Περιττεύει νομίζω να πούμε ότι το ανεπανάληπτο “Sabotage” συγκαταλέγεται άνετα στο θριαμβευτικό σερί των Black Sabbath που φυσικά αριθμεί 6 αριστουργήματα, τα 6 πρώτα τους δηλαδή.
Ενώ διαθέτει σημεία που θα ικανοποιήσουν απόλυτα τους λάτρεις της heavy πλευράς των Sabs, ήταν ο πιο πολύμορφος και πειραματικός δίσκος τους έως τότε, τόσο που τελικά κλονίστηκαν οι σχέσεις μεταξύ τους.
Με αφορμή πάντως τις αλλεπάλληλες επετείους που μας θυμίζει τις τελευταίες μέρες η μετρ του είδους @evanthia δεν μπορώ να μην απορήσω με την έλλειψη στοιχειώδους marketing στα 70s (και 80s) βλέποντας να κυκλοφορούν τόσοι (και τέτοιοι!) δίσκοι μέσα στο… κατακαλόκαιρο!
Το Paranoid λοιπόν κυκλοφόρησε την ημέρα του θανάτου του Jimi Hendrix. Αρκετά σημειολογικό αν το καλοσκεφτείς, μιας και πρόκειται για το album που επιβεβαίωσε (και στον τομέα των πωλήσεων) ότι οι Sabbath δεν ήταν περαστικοί, απεναντίας είχαν έρθει για να μείνουν, την ίδια στιγμή που άλλο ένα “σύμβολο” των sixties έφευγε από τη ζωή.
Ή, με άλλα λόγια, ότι τα πολύχρωμα sixties είχαν φτάσει στο αναπόφευκτο τέλος τους και τα πιο αυστηρά, μουντά seventies (κατά ένα σημαντικό μέρος τους, τουλάχιστον), ερχόταν στο προσκήνιο.
Παραδόξως για δίσκο που κινείται σε τόσο δυσθεώρητα ύψη, παρατηρώ σε σχετικά αφιερώματα ότι το Vol.4 βρίσκεται χαμηλά στη ιεραρχία των πρώτων, κλασικών Sabbath LPs! Κακώς, γιατί διαθέτει όλα τα μέχρι τότε θετικά χαρακτηριστικά των Sabs, όπως και αρκετή ποικιλομορφία (καλά, το Changes, ίσως “παραείναι μπαλάντα”!)
Για μένα πάντως είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους (για καλύτερος δεν ξέρω/δεν απαντώ!) μιας και είναι ο πρώτος που άκουσα!
Ο αγαπημένος μου Μπλακ Σάμπαθ δίσκος. Βγήκε το 1972, τη χρονιά που οι Σάμπαθ ξόδεψαν 75 000$ σε κοκαΐνη.
Σύμφωνα με τον Geezer Butler ο εφοδιασμός τους με την άσπρη σκόνη γινόταν μέσω ιδιωτικών αεροπλάνων κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του album “Volume 4” το 1972. Οι Black Sabbath ξόδεψαν 75 000$ για την αγορά της κοκαΐνης, 15Κ$ περισσότερα απ ότι κόστισε ολόκληρη η ηχογράφηση του album!
Στην Αυτοβιογραφία του Ozzy Osbourne “I Am Ozzy”, ο Geezer Butler σχολιάζει:** “Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε από που προερχόταν αυτή η κοκαΐνη, ήταν η πιο λευκή και πιο αγνή, δοκίμαζες και ήσουν ο άρχοντας του σύμπαντος”
O Ozzy, επίσης τόνισε: *“Για μένα το Snowblind, ήταν το καλύτερο album όλων των εποχών, αν και η δισκογραφική μας εταιρία δεν μας άφησε να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο τίτλο. Εκείνη την εποχή η κοκαΐνη ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση και η εταιρία δεν ήθελε να έχει διαμάχες και προστριβές με κάποιους που θα αντιδρούσαν”.
Μερακλήδες οι Σάμπαθ!
Snowblind το καλύτερο τραγούδι του Vol4 με βαριά και ασήκωτη ριφάρα από τον άρχοντα των ριφς και Icicles within my brain (Cocaine).
Παρόλο που το Never Say Die σίγουρα δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες, έχει κι αυτό τις στιγμές του. Εμφορούμενο από μια χαλαρή διάθεση και όντας ένας από τους ποικιλόμορφους δίσκους των Sabbath, (μερίμνη του Iommi υποθέτω, που από ένα σημείο κι έπειτα ήθελε να αφουγκράζεται τα τεκταινόμενα στο ευρύτερο rock πεδίο), αφήνεται αλλού να prog-ίζει ενώ σε σημεία θα το πιάσουμε να jazz-ίζει, έχοντας να επιδείξει ορισμένα αξιόλογα κομμάτια όπως το σπουδαίο Johnny Blade.
Δυστυχώς όμως η γενικότερη εντύπωση που αφήνει είναι αρκετά φτωχή, με σημαντικό ρόλο σε αυτό να παίζει η ήδη διαταραγμένη χημεία μεταξύ των μελών που είχε σαν αποτέλεσμα την δεύτερη, και οριστική αυτή την φορά, αποχώρηση του Ozzy ο οποίος πια έχει αρχίσει να θυμίζει όλο και περισσότερο το αγαπημένο μας κατοικίδιο!
Ακόμη όμως και σε αυτή την παρακμιακή φάση τους οι υπόλοιποι Sabbath δεν έπρεπε να επιτρέψουν στον Ward να τραγουδήσει σε δίσκο τους, πόσο μάλλον για δεύτερη φορά!
Έχω μια περίεργη ιστορία με τους Σαμπαθ. Θυμάμαι την φιλενάδα στο γυμνάσιο τότε στο προαύλιο που μου είχε πει “έρχονται οι Black Sabbath θα πάει ο αδερφός μου” κι εγώ είπα κάτι σε “αααα; ναιιι…;” και δεν ήξερα καν τι μου λέει. (ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΣΕΙΧΑ ΠΡΩΤΑ ). Θυμάμαι σε ένα πάρτυ που έπαιξε το Paranoid και πήγα να ρωτήσω τι είναι αυτό το έπος σε στυλ “εδώ το χω μωρέ αλλά θύμισέ μου” - ψώνιο από μικρή. ;p Και… αυτά. Θα περίμενε κανείς, μιας και τότε ξεκίνησα δειλά δειλά να ακούω σχετικά πράγματα, ότι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων θα απαιτούσε την ενασχόληση με αυτά τα μεγαθήρια, Αλλά δεν έλαχε. 'Η τουλάχιστον όχι με τον αναμενόμενο τρόπο. Ήτοι, τα επόμενα χρόνια ξεκοκάλιζα κάτι σιντι του πατέρα μου, μεταξύ των οποίων το Classic Metal Ballads vol. 2, μια συλλογή δηλαδή με μπαλάντες- duh. Κι εκεί μέσα είχε το Dying for Love, Sabbath με Martin δηλαδή. Έρωτας ε. Και “μπαντάρα οι σάμπαθ” και “τι φωνάρα ο τύπος” και το είχα γράψει και σε κάθε συλλογή του πατέρα μου για το αμάξι και έπρηζα μπάλες. Μετά από αυτό ανακάλυψα και το Feels Good to Me που βρισκόταν στο vol 1 της συλλογής και λίγο πιο μετά άκουσα το Headless Cross. Τον δίσκο. Δηλαδή ο πρώτος δίσκος Sabbath που άκουσα ήταν το Headless Cross. Kαι επειδή εκείνη την περίοδο είχα φτάσει και στον Dio μέσω Rainbow, μετά άκουσα τους δίσκους με Dio. Και αργότερα, μέσα στα χρόνια, τα τέσσερα πρώτα Sabbath, τα ορθόδοξα. Το Master of Reality έγινε το αγαπημένο μου, οι Sabbath με Ozzy με τον καιρό οι “μόνοι αληθινοί” Sabbath, παρά το μεγάλο δέσιμο και με τις άλλες περιόδους που προανέφερα. Το αστείο/περίεργο είναι ότι έμεινα σε αυτά. Πρέπει να έφτασα 20κατι και να μου αποκαλύφθηκε ότι δεν είχα ακούσει το Sabbath Bloody Sabbath. Όπερ και εγένετο, δεν λέω, κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά πού θέλω να φτάσω τελικά… Άλλα πράγματα τα ξέρω απέξω κι ανακατωτά, αλλά αυτός είναι ένας δίσκος που δεν έχει κορεστεί. Ένας τόσο μεγάλος δίσκος που δεν έχει κορεστεί και οκ, πόσο συχνά να συμβαίνει αυτό. Τον άκουγα σήμερα, πρέπει να έπαιξε 3 φορές στα καπάκια και το σκεφτόμουν αυτό, δηλαδή υπήρχε έκπληξη, σημεία που δεν είχα προσέξει, ενδιαφέρον, περιπέτεια εκεί πέρα μέσα. Και αυτό μου φάνηκε καταπληκτικό και εξ ου και το λογύδριο. Αυτά…
Παρόμοια ανορθόδοξη αρχή είχα κι εγώ με τους Sabbath. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο μου άκουσμα ήταν το bootleg “Best ballads” (μία σειρά που είχε βγάλει τα αντίστοιχα CD για όλα τα μεγαθήρια τύπου Metallica, Guns n’ Roses κλπ.), με πρώτο-πρώτο κομμάτι το “I won’t cry for you”. Κόκκαλο εγώ, τι φωνάρα αυτός ο Ozzy, τι μπαλαντάρα είναι αυτή, δώσ’ του και “Dying for love” λίγο πιο μετά κλπ. Έκανα καιρό να μάθω ότι ήταν ο Tony Martin -μακράν η αγαπημένη μου φωνή στους Sabbath και η φωνή-πρότυπο, για 'μένα, της στιβαρής, βαριάς heavy metal χροιάς (μαζί με Dio, Zach Stevens κλπ.).
Τη συλλογή του Κατή λες ε; Νομίζω σε συνεργασία με τον Μάνο Ξυδούς την είχε βγάλει, κάπου το έχω αυτό το cd, μου την έσπαγε που κάποια κομμάτια τα έκοβε btw. Φίλος μας ο μπαμπάς σου
Κλασική συλλογή, αν όχι για τίποτε άλλο, επειδή εντελώς αξιοκρατικά και αντικειμενικά συμπεριελάμβανε μαζί με τις υπόλοιπες “metal μπαλάντες” (όπως π.χ. το “Epitaph” των King Crimson!) και το “Κάνω Μια Ευχή” των Εξόριστων!
(…τώρα συνειδητοποιώ ότι ανέσυρα από τη λήθη εν έτει 2021 το όνομα των Εξόριστων και μάλιστα στο θέμα των Sabbath! Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου…)
Ας πω και κάτι σχετικό, η συλλογή Blackest Sabbath που μου δάνεισε ένας φίλος ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Πατριάρχες, και το Vol.4 ο πρώτος δίσκος που πηρα, με τον δεύτερο να είναι το καινούριο τότε Tyr, το οποίο φυσικά εξακολουθώ να έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση
). Θυμάμαι σε ένα πάρτυ που έπαιξε το Paranoid και πήγα να ρωτήσω τι είναι αυτό το έπος σε στυλ “εδώ το χω μωρέ αλλά θύμισέ μου” - ψώνιο από μικρή. ;p Και… αυτά. Θα περίμενε κανείς, μιας και τότε ξεκίνησα δειλά δειλά να ακούω σχετικά πράγματα, ότι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων θα απαιτούσε την ενασχόληση με αυτά τα μεγαθήρια, Αλλά δεν έλαχε. 'Η τουλάχιστον όχι με τον αναμενόμενο τρόπο. Ήτοι, τα επόμενα χρόνια ξεκοκάλιζα κάτι σιντι του πατέρα μου, μεταξύ των οποίων το Classic Metal Ballads vol. 2, μια συλλογή δηλαδή με μπαλάντες- duh. Κι εκεί μέσα είχε το Dying for Love, Sabbath με Martin δηλαδή. Έρωτας ε. Και “μπαντάρα οι σάμπαθ” και “τι φωνάρα ο τύπος” και το είχα γράψει και σε κάθε συλλογή του πατέρα μου για το αμάξι και έπρηζα μπάλες. Μετά από αυτό ανακάλυψα και το Feels Good to Me που βρισκόταν στο vol 1 της συλλογής και λίγο πιο μετά άκουσα το Headless Cross. Τον δίσκο. Δηλαδή ο πρώτος δίσκος Sabbath που άκουσα ήταν το Headless Cross. Kαι επειδή εκείνη την περίοδο είχα φτάσει και στον Dio μέσω Rainbow, μετά άκουσα τους δίσκους με Dio. Και αργότερα, μέσα στα χρόνια, τα τέσσερα πρώτα Sabbath, τα ορθόδοξα. Το Master of Reality έγινε το αγαπημένο μου, οι Sabbath με Ozzy με τον καιρό οι “μόνοι αληθινοί” Sabbath, παρά το μεγάλο δέσιμο και με τις άλλες περιόδους που προανέφερα. Το αστείο/περίεργο είναι ότι έμεινα σε αυτά. Πρέπει να έφτασα 20κατι και να μου αποκαλύφθηκε ότι δεν είχα ακούσει το Sabbath Bloody Sabbath. Όπερ και εγένετο, δεν λέω, κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά πού θέλω να φτάσω τελικά… Άλλα πράγματα τα ξέρω απέξω κι ανακατωτά, αλλά αυτός είναι ένας δίσκος που δεν έχει κορεστεί. Ένας τόσο μεγάλος δίσκος που δεν έχει κορεστεί και οκ, πόσο συχνά να συμβαίνει αυτό. Τον άκουγα σήμερα, πρέπει να έπαιξε 3 φορές στα καπάκια και το σκεφτόμουν αυτό, δηλαδή υπήρχε έκπληξη, σημεία που δεν είχα προσέξει, ενδιαφέρον, περιπέτεια εκεί πέρα μέσα. Και αυτό μου φάνηκε καταπληκτικό και εξ ου και το λογύδριο. Αυτά…
!
