[B]1967 - A hard Road[/B]
αυτο να ακουσεις Hopeto παιζει κ ο τοτε πρωτοεμφανιζομενος peter green 
για μενα ο καλυτερος δισκος του mayall
@hopeto
Εγώ έχω τα εξής:
- John Mayall Plays John Mayall ? 1965
- Bluesbreakers with Eric Clapton ? 1966
- A Hard Road ? 1967
- Crusade ? 1967
- Bare Wires ? 1968
- Blues from Laurel Canyon ? 1968
- Empty Rooms ? 1969
- The Turning Point ? 1969
- USA Union - 1970
- Jazz Blues Fusion ? 1972
- Moving On ? 1973
Από το 1964 μέχρι το 1968 ο ήχος του είναι κλασική βρετανική μπλουζ που μετατρέπεται σταδιακά σε αυτό που θα ονομαστεί μπλουζ ροκ (1-4). Σημαντική βοήθεια στο εγχείρημα δίνεται από τον Eric Clapton και τα μετέπειτα μέλη των Fleetwood Mac, John McVie και Peter Green. Ενδιάμεσα στα 1968-69 βρίσκεται στην Αμερική (Laurel Canyon, προάστιο του L.A.) και ψάχνεται περισσότερο με τον αμερικάνικο ήχο με κιθαρίστα τον Mick Taylor ήδη από το Crusade (5-6). Για τη συνέχεια μέχρι τα μέσα του ?70 πειραματίζεται περισσότερο (8 & 9-11), έχοντας ως αφετηρία την αμερικανική μουσική παράδοση, με διάφορες μπάντες και ενορχηστρώσεις που όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο: την συμμετοχή μόνο Αμερικανών μουσικών (όπως οι Harvey Mandel/κιθάρα, Blue Mitchell/τρομπέτα, Clifford Solomon/σαξόφωνα, Larry Taylor/μπάσο και άλλοι). Η κίνηση αυτή ονομάζεται επιδεικτικά ως jazzy blues experiment.
Όσο για το The Turning Point, να τι λέει ο ίδιος ο Mayall:
«Έχει έρθει η κατάλληλη ώρα για μια νέα κατεύθυνση στη μπλουζ μουσική. Έχοντας αποφασίσει πως μπορώ να κάνω και χωρίς heavy lead κιθάρα και drums, συστατικά συνήθως απαραίτητα για τα blues συγκροτήματα σήμερα, ξεκινάω μια καινούργια μπάντα που θα είναι σε θέση να εξερευνήσει τομείς, που σπάνια προσεγγίζονται στα πλαίσια της μουσικής χαμηλής έντασης. Ετούτος ο δίσκος είναι το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος και ηχογραφήθηκε live στη μουσική σκηνή Fillmore East της Νέας Υόρκης, μετά απο μόλις τεσσάρων εβδομάδων εμπειρία που είχαμε στον τρόπο παιξίματος αλλήλων»
John Mayall- Ιούλιος 1969
Όλα είναι ένα κι ένα, αλλά αν θέλεις τη δική μου γνώμη, πάρε τα τέσσερα τελευταία (με κλειστά μάτια).8)
Και για μένα από τους πιο δυνατούς δίσκους
Εδώ με 4?:
http://www.play.com/Music/CD/4-/1514083/A-Hard-Road/Product.html#
Όταν η soul του Νότου συναντάει τα blues του Σικάγου…
Ο καλύτερος δίσκος του Albert King και από τους καλύτερους της Stax.
Θα διαφωνήσω μαζί σου αλλά είναι όντως πολύ καλός δίσκος.
Να υποθέσω ότι η υπογραφή σου αποτελεί την αιτία της διαφωνίας;
Λατρεύω και το “I’ll play” και το “Born” αλλά καθαρά για λόγους προσωπικού κολλήματος και χωρίς καμία αντικειμενικότητα το αγαπημένο μου άλμπουμ από Albert King είναι το…
[SPOILER][B]Lovejoy![/B] 8) δισκάρα απίστευτη που δεν συζητιέται όπως το “Born” ενώ θα έπρεπε! [/SPOILER]
Ξέρεις τι παίζει από θέμα ύφους και ήχου με τα Lost Sessions που ηχογράφησε με τον John Mayall; Κάπου το πήρε το μάτι μου και…
Δεν το έχω, χωρίς να σημαίνει πως δεν με ενδιαφέρει…
Από όσο ξέρω είναι ένα jam του King με την μπάντα του Mayall των αρχών της δεκαετίας του '70 όταν ηχογραφούσε στην Αμερική. Υπήρχε ακυκλοφόρητο στα αρχεία της Stax… :roll:
Αν μοιάζει στα αντίστοιχα του Mayall της περιόδου 1969-74(που μου αρέσουν αρκετά), μάλλον θα είναι ενδιαφέρον. Βλέπω πάντως ότι δεν αναφέρεται πουθενά και από κανέναν και κρατάω μια πισινή. Όχι ότι θα είναι η πρώτη φορά που κάτι καλό παραμένει άγνωστο, τα παραδείγματα πολλά. Οπότε ίδωμεν.
Ούτε καν…Απλά θεωρώ πως ο καλύτερος blues δίσκος που έχω ακούσει είναι το Born Under a Bad Sign.Ever.
To Lovejoy δισκάρα αλλά θεωρώ πως έχει κι άλλα ανώτερα αυτού.
Για όσους ενδιαφέρονται, ο Seasick Steve βγάζει live album με bonus dvd: http://www.amazon.co.uk/Best-Seasick-Steve-Deluxe/dp/B005WRF0NS/ref=sr_1_2?ie=UTF8&qid=1319730114&sr=8-2
για μένα που δεν βρισκω σε cd τα πρώτα του μέχρι και το started out with nothing (το οποίο το θέλω…πααααρα πολύ) είναι πολύ γερή κυκλοφορία και βγαίνει και στην καλύτερη περίοδό του…
Κυκλοφόρησε και μία βρώμα πως θα μας έρθει για live…
Για να δούμε…
Έχει δει κανείς live τον Walter Trout?Ψήνομαι να πάω να τον δω…
Επίσης ψάχνω αν γνωρίζει κανείς σε ποιο δίσκο του Albert King υπάρχει το Watermelon Man σε πολύ “γρήγορη” εκτέλεση και η διάρκειά του είναι 3:44,πολύ μεγαλύτερη από τις συνήθεις εκτελέσεις του που είναι γύρω στα δυόμιση λεπτά…(ερώτηση για καμμένους είναι αυτή αλλά… είμαι :D).Μάλλον θα είναι σε bootleg φοβάμαι.
Για δες το [B]Live Wire/Blues Power[/B], λάηβ από το Fillmore Auditorium το 1968.
Nαι την ξέχασα αυτή,είναι γύρω στα 4 λεπτά…Αλλά άλλη εννοώ,πιο speed-άτη και έχει και πνευστά…
Μπορεί να είναι και αυτό
[B]Albert King - 1993 - Live: Charly Blues Masterworks, Vol 18[/B]
Εδώ το “Watermelon Man” έχει διάρκεια 3:48…
Υπάρχουν ακόμα και τα παρακάτω:
[B]Live - 1977 (Rhino), 3:45[/B]
[B]I’m Ready: The Best of the Tnato Years - 1999 (Charly Records), 3:45[/B]
[B]Smokin the Blues - 2000 (Dressed to Kill), 3:44[/B]
[B]Albert King - 2001 (Dressed to Kill), 3:44[/B]
[B]The Legends Collection - 2001 (Legends Collection), 3:44[/B]
Θα τσεκάρω κάποια γτ κάποια τα έχω γμτ.έχω τρελαθεί!!!
Ok,είναι στο Live του 77,δεν ξέρω αν βρίσκεται και σε κάποια από τις συλλογές,thanks πάντως.
Nα πας, αν και δεν τον έχω δεί, να μην χάνεις ευκαιρίες για live μουσική!
Όπως μου είχε πεί σε ανάλογη δική μου περίπτωση πριν πολλά χρόνια ένας Καναδός φίλος: “Mην αφήνεις τις σπουδές σου να εμποδίζουν την εκπαίδευση σου!” :lol::lol:
Χαχαχα!Καλά σου έλεγε!Βασικά είναι πολύ φθηνό και το εισητήριο,λέω να μην τον χάσω!