Καταπληκτικό,τι να λέμε,το έγραψα σε άλλο thread πριν κάποιες μέρες.Και πάντα αναφέρουμε τους δύο κυρίους σαν σπουδαίους κιθαρίστες.Έχουν και σπουδαίες φωνές όμως οι δυο τους έτσι?
Δεν υπάρχει λόγος να ποστάρουμε όλο παλιούς δίσκους εδώ και να κλαίμε τη μοίρα μας που δεν είμαστε στα 70’s.
Ακούστε αυτό το φετινό διαμαντάκι:
O γιός του Gregg Allman δεν προσπαθεί να μιμηθεί τη μπάντα του πατέρα του. Έχει δηλώσει “φυσικά και είχα τη μουσική των ABB γύρω μου μεγαλώνοντας αλλά εγώ λόγω γενιάς άκουγα και Metallica!”
Πριν τρία χρόνια το πρώτο άλμπουμ των Honeytribe, το Torch μου ειχε κάνει πολύ καλή εντύπωση. Με αυτό εδώ θεωρώ πως έχουν βελτιωθεί και άλλο, έχουν μείνει power trio, παίζουν σύγχρονο blues rock, σε σημεία θυμίζουν Zeppelin, διασκευάζουν Stevie Wonder, αλλά πάνω από όλα έχουν κάτσει και έχουν γράψει τραγούδια! Δεν προσπαθούν απλώς να εκμεταλλευτούν το επώνυμο του Devon.
Έχω την εντύπωση πως στην εποχή των mp3 players ο καιρός περνάρι πιό εύκολα , εγώ είχα να κουβαλάω στον σάκο κασέτες και ήταν και η θητεία σημαντικά μακρύτερη… :roll:
Λοιπόν, αποφάσισα πως το Living Proof του Buddy Guy μου αρέσει πολύ, ίσως και λίγο περισσότερο από το προηγούμενο, το Skin Deep και ας συμμετείχε σε εκείνο ο Derek Trucks! Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έγραψε ο Μandrake στην κριτική του στην κεντρική σελίδα!
Γιατί και σε αυτό εδώ έχει καλούς καλεσμένους κλπ. αλλά βρίσκω το δικό του παίξιμο σε καλύτερη κατάσταση, η παραγωγή είναι εξαιρετική και μου αρέσει πολύ και η συμμετοχή του Τεξανού κιθαρισταρά David Grissom στα περισσότερα κομμάτια!
Ο Grissom έπαιζε χρόνια στη μπάντα του Mellencamp αλλά είχε και μία πολύ ωραία μπάντα τους Storyville τη δεκαετία του '90 μαζί με το γνωστό δίδυμο Shannon-Layton των Double Trouble του SRV και τον τραγουδιστή Μalford Milligan που έπαιζε στους Alien Love Child του Eric Johnson.
Εντάξει μιλάμε για πολύ μικρές διαφορές. Το γεγονός είναι ότι ο άτιμος εξακολουθεί να βγάζει δίσκαρους ακόμα και σήμερα και μάλιστα όχι τους κλασικούς χαλαρούς δίσκους του απόστρατου μπλουζίστα αλλά γεμάτους ένταση και δύναμη.
Προσεχώς στην κεντρική και Oli Brown, Coco Montoya κ.α 8)
Oli Brown διαβάζω και θυμήθηκα οτι πρέπει να ξανακούσω το Open Road (πότε πέρασαν δύο χρόνια ) .Φαντάζομαι θα ετοιμάζει νέο δίσκο ο μικρός .
Πάντως ένας παραγνωρισμένος ,απο τους νέους bluesmen είναι ο [B]Danny Bryant & The Redeye Band[/B] . Βγάζει έναν φοβερό ήχο στη stratocaster του ,που θυμίζει λίγο Rory ,αλλά είναι πιο ξερός και πιο αγριεμένος και κολλάει πολύ με την βραχνάδα που έχει στα φωνητικά του . Επίσης γράφει πολύ καλές συνθέσεις (τσεκάρετε το album Black and White) με αρκετές μελωδικές γραμμές (έχει μια αύρα απο Buddy Guy).
Αξίζει να τον ακούσετε :
καλά πόσο μ@#$%%ς είναι αυτός που έγραψε στο Musicouch για θάνατο του θεού B.B.King .
Ρε ,δεν παίζουν με αυτά .
Πάντως πολύ σωστή η αντίδραση του Musicouch.
[B]Ray LaMontagne And The Pariah Dogs[/B] - God Willin’ & The Creek Don’t Rise
δεν ξέρω αν έχει ακούσει κανείς από εδώ μέσα το φετινό album του ray lamontagne, αλλά εγώ το έχω βρει πάρα πολύ καλό.είναι μάλιστα η πρώτη φορά που λειτουργεί σε μπάντα, εξ ου και το “and the pariah dogs”.folk driven blues με southern αύρα, που θαρρείς πως έχει βγει από άλλη εποχή.νομίζω πως θα αρέσει στους θαμώνες του thread.
Mπράβο Horror, πολύ καλό ποστ.
Είναι από τους καλυτερους τραγουδοποιούς “νέας γενιάς”. Έχω τους περισσότερους δίσκους του αλλά αγνοούσα τη φετινή δουλειά με τους Pariah Dogs!
Kαι τα δύο βιντεάκια από τον Jimmy Kimmel που πόσταρες είναι πολύ καλά πάντως και το CD σίγουρα θα αποκτηθεί μέσα στις γιορτές!