Με τους Ρώσους (ουουου ) δεν είχα ασχοληθεί καθόλου μέχρι το προηγούμενο full-length τους, εξαιρουμένου βέβαια του split με LEVIATHAN.
Στο “Phantasmhassgorie” του '19 λοιπόν με είχε τραβήξει μια υφέρπουσα παράνοια που κυκλοφορούσε κάτω από τον σχετικά ευπρόσιτο φλοιό των συνθέσεων τους, η οποία μου λείπει από το 99% των κυκλοφοριών του ιδιώματος, που μπορεί επιφανειακά να τα έχουν όλα σωστά, αλλά από βάθος/ουσία κλάφτα.
Με τον τελευταίο τους δίσκο όμως το πάνε ένα βήμα παραπέρα, συγκεντρώνουν κατάλληλα τις ιδέες τους σε 2 κομμάτια συνολικής διάρκειας 34 λεπτών, βουτάνε στα σκοτάδια έργων όπως το “De Mysteriis Dom Sathanas” και παρότι παραμένουν σχεδόν μόνιμα σε mid-tempo ταχύτητες αλλάζουν διαρκώς πλεύση έτσι ώστε να μην αφήνουν ευκαιρία για χαλάρωση. Ακόμα και οι μελωδίες τους, όπου τις χρησιμοποιούν, περισσότερο απειλητικές ακούγονται παρά οτιδήποτε άλλο, ενώ το mantra που κλείνει το 1ο κομμάτι προσωπικά με σκαλώνει σε μεγάλο βαθμό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αγγίζουν ακόμα και τα όρια της ψυχεδέλειας σε φάσεις, χωρίς όμως να χρησιμοποιούν (εμφανώς τουλάχιστον) τα αναμενόμενα εργαλεία (πετάλια, λούπες, echo κτλ).
Απορώ τι ακριβώς σκεφτόταν ο Hasjarl και έβγαλε ένα full-length τόσο αδύναμο και γεμάτο στα generic ριφάκια και δυσαρμονιούλες που πιθανότατα τα παίζει αυτόματα όταν πάει τουαλέτα.
Πιθανολογώ ότι σκέφτηκε την ιστορία που ήθελε να πει (κι αυτή φαντάζει λίγη μπροστά σ’ αυτά που έγραψε στα φουρνέλα), αποφάσισε να καλέσει και “πομπώδεις” guests στα φωνητικά (οι οποίοι -ειδικά οι Arioch & Μ.- δεν ταιριάζουν καν και κάνουν τα πράγματα χειρότερα) και έντυσε στα γρήγορα τους -όχι και ιδιοφυείς- στίχους με ό,τι μουσική του ερχόταν πιο άμεσα στο μυαλό.
Μοναδική όαση το ομώνυμο κομμάτι, αυτό ναι είναι πραγματικό DsO δημιούργημα.
To 7αράκι των EoT, το οποίο είχα αγοράσει στο live με MISTHYRMING, αλλά αυτές τις μέρες του δίνω την δέουσα προσοχή, είναι (μάλλον αναμενόμενα) άλλος ένας (μικρός έστω) θρίαμβος στην δισκογραφία τους.
Κι αν το ομώνυμο κομμάτι (προϊόν των recording sessions του “Scorn…”) είναι άλλο ένα καρφί στο μνήμα μιας κοινωνίας που σαπίζει όλο και περισσότερο, με τα πικρόχολα riffs και τις αντίστοιχες μελωδίες του, το “Awakening of the Warlocks” πάει χρόνια πίσω με ανελέητο χώσιμο σε full-on attack mode.
Σίγουρα τον Arioch δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς ότι έβγαλε αδύναμο άλμπουμ, η ηχητική ακρότητα στο “Deiform” είναι παρούσα σχεδόν καθόλη τη διάρκεια και γενικά σε πρώτη ανάγνωση υπάρχουν κάμποσα εντυπωσιακά/πιασάρικα σημεία.
Ωστόσο ξύνοντας λίγο την επιφάνεια, πραγματικά δεν βρίσκω τίποτα το ενδιαφέρον στο υπόστρωμα, μοιάζει να έχουν μπει όλα τα υλικά σωστά αλλά να μην υπάρχει από κάτω αυτό το σκοτάδι/βούρκος/παράνοια που έκανε τόσο ξεχωριστά τα Salvation & Maranatha και μετέτρεπε π.χ. το “Blessed Curse” σε μανιφέστο καταστροφής/αναδημιουργίας.
Γενικά, παρακάμπτοντας λίγο τις υψηλές ταχύτητες, ο δίσκος μου ακούγεται εντελώς clean cut extreme metal και κοιτώντας πλέον από απόσταση και με καθαρό μυαλό το “Hekatomb” (γιατί τότε με είχε ξετινάξει αρχικά) τα πρώτα σημάδια ήταν εμφανή ήδη από εκεί.
) δεν είχα ασχοληθεί καθόλου μέχρι το προηγούμενο full-length τους, εξαιρουμένου βέβαια του split με LEVIATHAN.
︎ Aster Obscuration DEMO 2022 | HEOSPHOROS | Fallen Temple (bandcamp.com)