35 Χρόνια
7 Likes
Η solo καριέρα του Dickinson πρακτικά ξεκίνησε όταν του ζητήθηκε να συνεισφέρει ένα τραγούδι για το soundtrack του “Nightmare On Elm Street: 5”. Το αποτέλεσμα ήταν το “Bring Your Daughter… to the Slaughter” το οποίο, κατά τον Μπρουσάκο, “γράφτηκε σε τρία λεπτά” και ηχογραφήθηκε με την συνδρομή του παλιόφιλου Janick Gers και των Andy Carr (μπάσο) και Fabio Del Rio (drums).
Όταν του δόθηκε η δυνατότητα να ηχογραφήσει ένα ολόκληρο album, η απάντηση ήταν αυτονόητα καταφατική κι έτσι, ο εμβληματικός τραγουδιστής των Iron Maiden άδραξε την ευκαιρία της ετήσιας αργίας από το “κανονικό” του συγκρότημα και συνέχισε όπως ήταν, με το ίδιο lineup και παραγωγό (Chris Τσαγκαρίδης), για τη δημιουργία του “Tattooed Millionaire”…
…το οποίο γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε παρόμοια γρήγορους ρυθμούς, (μόλις δύο εβδομάδες) και, όπως ακριβώς επεδίωκε ο Dickinson, διέφερε ριζικά από όσα είχε κάνει έως τότε. Το υλικό κινείται στο πεδίο του απλοϊκού, εμπορικού hard rock, θυμίζοντας πολύ AC/DC (π.χ. “Hell on Wheels”), μέχρι και Aerosmith (το “Walk This Way” ανιχνεύεται τόσο στο “Lickin’ the Gun” όσο και στο “Dive, Dive, Dive”). Δυστυχώς όμως, όσο εμφανής κι αν είναι η χαλαρή ατμόσφαιρα των sessions, το αποτέλεσμα βρίσκεται ως επί το πλείστον στη σφαίρα της μετριότητας. Ανέμπνευστα riffs και μελωδίες των φωνητικών ειδικά στα κουπλέ, με τον Bruce να υιοθετεί μια “τραχιά” εκφορά χάριν διαφοροποίησης, στοιχεία που δυστυχώς θα βρούμε και στις κατώτερες στιγμές των “No Prayer…” και “Fear of the Dark” που ακολούθησαν.
Αντίθετα, το εναρκτήριο “Son of a Gun” είναι καλό, ενώ το… καταγγελτικό της hair metal σκηνής ομώνυμο, ανεβαίνει χάρη στο chorus.
Με το “Tattooed Millionaire” o Μπρουσάκος θέλησε να πειραματιστεί σε ένα ύφος που δεν είχε δοκιμάσει έως τότε, και να ξεφύγει από τη σκιά των Harris/Maiden. Το πείραμα, μολονότι όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο, του έδωσε την ώθηση να τολμήσει να αποχωρήσει λίγο αργότερα από την ασφάλεια των Irons με πολύ εντυπωσιακότερα αποτελέσματα στο μέλλον.
13 Likes
Δεν το λες απλά καλό. Κομματαρα είναι.
Κατά τ’ άλλα, ωραία τα λες.
7 Likes
Το πρώτο αλμπουμ του που είχα ακούσει. Είχα σπάσει καμια βδομάδα πριν το χέρι μου και ήμουν με γύψο (14 χρονών τότε) και οι γονείς μου πήγαν την μέρα που βγήκε και το πήραν. Τότε η μόνη επαφή που είχα με τα τραγούδια πριν βγει το αλμπουμ ήταν τα 30 sec samples που είχε το σαητ του.
Γενικά είναι πολύ δυνατό αλμπουμ και ακόμα βάζω να ακούσω κομμάτια. Κρίμα που δεν κατάφερε να ηχογραφήσει το ομότιτλο με Tate και Halford, όπως προοριζόταν αρχικά…
1 Like