Υπερποστ part 1
[SIZE=“5”]BRUTAL ASSAULT 14, Φρούριο Josefov, Τσεχία[/SIZE]
[SIZE=“3”]Μέρα 1η (6 Αυγούστου)[/SIZE]
Είχε προηγηθεί μια επεισοδιακή βραδιά στην Πράγα, όπου το χόστελ που είχαμε κλείσει μας έπαιξε πουστιά (Athens deja-vu 1) με αποτέλεσμα να τρέχουμε βραδιάτικα φορτωμένοι διασχίζοντας με τα πόδια τη μισή Πράγα για να βρούμε άλλο την τελευταία στιγμή και καταλήξαμε νηστικοί (το να βρεις οτιδήποτε φτηνό στην Παλιά Πράγα είναι πιο απίθανο κι απ’το να βρεις βενζινάδικο στο βράχο της Ακρόπολης) σε πανάκριβο χόστελ μέσα στον πανικό από τουρίστες.
Έχουμε πει όμως πως ο Ελληνάρας επιβιώνει παντού αν πρόκειται για συναυλίες, οπότε κάτα το μεσημεράκι φτάνουμε με τρένο στο Χραντεκ Κράλοβε. Μια φοιτητούπολη στην ανατολική Τσεχία (130 χλμ από Πράγα), η οποία έχει αδειάσει για το καλοκαίρι και αυτές τις μέρες έχει κατακλυστεί από μαυροφορεμένους ταξιδιώτες για το Brutal Assault. Βρίσκω τον Inhuman Guitar, όλη η παρέα μπαίνει στο τρένο για το χωριουδάκι Γιάρομερ, και μετά από κάνα 20λεπτο περπάτημα φτάνουμε στο παλιό φρούριο Γιόζεφοβ, το χώρο του φεστιβάλ.
Σημειωτέον, όλη την προηγούμενη βδομάδα η Τσεχία χτυπήθηκε από πρωτοφανές κύμα καύσωνα, κάτι που έχει μετατρέψει το Γιόζεφοβ σε παραλία Βάρκιζας (Athens deja-vu 2), με τα μαγιό, της σαγιονάρες και τα συναφή να έχουν την τιμιτική τους. Όχι ότι μας χαλάει να βλέπουμε σχεδόν ημίγυμνες τσέχες βέβαια, αλλά αμα σκεφτούμε πως το rockwave ακυρώθηκε λόγω καταρρακτώδους βροχής, ε δεν πάμε καλά!
Πρώτη μπάντα που βλέπουμε ο Darkane. Δεν καταφέρνουν να κρατήσουν την προσοχή μου, οπότε η ανάγκη για τις πρώτες μπύρες με ωθεί στο μπαρ. Συνέχεια με Carnifex, που παίζουν καλά, δεμένα, αλλά και κοινότυπα, αλλά τα πράματα αρχίζουν να σοβαρεύουν κατά τις 6 παρά…
Sadus
Ξεκινούν με ήχο ανύπαρκτο ήχο (Athens deja-vu 3), αλλά προς το τέλος τα πράματα στρώνουν. Παρότι το φεστιβάλ έχει γενικώς πάρα πολύ καλό ήχο, αυτοί είναι οι μόνοι που χαντακώνονται. Ο Steve Di Giorgio παρότι γερασμένος παραμένει Θεός του metal, και η μία κομματάρα διαδέχεται την άλλη. Άξιοι. Καπάκια με το τέλος του σετ μεταφερόμαστε δίπλα.
Rotting Christ
(Athens deja-vu 4). Η πρώτη μπάντα που ξεσηκώνει τον κόσμο. Βρίσκω την Trelen μπροστά, και δεν πιστεύουμε αυτό που γίνεται. Μαζική ανταπόκριση, singalongs, γενικώς ένας ψιλο-χαμός. Πραγματικά αυτή η μπάντα παίζει μπάλα στο τσάμπιονς λίγκ. Σετλιστ βασισμένο κυρίως στα τελευταία τους, αλλά όταν πέφτει Sign of Evil Existence & King of a Stellar War γίνεται της πόπης.
Madball
Τους είχα δει το 2001 στο Αν σ’εκείνη την “τελευταία” συναυλία τους. Η ιστορία με το reunion ένα χρόνο μετά με είχε ξενερώσει, αλλά το βουλώνω, γιατί οι εδώ παίρνουν κεφάλια. Απίστευτη απόδοση, Set it Off, κλείσιμο με Pride, από κάτω το ξύλο της αρκούδας (μπορεί το τσέχικο κοινό να είναι ξενέρωτο, αλλά όταν ανοίγει πιτ δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό “γύρω-γύρω-όλοι”). Σηκώνονται και τα πρώτα σοβαρά σύννεφα χώματος (Athens deja-vu 5). Η έκπληξη της ημέρας.
Η ώρα έχει πάει 8, και την κάνουμε για μάσα. Χάνω Orphaned Land και το μεγαλύτερο σετ των Pain αλλά πρέπει να κρατήσουμε δυνάμεις για τη συνέχεια. Λίγο που είδα από τους τελευταίους πάντως, είχαν καλή απόδοση, αλλά τα κομμάτια τους παραμένουν για τα πανηγύρια. Peter άσε το Βανδή-Μέταλ και ξαναβάλε μπρος τους Hypocrisy άμεσα!
Biohazard
Headliners της πρώτης μέρας. Κλήθηκαν να καλύψουν το κενό της ακύρωσης των Fear Factory. Στα μάτια μου δεν τους πλησιάζουν καν, αλλά είναι μεγάλη μπάντα σίγουρα. Original line-up, παίζουν όλα τα hits τους, ξεκίνημα με Shades of Grey (Τι να λέμε τώρα), Five blocks to the subway, How it is, διακοπή και επιστροφή με Punishment (ΑΟΥΑ!), αλλά ο Seinfeld λέει τις υπεραπίστευτες μαλακίες ανάμεσα στα κομμάτια. Για το τέλος (ήταν η τελευταία συναυλία της περιοδείας) ανεβάζουν καμιά 20-αριά γκόμενες στη σκηνή και παίζουν διασκευή Ain’t goin’ out like that από Cypress Hill. Ωραία φάση δε λέω, αλλά αν αυτά γίνονται σε κάθε λάιβ τους, μάλλον μιλάμε για τους Manowar του Hardcore.
Με το τέλος της εμφάνισής τους, ανακοινώνεται πως έγινε τράμπα στο πρόγραμμα και στη θέση των Cynic θα εμφανιστούν οι Brutal Truth. Oι πρώτοι θα παίξουν στις 2.00 τη νύχτα, οπότε συνειδητοποιώ πως δεν είναι γραφτό να τους δω ποτέ.
Brutal Truth
Καϊλα σκέτη! Ο Dan Lilker είναι απλά θεός, ο Kevin Sharp είναι ο Νικόλας Πατέρας με καουμπόικο καπέλο, τσιτωμένο μπουλντοζέ grindcore και τα μυαλά στα κάγκελα. Ο Sharp κάνει και Παττον-ικά κολπάκια με μικρόφωνα στο στόμα κλπ. Ηγέτες!
Δεν είδα:
Flowers for whores, Lucifer Principle, War from a harlots mouth, orphaned land, turisas, mithras, Cynic