Έχει ως αφετηρία την Antaeus πυγμή και δομή την Intelligent περίοδο των Blut Aus Nord. Τα φωνητικά πλουμίζουν σαν πάχνη το σύνολο μέχρι να ξεμπουκώσουν με Wrest τροπολογία. Όλα τα παραπάνω είναι αναμεμιγμένα σε σωστές δοσολογίες με καταλύτη το religious feeling που περιπλέκει την πλοκή φτάνοντας την σε αποκαλυπτικούς ατραπούς. Το εξώφυλλο μας προτάσσει το logo της μπάντας, σχεδιασμένο από τον Erik Danielsson των Watain (σε λίγο θα βγάζει και φωτογραφίες μπας και βγάλει κάνα φράγκο).
Το album είναι χωρισμένο σε έξι κομμάτια με ενιαίο concept και άμεσα σε κεντρίζει το ύφος και το σθένος της πορείας. Όλα αναπτύσσονται αργά και βαλτώνουν σαν μια κινούμενη άμμο που θρέφει μικρές ρουφήχτρες ταχύτητας. Οι άρρωστες δυσαρμονικές κιθάρες του BST έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σκίζοντας την σχετική νηνεμία με στραβά riff σε πνιγερό τόνο. Το Black Metal των Γάλλων εκπέμπει αισθήματα ζόφου και πανικού μέσα από ένα άριστο ρυθμικό μέρος που μοιάζει με πυκνή μάζα και βαδίζει σαν τυφώνας που κινείται αργά και καταστρέφει με γοητευτική μεγαλοπρέπεια το ανομολόγητο. Δεν υπάρχει επιείκεια για τον ξεΐγκλωτο, δεν υπάρχει οίκτος για τον υπερόπτη, βασανισμός των ανίκανων μέχρι το απώτερο «Είναι» τους. Όλο το album μοιάζει σαν ένα ενιαίο και αδιαίρετο αρχαίο τραγούδι καταποντισμού, ανατριχίλα και σιωπή? τα έγκατα εκπέμπουν δόλια γητεία.
Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στο rockipedia είναι ότι συχνά- πυκνά ανατρέχω στις πίσω- πίσω σελίδες και ανακαλύπτω συγκροτήματα/δίσκους που είτε δεν είχα ακούσει, είτε είχαν μπει σε μία υποτυπώδη ‘‘λίστα’’ και περίμεναν τη σειρά τους. Κάπως έτσι στούκαρα πάνω σε αυτό:
[B]Urfaust ‘‘Geist ist Teufel’’[/B]
Κάτι τετοια με κάνουν να χαίρομαι που ακούω μουσική. Ιδίως τα 2 πρώτα τραγούδια (μετά το intro) είναι το κάτι άλλο. Οι φωνητικές γραμμές είναι απίστευτες, και η φαλτσαδούρα προσθέτει στο όλο αποτέλεσμα, σαν τους Bathory ένα πράγμα. Πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, σε ένα σημείο νομίζεις ότι ακούς κάτι σε κλασική μουσική να πούμε. Νομίζω ότι ο δίσκος είναι καταπληκτικός, από τα πιο όμορφα, ατμοσφαιρικά πράγματα που μπορεί να ακούσει κάποιος. Και δεν υπάρχει καθόλου μπάσο ή μου φάνηκε;
Αλλά το πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κομμάτι τους βρίσκεται εδώ νομίζω:
[B]Urfaust ‘‘Einsiedler’’ E.P.[/B]
Τι να λέμε τώρα; Θλίψη στα όρια του τέλειου. Στο τέλος του πρώτου τραγουδιού που sol- άρουν τα πλήκτρα δε γίνεται να μη θυμηθείς το στυλ του Wright σε παλιά τραγούδια των Floyd. Για τόση πόρωση μιλάμε.
Από εκεί και πέρα αξίζει πάρα πολύ και το κομμάτι τους στο split με Joyless, αν και μου άρεσε το κομμάτι των δεύτερων πιο πολύ είναι η αλήθεια. Το δεύτερο full- length τους, ‘‘Verraterischer, nichtswurdiger Geist’’ μου άφησε κι αυτό πολύ καλές εντυπώσεις, αλλά δε φτάνει με τίποτα το ‘‘Geist ist Teufel’’, το οποίο είναι ένα ψιλο- σοκ όταν το ακούς. Γενικά μου φαίνεται ότι οι Urfaust είναι μία από τις μπάντες που έκανε απίστευτα ενδιαφέρονται και μοναδικά, ίσως (γιατί δεν ξέρω αν κάποια άλλη μπάντα παίζει στο στυλ τους), πράγματα την περασμένη δεκαετία. Και δεν ξέρω κατά πόσο πέρασαν στο ντούκου όλες οι δουλείες τους ή έχουν φτιάξει ένα κάποιο όνομα.
ουαου ομολογώ δεν περίμενα να αρέσουν οι Gallhammer στον Plunderer. Πάντα μου φαίνονταν σαν κακόγουστο αστείο οι Γιαπωνέζες. Αρέσουν και σε άλλους; :-k
Στο εξωτερικο εχω την εντυπωση οτι εχουν μια χαρα ονομα μιας και
οτι βγαζουν πουλαει τρελα.
Το Einsiedler παιζει να ειναι η αγαπημενη μου κυκλοφορια απο Urfaust
και το ακουγα χτες-προχτες για πολλοστη φορα.Και τα δυο τραγουδια ειναι
εκπληκτικα.
Υπαρχει thread αποθεωσης οποτε μπες και εκει και κανε το !
Αν δεν κανω λαθος η μπαντα ηταν ανεκαθεν δυο ατομα.
Απο τις καλυτερες μπαντες των 00’s για μενα.
Γκαλχαμμερ με τιποτα για μενα.
Το Marduk δεν το εχω δει πουθενα.
Αρχικά, Plunderer=Black Metal πρώτα και μετά Black Metal ποιότητα.
Στο θέμα μας, οι Gallhammer μέχρι το 2007 έκαναν ένα επιθετικό μάγμα που είχε τη φάση του και την cult αισθητική ως σωσίβιο, το Gloomy Lights του 2004 που ήταν και το ντεμπούτο όσοι ασχολούνται το πήραν, αλλά δε νομίζω από εκεί και πέρα να είπε κανείς πως οι Γιαπωνεζούλες είχαν και μπαντάρα.
Από φέτος τα πράγματα άλλαξαν (αν και ο τίτλος μου μοιάζει με ταφόπλακα) γιατί τάχτηκαν με όσους “κάηκαν” νωρίς. Το “The End” το έβαλα για την ιστορία να παίξει αλλά να που με σκλάβωσε με την πρώτη. Το γιατί είναι πανεύκολο, H Mika (Penetrator) δεν είναι πια εδώ, οι Gallhammer δεν έχουν κιθάρες…:vibrate:
Στον δρόμο που χάραξε ο Μεγάλος Paul Ledney με το Kembatinan Premaster, Black/Death με φωνή και τύμπανα άντε και λίγους βόμβους μπάσου. Το “The End” είναι αρκετά κοντά με αρκετή Doom σχεδόν Drone σαπίλα (αλλά friendly) με την διαφορά ότι στα φωνητικά πέρα απο καφριλίκι έχουμε και μια φωνή μωρού/κοριτσιού με νάζι …
Δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί στο παρελθόν, και δεν ξέρω σε ποιο θρεντ θα ταίριαζε καλύτερα, αλλά τις τελευταίες μέρες έπεσα πάνω σ’ αυτό εδώ, και παίζει σχεδόν συνέχεια:
[B]
Power from Hell - The True Metal[/B]
Black/Thrash από Βραζιλία, σαπίλα παραγωγή, ωμό με ριφφάρες, οι τύποι έχουν θεούς τους Motorhead, Bathory, Venom κλπ.
Old school-ίλα του κερατά εν ολίγοις.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω για να το περιγράψω, ακούστε και κρίνετε μόνοι σας
This is the first release on La mesnie Herlequin, a record label created by La sale Famine de Valfunde in 2011. La mesnie Herlequin is also a magazine and a book store, the goal of which is to delve into the traditional, backwoods, ugly, vicious, and rank depths of the Underground.
Malevolentia - Ex Oblivion (2011), τόσο ονόματα υπάρχουν το Malevolentia τους κόλλησε, anyway χαλάλι τους.
Στους blackopateres όλο και κάποιους θα θυμίζουν, αλλά για όσους αναζητούν την γαλλική φινέτσα σε θεατρικοεφιαλτικά black/death ακούσματα εδώ μάλλον θα κολλήσετε όπως κόλλησα και εγώ.
Λοιπον ακουω εδω μια μπαντα απο την Αμερικη που λεγονται Vermin και παροτι σαν ηχογραφηση καταληγει φτωχη / γτπ, απο αποψη υλικου / θεματων / ιδεων μαλλον ειναι το πιο ενδιαφερον πραγμα που εχω ακουσει εδω κι αρκετο καιρο. Vermin - They Treat Us Like Vermin λεγεται το μυθικο αυτο κλοκλορουμπι, αν βρει καποιος περισσοτερες πλεροφοριες ας τις μοιραστει γιατι ειναι αναγκη. Το μονο που ξερω ειναι πως ειναι απο το Oregon.
