Το είχα ξεχάσει ότι υπήρχε topic, οπότε είπα να μη spam-άρω στο άλλο. Στα γρήγορα κάποια σχόλια για το “Hope against hope”:
Πρώτα απ’ όλα υιοθετώ πλήρως μία φράση καλού φίλου που χαρακτηριστικά είπε πως “καλό, απλά δεν είναι περιπέτεια όπως τα προηγούμενα”. Λοιπόν, κάτι τέτοιο έψαχνα κι εγώ να εκφράσω με λόγια, αλλά δυσκολευόμουν. Το album είναι πραγματικά πολύ καλό. Σύντομο, ακούγεται νεράκι, και αν εξαιρέσουμε το αχρείαστο intro, μόνο το “Last words” θα χαρακτήριζα βαρετό. Το “Power” περιέχει τέλεια συναισθηματικά neo-crust riffs -cringe-άρω λίγο με τα οπερετικά φωνητικά της Gosia (που μου θύμισαν τις χειρότερες στιγμές της Monica από From the Depths), αλλά μπορώ να τα προσπερνάω κάθε φορά. Το “Gone to Croatan” είναι ίσως η αγαπημένη μου στιγμή στο album, και πώς αλλιώς όταν η καρδιά μου σκιρτάει στον συνδυασμό crust+βιολί και ουσιαστικά μιλάμε για μία σύνθεση των Requiem, δηλαδή του πιο αξιόλογου project που έκαναν μέλη των Catharsis μετά τη διάλυσή τους; Από κοντά και τα “Eremocene” και “Embers”. Χωρίς βιολιά, αλλά με παρόμοια mid-tempo λογική, χαρακτηριστικά heavy riffs, ωραία (και όχι βαρετά) instrumental μέρη. Τέλος, το “We live” ξεχωρίζει γιατί θεωρώ ότι διοχετεύει με ωραίο τρόπο τα πιο “φολκλορικά”, ας πούμε, κατάλοιπα των From the Depths. Μου αρέσει η “πανηγυρική” του μελωδία, τού δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο που τα άλλα κομμάτια δεν έχουν. Το “Last words” το βαριέμαι δυστυχώς όπως είπα.
Οπότε; Οπότε έχουμε έναν αρκετά “σύγχρονο” δίσκο θα έλεγα, αν σαν σύγχρονο εννοούμε αυτόν τον μεταλλικό, neo-crust ήχο των Sudestada για παράδειγμα. Το “Samsara” μόνο θα έλεγα ότι εμφανίζεται σαν μακρινή συγγένεια από την προηγούμενη δισκογραφία των Catharsis, όπως και πινελιές των Requiem (κυρίως) και των From the Depths (δευτερευόντως). Κατά τ’ άλλα, νομίζω ότι το “Hope against hope” συντονίζεται με την εποχή του και ακολουθεί πεπατημένες (από νεότερα των Catharsis συγκροτήματα) οδούς.
Λείπει η περιπέτεια, λοιπόν, ναι. Δεν μιλάω τόσο για τους ρηξικέλευθους πειραματισμούς του “Passion” ή του “The arsonist’s prayer” -αυτά δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να επαναληφθούν, ούτε είχα τέτοια απαίτηση. Μιλάω για το αίσθημα της επικινδυνότητας, της κρισιμότητας, του απρόοπτου, της πρόκλησης. Οι δουλειές των Catharsis (και των Requiem και των From the Depths) χαρακτηρίζονταν από αυτό το αίσθημα του πραγματικά σημαντικού, όχι του συνοδευτικού. Δεν πήρα τέτοια vibes εδώ. Πήρα vibes καλογραμμένων τραγουδιών, μα όχι τραγουδιών που θα είχαν την ικανότητα σήμερα να βγάλουν στον δρόμο νέες γενιές πολιτικοποιημένων πάνκηδων. Μήπως αυτή η δυνατότητα πρέπει να βρεθεί αλλού; Ίσως επαληθεύεται ο ίδιος ο Brian όταν έλεγε: “what matters is always what is contemporary. So if there are 20-year-old punks who are reading this, I want to emphasize to them: Your band is more important than ours. What you can do is so much more important than our legacy or the legacy of some bigger band like Refused.”
