Που προτιμάς να χαλάς τα λεφτά σου;
Προσωπικά και με τεράστια διαφορά σε σιντί. Συναυλίες δε με συγκινούν τόσο. Για που και που καλές είναι.
Τις συναυλίες θέλω να τις ελαττώσω και να πηγαίνω μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
Από cd τα θέλω ΟΛΑ.
Πλεον σε συναυλιες…(και δη σε φεστιβαλ του εξωτερικού)
Προτιμώ σαφώς να πηγαίνω σε συναυλία, παρά να αγοράζω cd.
Δεν ξέρω μου αρέσει πάρα πολύ όλη η ατμόσφαιρα που δημιουργείτε σε όποια συναυλία, και βλέπεις και τον καλλιτέχνη που σου αρέσει να αποδίδει live τα αγαπημένα σου τραγούδια.
Τώρα δεν μπορώ να αγοράσω όλα τα cd που μου αρέσουν από τις μπάντες που ακούω, αλλιώς ο Ζητιάνος από το cd των Ανώριμοι θα ήμουν εγώ…:lol::lol:
Now playing: Dredg - Mourning This Morning
via FoxyTunes
Εννοείται συναυλίες.
Πρώτον, δεν έχω καταναλωτική μανία με αντικείμενα, εμπορεύματα και προϊόντα. Οι δίσκοι ανήκουν σ΄αυτή την κατηγορία. Οι συναυλίες αντίθετα δεν είναι εμπορεύσιμο είδος, υπό την έννοια του ότι δε μπορείς να τις ανταλάξεις μετά τη χρήση τους.
Πχ. Ούτε εκατό εκατοντάδες δίσκοι δε μπορούν να ανταλλάξουν τη στιγμή που ακουγόταν το Ectasy of Gold την ώρα που έβγαιναν οι Μετάλλικα στη συναυλία τους. Η αλλιώς, ρωτήστε κάποιον που δεν είδε Death στο Ρόδον πόσους δίσκους θα έδινε για να τους δει.
Δεύτερον, ο δίσκος είναι η αποτύπωση του πως ακούγεται ένας καλλιτέχνης μια δεδομένη στιγμή. Ε, η συναυλία είναι πέντε φορές πιο ακριβής αποτύπωση, με πιο ειλικρινή μέσα. Το ξεγύμνωμα του καλλιτέχνη σε μια στιγμή στο σανίδι δεν το αντικαθιστούν ούτε 15 δίσκοι
Πχ. Το ξεγύμνωμα του Warrel Dane στην πρώτη του συναυλία εδώ, όταν έπεσε στη σκηνή αποτυπώνεται πουθενά?
Των cd ήμουν παλιά οπαδός. Τώρα σπάνια (βιβλία και άλλα παρόμοια καταλαμβάνουν τον χώρο τους όσο αφορά την επένδυση των οικονομικών…).
Απο την άλλη, έχουν πληθύνει οι συναυλίες που πηγαίνω κατά πολύ. Το βίωμα ενός λάιβ μου μένει όσο ελάχιστα πράγματα. Μπορώ να πω πως συνιστούν και την κύρια μουσική μου επένδυση προς το παρόν. Επιλέγω αυτό λοιπόν.
oπως λέει κι οντράμερ των keelhaul:
“Κατεβάστε το δίσκο μας αν θέλετε, αλλά ελάτε στη συναυλία και αγοράστε ένα μπλουζάκι.”
εννοέιται λάιβ.
στο δίσκο χαμουρεύεσαι με τη μπάντα.
στο λάιβ ολοκληρώνετε τη σχέση σας.
Όπως θέλω να δω ένα ολοκληρωμένο έργο ενός ζωγράφου (δε πα να το φτιαξε όπως θέλει, με τους πιο φεηκ τρόπους) και δε με νοιάζει να τον δω να το κάνει λάηβ -παρόλο που αν μπορούσε θα ήταν απλά ένα συν επιπλέον,
ετσι και το στούντιο άλμπουμ για μένα είναι η πραγματική ουσία του καλλιτέχνη. Τα λάηβ είναι το παρελκόμενο.
σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ!! νιώθεις ότι κάτι σου μένει…:walkman::stereo:
Δεν μπορω να ψηφισω κατι απτα 2 γιατι και τα δυο ειναι οι κυριοι λογοι που ξοδευω τα λεφτα μου 
και σ’αυτό το σημείο να τονίσω:
ΜΑΥΡΟ σε λάιβ άλμπουμς και μπούτλεγκς. Δεν αναπαράγουν ούτε κατά 10% την ατμόσφαιρα ενός λάιβ.
Kαι τα δύο έχουν την αξία τους. Δεν τα ξεχωρίζω, όποτε είμαι οικονομικά άνετος πάω σε λάιβ. Όταν η τσέπη διαμαρτύρεται, αγοράζω κανένα σιντι. Σίγουρα πάντως τα λάιβ άλμπουμς δεν συγκρίνονται με το ίδιο το λάιβ. Ειδικά όταν έχουν φάει και μιξάρισμα σε στούντιο…
Αν και δινω λεφτα σε δισκους γενικα,γτ δεν ειμαι του download(μονο για κουλες μπαντες και ακυρες) και γουσταρω να φτιαξω μια τεραστια δισκοθηκη σιγα σιγα,υπο αλλες συνθηκες και παλιοτερα,θα απαντουσα κατηγορηματικα cd…τη χαρα του να το ανοιγω,να βγαζω τα πλαστικα,να ξεφυλιζω βιβλιαρακι,να το ταξινομω κτλ,δεν μπορω να την μετρησω…
…ομως στις πρωτες νοτες του Back in Black,εχασα τα αυγα και τα πασχαλια,στο σολο με το κλαρινο στο set the controls for the heart of the sun εζησα ενα απεριγραπτο tripping,οταν ο Πατον δαγκωνε το μικροφωνο και ουρλιαζε ενιωθα ηλεκτισμο μεσα μου και ειμαι σιγουρος πως σε καμποσες ωρες που θα βλεπω Fields of the Nephilim θα συμβει κατι παρομοιο…και πλεον μπορω ανετα να μπω,πως σε καλο λαιβ που γουσταρεις,μπορει να δεις και το Θεο που λεει ο λογος…και αυτο δεν το συγκρινω με τιποτα…\
Περα απο το συναισθηματικο,οκ,οι δισκοι ειναι γαμω,η δουλεια καποιου κτλ…ομως μαρεσει πιο πολυ να τον βλεπω επι το εργον…ουτως ή αλλως,νομιζω πως καθε καλλιτεχνης,για αυτο κανει οτι κανει,για να επικοινωνησει με τον κοσμο και για να του μεταδωσει κατι δικο του…ετσι θεωρω και το λαιβ,την κορυφωση της τεχνης του…και ισχυει το παραπανω για Live cds κτλ…καμια σχεση με αυτα που βιωνεις σε ενα καλο λαιβ…
συναυλίες και cd είναι δυο πολύ διαφορετικά πράγματα.Τα cd μένουν στην δισκοθήκη σου για πάντα,μπορείς να τα ακούσεις όσες φορές και μερικά έχουν τρομερά bootlegs
οι συναυλίες έχουν καλύτερη ατμοσφαιρα σου δίνεται η ευκαιρία να δεις το συγκρότημα απο κοντά και να ακούσεις ζωντανά την μουσική του.Η απάντηση λοιπον για μένα είναι οτι μπορεί η τσέπη μου.
Γιατι μαυρο απο τη στιγμη που οι εκτελεσεις πολλες φορες ειναι καλυτερες απο το στουντιο;;;
Ασχετα αν εχεις δικιο για την ατμοσφαιρα.
μα αυτός δεν είναι ο σκοπός ενός λάιβ άλμπουμ? Να αποτυπώσει την εικόνα της συναυλίας? Αποτυγχάνει. Φέηλ. Χι. Μπαν. Μπλοκ. Ντιλίτ. Παμπαρακάτ.
Υπάρχουν όμως κ ιστορικά live albums που αντίστοιχα live δεν παίζει να δεις τη σήμερον ημέρα για διάφορους λόγους. Όπως π.χ. το “Made In Japan” των Deep Purple ή ξέρωγω το “Live In Leipzig” των Mayhem. Άρα μην είμαστε απόλυτοι… 
κι εδώ επανερχόμαστε οντόπικ και ρωτάω:
πόσα άλμπουμς από τη δισκοθήκη σου θα έδινες για να ήσουν παρών σε ΕΚΕΙΝΕΣ τις συναυλίες τότε?
Έτερον εκάτερον. Δε θα έδινα κανένα album απ’τη δισκοθήκη μου για κανένα λόγο. Απλά εννοώ πως έχουν κ αυτά την αξία τους σε ορισμένες περιπτώσεις. 
Kαι για τα δυο με μανια, αφου για cd και συναυλιες ξοδευω τα περισσοτερα λεφτα μου.