Γιατί μπορεί να μην έχεις 7-8 ευρώ παραπάνω ή να σου αρέσει το ξύλο.
Όπως και νάχει επιβεβαιώνεις αυτό που λέω, η συγκεκριμένη κυκλοφορία μόνο σε κασέτα είχε νόημα να εκδοθεί αυτή τη στιγμή και στις κόπιες που εκδόθηκε, γιατί ΑΥΤΗ ήταν πάνω-κάτω η ζήτηση.
Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω τόση ώρα, ότι ειδικά δεδομένων των τωρινών συνθηκών κάποιες κυκλοφορίες συμφέρει να βγαίνουν σε κασέτα.
Αυτη ειναι η ζητηση για κασσετες, οχι για τη μπαντα γενικως. Ξαναγυρναμε σε αυτο που ελεγα οτι δε πουλανε τοσο πολυ πια, απλα εγιναν καπως δημοφιλεις ως φορματ απο εκει που δεν ηταν καθολου. Οσο φτηνη κι αν ειναι η κασσετα, εαν βινυλιο και CD ειναι διαθεσιμα στον ιδιο χρονο και σε προσιτες τιμες, ο αγοραστης θα προτιμησει εκεινα
Μα δε διαφωνούσαμε ποτέ σε αυτό, απλά εγώ εκτός από τον όποιο ρομαντισμό, πρόσθεσα και ότι η αύξηση της δημοφιλίας έχει να κάνει και με το ότι είναι πιο οικονομικό μέσο.
Κι εδω τι λες. Δεν βγαζω ακρη, σορρυ.
Άντε πάλι.
Το κόστος για αυτόν (μπάντα ή label) που κυκλοφορεί κάτι, σε κάποιες περιπτώσεις είναι πιο μικρό όταν πρόκειται για κασέτα.
Πιο απλά δε γίνεται.
Εγώ πάλι το έχω απορία. Κασέτες κυκλοφορούν, κασετόφωνα συνεχίζουν να κυκλοφορούν; Γιατί δεν έχω δει πουθενά εδώ και χρόνια.
Nice… όχι τίποτα άλλο αλλά το παλιό μου στέρεο δεν φτουράει άλλο και το καλοκαίρι θα πάρω σίγουρα καινούργιο. Τις παλιές μου κασέτες τις έχω ακόμα όλες.
παρακολουθώ με πολλή προσοχή την ενδιαφέρουσα συζήτηση και έχω να τονίσω το [U]εξής[/U]
[SPOILER]
[/SPOILER]
ο ένας μιλάει για δημοφιλία στους καταναλωτές κι ο άλλος λέει για δημοφιλία στον τρόπο παραγωγής, δεν ταυτίζονται απαραίτητα αυτά τα δυο. η πλειονότητα των καταναλωτών που αγοράζουν κασέτες, τη δεδομένη στιγμή, νομίζω είναι ξεκάθαρο πως το κάνουν για το καλτ και το ρομαντικό του πράγματος όπως ειπώθηκε. όπως συμβαίνει με όλα τα μέσα, σε έναν βαθμό, που δεν είναι κυρίαρχα μια δεδομένη στιγμή. νομίζω όλοι έχουμε πετύχει, εγώ τουλάχιστον έχω γνωρίσει αρκετούς, συλλέκτες που έχουν εκατοντάδες κασέτες/βινύλια, χωρίς καν να έχουν κασετόφωνο ή πικάπ. τα οποία βινύλια π.χ. συχνά είναι ακριβότερα από τα σιντί, πόσο μάλλον από τις κασέτες κι όμως βλέπεις ότι έχουν αρκετά μεγάλη αγορά. πάντως, από τη στιγμή που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στον καταναλωτή το μέσο της κασέτας, δεν συμφέρει ούτε τον μουσικό/εταιρία να το τυπώσει σε κασέτα, γιατί πολύ απλά θα δυσκολευτεί να το πουλήσει. άρα, στην ουσία αντί για οικονομικό όφελος (λόγω του φθηνότερου τυπώματος), στο τέλος παίζει και να καταλήξεις με ζημία. εκτός κι αν ξέρεις πού και πώς θα το πουλήσεις. για παράδειγμα στον αθεράπευτα ρομαντικό-αντιδραστικό αντεργκράου μπλακμεταλλά. οπότε, πουλάς λόγω του ρομαντισμού του μπλακμέταλλου, και ταυτόχρονα κάνεις και οικονομία. η οποία οικονομία, στην προκειμένη, είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία. λόγω του αποτελέσματος βέβαια, μπορείς να γλυκαθείς και να αρχίσεις τον αγώνα σου ώστε να αποκτήσει η κασέτα μεγαλύτερη απήχηση. από την άλλη, δεν είναι πολύ εύκολο, γιατί υπάρχουν και τα cdr που και πιο φθηνά είναι από τα μάστερ σιντίζ (πώς τα λένε τέσπα) και πολύ γρηγορότερα γίνεται η διαδικασία παραγωγής τους απ’ ό,τι ξέρω και καλτ είναι. και τη στιγμή αυτή όλη έχουν ένα σιντιπλέγιερ, ενώ λίγοι έχουν ένα κασετόφωνο. όταν ο επιχειρηματίας σόνυς αποφασίσει πως ήρθε ο καιρός να βγάλει περισσότερα, γιατί δεν πάει άλλο με αυτή τη λιτότητα, θέλω τα νησιά μου πίσω βρε αδερφέ, θα ξαναρχίσει να παράγει μαζίκά φθηνιάρικα κασετόφωνα, ώστε να μπορεί ο καθένας να βρει ένα καθώς περπατάει στο δρόμο, μειώνοντας σταδιακά την παραγωγή γιντιπλέγιερ. και τότε θα έχει νοήμα να στείλει για κοπή αυθεντική κασέτα ριχάνα, ενώ πιθανότατα ο αντεργκράου μπλακμέταλ θα βρει το νόημα σε κάνα σούπερ όντιο σιντί, ασχέτως του αν είναι φθηνό ή όχι, ή τέσπα, σε κάτι που δεν θα είναι ακριβώς το ίδιο με την κασέτα ριχάνα.
Σε έναν θεωρητικό κόσμο όλα αυτά μπορεί να είχαν κάποια βάση, αλλά η πραγματικότητα λέει ότι η μπάντα που βγάζει το demo της και θέλει να περιορίσει κάπως τα έξοδα, δίνοντας παράλληλα κι ένα σχετικά καλαίσθητο αποτέλεσμα, σε κασέτα θα το βγάλει.
Ο ρομαντισμός του ακροατή έγκειται στο ότι θα πει “δε γαμιέται, καλά λόγια ακούω γι αυτούς, ας δώσω 3-4 -όχι παραπάνω όμως- ευρώ για να δω τι στο διάολο παίζουν”.
Σε άλλα νέα τώρα, συνεχίζουμε να λιώνουμε σημαντικές κυκλοφορίες της περασμένης χρονιάς, στις οποίες ίσως δεν δώσαμε την πρέπουσα βάση, όπως το τελευταίο PANOPTICON.
με αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα είναι χάλια πάντως εκτός κι αν ορίζουμε ως στόχο κάτι τέτοιο (που ξεκινά από την παραγωγή μέχρι την κουλαμάρα μιας μπάντας)
γενικοτερα συμφωνώ μαζί σου, συμφέρει (οικονομικά) μια μπάντα να κόψει λίγες κασσέτες για το ντέμο της και (παράλληλα) πουλάει και μούρη… και δεν τον λέω για κακό, άλλωστε για μένα demo=κασσέτα αν και προφανώς στην περιπτωση μου μιλάνε οι 80ς καταβολές και το (νεκρό πια) κασσετοφωνάκι που έτρεχα τα games του zx spectrum το 1983 
Ευχαριστω για τη φωνη της λογικης. Χρηστο, αν δε με τρολλαρεις, τοτε απλα θα γινοσουν πολυ κακος εμπορας. ;p
Επισης, στις κασσετες δεν εξοικονομεις πορους λογω κοπης ή κατι τετοιο, απλα ειναι ενας εξυπνος τροπος για να σπασεις το μουσικο σου υλικο σε αρκετα κομματια (δεδομενου οτι η αισθητικη της μουσικης που παιζεις ταιριαζει στο εν λογω φορματ). Οπως, αντιστοιχα, πολλοι πετανε κομματια τους σε 7" και 10" για να εχουν περισσοτερες κυκλοφοριες και να μενουν στο παιχνιδι της επικαιροτητας. Ειναι και πολλοι που τη γουσταρουν τη κασσετα ασφαλως, αλλα αν πιασεις τη CN που ανεφερε ο Πλαντι δεν ξερεις απο που να αρχισεις και που να τελειωσεις.
Για το τελευταιο Panopticon τα λεγαμε απο περσι αλλα οσοι δεν εχετε ακουσει το προηγουμενο και Το Πρωτο αξιζει να δωσετε βαση γιατι κραστ λυκοι ουρλιαζουν τρεχοντας στο δασος. Στο Πρωτο. Το τριτο ειναι πιο αγαπησιαρικο.
επίσης, μαιντκραημ, με τον ανγκμαρ συμφώνησες. όπως κι ο γιάννης. γενικά ο ρομαντισμός αν σκεφτείς τα πράματα δεν είναι δύσκολο να βγει στην επιφάνεια, αλλά για κάποιο λόγο λίγοι τον αποδέχονται για τον εαυτό τους όταν τους τον “προσάπτουν” άλλοι. γενικά, αφού θέλουμε πραγματικότητα, αν κάποιος δεν είναι ρομαντικός και θέλει να κάνει οικονομία, ηχογραφεί τη μουσική του και τη δίνει ή την πουλάει σε μπ3. από την άλλη μεριά, την αγοράζεις σε μπ3 μπ4 αέρα κοπανιστό. το να πουλάς/αγοράζεις μουσική σε σιντί κασέτα βινύλιο βιβλίο ή οποιοδήποτε άλλο φυσικό μέσο είναι ρομαντισμός, αταβισμός, όπως θες πέστο. εκτός της περίπτωσης του καρχαρία που δεν είναι καθόλου ρομαντικός και απλώς κλέβει κόσμο πουλώντας πλαστικό σε ρομαντικούς.
Άρα αφού όλα αυτά είναι ρομαντισμός, επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα ότι η κασέτα έχει επιστρέψει σε σχέση με λίγο παλαιότερα, η απάντηση δεν μπορεί να να είναι ο ρομαντισμός, μιας και τον αποσυνέδεσες από τον τύπο του φυσικού μέσου.
Σωστά? Σωστά.
Επομένως εμείς μπορεί να συμφωνούμε με τον Άνγκμαρ αλλά εσύ διαφωνείς.
Χμ, περιμενε. Εσυ γιατι αγοραζεις κασσετες; Για οικονομια;
δεν αποσύνδεσα τίποτα, απλώς θεωρώ ότι ο ρομαντισμός της κασέτας εναντιώνεται στο κυρίαρχο φυσικό μέσο που είναι το σιντί, ενώ το σιντί (όπως και τα άλλα φυσικά μέσα) εναντιώνεται στο μπ3 γιατί το βλέπει να έχει γίνει τούμπανο και κοντεύει να μας δείρει. ρομαντισμός είναι και τα δυο, απλώς μένουν σε άλλη γειτονιά, προάστια ο μεν κέντρο ο δε.
σας χάνω σιγά σιγά…
για σένα ποιος είναι ο ρομαντικός? αυτός που εξιδανικεύει την πραγματικότητα και μιλάει για τα βινύλια/cd/κασσέτες ως precious? και τι είναι ρομαντισμός? έμφαση στην πρόκληση ισχυρής συγκίνησης μέσω της τέχνης με μπροστάρη το συναίσθημα αντί της λογικής? (δες το λίγο έξω από τη μουσική, στη ζωγραφική πχ από όπου εγώ αντλώ επιχειρήματα για να ορίσω αυτές τις εννοιες αφού παραπέμπουν σε αντίστοιχα κινήματα προηγούμενων αιώνων)
ο αταβισμός που κολάει? μιλάς για την επάνοδο της κασσέτας ή γενικότερα? και μιλάμε όντως για επάνοδο κρίνοντας από το μικρο γκελ στην αγορά? γιατί όμως να είναι αυτό το μόνο κριτήριο? το underground δεν διαφοροποιείται? (και γιαυτό και κράζεται όταν βγαίνει από το μαντρί αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα). Οποιος πάει wacken είναι θύμα του καρχαρία που λες και όποιος πάει Νuclear War Now πέρνει ταμπέλα ρομαντικού? Στο θέμα κασσέτα, σκέφτομαι τρεις διαφορετικές περιπτώσεις - με διαφορετική όμως αφετηρία:ο μπάρμπας μου στο χωριό που μου ζητάει να του γράψω κασσέτες απλά έχει κασσετόφωνο στο αμάξι και αυτό τον βολεύει, ένας συλλέκτης που θα καλύψει άλλα πράγματα και ένας μουσικόφιλος που απλά θέλει να ακούσει το demo και δεν ακούει μουσική από το pc. απλά δεν είναι όλα ασπρο - μαυρο…
Δεν ήξερα ότι υπάρχουν πολλά ήδη ρομαντισμών.
Και το βινύλιο όμως εναντιώνεται στο κυρίαρχο φυσικό μέσο, γιατί να μην υπάρχουν μόνο βινύλια ως εναλλακτική?
Επίσης γιατί δεν έχει επιστρέψει ακόμα το 8-track tape player?
Αυτό κι αν θα ήταν ρομαντικό :!:
οι σωστοί χίπστερς ρομαντζάρουν με σιντογραμμόφωνο. Είστε απλά μεταλλάδες.