Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν πιστεύω ότι «χαλάω» τα λεφτά μου. (=η πιο ξύλινη γλώσσα) 8)
Το να νταχτιρντήσεις έναν αυθεντικού δίσκο βινυλίου του Dylan και μετά να βυθιστείς στα ιερά κρατς του καθώς ένα κομμάτι ιστορίας στριφογυρνάει στο πικάπ, δεν ξέρω πόσο «καταναλωτικό» είναι, αλλά το βλέπω με πολύ ρομαντισμό.
Σύμφωνοι, αλλά δυστυχώς δεν δύναμαι να δω τον Jimi ζωντανά, οπότε θα «συμβιβαστώ» στο να χαραμίζω το χρόνο μου στο να λιώνω κόπιες του ?Electric Ladyland?..
Δηλαδή εσύ χαμουρεύεσαι με τους Keelhaul, μόνος στο σπίτι; Όχι ότι μου πέφτει λόγος… Εσύ να περνάς καλά!
Μπα; Δηλαδή να προτιμάω να βλέπω τα αγαπημένα παππούδια στη Μαλακάσα, αντί να ακούω το χρυσαφένιο ?Made In Japan?; Δε λέω, συγκινήθηκα όταν είδα τον Jerry Lee να «γκρεμίζει τοίχους» ζωντανά και σε ηλικία εβδομηνταφεύγα, αλλά το ?Live At The Star Club? είναι κάπου που δεν θα πάω ποτέ.:-k
Όσα και να δώσω, στο Woostock δεν θα βρεθώ. Οπότες, δεν δέχομαι το επιχείρημα. [-XΔηλαδή, αφού δεν ήμουν εκεί, να μην χαρώ κι εγώ σαν παιδί, απολαμβάνοντας την αποτύπωση του έργου σε ύλη;
Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν μπορώ να διαλέξω και δεν είμαι σίγουρος αν η σχέση μου με τα βινύλια είναι όντως «υλιστική». Πάντως εξαρτάται από τη μπάντα. Άλλες τις προτιμώ ζωντανά και άλλες μόνος με κτηνωδώς μεγάλα ακουστικά. Μην ξεχνάμε όμως ότι η δύναμη του δίσκου είναι ακριβώς η «αιωνιότητα». Η αποτύπωση του άυλου έργου σε ένα κομμάτι ύλη, η αθανασία της έμπνευσης. Πόσο μεγάλη η ανακάλυψή σου, Edison! Είναι μαγεία, λέω και ξύνομαι σαν πίθηκος. Είναι δυνατόν να ακούω, στην ταπεινή θαλπωρή του σπιτιού μου, τον Robert Johnson, που πέθανε πριν γεννηθεί ο μπαμπάς, σαν να ?ναι δίπλα μου, ή ακόμα μια ολόκληρη ορχήστρα να παίζει Verdi; Ποιός αυτοκράτορας της Ρώμης, ποιός Βασιλιάς Ήλιος, ποιός Μεγαλέξανδρος είχε τέτοια λούσα (και για δεκαπέντε ευρώ, παρεμπιπτόντως);
…Είναι ενδιαφέρον αυτό που λες, Μάνε. Ανάπτυξέ το, μ?αρέσει.
Συγκρίνονται ανόμοια πράγματα. Εγω προσωπικά δεν αγοράζω cd, δεν έχω καν σκεφτεί να το κάνω. Αγόραζα δίσκους όμως και πολλούς θα έλεγα αναλογικά και με το πόσοι έβγαιναν συνολικά. Τότε όμως δεν γινονταν συναυλιες, οπότε πάλι δεν θα μπορούσα να συγκρίνω.
Έιχα αγοράσει όλους τους δίσκους των Maiden, τους άκουγα κάθε μέρα. Ε και τι να λέει αυτό? Καποτε ήρθαν για πρώτη φορά και τους είδα ζωντανά. Δεν συγκρίνεται αυτο το συναίσθημα λέμε…
cd-κασέτα-βινύλιο-δεν ξέρω και εγώ τι μέσο > συναυλία.
Τουλάχιστον για εμένα τα live είναι απλά συμπληρωματικό και μόνο για ονόματα που πραγματικά έχουν κάτι να σου πούν. Και πάλι όμως, τις εικόνες και τη δύναμη που θα σου δώσει ένας δίσκος, η μουσική μαζί με το artwork του, τις σημειώσεις του μουσικού, δεν συγκρίνονται με τίποτα που μπορεί να μου δώσει μία συναυλία (ακόμη και με την χαμένη εδώ και κάτι αιώνες κοινονικότητα μου :-k).
χμμ, δεν εχω παρατηρησει ναχω διαφωνησει με μανος σε τοπικ τετοιου υφους ποτε, αλλα ναι. Συναυλιες. Με χαλαροτατη ανεση να σου πω την αληθεια
Κακα τα ψεμματα ειμαι παιδι του Ντιτζιταλ Εητζ (aids) και η αγαπη για το σιντι δεν με χτυπησε ιδιαιτερα. Ναι, εχω πες 70-100, αλλα τα περισσοτερα ειναι ακομα μεσα στα σελοφαν τους. Δεν τα ανοιξα ποτες.
Και γιατι; Γιατι εχω το ερμο το ipod. Και να σου πω την αληθεια το προτιμω ετσι. Σιντι θα παρω να στηριξω τη μπαντα. Μονο. Για κανεναν αλλο λογο. Δεν μεγαλωσα σε music friendly περιβαλλον. Ολο “μη! Κοιμουνται οι αποκατω” ή “χαμηλωσε το νταπα ντουπα εχω πονοκεφαλο”. Φαντασου δηλαδη να ακουγα και αυτα τα σατανικα τα μαιταλζ. Αγαπησα ετσι τα ακουστικα μου. Και ετσι συνεχιζω να αγαπω τη μουσικη μου. Καλα ακουστικα. Καλα μπ3. Καλα μπ3 πλεηερζ
Αγαπησα τη μουσικη σου; Θα σε τιμησω. Θα παω στο λαηβ σου, θα παρω το μπλουζακι μου, θα παρω και το σιντι σου. Μου εδωσες ωρες ευχαριστησης. Στο ανταποδιδω ετσι. Θα παω ομως στο λαηβ. Κι ας μη σε λατρευω. (πχ μπερστ) αλλα θα παω.
Γενικα ο ρεντραμ με καλυψε αρκετα
Συναυλιες λοιπον.
Πολυ ενδιαφερον το thread και ολες οι αποψεις που καταγραφονται. Η αληθεια ειναι οτι στην εποχη του downloading που ειμαστε η αγορα ενος cd δεν ειναι το ιδιο αναγκαια οπως παλια… Ο,τι θες το κατεβαζεις στο λεπτο. Αλλα απο την αλλη, γουσταρω τρελα να εχω το αλμπουμ σπιτι μου, να ξεφυλλιζω το βιβλιαρακι, να χαζευω το εξωφυλλο και φυσικα για συλλεκτικους λογους. Συνεχεια θελω να αγοραζω και αλλα αλμπουμ και να εμπλουτιζω την συλλογη μου.
Απο την αλλη η συναυλια ειναι οπως σωστα αναφερθηκε το ‘‘απογυμνωμα’’ ενος καλλιτεχνη, τον βλεπεις μπροστα σου και τον κρινεις εκεινη την στιγμη για ολα, απο το αν αποδιδει καλα τα κομματια του δισκου του, μεχρι το αν σε κανει να περνας καλα, να ‘‘ανατριχιαζεις’’ οπως με το cd στο σπιτι σου. Ειναι και το show, τα βλεπεις ολα ζωντανα και μπορει να μην σου μεινει κατι ‘‘χειροπιαστο’’ οπως το cd, αλλα σου μενουν οι εμπειριες βαθια χαραγμενες στην μνημη…
Για μενα ενας καλλιτεχνης, πρεπει να κρινεται και απο τα 2. Και απο την ποιοτητα και αισθητικη του δισκου του, αλλα φυσικα και απο το ‘‘ζωντανο πραγμα’’ των συναυλιων.Οταν ακουω τον Dio π.χ. να τραγουδαει ακομα καλυτερα live ακομα και απο τον δισκο, κατι με πιανει, νιωθω ενα δεος… Αν και λατρευω εξισου και τα 2, θα επιλεξω τις συναυλιες, γιατι χωρις το cd μπορω να ακουσω τα τραγουδια στιο i-pod σε mp3, χωρις την συναυλια δεν μπορω… Αυτη η προσμονη και τα εντονα συναισθηματα δεν περιγραφονται, σε αλλαζουν σαν ανθρωπο…
Δϊνω ένα συγκεκριμένο ποσό για αγορά CD κάθε μήνα. Αυτό είναι ανεξάρτητο από τις συναυλίες. Αν ανακοινωθεί μια μπάντα που με ενδιαφέρει αρκετά (χωρίς απαραίτητα να την λατρεύω) θα πάω κόβοντας το μπάτζετ από αλλού.
Έχω αρχίσει να ελαττώνω τις αγορές cd επειδή με τον ρυθμό που αγόραζα έμενα ταπί και ψύχραιμη σε χρόνο μηδέν, οπότε θα πω τις συναυλίες. Τουλάχιστον μετά σου μένει μια εμπειρία ζωής…
Ολα στη μαπα σου…ατμοσφαιρα,ανατριχιλες,υπερενταση,εικονες που χαραζονται στο μυαλο σου και κατα τη γνωμη μου το πραγματικο δεσιμο με το συγκροτημα(καλα οχι παντα αλλα δε μου χει τυχει ποτε να χαλαστω με μπαντα μετα απο live της και να ξενερωσω.Μονο παραπανω πορωμενος και δεμενος με τη μπαντα παιζει να βγω απο live,στη χειροτερη να μαι οπως πριν).Εχει και τον παραγοντα του απροβλεπτου,του αυθορμητου που του προσδιδει μια ξεχωριστη ομορφια…Καλα τα σιδια αλλα αυτα τα χεις και τα ακους στη τελικη οποτε θες…μπορει και σε πολλους δισκους να ανακαλυπτεις με το καιρο καινουρια στοιχεια αλλα οπως και να χει δε συγκρινεται το ηχογραφημενο με την αμεσοτητα και αυτο το “ολα παιζουν” του ζωντανου.
οταν ομως γινονται, η αισθηση ειναι 500 % πανω απο το να ακους το αλμπουμ σπιτι σου.
επισης μπορει να ειμαι απλα τυχερη αλλα λιγα live με εχουν απογοητευσει οποτε προσπα8ω να μην χανω λαιβ γιατι μετα χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο:(
εχει τυχει να παω σε λαιβ σκατα απο δια8εση και να ειναι τοσο διαστημικο που ξεχασα και το ονομα μου (ποσο μαλλον την ασχημη δια8εση μου).
Dx εχω φαει και απογοητευση απο λαιβ αλλα πιο πολυ λογω ηχου/ κοσμου κλπ
