35 Χρόνια
7 Likes
Η solo καριέρα του Dickinson πρακτικά ξεκίνησε όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει ένα τραγούδι για το soundtrack του “Nightmare On Elm Street: 5”. Το αποτέλεσμα ήταν το “Bring Your Daughter… to the Slaughter” το οποίο, κατά τον Μπρουσάκο, “γράφτηκε σε τρία λεπτά” και ηχογραφήθηκε με την συνδρομή του παλιόφιλου Janick Gers και των Andy Carr (μπάσο) και Fabio Del Rio (drums).
Όταν του δόθηκε η δυνατότητα να ηχογραφήσει ένα ολόκληρο album, η απάντηση ήταν αυτονόητα καταφατική κι έτσι, ο εμβληματικός τραγουδιστής των Iron Maiden άδραξε την ευκαιρία της ετήσιας αργίας από το “κανονικό” του συγκρότημα και συνέχισε όπως ήταν, με το ίδιο lineup και παραγωγό (Chris Τσαγκαρίδης), για τη δημιουργία του “Tattooed Millionaire”…
…το οποίο γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε παρόμοια γρήγορους ρυθμούς, (μόλις δύο εβδομάδες) και, όπως ακριβώς επεδίωκε ο Dickinson, διέφερε ριζικά από όσα είχε κάνει έως τότε. Το υλικό κινείται στο πεδίο του απλοϊκού, εμπορικού hard rock, θυμίζοντας πολύ AC/DC (π.χ. “Hell on Wheels”), μέχρι και Aerosmith (το “Walk This Way” ανιχνεύεται τόσο στο “Lickin’ the Gun” όσο και στο “Dive, Dive, Dive”). Δυστυχώς όμως, όσο εμφανής κι αν είναι η χαλαρή ατμόσφαιρα των sessions, το αποτέλεσμα βρίσκεται ως επί το πλείστον στη σφαίρα της μετριότητας. Ανέμπνευστα riffs και μελωδίες των φωνητικών ειδικά στα κουπλέ, με τον Bruce να υιοθετεί μια “τραχιά” εκφορά χάριν διαφοροποίησης, στοιχεία που δυστυχώς θα βρούμε και στις κατώτερες στιγμές των “No Prayer…” και “Fear of the Dark” που ακολούθησαν.
Αντίθετα, το εναρκτήριο “Son of a Gun” είναι καλό, ενώ το… καταγγελτικό της hair metal σκηνής ομώνυμο, ανεβαίνει χάρη στο chorus.
Με το “Tattooed Millionaire” o Μπρουσάκος θέλησε να πειραματιστεί σε ένα ύφος που δεν είχε δοκιμάσει έως τότε, και να ξεφύγει από τη σκιά των Harris/Maiden. Το πείραμα, μολονότι όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο, του έδωσε την ώθηση να τολμήσει να αποχωρήσει λίγο αργότερα από την ασφάλεια των Irons με πολύ εντυπωσιακότερα αποτελέσματα στο μέλλον.
13 Likes
Δεν το λες απλά καλό. Κομματαρα είναι.
Κατά τ’ άλλα, ωραία τα λες.
7 Likes
Το πρώτο αλμπουμ του που είχα ακούσει. Είχα σπάσει καμια βδομάδα πριν το χέρι μου και ήμουν με γύψο (14 χρονών τότε) και οι γονείς μου πήγαν την μέρα που βγήκε και το πήραν. Τότε η μόνη επαφή που είχα με τα τραγούδια πριν βγει το αλμπουμ ήταν τα 30 sec samples που είχε το σαητ του.
Γενικά είναι πολύ δυνατό αλμπουμ και ακόμα βάζω να ακούσω κομμάτια. Κρίμα που δεν κατάφερε να ηχογραφήσει το ομότιτλο με Tate και Halford, όπως προοριζόταν αρχικά…
2 Likes
Με μια μικρή χρονοκαθυστέρηση (αφού η επέτειος ήταν προ ολίγων ημερών) ας μιλήσουμε για το Balls to Picasso, τον πραγματικά πρώτο δίσκο της solo καριέρας του Dickinson, μιας και είχε πια αποχωρήσει επισήμως από τους Maiden, αλλά και υπήρχε πλέον ένα αληθινό συγκρότημα, οι Tribe of Gypsies, να τον συνοδεύουν, με τον ταλαντούχο κιθαρίστα τους Roy Z να μοιράζεται τα συνθετικά credits με τον Μεγάλο και να εκτελεί χρέη συμπαραγωγού, σύμφωνα με μεταγενέστερη δήλωση του ιδίου!
Εδώ, δεν θα βρούμε την χαλαρή ατμόσφαιρα του Tattooed Millionaire αντίθετα, τα πράγματα είναι εμφανώς σοβαρότερα. Ο δίσκος κινείται σε hard rock πλαίσια, χωρίς όμως να λείπουν καθόλου οι heavy και οι (μοδάτες τότε) alternative στιγμές, ενώ παρά τη ρητή επιδίωξη του Dickinson να κρατήσει αποστάσεις από την “προηγούμενη δουλειά” του, υπάρχουν κάποια, λίγα, σημεία που παραπέμπουν αναπόφευκτα στους Maiden (βλ. Gods of War). Η μεγαλύτερη διαφοροποίηση πάντως έρχεται από αυτή καθεαυτή τη φωνή του Μπρουσάκου, που τραγουδάει με τρόπο που δεν μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν.
Κατά τα λοιπά, στο υλικό ξεχωρίζουν τα δυνατά choruses και τα heavy riffs στα κομμάτια όπου η ηλεκτρική κιθάρα πρωταγωνιστεί. Υπάρχουν και δύο μπαλάντες, το ωραίο Change of Heart και το φοβερό Tears of the Dragon που εντελώς δικαίως επιλέχθηκε σαν πρώτο single, και διαθέτει σημειωτέον, ένα ωραίο reggae πέρασμα μετά το υπέροχο solo!
Το Shoot All the Clowns από την άλλη, είναι το αποτέλεσμα της πίεσης της δισκογραφικής για ένα κομμάτι στο στυλ των Aerosmith περιόδου Rocks, στο οποίο ο Bruce… ραπάρει (!) πάνω σε ένα funk ρυθμό, όπως περίπου ραπάρει και στο κουπλέ του Sacred Cowboys!
Η συνέχεια θα έβρισκε τον Dickinson να επιλέγει σαν επόμενη κίνηση του το project Skunkworks, προτού τελικά ξαναγυρίσει στην τόσο γόνιμη συνεργασία του με τον Roy Z. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
9 Likes
1 Like