ρε γαμώτο το ψάχνω και δε το βρίσκω στα δισκάδικα…
είναι κοντά στο ύφος του a man from another time ή του started out with nothing?
αυτά τα 2 είναι που έχω από τον Steve και τα αγαπάω σαν album…
Έχω να πω ότι ο Snowy και πάλι παίζει στον νέο του δίσκο καθαρή,ανόθευτη,τίμια μουσική από αυτήν,που δυστυχώς σήμερα,δεν πρόκειται να αναγνωριστεί και πολύ αλλά αυτός ο ήχος και το όλο feeling είναι κάτι το οποίο ταιριάζει απολύτως με εμένα,όσο κανένα άλλο,και έχω την εντύπωση ότι πολλοί λίγοι μπορούν να το κάνουν.
Έχω κολλήσει άσχημα και γενικώς το καλοκαιράκι αποκτά άλλη σημασία αυτή η μουσική
το τελευταίο δεν το έχω ακούσει ακόμα ,αλλά ο White είναι εγγυήση για pure blues .
το βιογραφικό του και μόνο , σε κάνει να σου πέφτει το σαγόνι .
μπορεί να μην έχει την “αλητεία” συναδέλφων του ,αλλά στο feeling και στο καθαρό παίξιμο είναι μάστορας .
τουλάχιστον ,σε εμένα μου δίνει το ίδιο feeling με τον Knopfler (προσκυνώ) ,σε πιο κλασσικές, πεντατονικές μορφές και ήχους ,παρόλο που είναι τόσο διαφορετικοί.
επομένως επενδύω σίγουρα στο realistic και τα ξαναλέμε.
[SPOILER]νομίζω οτι είχα post-αρει την προηγούμενη δουλειά του σε κάποιο thread εδω μέσα :-k[/SPOILER]
edit: το γράφω εδω και καμιά ώρα το post (δουλεύω ταυτόχρονα) και είδα οτι χρησιμοποιώ τις ίδιες λέξεις με τον floydized . cheers mate !
Ξέρω ότι το Public φέρνει Seasick Steve αλλά μπορείς να πετύχεις καλύτερη τιμή σε (αγγλικά κυρίως) ιντερνετικά μαγαζιά.
Το βινύλιο και το 7" του Write Me A Few Lines (διασκευή στον Mississippi Fred McDowell) υπάρχει και στο store της Third Man records
Το τραγούδι το έπαιξε live στο iTunes Festival με John Paul Jones στο μπάσο, τον Jack White στα drums & την Alison Mosshart (Kills, Dead Weather) στα φωνητικά.
[B]Thunder Chicken[/B] - The Mighty Imperials / Daptone 2001
Οι Mighty Imperials είναι μια μπάντα που ιδρύθηκε το 1999 στη Νέα Υόρκη από τους Leon Michels (όργανο), Homer Steinweiss (ντραμς), Nick Movshon (μπάσο) και Sean Solomon (κιθάρα). Αφού βρέθηκαν κάτω από τη στέγη της ανεξάρτητης Daptone Records που προσανατολίζεται στην παραγωγή rhythm & blues/soul/funk revival δίσκων, κυκλοφόρησαν το 2001 το ντεμπούτο και μοναδικό τους άλμπουμ που είναι μία τίμια νοσταλγική δουλειά με funk/deep funk και new Orlean r&b ήχο στα πρότυπα των ορχηστρικών The Meters από τα τέλη του '60 και τις αρχές του '70. Σε κάποια κομμάτια υπάρχουν και φωνητικά που ερμηνεύονται από την χαρακτηριστική και δυνατή “νέγρικη” φωνή του Joseph Henry. Επειδή η ηχογράφηση είναι αναλογική (είπαμε Daptone…), προτείνεται και ή έκδοση του βινυλίου που έχει απίστευτο ήχο με την ιδιαίτερη έμφαση στο ρυθμικό κομμάτι. Διαμαντάκι!!!
Άκουσέ το αδερφέ,εντάξει ξέρεις από τώρα ότι θα έχει κυριολεκτικά καλή μουσική,αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ.Εγώ το έχω λιώσει.Ή είσαι μουσικός ή δεν είσαι τελικά.
Και πώς αλλιώς να περιγράψεις τέτοια μουσική;Αναγκαστικά οι λέξεις θα συμπίπτουν8)
Σούπερ είναι το Man in Motion.
Άλλη φάση από Mule και Allmans αλλά ακόμα και από το πρώτο του προσωπικό το Tales of Ordinary Madness του '93. Eδώ πραγματικά προσπαθεί να βγάλει έναν σύγχρονο δίσκο soul/blues, φόρο τιμής στην Stax, στους 3 Κings και τους soul τραγοδιστές που άκουγε μικρός.
Αλλά ο δισκος παραμένει πολύ κιθαριστικός: Τα φιλτραρισμένα με το wah ρυθμικά του είναι πόρωση, τα solos είναι για να τα ακούει κανείς φράση φράση και να μαθαίνει…
Δισκάρα!
Οι γνωστες ας με καθοδηγησουν περι Buddy Guy. Γιατι το ενα best of του που εχω στα χερια μου (και επεσε εντελως τυχαια) μου αρεσει παρα πολυ. Δεν ξερω καν αν ειναι αντιπροσωπευτικο του (δηλαδη, αν οντως αυτα τα κομματια ειναι κλασσικα του) αλλα μου αρεσει πολυ.
Χμ. Βασικά ο αγαπημένος μου δίσκος του Buddy Guy δεν είναι στο όνομά του. Είναι το “Coming At You” του Junior Wells.
Από εκεί και πέρα άκου οπωσδήποτε τα “Damn Right, I’ve Got the Blues” & “Sweet Tea” για πιο πρόσφατα και το “Hoodoo Man” πάλι με τον Wells για πιο παλιά. A, και το “A Man & His Blues” που έχει μέσα το “Mary Had A Little Lamb”.
Πάντως σε γενικές γραμμές δύσκολο να κακοπέσεις με τον Guy.
To “Damn Right, I’ve Got the Blues” που αναφέρει ο mandrake είναι λίρα εκατό. Aπό την πρώιμη εποχή στα sixties υπάρχει και το “I Left My Blues in San Francisco (1967)”, ο τελευταίος του δίσκος στην Chess Records που είναι επηρεασμένος από τη soul σκηνή της εποχής με αρκετά γκρουβάτα κομμάτια.
Ευχαριστω για τις προτασεις! Η αληθεια ειναι, πως το best of εχει 3-4 απο “Damn Right, I’ve Got The Blues” και μου αρεσουν πολυ και σκεφτομουν να κανω την αρχη απο εκει, μια ή αλλη!
+1000
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος από Buddy Guy.
Γενικά Martian αξίζει να τον ψάξεις τόσο στίς παλιές κυκλοφορίες και τις συνεργασίες με τον JUnior Wells όσο και στις πρόσφατες κυκλοφορίες του. Το περυσινό Living Proof είναι δισκάρα!
Καλά το Living Proof είναι δίσκαρος(αν και έπρεπε να συμπληρώσει 40++++ χρόνια στον χώρο για να κάνει την μεγαλύτερη του επιτυχία στα chart).
Στο σωτήριο έτος 2010 να βγάζει ο Buddy Guy αυτόν τον δίσκο,είναι μία ανάσα…
πήρα και άκουσα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το νέο album του Seasick Steve, και απλά να πώ ότι ο άνθρωπος δικαίως έχει πάρει την αναγνώριση που έχει πάρει (έστω και καθυστερημένα…)
ΟΣΟΙ γουστάρετε blues-o-country απλά ΤΡΕΞΤΕ.
επίσης είναι Ο,ΤΙ πρέπει για το καλοκαίρι…
