κάνε ένα καλό κ στείλτο,γιατί με τους Ρώσους δεν τα πάω καλά.
Ρε, πόσο γαμάει το E.P. των [B]Amnis Nihili[/B]; Ιδίως το δεύτερο κομμάτι είναι το κάτι άλλο, με τα απίστευτα υστερικά φωνητικά σε κάποιο σημείο. Γενικά γουστάρω πολύ φωνητικά Αγόρου, νομίζω το έχει πάρα πολύ. Και ωραία riff γενικά, ατμόσφαιρες, samples, όλα πολύ καλά, ε!
Πραγματικά το [B]Mgla[/B] με 2μισι ακροάσεις μου φαίνεται απίστευτο άλμπουμ. Το βλέπω εύκολα μέσα στα καλύτερα της χρονιάς. Επίσης, άκουσα χτες το καινούριο [B]Mondstille[/B], που κινείται στα γνωστά avant garde μονοπάτια που χάραξε το προηγούμενο, και το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Γαμαει στεγνα το Mgla.Καταπληκτικ ατμοσφερ,τρε μανιφικ παραγωγ.
Λο-γι-κά είναι καθ’οδόν.
Πάντα το’χα απορία: ΓΙΑΤΙ επιστρέφει στην αγορά η παλιά, παραδοσιακή…κασσέτα;;; :-0
Είδα πολλές φορές σήμερα το αναπάντητο post του NikosMalk. Αν και δεν είμαι ο πιο αρμόδιος ν’ απαντήσω, μιας και έχω μονάχα 30 official tapes στην κατοχή μου, θα το προσπαθήσω κυρίως γιατί έχω στρέψει μεγάλο κομμάτι των ακροάσεων μου στην mp3 εκδοχή παλαιών και νέων tape κυκλοφοριών.
Πριν λίγες μέρες, γράφοντας ένα κείμενο για την κασέτα των Ephemer ξεκίνησα πλέκοντας το εγκώμιο της tape κυκλοφορίας γενικότερα (έπειτα απέκτησα την κασέτα του Αίματος και χάρηκα ιδιαίτερα). Προσωπικά έχοντας βιώσει την ανταλλαγή κασέτας σε μεγάλο βαθμό (δυστυχώς από τις άπειρες unofficial κασέτες μου, κράτησα στις μέρες μας μονάχα μια μικρή παρέα, λόγω έλλειψης χώρου) η κασέτα θα μείνει χαραγμένη στην συνείδησή μου ως ισοδύναμο μιας κυκλοφορίας.
Από εκεί και πέρα ακούγοντας πολύ το τελευταίο καιρό τόσο τα official όσο και τ’ unofficial projects των Les Légions Noires ή των νεότερων εφαρμογών όπως οι κασέτες των Rhinocervs, της Colloquial Sound Recordings και της Crepusculo Negro αλλά και πολλών μεμονωμένων demos που κάνουν ελληνικές και ξένες μπάντες σαν πρώτο βήμα, νιώθω πως η κασέτα με καλύπτει αρκετά σ? επίπεδο αισθητικής.
Νομίζω, τρία είναι τα στοιχεία που υπάρχουν σ? αυτό που εγώ ονομάζω αισθητική (βλέποντας την έννοια αυτή σε μια σύντομη θεώρηση). Αρχικά αυτό που λέω και ξαναλέω εδώ κι χρόνια η σχετικά μικρή διάρκεια, στοιχείο που βοηθά την πρώτη μας επαφή αλλά και την περαιτέρω ενασχόληση κι επανάληψη. Δεύτερο, η μη στιλιζαρισμένη οπτική, με την πιο χύμα νοοτροπία τόσο παικτικά όσο και εικαστικά. Το αντίθετο βρωμούν όλες οι εταιρικές κυκλοφορίες, ακόμα και μεγάλων συγκροτημάτων και τέλος το αγνό συναίσθημα που δημιουργούν.
Γνωρίζω πως το πρώτο από τα τρία σημεία μπορεί να θεωρηθεί μεμπτό ή ισοδύναμο κορεσμού και το τρίτο υποκειμενικό, αλλά δεν θα ήθελα να παρερμηνευτώ. Πολύ απλά σας λέω πως βλέπω την tape κυκλοφορία με τα μάτια στραμμένα στην demo εκδοχή της και τίποτε περισσότερο.
Δεν ξερω αν εχουν αναφερθει ως τωρα οι Hail Spirit Noir (2 μελη των Transcending Bizarre)…μολις κυκλοφορησε η πρωτη τους δουλεια με τιτλο “Pneuma”
εχουν ανεβει και 4 κομματια απ το δισκο (Links) :
Θα τσεκαρουμε γιατι λατρευουμε TB.
Προσωπικα παντως δε νομιζω πως οι κασσετες πουλουν τοσο πολυ πια, απλα εγιναν καπως δημοφιλεις ως format απο εκει που δεν ηταν καθολου. Αν δοκιμασεις να βγαλεις ταυτοχρονα την ιδια κυκλοφορια σε κασσετα και CD, με το ιδιο limitation, τοτε θα δεις που (συντριπτικα) οι περισσοτεροι θα προτιμησουν το CD, μεταξυ αυτων κι αρκετοι που θα αγοραζαν τη κασσετα. Απλα εκεινο που εχει χαθει εντελως απο τη μουσικη σημερα ειναι ο ρομαντισμος, κι εκει ακριβως στοχευει το συγκεκριμενο φορματ. Για να πιασει ομως πρεπει να ξερεις και πως να το λανσαρεις.
Ρομαντισμός είναι να είσαι 12-σχεδόν 13- και να διαβάζεις για μια κάποια μπάντα με το ονομα Satyricon και για το νέο τους δισκο Τhe Shadowthrone, στο Sub Terra του Φλωράκη, Δεκέμβριος 1994 αν θυμάμαι καλά. Πιτσιρίκι, ψαρωμένο με το corpsepaint και τα ανδραγαθήματα του νορβηγικού Black Circle. Πρόσβαση στο underground ήχο , μόνο με tape-trading και επισκέψεις στην Τράπεζα της Ελλάδας για συνάλλαγμα και καπάκι στο ταχυδρομείο για παραγγελία από το “τάδε” distro της Γερμανίας. Και μετά αναμονή, κάθε μέρα γυρνώντας από το σχολείο να δεις αν ήρθε το πολυπόθητο δέμα.
Ε μετά μεγάλωσα, ήρθε και το mp3/broadband/paypal και κάπου εκεί ο ρομαντισμός βρήκε τοίχο.
Ποσο συχνα αγοραζεις κασσετες;
Τώρα τελευταία άρχισα να ξαναπαίρνω κασέτες, με χτύπησε η μόδα βλέπεις, γιατί καλώς η κακώς μόδα είναι και αυτή. Η εποχή της κασέτας έχει περάσει.
Πάντως ψάχνω να βρω ένα καλό κασετόφωνο, για να ξανακούσω και τα demo/lp tapes που έπαιρνα εκεί μέσα- τέλη 90.
Ευχαρισθω για την επιβεβαιωση
Ποια επιβεβαίωση?
Το βασικό επιχείρημα για τις κασέτες, είναι ότι μπορείς να κόψεις λίγες (ενώ CD συνήθως πρέπει να κόψεις 1000, άντε 500 κόπιες) και φτηνά.
Επομένως, για συγκεκριμένες υποκατηγορίες κυκλοφοριών όπως είναι τα demos (κυρίως) ή τα box-sets τύπου ROTTING CHRIST είναι μάλλον το ιδανικό μέσο.
Τελειως ασχετο. Αυτο τι εχει να κανει με το οτι ανεβηκαν σε ζητηση; Και CD μπορεις να κοψεις πολυ λιγοτερα παρεπιπτοντως, αλλα τα CD φευγουν πιο ευκολα αρα δε συμφερει. Το split των Csejthe με Ziel Bevrijd ειναι καλο παραδειγμα.
Με τρολλαρετε νομιζω και δεν εχει πλακα, γιατι σοβαρα να τα λετε αυτα αποκλειεται.
Δεν ξέρω τι παράδειγμα είναι αυτό το σπλιτ με αντιβηχικά που λες.
Το θέμα είναι ότι η συνολική ζήτηση για φυσικό format πέφτει, οπότε η προσφορά του πιο φτηνού μέσου (στην περίπτωσή μας η κασέτα) ανεβαίνει. Σε συνδυασμό με την πολύ πιο εύκολη ενημέρωση και διανομή είναι λογικό να ανέβει και η ζήτηση για κασέτα.
Το δικό μου παράδειγμα είναι το box-set με τις επανακυκλοφορίες των FORGOTTEN WOODS. Η συνολική ζήτηση θα ήταν έτσι κι αλλιώς 100-200 κομμάτια, οπότε μόνο σε κασέτες είχε νόημα να γίνει. Τα CD και πιο ακριβά θα ήταν για την εταιρεία και απούλητα θα έμεναν.
Και τα περισσότερα εργοστάσια σε χιλιάρικα τα κόβουν, τώρα αν υπάρχουν και 5-10 που κάνουν διακόσιες κόπιες δε σημαίνει ότι όλοι μπορούν να κόψουν εκεί.
Δε μπορω να απαντησω σοβαρα εδω σορρυ.
Εγώ δεν σε τρολάρω πάντως, σου γράφω συγκεκριμένα επιχειρήματα.
Τώρα αν θες να μην απαντήσεις σοβαρά, δεκτό, πιθανόν να ξέρεις καλύτερα τα πράγματα.
Το box-set ακόμα διαθέσιμο είναι πάντως.
Το box set δεν ξεπουλησε γρηγορα γιατι με λιγα λεφτα παραπανω παιρνεις τα CD. Γιατι να μη δωσεις 7-8 ευρω παραπανω δλδ να παρεις το CD box.
Σόρρυ που μπαίνω στην κουβέντα αλλά νομίζω οτι ίσως η κασέτα είναι πιο cult σαν κυκλοφορία στις μέρες μας και κάποια γκρούπ με κάποια συγκρικένη φιλοσοφία να την προτιμούν σαν μέσο προώθησης της δουλειάς τους.
Έχω χάσει την επαφή με τις κασέτες (λογικό εν έτη 2012) και βινύλιο ποτέ δεν μάζευα, αυτο που θυμάμαι όμως είναι ότι εποχές 1995-1996 όπου μάζευα κασετες η τιμή τους πολλές φορές ήταν αυξημένη σε σχέση με το βινύλιο. Προφανώς λόγο του οτι οι κόπιες τους ήταν κατά πολύ περιορισμένες σε σχέση με το βινύλιο και το CD.