Προσκυνήστε τον BB King. Ίσως η καλύτερη blues φωνή.
Πιο επικό blues video ever.Ειδικά στο επίμαχο σημείο, στα 4:30 λεπτά.
Τωρα το δα και δω:p
Ενα μεγαλο 
για τον King
Και το κοινωνικό κομμάτι της μουσικής που εκπροσωπεί και γενικά όσα κέρδισαν τα μπλουζ υπερ των μαύρων δεν είναι λίγα…Και το κοινο είναι απίστευτο!
Λοιπόν, το Sing Sing Prison από το οποίο προέρχεται και το βίντεο από πάνω είναι φανταστικό, βρίσκεται εύκολα σε τόρεντ στο διαδίκτυο, ψηθείτε να το δείτε.
Ένας από τους σημαντικότερους και πρωτοπόρους της soul μουσικής είναι ο Sam Cooke, απίστευτο λαρύγγι και ερμηνείες. Εδώ ήρθα να προτείνω ίσως το καλύτερο άλμπουμ του, το Night Beat. Η μουσική που συνοδεύει την φωνή του είναι καταπληκτική, πανέμορφη μαύρη soul, το κορυφαίο όμως είναι πως μέσα στην λιτότητά της αναδεικνύει την φωνή του Cooke (όπως στο εναρκτήριο Lost and Lookin’). Και τα κομμάτια χρωματίζονται από τα πλήκτρα του 16-χρονου (αλλά όχι άγουρου) Billy Preston. Πολύ ζουμί.
Μπράβο ρε hopeto, το κατέβασα ασαπ το Sing Sing Prison! Δεν το είχα ξαναδεί.
Φοβερό το απόσπασμα που πόσταρες, ρισπέκτ ο Βασιλιάς και όντως τρομερή performance.
Τρελά τυπάκια στα 4:35 και 4:45 ! 
(μπορεί να έχουν ξεκληρίσει καμιά οικογένεια βέβαια , αλλά δε βαριέσαι… :P)
Μου θύμισε το επικό San Quentin concert του Johnny Cash.
Ιστορικές στιγμές που ευτυχώς απαθανατίστηκαν και ηχητικά αλλά και οπτικά.
Ήθελε μεγάλα @@ να τραγουδήσεις εκεί μέσα το τραγούδι [I]San Quentin[/I] και να βλέπεις στα μάτια των καταδίκων πόσο ένιωθαν τους στίχους στο πετσί τους, την απόγνωση και τη λαχτάρα τους για ελευθερία.
Κορυφαία στιγμή και το πιο “ψυχαγωγικό” [I]“A Boy Named Sue”[/I] με την απίθανη ιστορία του.
Ο Cash πρέπει να ήταν ο πρώτος ίσως που ξεκίνησε τις συναυλίες στις φυλακές.
Folsom Prison το '68: [I]http://www.youtube.com/watch?v=ItoKAY1iY-0[/I]
San Quentin το '69: [I]http://www.youtube.com/watch?v=oCT8XmKBhpA[/I]
Tennessee Prison το '76: [I]http://www.youtube.com/watch?v=dEeSajdhImQ[/I]
Βλέποντας τις αντιδράσεις του κοινού από κάτω και συγκρίνοντάς το με ένα “συμβατικό” ακροατήριο, είναι φανερή η ανάγκη και η δίψα αυτών των ανθρώπων για ψυχαγωγία, για κάτι που θα τους θύμιζε τον έξω κόσμο, θα έπαιρνε για λίγο το μυαλό τους από τη μίζερη ρουτίνα της φυλακής και θα τους έδινε κουράγιο και αφορμή για πραγματικό σωφρονισμό. Και βλέπεις πόσο ειλικρινά εκτιμούσαν τέτοιες κινήσεις από καλλιτέχνες.
Κι ένα οφφτοπικ βίντεο:
[SPOILER][I]http://www.youtube.com/watch?v=Fat2rswNJ1k[/I] …στη φωλιά του κούκου :p[/SPOILER]
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Όσο για τον Sam Cooke, τον γουστάρω πολύ κι εγώ.
Βέβαια δεν έχω ψάξει ακόμα τη δισκογραφία του, συγκεκριμένα albums κλπ (θα ξεκινήσω με το Night Beat αν είναι), αλλά έχω μια ωραία συλλογή (“Portrait of a Legend”) την οποία την έχω λιώσει.
Έχει κάτι το μοναδικό η φωνή του, ένα ιδιαίτερο μέταλλο, μια ευγενική χροιά που ξεχωρίζει. “Bring It On Home To Me”, “A Change Is Gonna Come” κλάσικς.
Αλλά ακούστε και το πολύ ωραίο gospel [I]“Jesus Gave Me Water”[/I] με τους Soul Stirrers
[SPOILER]Κι εκεί που κοίταζα για φωτογραφίες του Sam Cooke…[I]κλικ[/I] (!)[/SPOILER]
Και ένα τελευταίο, μιας και έμπλεξα και την country (σωστό δεν είναι το θρεντ?), δείτε και το φιλμάκι/ντοκυμαντέρ "Heartworn Highways" ολόκληρο [[B]εδώ[/B]](http://www.veoh.com/watch/v21218800wJ3NSBKk?h1=Heartworn+Highways+-+Main+Feature).
Guy Clark, Townes Van Zandt, Steve Earle, David Allan Coe, Rodney Crowell, Gamble Rogers, Steve Young, and The Charlie Daniels Band μερικοί από τους καλλιτέχνες που εμφανίζονται. Λεπτομέρειες [[I]εδώ[/I]](http://en.wikipedia.org/wiki/Heartworn_Highways).Ο Cooke εκτός από soul έχει ηχογραφήσει πολλά gospel άλμπουμς/τραγούδια πάντως για τα οποία δεν έχω άποψη, δεν τα έχω ακούσει. Πολύ καλό επίσης είναι και το My Kind of Blues του 1961.
Το βίντεο του San Quentin (track) φοβερό μέ έψησε να το δω όλο ( όπως και τα υπόλοιπα).
Μιας και δεν έχω ακούσει Cash ιδιαίτερα τι θα πρότεινες από την αχανή δισκογραφία του?
Επίσης, όσοι επισκέπτεστε το συγκεκριμένο thread, πως σας φαίνεται η ιδέα να συμπεριληφθεί η country σε αυτό το thread? Το πάρε δώσε που υπήρχε κυρίως με την blues μουσική ήταν και είναι πολύ μεγάλο, πολλές φορές θέλω να προτείνω ακούσματα που δεν κολλάνε πουθενά και τις περισσότερες φορές δεν είναι και καθαρή country για να μπει σε ξεχωριστό thread.
Χμμ, τρέχα γύρευε τώρα, δεν ξέρω. 55 studio albums έχει λέει.
Τί να σου πω, από τα παλιά του, που είναι καθαρή country λέμε τώρα, έχω [I]συλλογή[/I].
Διάλεξε κανα best of με μπόλικα τραγούδια, είναι δοκιμασμένη συνταγή για αρχή (το αποπάνω είναι ό,τι πρέπει).
Τα δύο albums της φυλακής που είπαμε πιο πάνω είναι πολύ καλά και δίνουν επίσης μια καλή εικόνα.
Από την άλλη, έχω μεγάλη αδυναμία στις 6 κυκλοφορίες τις American Recordings (οι δύο τελευταίες είναι μεταθανάτιες). Ο Cash εκεί είναι πραγματικά συγκινητικός. Γερασμένος αλλά γεμάτος πείρα και εμπειρία τραγουδάει με περίσσεια ψυχή διάφορα κομμάτια (κυρίως διασκευές), σοφά επιλεγμένα, που σε κάνουν λιώμα. Φαντάζομαι το [I]τέταρτο[/I] θα το έχεις ακούσει. Τελειότητα.
Ας πει κανένας πιο σχετικός, για πιο συγκεκριμένες προτάσεις.
Και ο Cash έχει gospel κυκλοφορίες πάντως ε (δεν έχω ακούσει)…
Τώρα, περί country, πιστεύω κι εγώ πως χωράει σε τούτο το θρεντ. Αν συμφωνούν κι άλλοι, ας κάνουν μια προσθήκη στο τίτλο οι μόντερες.
Είδα ότι έγιναν κάποιες αναφορές, αλλά να πω για δύο δίσκους που αξίζει να “υπάρχουν” εδώ, του
[B]R.L. Burnside[/B]
[B]Wish I Was in Heaven Sitting Down[/B]
[B]A bothered mind[/B]
^ Μπράβο, απ’όσα έχω ακούσει από R.L. Burnside, είναι μόρτης.
Ωραίο βιντεάκι Otis Taylor : [B]http://www.youtube.com/watch?v=am4GcbBrdMA[/B]
edit: Και για να’χουμε καλό ρώτημα, για πείτε κανα-δυο όμορφα gospel albums που σας έρχονται πρώτα-πρώτα στο μυαλό, γιατί εκούω [I]John The Revelator[/I] και μερακλώνω…
Δείγμα
Ψάξε λίγο και τους Blind boys of Alabama, νομίζω πως θα σου αρέσουν.
Ένα ωραίο γκόσπελ δισκάκι (δισκάρα για την ακρίβεια) κυκλοφόρησε από την Daptone το 2009.
[B]Naomi Shelton and the Gospel Queens [/B]- [I]What Have You Done, My Brother?[/I]
http://www.daptonerecords.com/
Κοίταξέ το brein.d3d και όποιος άλλος ενδιαφέρεται φυσικά…
Επίσης ένα χαρμάνι από μπλουζ, γκόσπελ και r&b παίζουν και οι Holmes Brothers. Ενδεικτικό δείγμα το:
[I]Feed My Soul [/I][Alligator 2010]
Ωραίος Country Joe, φοβερά και τα δύο που πρότεινες, πιο κοντά στην ήχο που έψαχνα!
Η δισκογραφική αυτή φαίνεται να έχει καλό υλικό.
Σας ευχαριστώ και τους τρεις ! 
edit: Θενξ κι εσένα αποκάτω, την έχω στο νου μου την κυρία 
Τσέκαρε και το Freedom Highway των Staple Singers αν θες, είναι και η “κοπέλα με το δακρυσμένο πρόσωπο” εδώ.
Ήρθε και το εισητηριάκι για Matt Schofield αύριο.
2η φορά που τον βλέπεις, σωστά;
Καλά να περάσεις και να μοιραστείς εντυπώσεις! 8)
Ναι ναι δεύτερη, προφανώς και θα ποστάρω εντυπώσεις.
Είχε έρθει και πέρυσι δεύτερη φορά αλλά είχα ήδη κλείσει κάτι Springsteen/Mule (λεφτά γιοκ) και πλησιάζαμε στο τέλος των σπουδών οπότε την έκαψα. Εδώ να είμαστε να τον βλέπουμε συνέχεια.8)
[B]John Hammond Jr. - So Many Roads (1965)[/B]
Λοιπόν, λόγω της ενασχόλησης με The Band ασχολήθηκα κάποια στιγμή με ετούτο το άλμπουμ (και μετά τον μουσικό John Hammond Jr., έχει αρκετά ωραία πράγματα να ακούσει κανείς). Σε αυτό συμμετέχουν οι κύριοι Robbie Robertson (κιθάρα), Garth Hudson(πλήκτρα) και Levon Helm (drums), μέλη των Levon and the Hawks ακόμα τότε-αργότερα αλλάξανε όνομα, καθώς και οι Charlie Μusselwhite (φυσαρμόνικα) και Mike Bloomfield (πιάνο!!!).
Το άλμπουμ δεν περιέχει νέα κομμάτια, περιέχει όμως φοβερά blues standards.
Down in the Bottom, I Want You to Love me, Judgement Day, Rambling Blues, You Can’t Judge a Book by the Cover, Baby Please Don’t Go κτλ. Η μπάντα όπως καταλαβαίνετε από τα ονόματα δεν απογοητεύει λεπτό με την απόδοσή της. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως τότε, τα λευκά blues δεν ήταν κάτι το σύνηθες, λίγες μπάντες (ΚΑΙ στις δύο πλευρές του Ατλαντικού) παίζανε έτσι, ο Mayall, o Alexis Korner και οι Paul Butterfield Blues Band είναι τα πιο καλά παραδείγματα. Οι Levon and the Hawks είχαν κι αυτοί ασχοληθεί με τα blues ήδη πριν χωρίσουν τους δρόμους τους με τον Ronnie Hawkins και ήταν ένας από τους λόγους που αποχώρησαν από την μπάντα του τελευταίου.
Ο Hammond λοιπόν το έκανε αυτό πολύ καλά, τόσο με τις προηγούμενες δουλειές του όσο και τις επόμενες. Επίσης, σημαντικό στοιχείο είναι πως πάντα έβρισκε καταπληκτικά μέλη για τις δουλειές του. Ενδεικτικά οι Bill Wyman στο καταπληκτικό I Can Tell (1967) και Duanne Allman στο Southern Fried (1969, εδώ τον ακούτε στην slide κιθάρα- http://www.youtube.com/watch?v=7qCLSVzCX00 ). Η παραγωγή είναι ιδανική και διατηρεί το “μαύρο” συναίσθημα που οφείλει να εχει αυτή η μουσική, αυτή την “καπνίλα” που τόσο έλειψε αργότερα από το ιδίωμα ενώ παράλληλα η μουσική γίνεται πιο ροκ, σημάδι ίσως των όσων θα ακολουθούσαν αργότερα μέσα στην δεκαετία.
Η κιθάρα του Robertson θυμίζει την δουλειά του στο Blonde on Blonde του Dylan. Ποτέ δεν τον θεώρησα ΚΟΡΥΦΑΙΟ lead κιθαρίστα (ρυθμικό όμως ναι) αν και τότε θεωρούταν τέτοιος από όσους τον είχαν ακούσει. Ίσως έχει να κάνει με το ότι το rock τότε ήταν ακόμα στα σπάργανα, υπήρχαν τεράστια περιθώρια βελτίωσης της. Και ο Robertson ήταν εκρηκτικός, δεν έπαιζαν πολλοί κιθαρίστες τόσο δυνατά και εκκωφαντικά, οπότε γίνεται κατά κάποιο τρόπο κατανοητή η άποψη που τον ήθελε πολύ ψηλά τότε σε συνειδήσεις μουσικών και μη. Εδώ πάντως το στυλ του δουλεύει μια χαρά. Ο Bloomfield προοριζόταν επίσης για κιθάρα αλλά, γνωστός για την χαμηλή του αυτοπεποίθηση (!), όταν εμφανίστηκε ο Robertson περιορίστηκε στο πιάνο. Ο Musselwhite είναι πολύ καλός στον ρόλο του, χρωματίζοντας ιδανικά τα κομμάτια όπως και ο Levon που και εδώ δίνει το απαραίτηο groove στα κομμάτια.
Όπως αναφέρθηκε, τα I Can Tell και Southern Fried συστήνονται ανεπιφύλακτα, όπως και τα Big City Blues (1964) και Country Blues (1965). Δεν έχω ασχοληθεί με τα άλμπουμς των επόμενων δεκαετιών ακόμα (και αδίκως αλλά που να προλάβεις) οπότε προτάσεις δεκτές. :roll:
Κάποια δείγματα από το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Who Do You Love - http://www.youtube.com/watch?v=S9DQprhj-NI
Rambling Blues - http://www.youtube.com/watch?v=oiBlikduPxw&feature=relmfu
Big Boss Man - http://www.youtube.com/watch?v=vPeEM6rgCvI
[SPOILER]Τrivia: Ο Ηammond ήταν αυτός που πρότεινε τους Levon and the Hawks στον Dylan ως συνοδευτική του μπάντα, the rest is history. 8) [/SPOILER]
18 Δεκέμβρη περιμένουμε νέο live άλμπουμ από Buddy Guy.8)
Λοιπόν, πριν λίγο γύρισα από το live του Matt Schofield. Tην πρώτη φορά μου άρεσε πάρα πολύ. Σήμερα μου άρεσε πολύ περισσότερο. :D:D:D:D
Η μπάντα ήταν πολύ πιο ενθουσιώδης, το σέτλιστ διαφορετικό και εξίσου καλό με την προηγούμενη φορά (καθιερώνει πάντως κάποια κομμάτια νομίζω σιγά σιγά στο setlist του σαν το Shipwrecked που έκλεισε τη βραδιά) παίζοντας αρκετά πιο παλιά τραγούδια που για χρόνια δεν είχαν ακουστεί, η διασκευή στο The Letter πχ όπως αναφέρθηκε είχε μια εξαετία να παιχθεί.
Όλα τα λεφτά όμως ήταν ο drummer του χθες. Βασικά με μπέρδεψε λίγο το σκηνικό. Ο πρώτος drummer του Matt Schofield Trio ήταν ο Jenkins που είδα σήμερα. Ο δεύτερος ήταν ο Kevin Hayes. Χωρίς να έχει ανακοινωθεί κάτι λοιπόν, στο drumkit καθόταν ο πρώτος (υποθέτω για αυτό ή περιορισμένα show, δεν έγινε και σχετική αναφορά…). Ένα απίστευτο χταπόδι που μανιασμένα κοπανούσε τα τύμπανά του, θυμίζοντας παλιούς 60s - 70s κοπανατζήδες που γέμιζαν τα κομμάτια με τα γυρίσματά τους. Σε κάθε γύρισμά του ή σε κάθε αλλαγή tempo κοιταζόταν με τον Henderson (πληκτράς, παίζει και τις γραμμές του μπάσου) και ξέσπαγαν σε γέλια μεταδίδοντας τον ενθουσιασμό τους, γουστάραν απίστευτα και πολύς κόσμος φαινόταν ψαρωμένος από την απόδοσή του.
Στα solos του Schofield είχαμε πάλι αυτά τα καταπληκτικά συνεχώμενα τεντώματα της χορδής που τόσο με ανατριχιάζουν, ειδικά στο See Me Through (αποκορύφωμα της βραδιάς) οι ανατριχίλες ήταν ασταμάτητες. Και σε σημεία δίνει και μια ωραία jazz αισθητική (σε κάποια κομμάτια του) που τα κάνει ακόμα πιο απολαυστικά στα αυτιά μου.
Η μπάντα είναι πολύ δεμένη και με την σταδιακή συνθετική βελτίωση από το Ear to the Groung κυρίως και μετά, αναμένω πολλύ ωραία πράγματα στο μέλλον. Και το δέσιμό τους είναι απίστευτο, ειδικά όταν παίζουν τα πιο funky τραγούδια τους είναι να τους χαζεύεις.
Αυτά. Τσιμπήσαμε και σιντάκι live που πωλείται μόνο στην συγκεκριμένη περιοδεία, τώρα λεφτά δεν έχουμε αλλά χαλάλι.8)
Τον [B]Ike[/B] ,δεν ξερω για πιο λογο,αλλα χωρις λογο μαλλον τον σνομπαριζα μεχρι που καποια στιγμη ειπα να αλλαξω γραμμη πλευσης και να ψαξω λιγο τη μουσικη του.
Ισως το γεγονος οτι ειχα διαβασει πιτσιρικας τη βιογραφια της [B]Tina Turner [/B]οπου αναφεροταν οτι εκεινος τη χτυπουσε και της φεροταν βιαια,αλλα και η ταινια ??[B]Tina[/B]’’ με επηρεασαν αρνητικα.
Το θεμα ομως ειναι οτι προσωπικα με το ??[B]A Black Man?s Soul[/B]’’ αλλα ξα αποψη διοτι εδω το funk ειναι παιγμενο οπως πραγματικα το γουσταρω.Βρωμικο,μεσα απο τα ghettos,με upbeat ρυθμους,πολυ καλα πνευστα και χορευτικοτατο.
Δισκαρα παιδια,αν δεν το εχετε υπ?οψιν σας τσεκαρετε το.
Xoπέτε ευχαριστώ για την ενημέρωση, πάντα τέτοια!
Αυτό το λαϊβάκι που χτύπησες, αν μπορείς να το ανεβάσεις κάπου… :roll:
Tζιόπα ο Ike Turner ήταν τεράστιος μουσικός. Δυστυχώς “η ιστορία γράφεται από τους νικητές” (την πιό επιτυχημένη εμπορικά στην συγκεκριμένη περίπτωση) και έτσι στην ταινία “Tina” είδες τις αθλιότητες και τα ξεκατινιάσματα που είδες σχετικά με αυτόν…