Συμπτωματικά και εγώ είμαι σε φάση Ozzyless Sabbath αυτή την περίοδο, συγκεκριμένα με το Dehumanizer το οποίο ειναι μεγάλη δισκάρα - ίσως και να το προτιμώ από τα δυο άλλα κλασσικά με Dio - αλλά και με το Cross Purposes. Και αυτό που μου ανεβάζει πολυ περισσότερα τις συνθέσεις, είναι το μπάσο του Geezer, ο οποίος παίζει παπάδες.
6 Likes
Οκ αρκετα καλό το Dehumanizer, με 3-4 κομματαρες αλλά όχι προτιμότερο από τα δύο καλύτερα Sabbath album.
1 Like
Ναι, ποτέ δεν είπα ότι είναι ανώτερο από τα δύο καλύτερα Sabbath albums. Από το Heaven & Hell και το Mob Rules είπα ότι ίσως είναι καλύτερο.
9 Likes
Όχι ίσως, είναι όντως 
5 Likes
Από τα παραπάνω φαίνεται το επίπεδο των οπαδών των Sabbath που μπορεί να διαφωνούν, αλλά πάντα σε πολιτισμένα πλαίσια διατυπώνουν την άποψη τους στο ερώτημα που αναδύεται επίμονα από καιρού εις καιρόν για τον καλύτερο δίσκο/ καλύτερη περίοδο των Sabs!
(…στο οποίο ερώτημα η σωστή απάντηση είναι ότι κάθε δίσκος με την υπογραφή του Iommi έχει την αξία του, αλλά η ενδοξότερη, επιδραστικότερη, χαρακτηριστικότερη εποχή τους ήταν φυσικά τα χρόνια με τον Ozz!)
6 Likes
Κουβέντα με γίνεται. Ο καθένας έχει τις προσωπικές του προτιμήσεις και κρίνει αντίστοιχα. Εγώ είμαι της DIO περιόδου. Λατρεύω τα 5 πρώτα και τα Headless cross και TYR.
Οπως και να έχει όμως το Mob rules και το Heaven and Hell τα θεωρώ την κορυφή τους.
Δεκτή οποία άλλη άποψη.
3 Likes
Το ενδιαφέρον είναι ότι από την απάντηση που δίνει ο καθένας στο ερώτημα “ποια περίοδο / ποιους δίσκους των Sabbath προτιμάς” μπορείς να προσδιορίσεις με απρόσμενα μεγάλη ακρίβεια τι καπνό φουμάρει μουσικά:
– Αν πει Dio, είναι κατά 99% της true φράξιας.
– Αν πει Martin, είναι κατά 101% της σκληροπυρηνικής ultra-true ανθυποφράξιας της true φράξιας.
– Αν πει Ozzy, πιθανότατα είναι πιο all-around μέταλλο.
– Αν πει συγκεκριμένα το Master of Reality, 100000% είναι στονέρι.
Summary
Για την Ιστορία, εγώ είμαι της ενωτικής μειοψηφίας: Προσκυνώ τους περισσότερους δίσκους κάθε εποχής των Sabbath ανεξαιρέτως, καθότι άλλωστε (ας το επαναλάβουμε) οι Sabbath δεν είναι ούτε ο Ozzy, ούτε ο Dio, ούτε ο Martin, ούτε κανένας άλλος. Οι Sabbath είναι ο Tony Iommi.
17 Likes
Οι Sabbath είναι ο Tony Iommi Τελεία και παράγραφος. Καλές και οι επιχειρηματολογίες περί τραγουδιστών, τον ήχο σήμα κατατεθέν των Sabbath όμως, τον καθορίζει ο μυστακιοφόρος κιθαρίστας. Χάρη σ’ αυτόν, για μένα, ΟΛΟΙ οι δίσκοι των Sabbath έχουν ποιοτικό υπόβαθρο, ουδείς θεωρείται σκουπίδι, ακόμα και άλμπουμ τα οποία παραδοσιακά κατατάσσονται εκεί (πχ, Technical Ecstasy, Forbidden).
1 Like
Amen bro 
1 Like
Ενδιαφέρουσα συζήτηση ανοίχτηκε.
Ωστόσο, η ταυτότητα κ η ποιοτητα ενός δίσκου νομίζω ότι είναι δυο διαφορετικά θέματα.
Πχ το Heaven and Hell το θεωρώ κι εγώ πολυ μεγάλο δίσκο, κ από τις κορυφαίες στιγμές του Iommi, αλλά στο δικό μου το κεφάλι δεν είναι Sabbath δίσκος, στέκει ως κατι αυτονομο (όπως κ τα άλλα δυο albums των Sabbath με τον Dio).
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι δισκαρα - σημαίνει απλά ότι τα αναγνωρίσιμα στοιχεία που οριοθετούν την Sabbathικη ταυτότητα, για μένα (κ για αρκετούς άλλους), έχουν σφραγιστει και από την φωνή (κ την χροιά) του Ozzy, τις φωνητικες του μελωδίες κ την Χημεία του με τον Μουστακια (και τη Χημεία του γνκ ισως😛).
Επιπλέον, ο Dio ήταν επίσης τόσο Bigger than Life προσωπικότητα που κατάφερε - με όσο Ιερά Τέρατα κι αν συνεργάστηκε - να αποτυπώσει την ταυτότητα κ την αισθητική του υπερβολικά έντονα σε κάθε δίσκο που τραγουδησε, κ μαλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνει όλα αυτά τα έργα να μοιάζουν σαν κομμάτια μιας ενιαίας δισκογραφίας (ειδικά τις επικές στιγμές του στα τρία πρωτα Rainbow, στα Sabbath κ στους Dio δίσκους του).
Όσο για τους 5 δίσκους με Martin, πάντα θεωρουσα διαμάντια που στέκουν σε μια κατηγορία μόνα τους στον επικό, ζεστό Hard n Heavy Ήχο των late 80s τα Eternal Idol, Headless Cross και το αγαπημένο μου Tyr (κι ας πιανει 90s), αλλά τα τελευταία χρόνια κατάφερα να ασχοληθω πιο σοβαρά κ με τα 2 επόμενα, στα οποία η αλήθεια είναι ότι βρήκα περισσότερες ενδιαφέρουσες στιγμές από όσες περιμενα (ναι, ακόμα κ στο Forbidden).
Το point μου είναι ότι είναι εφικτό να αγαπάει κανεις όλα τα έργα του Iommi χωρις να θεωρεί ότι φέρουν όλα στον ιδιο βαθμό απαραίτητα τα στοιχεία ταυτότητας των Sabbath.
Ή μπορεί απλα να ψάχνω κ γω αφορμή να γράψω γι αυτους τους δίσκους, μιας που περναω φάση που τους ακουω συχνά αυτό τον καιρό (όπως κ άλλοι συμφορουμιτες, απ ότι βλέπω).
12 Likes
Ε, έπρεπε ρε. Να μη νομίζει ο κόσμος ότι επρόκειτο για τους άλλους Black Sabbath, τους not featuring Tony Iommi 
2 Likes
Σκεφτείτε λίγο ότι όταν έφυγε ο Ozzy, το 1980 έβγαλε το Blizzard Of Ozz και οι έτεροι έβγαλαν το Heaven And Hell 
8 Likes
Μιας και πιάσαμε αυτή την (όντως ενδιαφέρουσα) κουβέντα, ας πούμε ότι καλές οι εξ αποστάσεως ψύχραιμες ανασκοπήσεις μιας δισκογραφίας όπου ο κάθε δίσκος αξιολογείται “για αυτό που είναι”, χρήσιμο όμως επίσης είναι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση (όπως θυμόμαστε όσοι είμασταν “εκεί” τότε ή λίγο αργότερα) μαρτυρά ότι το όνομα των Sabbath είχε περιπέσει σε ανυποληψία στα μέσα των eighties.
Δεν λέμε μόνο σε επίπεδο σημειολογίας, όπου οι γεννήτορες ενός ολόκληρου ιδιώματος έφτασαν στο σημείο να διασκευάζουν το Smoke on the Water στις συναυλίες τους (προς αυτονόητα τεράστια αγανάκτηση πολλών θεατών), ούτε για το φαινόμενο να αλλάζουν συνεχώς τα μέλη περί τον Iommi σε βαθμό να είναι ασαφές το ποια ακριβώς ήταν η σύνθεση της μπάντας κάθε στιγμή (όπως άλλωστε δήλωσε και ο Martin σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Hammer με αφορμή τις επανακυκλοφορίες), μιλάμε για θλιβερά φαινόμενα όπως το να πάνε για live στην Νότιο Αφρική επί apartheid, κίνηση που προκάλεσε την κατακραυγή σύσσωμης της rock κοινότητας.
Ώσπου ο Μουστάκιας αποφάσισε ότι θα ήταν ωφελιμότερο να αναβιώσει τις Ηeaven and Hell/Mob Rules εποχές! Προσέλαβε λοιπόν τον πολύ ικανό Martin που αναγκάστηκε να ερμηνεύει όσο πιο κοντά στον Dio μπορούσε, με το συγκρότημα σταδιακά να αποκτά σταθερότητα και μια από πάσης απόψεως αξιοπιστία, που όμως θυσιάστηκε για να επανέλθει ο… αυθεντικός Ronnie κλπ κλπ.
5 Likes