Black Sabbath vs Ozzy (1983-1995 era)

Eυκολα Οζζυ για την συγκεκριμενη περιοδο.Και μονο το Νο more tears να ειχε βγαλει Οζζυ θα ελεγα.Τεραστιος δισκος…

ΥΓ Αυτα χωρις να εχω ακουσει ολα των BS.

Τίποτα απ’ τα 2. Η προσωπική καριέρα του Οζζυ δεν μ’ αρέσει πια, πολύ μεταλ. Οι Σαμπαθ έχουν το χεντλες κρος το οποίο χμ ακούγεται, αν εξαιρέσεις το ότι υπάρχει άλλος ένας καταχραστής στα φωνητικά.

Ανγκμαρ μην αυταπατάσαι, τι ντιο τι μαρτιν τα ίδια σκατά είναι όταν είναι στους Σαμπαθ. Νταξει ο Μαρτιν υπερτερεί λίγο γιατί με τον Ντιο γελάω όποτε ακούω τα οοου γιεα αααααα!

Γενικά βάζω βολ 4 και πορώνομαι.

Πορωσου Ζαφροκ, πορωσου.

Ρε μλκ, εισαι λιγο απαραδεκτος, ετσι; Οχι πολυ, λιγο. Επειδη συμφωνα με τη δικη μου, αντικειμενικη αληθεια, ο Martin ειναι καθε αλλο παρα ‘‘καταχραστης’’. Αν κι ΟΙ ΦΗΜΕΣ λενε πως ειναι λιγο φραγκοφονιας για του λογου του.

Σε καταλαβαινω ομως για τα ‘‘oh yeah’’. Αυτα με χαλαν κι εμενα.

Πορώνομαι Ανγκμαρ πορώνομαι!

Άκου να δεις. Βασικά ο μεγαλύτερος καταχραστής είναι ο Τοννυς. Γιατί για κάμποσα χρόνια την είχε δει εργολάβος της μπάντας και έδιωχνε/έπαιρνε όποιον γούσταρε. Δεν θυμάμαι σε ποιό δίσκο είχε μέινει μόνο αυτός από την ορίτζιναλ σύνθεση ξέρωγω. Οπότε κράζω κι αυτόν, περισσότερο από το Μαρτιν ο οποίος πήγε να βγάλει το ψωμί του ο άνθρωπος (ασχέτως του ότι παίζει να βγάζει τώρα περισσότερα με τα λαηβ που κάνει -φαντάσου). Στο δια ταύτα, μιλάμε για μία μπάντα σχεδόν σολο του Τοννυ, οπότε μιλάμε για ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ του ονόματος μπλακ σαμπαθ κι ό,τι αυτό πρεσβεύει.

Για τον κοντό θα κράξω (ξανά) αλλού. :stuck_out_tongue:

Μα οι Sabbath ειναι ο Iommi. Πρωτα απ’ ολα, ο βαρυς ‘‘διαστρεβλωμενος’’ ηχος (για τα δεδομενα της εποχης) ηταν καθαρα δικη του επινοηση. Οποτε η αληθεια, γινεται αυτοματως αντικειμενικη. =p

Σοβαρα παντως, αυτο με την εργολαβεια, νταξ, δεν το εννοεις.

Edit: Μη το μαμησεις και το κανουμε ‘‘ποιος ειναι οι Sabbath’’ γιατι ξερεις πως ποτε δε βαριεμαι να το τραβηξω. Κι ειναι ασχετο ρε με το θεμα. Βοττομ λαιν μ’ παντως ειναι πως θεωρω τους Sabbath εποχης Martin ως οτι πιο κοντινο υπηρχε στους αντιστοιχους των 70’ς. ε και συνεχισαν να βγαζουν δισκαρες κι οταν εφυγε ο Ozzy. Κακα τα ψεμματα.

ρε κουκλεντέ, το Οζμοσις είναι άνετα μαζί με το μπαρκ ατ δε μουν οι δυο καλύτεροι δίσκοι του οζι για αυτή την εποχή. Και συ μας λες το οζμοσις χειρότερο και το τιποτένιο (πλην ομώνυμου) νο μορ τήαρς δισκάρα? Μην τα λες αυτά δυνατά γιατί θα ανοίξει ο ουρανός και θα βρέχει ντομάτες! :stuck_out_tongue:

Το μπορν αγκαίν κάνει αγνό ταντρικό σαρκικό έρωτα στη μισή σου δισκοθήκη. και καπνίζει κι ένα πακέτο μάρλμπορο μετά! :p:p
Ε απτ’αυτί και στον Αλέφα να μάθεις μπαλίτσα ρε! Όξω! Παλιολιμοκοντόρε! :stuck_out_tongue:

:lol::lol::lol: Ρε μλκ, ειχες πολυ οιστρο αυτην την μερα! :lol::lol:

Ωραίο πολλ Βλήδιν! Συμφωνώ 100% με το πως έβγαλες έξω τα πρώτα δύο χρόνια της δεκαετίας του '80 όπου και οι μεν και ο δε έβγαλαν αριστουργήματα (το Blizzard είναι ο πρώτος δίσκος που ο μικρός Mule απέκτησε ποτέ :roll: ).

Από τη μία στενοχωριέμαι που η έμπνευση για το πολλ είναι η θλιβερή ανακοίνωση της Sharon που απαξιώνει τους Sabbath της περιόδου που συζητάμε (όχι πως δεν έδωσαν αφορμές και οι ίδιοι με ορισμένες κυκλοφορίες της περιόδου) για να βρει πάτημα να ζητήσει λεφτά, από την άλλη το τόπικ με συγκινεί γιατί έχοντας ζήσει εκείνη την περίοδο και αγοράσει/ακούσει αυτούς τους δίσκους καθώς έβγαιναν, χρονιά με τη χρονιά και όχι όλους μαζεμένους,θυμάμαι τις κουβέντες που κάναμε τότε με φίλους συγκρίνοντας “το νέο Ozzy” με “το νέο Sabbath”. Kαι θυμάμαι πόσο συχνά καταλήγαμε στο “καλά όλα αυτά, αλλά ο Ozzy θα πρέπει κάποια μέρα να επιστρέψει στους Sabbath” :wink:
Μάλλον και ο Τοξικός θα συμφωνεί. :wink:

Πάμε λοιπόν τη σύγκριση χρονιά-χρονιά (με τα προσωπικά μου, υποκειμενικά κριτήρια):
1983: Born Again-Bark at the Moon: Η “μεταγραφή του αεροδρομίου” που λέει και ο Βληδιν, είναι έμπειρος μπαλαδόρος αλλά δεν πρόλαβε να δέσει καλά με την ομάδα, το άλμπουμ δεν είναι και το πιό εμπνευσμένο που έχουν κυκλοφορήσει. Αντίθετα στην απένταντι πλευρά βρέθηκε κιθαρισταράς, και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου με το χαρακτηριστικό riff και το ωραίο σόλο θα μείνει στα κλασικά του Ozzy.
1986: 7th Star-Ultimate Sin: Eδώ κακώς μπήκε η ταμπέλα Sabbath στον δίσκο του Iommi με έναν μεγάλο soul-rock τραγουδιστή. Ως Sabbath δίσκος απογοητεύει. Αντίθετα το Ultimate Sin είναι η φυσική συνέχεια του BATM, o Lee έχει προσαρμοστεί ακόμα καλύτερα, ο δίσκος εμένα μου αρέσει (παραβλέπω την παραγωγή που προδίδει τη χρονιά κυκλοφορίας :roll:) και το γεγονός πως ο Ozzy σήμερα τον αποκηρύσσει είναι μάλλον ενδεικτικό της σύγχυσης στην οποία βρίσκεται.
1987-1988: Eternal Idol-No rest: Αυτή τη φορά το scouting στους Sabbath δούλεψε, η “μεταγραφή ταιριάζει στον παραδοσιακό τρόπο παιχνιδιού της ομάδας”, ο Martin θυμίζει Dio όσο πρέπει για να είμαστε ικανοποιημένοι χωρίς να θεωρείται πως αντιγράφει και οι Sabbath βγάζουν έναν αρκετά καλό δίσκο (και έρχονται και για πρώτη φορά στην Ελλάδα και παίζουν στη Λεωφόρο! 8)). Ο Οzzy από την άλλη βρίσκει (για άλλη μία φορά στην καριέρα του) κιθαρισταρά και βγάζει έναν δίσκο άνισο μεν ως προςτην ποιότητα όλων των συνθέσεων του αλλά με ένα δύο τραγούδια με ριφφάρες που θα περάσουν στα κλασικά του. Και σίγουρα το παίξιμο και η ηλικία του Zakk αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια.
1989-90: Οι Sabbath βγάζουν τον καλύτερο για μένα δίσκο της περιόδου που συζητάμε το Headless Cross και το φιλόδοξο αλλά τελικά όχι και τόσο εμπνευσμένο Τyr. O Ozzy αυτό το διάστημα δεν βγάζει στούντιακό δίσκο (πέρασε και λίγο καιρό στηναποτοξίνωση), αλλά περιοδεύει και “δένει” με τον Zakk και βγάζει και το Just say Ozzy EP με τον “μικρό” να κεντάει στην κιθάρα και μάλιστα πάνω σε κλασικά κομμάτια Sabbath.
1991-1992:No more Tears -Dehumanizer: Απλά το καλύτερο άλμπουμ του Ozzy από το '83 μέχρι σήμερα. Ο Zakk δίνει ρέστα, καλές συνθέσεις, ο Ozzy φαίνεται να έχει καθαρίσει και αυτό φαίνεται μέχρι και στις φωτογραφίες της περιόδου. Από την άλλη οι Sabbath φέρνουν πίσω τον Dio αλλά βγάζουν ένα άλμπουμ που υστερεί σε έμπνευση/συνθέσεις.
1994-1995: Mετριότατες κυκλοφορίες εκατέρωθεν, το Forbidden με διαφορά το χειρότερο άλμπουμ Sabbath, o δρόμος για το reunion είναι πλέον ανοιχτός :wink:

εγω δεν τους εχω ακουσει ολους αυτους τους δισκους.ομως αν και ο οζζυ μου τη σπαει σαν χαρακτηρας και γουσταρω πολυ σαμπαθ,θα πω οζζυ.τα ultimate sin,no rest for the wicked,forbidden,born again,cross porposes δεν τα εχω ακουσει καθολου.θεωρω και εγω το no more tears φοβερο αλμπουμ(τι να πει κανεις για το επος mama i`m coming home),παρομοιως το headless cross,θεωρω το bark t the moon πολυ καλο,τα tyr,ετερναλ ιδολ,seventh star καλα,dehumanizer μετριο,ozzmosis καλο.η συγκριση βεβαια δεν ειναι ακριβης καθως οι σαμπαθ εβγαλαν πολυ περισσοτερα αλμπουμ,αλλα προτιμω οζζυ.και εκανα μαλακια που πανω στα νευρα μου με τις πιπες της σαρον ψηφισα σαμπαθ.αν γινεται να μεταφερθει η ψηφος μου

Ωραία η σύγκριση χρονιά-χρονιά Mule, να πω την αλήθεια, την είχα σκεφτεί, αλλά βαριόμουνα:D.
Συμφωνώ με όσα γράφεις. Το reunion ήταν φυσική κατάληξη μιας κατηφόρας. Αλλά τώρα δεν μπορώ να βλέπω το madman. Mου βγάζει απίσευτη παρακμή γμτ. Και νομίζω ότι έγινε και Sir, ιππότης, τρίτος υποκόμης του Κλάσιγκτον ή είναι η ιδέα μου;

Καλοί οι δίσκοι από Ozzy αλλά φοβάμαι ότι έχω Iommi-αση !!! Και συνήθως μαζί με Martin-ιαση !!! :stuck_out_tongue:

Bασικά, ρε παιδιά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς σας αρέσει τόσο το no more tears. Πλην του ομώνυμου έπους, εμένα μού βγάζει μεγάλη παρακμή. :-k

Ωραία σύγκριση mule. Έλεγα να την κάνω κι εγώ, αλλά είχα πιει λίγο παραπάνω (εξ ού και οι απαντήσεις μου στον Νιχιλιστ…:p)

Τελικά μόνο με τον Siags μού φαίνεται ότι συμφωνώ 100% σε σαμπαθικά θέματα.

Και ναι, το born again όπως ακούγεται σήμερα είναι μεγάλος δίσκος. Δεν ειναι τυχαίο ότι 2 από τις σημαντικότερες 90ς μέταλ μάντες (Cannibal Corpse & Psychotic Waltz) διασκεύασαν κομμάτια αυτού του δίσκου ε… :wink:

Όσο αφορά τα άλμπουμς του Όζι, το ΒΑΤΜ και το Οζμοσις είναι τα αγαπημένα μου. Ίσως να παίζει ρόλο πως το τελευταίο ήταν και το πρώτο οζι άλμπουμ που πήρε το μικρό μπλίντιν όταν βγήκε. :oops:
Αλλά ρε γμτ, και γω είμαι Ιομμιχουλιγκάνος, και δε μου κάθεται καλά να ακούω τη φωνή του όζι χωρις τα ριφς του μουστάκια…:roll:

Tα Headless Cross, Tyr και Cross Purposes είναι χαλαρά δισκάρες για μένα. Από κει και πέρα ο Οζυ ισοφαρίζει μ’ ένα καλό Bark, ένα αρκετά καλό Ultimate Sin κι ένα πολύ καλό Οζμόσις.

Μετριότητες υπάρχουν εκατέρωθεν. Για το Νο More Tears συμφωνώ με τον προλαλήσαντα, το θεωρώ μέτρια στιγμή του Ozzy.

Από κει και πέρα, για μένα μπαίνει και το θέμα μπαίνει στο πως στέκονται τα άλμπουμ της περιόδου σε σχέση με την ακριβώς προηγούμενη, όπου είχαν γράψει κι οι 2 φοβερούς δίσκους (Βlizzard, Diary-H & H, Mob rules). Για μένα τα μετέπειτα Όζυ απέχουν παρασάγγας από τα 2 πρώτα, κάτι που δε συμβαίνει με τα Sabbath.

Συνολικά ο Μάστορας έγραψε περισσότερα τραγούδια εκείνη την περίοδο, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και κάποια ποιοτικότερα.

οπως υποστηριζω χρονια τωρα:
Οι οριτζιναλ, βαρβατοι και αρχεγονοι Σαμπαθ ηταν 4 ατομα…οχι ο Τονυ μονος του!Γιατι τοτε, φανταστειτε τι εκτρωμα θα εβγαινε αν στα πρωτα, αντι του Οζζυ τραγουδουσε ο Ντουο…
αυτος ο καραγκιοζης με την τεραστια φωνη εχει ενα μειονεκτημα συγκριτικα με τον καραγκιοζη με την χαρακτηριστικη φωνη…ΔΕΝ μπορει να υπαρξει σε μπαντα!ειναι παντα αυτος και οι…υπολοιποι και μου την εσπασε που καταφερε και φανηκε ετσι και στα αλμπουμ με τους Σαμπαθ.(μοναδικη φορα που ηταν “μελος” μπαντας ηταν στους Ρεϊνμποου)
Οι αλλαγες που εγιναν με την παροδο του χρονο σε αμφοτερα στρατοπεδα, θα ελεγα οτι μεχρι ενα σημειο “βγηκε” πιο φυσιλογικα στον Οζζυ καθως δεν αναγκαστηκε να διαφοροποιησει και τοσο το στυλ του για τα αλμπουμ που εβγαλε!Ειχε συμμετοχες καλων οργανοπαιχτων αλλα το αποτελεσμα ηταν Οζζυ.
Οι Σαμπαθ ειχαν καλες επιλογες σε φωνες αλλα το αποτελεσμα παντα μου ηχουσε ως “η μπαντα των Σαμπαθ με καποιο αλλο τραγουδιστη” .Σε γενικες γραμμες εχουν βγαλει ωραια αλμπουμ αλλα δεν ειναι τιποτε παραπανω.
Ο Οζζυ ακομη και στα πιο ανισα του αλμπουμ δεν ηταν τοσο βαρετος…Δεν ξερω το γενικοτερο στυλ μουσικης των Σαμπαθ μετα τα συνθετικα αλματα των never say die kai technical ecstasy μου ακουγωνταν “βαλτωμενα”.

και παλι ομως και στα 2 τελευταια του ο Οζζυ εχει κρεμασει…καποιος πρεπει να παρει το πιανο απο τα χερια του Ζακ και να αποκλεισει απο την διαδικασια συγγραφης/επιλογης τραγουδιων την Σαρον.
Ολα εχουν καποια ορια!:stuck_out_tongue:

Εμενα δε μου παει καρδια ν’ακουσω δισκο Sabbath χωρις τον Madman οποτε ψηφιζω τη σολο καριερα του που κατα καιρους μας εχει χαρισει καποια διαμαντια(αυτο το No More Tears ποσο δισκαρα μπορει να 'ναι?).

:thumbup: Αυτο ακριβως

Είδες μικρέ Μπλίντιν που κι άλλος κόσμος θεωρεί το No More Tears δισκάρα? Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ το Ozzmosis πατάτα, απλά το κατατάσσω πιο χαμηλά από τα υπόλοιπα.

Την άλλη Κυριακή θα σου κάνω πλύση εγκεφάλου από κοντά και θα λατρέψεις και συ Ozzy. :stuck_out_tongue:

χμμμ.

Ο Οζζυ ξεκινησε πολύ δυναμικά με Bark At The Moon. Φτάνει στο αποκορύφωμα με την “αλκοολική μαλακία”, το έπος Ultimate Sin όπου πρόκειται για το αγαπημένο μου άλμπουμ του γενικά. Μέχρι τότε οι Sabbath τρώγανε χοντρή σκονή όπου μέχρι το 87 ήταν μέτριοι. Κάνουν όμως το comeback με διπλό χτύπημα Headless Cross και Tyr, ειδικά με το δεύτερο βουλώσανε στόματα κ στόματα… Οπότε εκείνη την περιόδο τρώει σκόνη ο Οζζης, με το συμπαθητικό No Rest For The Wicked και το μέτριο Νο More Tears. Μετα οι Sabbath βγάζουν κάποια αδιάφορα για μένα άλμπουμς, με εξαίρεση το φίνο Cross Purposes. Πολύ καλό μεν, αλλά και ο Ozzy αντεπιτίθεται με το Οζζμοσις το οποίο και λατρεύω. Αν λάβω υπόψιν μόνο τα άλμπουμς που λατρεύω λοιπόν από τις συγκεκριμένες περιόδους, έχουμε και λέμε

3/5 > 3/8 => Ozzy ωρεεε!

για μένα και μόνο το Tyr να υπήρχε στη λίστα, θα ήταν αρκετό γιά να ψηφίσω υπέρ του Iommi

παουρο-επικαδες θα επρεπε να μην εχουν δικαιωμα ψηφου στο πολλ!!:stuck_out_tongue:
ενα τετοιο πολλ αξιζει μια καποια αντικειμενικοτητα!

:lol:

παντως ενω μου αρεσουν τα Χεντλες και ΤΥΡ…δεν μπορουν να με κανουν να αλλαξοπιστησω![-X

ΟΖΖΥ ΡΕ ΓΚΙΑΟΥΡΗΔΕΣ!!:stuck_out_tongue: