Ωραίος Hopeto, πάντα τέτοια!
H αλήθεια είναι πως παρ’ όλο που έχω αρκετούς δίσκους του, για τον Trout η γνώμη μου ήταν πάντα αρκετά κοντά σε αυτά που εσύ γράφεις για τον Chubby! :roll:
Αλλά αφού πέρασες καλά -και με δεδομένο πως δεν τον έχω δεί live- θα σε εμπιστευτώ!
[SPOILER]Καλά, αυτό με τις τιμές του νερού στην Αγγλία δεν είναι καινούριο. Και στη Γαλλία τα ίδια περίπου χάλια! #-o[/SPOILER]
Στον Alice Copper είχε μια λίρα ρε…
Από δικά του θυμάμαι να παίζει Life In the Jungle,Say Goodbye to the Blues,το Gone Too Long από το αγαπημένο σου Outsider,Going Back Home,τα δυο που ανάφερα παραπάνω με Andrew Elt.Eμένα πάντως προσωπικά μου έλειψε το Tellin’ Stories.
Mule θα έβλεπες κι εσύ την διαφόρά,ο ένας είχε βρωμιά,συναίσθημα,κι εγώ είχα επιφυλάξεις,θυμάσαι που είχα ρωτήσει αν τον είχε δει κανείς,αλλά ήταν γαμώ τελικά.Μπράβο μου που πήγα!
Και να σημειώσω πως περίμενα ηλικιακά μεγάλο κόσμο αλλά πρέπει να ήμασταν 5-10 άτομα κάτω των 30,μιλάμε για μέσο όρο στα 40-45 χρόνια.Μπράβο μου και πάλι!
Kαλά δεν το συζητώ, καλά έκανες και πήγες και εγώ θα πήγαινα να τον δώ αν έμενε στην πόλη που βρίσκομαι!
[B]Inca Babies[/B] - Death Message Blues, 2010
Από τον βάλτο κατευθείαν μας έρχονται. Μπάντα από το Manchester, έδρασε κατά βάση στα 80’ς, κουβαλώντας την swamp/rot n roll κληρονομιά των Birthday Party. Keeping it Peel κατά βάση, Πριν κάποια χρόνια επανενώθηκαν και αυτό εδώ είναι το περσινό τους άλμπουμ. To φάντασμα του [B]Lux[/B], του [B]Rowland S. Howard[/B], του [B]Jeffrey Lee Pierce[/B] και άλλων σάπιων είναι εδώ. Αν αυτά τα ονόματα σας ξυπνάνε κάτι μέσα σας, ακούστε.
Χτες άκουγα τον Hubert Sumlin…Και σήμερα πέθανε…R.I.P…Kρίμα ρε γαμώτο,οι δουλειές του με Howling Wolf ήταν καταπληκτικές και γενικά η εκτίμηση που έχαιρε από μουσικούς και κοινό δείχνουν την αξία του…
[CENTER][B]save the music
[/B]
[I]anger management[/I]
[B]the world of funk
[/B]
[I]cairo cairo[/I]
[B]celestial electric
[/B]
[I]dark into light[/I]
[/CENTER]
Κλασσικός shawn lee, χάνεις την μπάλα με τις δουλειές του. 3 απο τα φετινά διαμάντια του!
Αν και δεν έχω ιδέα τι είναι αυτά φαίνονται ενδιαφέροντα.Βεβαια όσο και να βασίζονται σε μαύρες μουσικές αυτά τα τραγούδια είναι τελείως “ξένα” προς εμένα και φαντάζομαι τον μέσο blues ακροατή αν υπάρχει τέτοιος.Αλλά πολύ ενδιαφέροντα,θα ψάξω για το πρώτο!
Bασικά αν μπορείς βοήθα!
:roll: δεν έχουν καμία σχέση με blues. Κάνω τόσο λάθος που τα πόσταρα εδώ? :?
funk-soul εχουν ως βάση. Επειδή το συγκεκριμένο thread έχει και ως τίτλο funk - soul το έκανα. Εκτός αν ποστάρετε blues δίσκους με soul funk επιρροες μόνο.
Άνετα έμπαιναν και στο jazz n fusion thread θαρρώ.
Το πρώτο μου φαίνεται πως έχει μια επιδερμική σχέση με blues rock,με άλλη παραγωγή θα θύμιζε κάτι σε late 60s.Τα άλλα όντως.Καλά έκανες και τα πόσταρες ρε.
Αλλά βόηθα να το βρω!
Πως σας φάνηκε η χρονιά τελικά???
εγω πάντως που δεν ασχολούμαι και πολυ με το ειδος έλιωσα καμποσα αλμπουμ φετος…
πχ
Beth Hart & Joe Bonamassa… :bow2:
Θα υπαρξει άρθρο για την πορεία του είδους το 2011;
Είχα γράψει μια τεράστια σελίδα με links τα πάντα όλα για την φετινή χρονιά και την έσβησα καταλάθος,την τρέλα μου!!!δεν την ξαναγράφω.Σκατά!
εκ πρώτης όψεως νομίζω οτι η χρονιά ήταν πιο φτωχή απο την προηγούμενη .
προσωπικά ξεχώρισα τα
και
απο κει και πέρα
To Roots του Winter θα ήταν καλό όπως και να’χει, ο Bonamassa σύνεχισε να είναι
υπερπαραγωγικός και να το βλέπει αυτό ο Kenny Wayne Shepherd και να απανταεί (στο ρυθμό που κυκλοφορούν cd αυτοί οι δυο) .
'Εβγαλε δίσκο ο Gregg Allman ,τον οποίο για έναν ανεξήγητο λόγο δεν του έδωσα πολλές ακροάσεις.
O πιο αναμενόμενος ήταν αυτός του Leslie West ,κυρίως λόγω επιστροφής στη δισκογραφία και των συμμετοχών.
Απο την άλλη (διαβάζοντας ξένα περιοδικά) συναυλιακά τα blues τα πήγαν πιο καλά ,κυρίως για όσους είναι έξω.
Εγώ κατα-ευχαριστήθηκα το live του Lucky Petterson (που πληροφορήθηκα τελευταία στιγμή) και η φωτογραφία μαζί του είναι η καλύτερη αναμνησή μου απο τα blues για το '11 .
Μatt Schofield δίσκος της χρονιάς παιδιά…
Hanni El Khatib, Blues δισκος της χρονιας ρε!
http://rocking.gr/modules/forum/showpost.php?p=1262354&postcount=340
Συμφωνώ για το μεγάλο live του Peterson. To album του Haynes μου άρεσε αλλά μου φάνηκαν επαναλαμβανόμενα για τα δεδομένα του τα set lists από την περιοδεία με αυτή τη μπάντα. Mου έχουν λείψει οι Mule! 
Του Tab Benoit και εμένα μου άρεσε, του Gregg Allman το έλιωσα όπως και το Revelator από Tedeschi Trucks Band.
Bonamassa καλός και στο Dustbowl και με Beth Hart, το 2ο ΒCC μου άρεσε λιγότερο από το πρώτο.
KWS καλός αλλά όχι όσο περίμενα, ειδικά μετά το περυσινό καταπληκτικό live album. Του έλειψαν συνθέσεις σε αυτό.
Winter και West μεγάλες επιστροφές, η αλήθεια είναι πως του West μου άρεσε λίγο περισσότερο.
Ένας blues δίσκαρος που έλιωσα φέτος (αν και κυκλοφόρησε στα τελη του 2010) ήταν το Τhe Well του Charlie Musselwhite! 8)
Επίσης, μου άρεσε πολύ το άλμπουμ των 7 Walkers!
Άκου με που σου λέω…
http://www.youtube.com/watch?v=-o4h5v-wtEo (υπερκόμματος!!!)
http://www.youtube.com/watch?v=SEuLgGFjUlo (τίγκα Hendrix)
Εντάξει,υπρεβολές τύπου καλύτερος κιθαρίστας από εποχές Hendrix και τον Vaughan με αποθάρρυναν αρχικά.Ο τύπος όμως ξέρει να παίζει,γράφει ωραία κομμάτια,blues κατά βάση με soul,funk τζουρίτσες εδώ κι εκεί.Τα solos του είναι μετρημένα,δεν υπερφορτώνει τα τραγούδια,αφήνει χωρο στην μπάντα του να αναπνεύσει,εγώ γούσταρα τη ζωή μου γενικά.
Θα ακούσω και Benoit,KWS και Musselwhite γιατί μου κινήσατε την περιέργεια.Το Ηaynes και Hart πάντως πολύ καλά,ειδικά το πρώτο έλιωσε.Και φυσικά το Low Country Blues του Allman,πολύ ωραία “παλιακή” προσέγγιση στα blues(το κομμάτι που βάζει το χεράκι του ο Haynes επίσης καταπληκτικό.)…
West και Winter δισκάρες,εγώ προτιμώ το Winter ίσως και λόγω κολλήματος.
Σε πιο “ιδιαίτερα” μονοπάτια ακούστε το Left Lane Cruiser-Junkyard Speed Ball.Πιο μελωδικό από τα προηγούμενα αλλά τίγκα στην βρωμιά,τα slides και την παραμόρφωση.
Και φυσικά σε πιο southern φάση το North Mississippi Allstars.Τους λατρεύω αυτούς τους τύπους σε ό,τι κάνουν αν και δεν έχω ακούσει κάτι καλύτερο από το ντεμπούτο τους νομίζω…
[-o<
btw ωραια Links παιδες!
πολυ σημαντικο αυτο κατα τη γνωμη μου.
Τρία super session που ηχογραφήθηκαν στο Λονδίνο ακολουθώντας την ίδια συνταγή: Γνωστός μαύρος μπλούζμαν που συνοδεύεται από πολυμελή ομάδα νεαρών και ταλαντούχων ευρωπαίων ροκάδων.
[B]The London Howlin? Wolf Sessions - 1971[/B]
Εδώ μιλάμε για ένα από τα πρώτα μπλουζ super session άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν με τη συμμετοχή ιερών τεράτων των μαύρων μπλουζ και διάσημων μουσικών από τη δεύτερη γενιά του βρετανικού ροκ εν ρολ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση συμμετείχαν οι Eric Clapton, Steve Winwood, Charlie Watts, Bill Wyman κ.α. Ο ήχος κυμαίνεται ανάμεσα στα ηλεκτρικά μπλουζ του Σικάγο και το μοντέρνο τότε βρετανικό μπλουζ-ροκ.
[B]The London Muddy Waters Sessions - 1972[/B]
Η απροσδόκητη επιτυχία που σημείωσε η πρώτη απόπειρα του Howlin? Wolf πριν μερικούς μήνες, ώθησε τον Marshall Chess, ιδιοκτήτη της Chess Records, να επαναλάβει το εγχείρημα, βάζοντας να παίξουν δίπλα στον Muddy Waters, τους Rory Gallagher, Sammy Lawhorn, Steve Winwood, Georgie Fame, Mitch Mitchell κ.α. Ωραίος ηλεκτρικός ήχος στα γνωστά στάνταρ για δίσκο του Waters από το late 60s ? early 70s, με τον Rory Gallagher να δείχνει ότι βρίσκεται εντός κλίματος, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του.
[B]The London Bo Diddley Sessions ? 1973[/B]
Ύστερα από όλα όσα προηγήθηκαν με τους Howlin? Wolf και Muddy Waters, δεν έκανε εντύπωση σε κανέναν η άφιξη του Bo Diddley αρχές του ?73 στο Λονδίνο για να ξεκινήσει ηχογραφήσεις πλαισιωμένος από μια ομάδα βρετανών μουσικών, από τους οποίους ο πιο γνωστός ήταν ο Roy Wood (The Move) στο μπάσο. Δυστυχώς η προσπάθεια αυτή δεν επέφερε τόσο το ανανεωμένο ενδιαφέρον του κοινού, που προσδοκούσε ο Diddley μιάς και θεωρήθηκε εξαρχής (κακώς) ως μικρότερης σπουδαιότητας. Παρόλα αυτά μιλάμε για έναν εξαίρετο δίσκο που στηρίχθηκε στα old-school κιθαρίστικα ριφ κατευθείαν από τη Stax και το Μέμφις, συνοδεία του άγριο γκρουβάτου μπάσου, δίνοντας έτσι έναν αρκετά φάνκικο ήχο στα ψυχεδελικά πρότυπα των Funkadelic.
