http://jbonamassa.com/2012/02/joe-recording-new-album-with-friends/
Εργασιομανής ο Joe !!!
Θεος ο Joe!!!
Εξαιρετικό το νέο άλμπουμ. Αν και κάπως καθυστερημένα το άκουσα, παρολαυτά, είναι ένας καθάριος μποναμασσικός δίσκος (όπως και ήχος 
)
Ανεπιτήδευτος ήχος με άπιαστη απλότητα καθώς και κλασικές δυναμικές στιγμές Bonamassa που - προσωπικά - μου σηκώνουν την τρίχα κάγκελο.
Αυτά προς το παρόν.
Προσωπικό αγαπημένο-ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ-το ομώνυμο κομμάτι.
[SPOILER]και κάτι από “Who’s been talking?”
[/SPOILER]
Πολύ καλό το ομώνυμο!!!
Γαμώτο,μέσα στην υπερπληθώρα καλών φετινών κυκλοφοριών μου φαίνεται πως χάνεται.Θα προσπαθήσω να τον τιμήσω φέτος πάντως αν είμαι Λονδίνο και αν και έχει ακριβούτσικο εισητήριο.Ελπίζω να μην γίνει sold-out πολύ νωρίς.
Και κάποιος ας μεταφέρει το thread στις κυκλοφορίες.
…όμορφο κομμάτι:):!:
Είμαι 90% βέβαιος πως υπάρχει ήδη θρεντ (που ήταν που τα λέγαμε με Hokam; :-k)
Αλλά και να μην υπάρχει τελικά, το θρεντ αυτό πρέπει να πάει στις κυκλοφορίες.
Νομίζω στα blues τα λέγαμε.
Εμένα πάντως μού φάνηκε κατώτερο των προηγουμένων (εξαιρετικών) άλμπουμ κι έτσι το άφησα στην άκρη σχετικά γρήγορα και χωρίς να το ακούσω όσο θα ήθελα.
Ήταν, για τα γούστα μου, λίγο πιο “ποπ” αν μου επιτραπεί ο όρος, πιο ανάλαφρο και γλυκανάλατο.
Συνθετικά περισσότερο μιλάω, το παίξιμο φυσικά παραμένει εκεί στα γνωστά υψηλά επίπεδα. Ίσως πρέπει να ξεκουραστεί λιγάκι ο Τζο γιατί ο ρυθμός με τον οποίο βγάζει δίσκους ίσως να έχει αρνητικές επιπτώσεις.
Μπα,εγώ θα έλεγα απλά να αλλάξει παραγωγό.Αλλά παραγωγό,όχι μηχανικό ήχου.
Τί έχεις στο μυαλό σου? Είναι καθαρές οι παραγωγές και θες πιο πολύ βρωμιά ?
Είναι αλήθεια πάντως αυτό που λες, έχει γίνει αυτοκόλλητος με τον Kevin Shirley.
Ας τον αφήσει για τους Άηρον Μέηντεν ;p
Θέλω διαφορετικό ήχο,πιστεύω πως έχει τυποποιηθεί, όπως και στις συνθέσεις του ακολουθεί μια ψηλοστάνταρ μανιέρα…Και θέλω και έναν άνθρωπο που να τον καθοδηγήσει λίγο διαφορετικά,να του προτείνει πράγματα,κάτι τις βρε αδερφέ.Αν μη τι άλλο, είτε με τους Black Country Communion,είτε με την Hart,έχει δείξει πως “το έχει”.Αλλά στα τελευταία άλμπουμς του δεν το βλέπω τόσο πολύ.
Από τη μία έχεις ένα δίκιο, ίσως επαναλαμβάνεται μερικές φορές (περισσότερο κιθαριστικά παρά συνθετικά θα έλεγα εγώ) αλλά από την άλλη νομίζω πως έχει εξελιχθεί πολύ σε σχέση με τη Sloe Gin περίοδο και πίσω. Τότε είχε πράγματι εγκλωβιστεί σε ένα συγκεκριμένο στυλ και ήχο. Από το John Henry και μετά άρχισε να πειραματίζεται λιγάκι θα έλεγα, εισάγοντας νέα στοιχεία και προσπαθώντας να δημιουργήσει μικρές θεματικές στους δίσκους του.
Πάντως μια αλλαγή παραγωγού ίσως όντως να ήταν καλή κίνηση για να τον βγάλει από τα νερά του, από αυτή τη “safe” κατάσταση.
Και ναι ο δίσκος με την Beth Hart ήταν ένα όμορφο διάλειμμα.
Αααα το βρήκα! Ας πάρει τον…
[SPOILER]Rick Rubin :p[/SPOILER]
Πέρα από το ό,τι πλέον ο ήχος του μου ακούγεται “φορτωμένος”,θα διαφωνήσω λίγο στο ότι πειραματίζεται. Δηλαδή το μοναδικό δείγμα πειραματισμού για μένα ήταν τα κλαρίνα στο Black Rock. Aπλά στο μυαλό μου το έχω σκεφτεί έτσι…Αν έβαζες μπερδεμένα τα τραγούδια του από το John Henry… και μετά και τα άκουγες, δεν θα παρατησούσες κάτι διαφορετικό,υπάρχει τέτοια ομοιογένεια,σαν να μην υπάρχει πραγματική εξέλιξη,στο δικό μου κεφάλι τουλάχιστον. Φυσικά η εξέλιξη δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός έτσι? Και ευτυχώς ακόμα γράφει καλά κομμάτια.Απλά νιώθω πως περιορίζεται με τον Shirley.
Aς πάρει και τον Rubin, μια χαρούλα θα είναι.
Ε εντάξει δεν ήταν μόνο το κλαρίνο. Είχε και μπουζούκι ;p
Για μικρούς πειραματισμούς μιλάω. Σε σχέση με ένα Blues Deluxe, μερικές ανατολίτικες φόρμες στο John Henry, μια γεύση από Ελλάδα στο Black Rock και λίγο από country/western στο τελευταίο θεωρείται πειραματισμός νομίζω. Τώρα που το σκέφτομαι, στα φωνητικά έχει αναπτύξει μια συγκεκριμένη μανιέρα όπως είπες αλλά όπως και να το κάνεις κιθαρίστας είναι κατά κύριο λόγο ο άνθρωπος.
Ας το πω λίγο διαφορετικά.
Θα συμφωνήσω πως υπάρχουν μικρές διαφορές από το ένα στο άλλο.Ο ήχος όμως μου φαίνεται παντού ίδιος.Δηλαδή η πρώτη ύλη αλλάζει αλλά η προσέγγιση που γίνεται σε αυτήν είναι πάντα η ίδια. Και ίσως δηλαδή να με “αναγκάζει” να αδικώ και το ίδιο το υλικό κάποιες φορές ή τον καλλιτέχνη.Τέσπα.
τωρα που ακουσα το κομματι μου φαινεται πολυ σουπα ο ρυθμος…
δλδ ποπ…ο κορμος πλεον γινεται πολυ τετριμμενος δε δινει καποιο γκρουβι στοιχειο ρε παιδιμ…
δε ξερω ελλειψη ιδεων?
εγω θα συμφωνησω με τον brein στο οτι πρπεει να κανει ενα διαλλειμα για να ξεφυγει λιγο και του βγουν διαφορετικα πραματα και περισσοτερη ορεξη φυσικα.
μπορει και καλυτερα παντως ο Τζο
Παιζει ΠΑΡΑ πολλες διασκευες,γιαυτο και τοσα αλμπουμ.Πρεπει κατα τη γνωμη μου να επικεντρωθει σε δικο του υλικο
Συμφωνώ με Jimmy Page. Και όχι και όλες στο ίδιο επίπεδο. Στο προηγούμενο διασκευάζοντας… Barbra Streisand του βγήκε. Σε αυτό εδώ με τον Howlin’ Wolf όχι.
H πλάκα είναι πως το καλύτερο κομμάτι στο τελευταίο άλμπουμ, το ομώνυμο, είναι δικό του. Απλά κάνει τόσα πράγματα ταυτόχρονα που δεν προλαβαίνει ίσως να κάτσει να γράψει όσα κομμάτια χρειάζεται. Ας συνεργαστεί ξανά και με εξωτερικούς συνθέτες. Π.χ. θα μου άρεσε να δώ τι θα έβγαινε αν καθόταν να γράψει με τον Doyle Bramhall II (που θεωρώ εξαιρετικό συνθέτη και τα στυλ τους πιστεύω ταιριάζουν)
Ίσως να μην είμαι και ιδιαίτερα αμερόληπτη, πάντως αυτό που λαμβάνω από τον Joe είναι πως πλέον καθιερώνει το δικό του ήχο. Είναι αυτό που λέμε, πως, αν ακούσεις την πρώτη νότα από ένα τραγούδι, θα καταλάβεις πως είναι M.J., ή Nightwish, ή SRV κτλ κτλ.
Σίγουρα το “Black Rock” ήταν ένα άλμπουμ με το οποίο πειραματίστηκε αρκετά [SPOILER]και του βγήκε και σε καλό κιόλας[/SPOILER]
Στο νέο άλμπουμ ξεχωρίζω πλέον πως “αυτός είναι Bonamassa”.
>>Βέβαια και μερικές αλλαγές ποτέ δεν κάνουν κακό.
Έχει τη δυναμική να κάνει παπάδες, και το έχει αποδείξει, αλλά έχει σημασία το τι ακριβώς θέλει να κάνει την κάθε περίοδο.
H αλήθεια είναι πως είχα μία μικρή κρίση πανικού διαβάζοντας τη λέξη nightwish σε θρεντ για τον Bonamassa… :roll: