Toυ Diddley δεν το έχω…
Για την ακρίβεια δεν το έχω καν ακούσει!
Μου ανάβεις φωτιές τώρα Country Joe!
Όταν το ποστάρισα ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα το είχες υπόψιν :-s. Το ίδιο ίσχυε-ισχύει και για τον hopeto :-k
Εννοείται ότι προτείνεται για αγορά και πολλαπλές ακροάσεις, αβλεπί 8)!
Το γνωρίζω,δεν το άκουσα όμως ποτέ…:roll:
Τα άλλα δύο όμως είναι καταπληκτικά,το πρώτο το αγόρασα και πρόσφατα στην Deluxe Edition.Ο Howling Wolf ήταν γνωστός για τον δύστροπο χαρακτήρα του και παραλίγο να τινάξει το όλο project στον αέρα.Γενικά δεν τους έβγαινε το όλο θέμα,σαν κάτι να έλειπε στην χημεία,συν που ο άρρωστος τότε Wolf μάλλον δεν πίστευε πως αυτά τα λευκά παιδαρέλια μπορούν να παίξουν blues.
Δύο πράγματα έπαιξαν ρόλο στην ολοκλήρωση του project,η παρουσία του προσφάτως εκλιπόντα Hubert Sumlin που έκανε τον Wolf να νιώθει λίγο πιο άνετα καθώς και η προσπάθεια του Clapton να “χαλαρώσει” τον Wolf.Toυ ζήτησε να τους δείξει στην κιθάρα το Little Red Rooster(αν και φυσικά το γνώριζαν το κομμάτι),το βασικό lick και παρά τους αρχικούς του ενδοιασμούς το έκανε κι άρχισε να ρολάρει το όλο πράγμα!
Να αναφέρουμε επίσης τις συμμετοχές των Ian Stewart στο πιάνο(συμμετοχή σε Rolling Stones κ.α) και την εξ’αποστάσεως συμμετοχή του Winwood καθώς βρισκόταν σε περιοδεία εκείνον τον καιρό.
Α!Κι ο Richie που παίζει drums στο I Ain’t Superstitious είναι ο Ringo…
Τη στιγμή αυτή ακούω την ακόλουθη δισκάρα, την οποία και προτείνω ανεπιφύλακτα στους φίλους φορουμίτες!
Εννοείται θα επεκτείνω τα ακούσματα μου στην συνέχεια με την “αδερφή” Rosetta Tharpe, η οποία πέρα από gospel & blues & jazz φωνάρα έπαιζε και φοβερή κιθάρα, άνετα στις κορυφαίες της εποχής της.
[B]I Got What It Takes - Koko Taylor [1975][/B]
Η Koko Taylor σε ένα 40λεπτο όργιο από γνήσια, σκληρά, ηλεκτρικά μπλουζ του Σικάγο με την υποστήριξη μιας ομάδας τεράστιων μουσικών μεταξύ των οποίων οι ?Mighty? Joe Young, Sammy Lawhorn, ο σαξοφωνίστας Abe Locke και την τραχιά παραγωγή του Bruce Iglauer. Πολύ ωραία ακούσματα με επιρροές από Muddy Waters και Elmore James.
[B]Buddy Miles ? Blues Berries [2002][/B]
Μία από τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές του Buddy Miles και ίσως μία από τις καλύτερές του, το Blues Berries είναι κατά βάσιν ένα μπλουζ-ροκ άλμπουμ με εμφανείς σόουλ, φανκ και κυρίως τέξας μπλουζ αναφορές που παραπέμπουν ηχητικά στους ογκόλιθους του ιδιώματος όπως o Stevie Ray Vaughan, o Albert Collins, o Johnny Winter και ο Freddie King. Τον Miles στα φωνητικά και ντραμς υποστηρίζει μία εκπληκτική ομάδα μουσικών αποτελούμενη από τους Greg Diamond (ακουστική κιθάρα), Rocky Athas (κιθάρα), Mark Leach (Hammond B3, πλήκτρα), Chris Layton (ντραμς), Tommy Shannon και Robert Ware (μπάσο).
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να πάρει μια ιδέα ακούγοντας τα παρακάτω ενδεικτικά κομμάτια:
[I]?Big Mamma?[/I]
[I]?Compassion for the Blues?[/I]
[I]?Texas Cannonball? [/I](ωδή στον Freddie King)
[I]?Bayou Delta?[/I]
Eνδιαφέρον φαίνεται και δεν το είχα πάρει είδηση. Θα το ψάξω εκτενέστερα.
Ευχαριστώ CJ! 
Καλά μη νομίζεις οτί το πήρα κι εγώ χαμπάρι όταν βγήκε. Κατά τύχη το πέτυχα πρόπερσι στο Metropolis και το τσίμπησα με αμφιβολίες, αλλά ευτυχώς το καρπούζι ΔΕΝ ήταν μάπα…
Δισκάρα το Miles,το τσίμπησα πριν κάτι χρόνια.:D:D:D:D
διαβαζοντας το ποστ σου , εφαγα ενα ‘gut feeling’ να τσεκαρω μια τον bo και ειδα οτι μεταξυ 70-74 ηχογραφησε φανκ αλμπουμ
κατεβασα ηδη τα παρακατω 3
[B]The Black Gladiator[/B]
[B]Where It All Began [/B]
[B]Big Bad Bo[/B]
και τα ακουω τωρα κ το 1ο (gladiator) ειναι μπομπα
so thanx
α και το london sessions…εχει ηχογραφηθει στο chicago
Tα [B]The Black Gladiator [/B]και [B]Big Bad Bo [/B]που έχω ακούσει είναι δισκάρες. Για το πρώτο κάπου είχα διαβάσει ότι ο Bo Diddley θεωρείται ο μαύρος Frank Zappa.:-k
Πάντως το Big Bad Bo μου αρέσει περισσότερο.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετά μέρη του London Session είναι ηχογραφημένα στα στούντιο της Chess Records στο Σικάγο από τους κλασικούς session μουσικούς που χρησιμοποιούσε, γιατί η εταιρεία δεν ήθελε να μπει σε μεγαλύτερα έξοδα στέλνοντας μεγάλο αριθμό ατόμων στο Λονδίνο. Γι’ αυτό γράφω ότι η όλη προσπάθεια θεωρήθηκε εξαρχής ως μικρότερης σπουδαιότητας. Πάντως το ότι έγιναν ηχογραφήσεις στο Λονδίνο είναι βέβαιο.
R.I.P. 
Απλά, μία από τις μεγαλύτερες ΦΩΝΑΡΕΣ που έχουν υπάρξει. To κάτω τραγούδι μου προκαλεί ανατριχίλες κάθε φορά που το ακούω…
R.I.P…
Φρέσκο πράμα που σαλεύει.Λοιπόν έχουμε και λέμε!
Φετινό άλμπουμ.Δεν γνωρίζω τίποτα για τον τύπο αλλά δισκογραφεί μια ζωή απ’ότι είδα…Πολύ ωραίο blues/rock άλμπουμ,παλιά καραβάνα,τσεκάρετε.
Και Φυσικά νέο Billy Cox!
Ειδικά όταν δεν ροκάρει είναι πολύ καλό!!!
Δεν έχω ακούσει κανένα από τα δύο!
Ενστικτωδώς μάλλον θα ξεκινήσω από τη σειρούλα του Jimi! 8)
Με αυτό το εξώφυλλο ο τύπος κάνει τα πάντα για να μην πουλήσει.
ποοοοο τί ερμηνεία είναι αυτή?? απίστευτη!! :thumbup:
Περιμένουμε και ετούτο!
Δυστυχώς δεν πρόκειται για καινούργιο άλμπουμ αλλά για επανακυκλοφορία του Road Show Blues του 1982. (Το συγκεκριμένο έχει επανακυκλοφορήσει άλλες 6 φορές με διάφορους τίτλους - νομίζω ότι το έχω και από εφημερίδα).
James Quill Smith στην κιθάρα
Set list:
Why Worry
Road Show
Mama Talk To Your Daughter
A Big Man
Lost And Gone
John Lee Boogie
Reaching For A Mountain
Baby, What You Want Me To Do
Mexico City
Από καινούργια περιμένω Otis Taylor - Contraband