Κάτσε μην την κανει στη Σίτι η Έβερτον
Εγώ έχω ένα μεγάλο “γαμώ την κωλοδουλειά και τις υποχρεώσεις της” που έχασα αυτό το ματς :!:
Μια τετραετία αποτυχημένων ημιτελικών, εκ των οποίων τα τρία τελευταία ενάντια σε ομάδες χειρότερες στα χαρτιά.
Και συνεχίζουμε.
Υπήρξε τεράστιος προπονητής, το επίτευγμα με την Πόρτο είναι τεράστιο (ανώτερο ακόμα κι απ’ το να το πάρει φέτος η Ατλέτικο), παραμένει ικανός μάνατζερ όπως λέει ο Γράκχος. Επειδή όμως πάντα παίζει ρόλο και τι άνθρωπος είσαι, το γεγονός ότι γίνεται “μικρότερος” χρόνο με τον χρόνο είναι και η αιτία των απανωτών αποτυχιών του.
Αυτό είναι η μία όψη του νομίσματος πάντως.
Η άλλη είναι ότι ακόμα κι αν αποτυγχάνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια (…που μεταξύ μας για τα τρία στη Ρεάλ δε μ’ ενδιαφέρει, αλλά τέλος πάντων), πάντως πάντα φτάνει τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά. Πάντα δηλαδή φτάνει μια ανάσα απ’ τον τελικό. Και όταν κάθε χρόνο είσαι τόσο ανταγωνιστικός και σταθερά μέσα στους διεκδικητές, δεν είναι καθόλου απίθανο κάποια στιγμή να πετύχεις και πάλι.
Εγώ λοιπόν στη θέση σου (aka κάποιου που θέλει να τον βλέπει να αποτυγχάνει συνεχώς) δε θα βιαζόμουν να τον ξεγράψω.
Εγώ πιστεύω ότι με μια μεγάλη μεταγραφή καθαρόαιμου επιθετικού (τύπου Ντιέγκο Κόστα ή Φαλκάο ή Καβάνι όπως ακούγεται έντονα), την προσθήκη του Μάτιτς στα ευρωπαϊκά παιχνίδια συν δυο-τρεις ακόμα προσθήκες αν χρειαστούν σε περίπτωση αποχωρήσεων βασικών παικτών κτλ., η Τσέλσι του χρόνου θα το χτυπήσει ακόμα πιο δυνατά απ’ ότι φέτος, και θα έχει περισσότερες πιθανότητες να το πάρει.
Πέρα από την ολόσωστη τακτική ανάλυση Γράκχου - σημειωτέον βέβαια ότι βγάζοντας Cole, η ομάδα παρέμενε σωστή σε αριθμό παικτών ανά γραμμή μια και έπαιζε με ένα επιπλέον πλάγιο μπακ σε θέση εξτρέμ - ένα έχω να πω: ομάδες σαν την Ατλέτικο και προπονητές σαν τον Σιμεόνε (που ήταν έτσι κι αλλιώς λατρεία από τότε που ήταν χαφάρα) με κάνουν να σιχαίνομαι κι άλλο το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η κάβλα τους όταν παίζουνε, ο τσαμπουκάς τους, ακόμα και το ξύλο τους είναι άλλης εποχής. Ας τη φχαριστηθούμε φέτος, γιατί το καλοκαίρι θα πέσει το παραδάκι και θα διαλυθεί ησύχως το πάρτι.
Α, και το 4-4-2 θα σας γαμάει μέχρι να ψοφήσετε ε.
Το ίδιο και το τίκι-τάκα.
Amen
Ε, εντάξει, αυτό δε μου λέει κάτι. Εγώ δεν αμφισβήτησα τη στοιχειώδη αποτελεσματικότητά του (παρ’ όλο που όσο περνάνε τα χρόνια φθίνει, κι από κει που η εκάστοτε ομάδα που κατ’ εξοχήν το εκφράζει - τα προηγούμενα δύο χρόνια η Μπαρτσελόνα, φέτος η Μπάγερν - ξεκινάει ως το απόλυτο φαβορί, τελειώνει μένοντας εκτός τελικού), αν το κράζω, το κάνω με αισθητικά/υποκειμενικά κριτήρια. Απλά δε μ’ αρέσει, πώς το λένε. Εδώ κι όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια θρίαμβευε διαρκώς (τα Τσάμπιονς Λιγκ της Μπαρτσελόνα και οι διαδοχικές κατακτήσεις Euro - Mundial της Εθνικής Ισπανίας), εγώ πάλι το έκραζα - ούτε τότε μ’ άρεσε, ούτε τώρα.
Ε, κι εγώ δεν αμφισβητώ τις τεράστιες ικανότητες του Μουρίνιο, ούτε με ενοχλούν (πλέον) ιδιαίτερα τα “πούλμαν”.
Το αντιπαθάστατο, αλαζονικό (χωρίς να δικαιολογείται), ψευτοτσαμπουκαλίδικο (αποκορύφωμα το δάχτυλο στο μάτι του Τίτο, ίσως η πιο γυναικουλίστικη χειρονομία που έχουμε δει ποτέ στα γήπεδα) προσωπείο που έχει χτίσει τα τελευταία χρόνια είναι που με κάνει τόσο αρνητικά διατεθειμένο απέναντί του.
Μάλιστα πιστεύω ότι ακριβώς επειδή τον έχει κυριεύσει αυτή η πνευματική μικρότητα αποτυγχάνει συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια (με τα λεφτά του κόσμου όλου, ένα πρωτάθλημα Ισπανίας, γουάο!).
οι τελικοι ειναι ματς ειδικων συνθηκων και το αβανταζ σιγουρα το εχει η ποιο εμπειρη ομαδα στην διοργανωση,κατι περιπου αντιστοιχο ηταν η πορεια της βαλενθια του κουπερ το 2000 που εχασε με 3-0 απο ρεαλ,παντως το παιχνιδι εχει αλλαξει εχει γινει ποιο ‘‘αθλητικο’’ οποτε το να εχεις σφιχτες αμυνες και να παιζεις με σαιτες στην κοντρα ειναι φυσικο επακολουθο,στην τελικη στην οποιαδηποτε συνταγη επιτυχιας καποια στιγμη θα βρεθει το αντιδοτο,ετσι εφαγαν και την τογκα απο μας στο γιουρο.Οσο αφορα στο τι γουσταρει να βλεπει ο καθενας εχει να κανει με αισθητικα κριτιρια αλλα δεν πρεπει να ξεχναμε οτι η πιεση για αποτελεσματα σε αυτο το επιπεδο ειναι τεραστια ο ψυχαναγκασμος του κοσμου στο να παιξουμε μπαλα ειδατε οτι κοστισε στον γαβρο φετος που πηγε ξεβρακωτος να παιξει με ιστορικο αβανταζ 2 γκολ στην μαντσεστερ και να αποκλειστει, μερικες φορες ο σκοπος αγιαζει τα μεσα εδω κοτζαμ βραζιλια σε μουντιαλ με τον σκολαρι και ροστερ τουμπανο επαιζε σαπιομπαλα αλλα πηρε την κουπα.Γενικα οι πορτογαλοι και οι αργεντινοι κοουτς ειναι μανουλες στην τακτικη,το χελωνονιτζακι με το σαπιο ροστερ που ειχε περυσι επερνε αποτελεσματα βγηκε 3ος στους ομιλους και εδω ειχαν την απαιτηση να παιξει ποδοσφαιρο κυριαρχιας λες και επαιζε ελληνικο πρωταθλημα,τα αποτελεσματα του ντουγρου τα ειδαμε με λεβαντε.ελπιζω να γινει καλος τελικος.
αν δεν κανω λαθος ο τελικος που το πηρε η Πορτο ηταν με Μονακο χωρις να μικραινει το ολο επιτευμα
Πάντως δεν έγινε τώρα τελευταία ξέρω γω εριστικός, έτσι ήταν πάντα. Ακόμα θυμάμαι το 2003 μετά τον πρώτο προημιτελικό του UEFA με μας στο Οπόρτο (εκείνο το 0-1 με γκολ του Ολισαντέμπε για όσους θυμούνται) που γύρισε και είπε στον Μαρκαριάν “μη χαίρεσαι, γιατί στη ρεβάνς θα στο γυρίσω”. Ή την αμέσως επόμενη χρονιά στο Ολντ Τράφορντ που ήταν ομολογουμένως τέρμα προκλητικός στον τρόπο που πανηγύριζε που απέκλεισε τη Γιουνάιτεντ. Είναι η ίδια η φύση του αυτή. Είναι άνθρωπος των άκρων, love or hate περίπτωση, και του αρέσει να προκαλεί. Όταν κερδίζει δεν μπορεί να του πει κανείς τίποτα, όταν χάνει έχει δώσει εκ των προτέρων πάτημα για κράξιμο. Έτσι πάει.
Παρεπιπτόντως, σ’ αυτή τη δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι υπάρχει μια αρκετά σημαντική διαφορά, για μένα, σε σχέση με την τριετία του στη Ρεάλ που συνεχώς επισημαίνεται πόσο αποτυχημένη ήταν (η οποία διαφορά δε λαμβάνεται και τόσο υπ’ όψιν):
Στη Ρεάλ ήταν ουσιαστικά σ’ ένα σύλλογο που δεν του “ταίριαζε” φυσιογνωμικά, απ’ την άποψη ότι εκεί είχε και έχει βεντέτες, σταρς, παίκτες που πολλές φορές παίζουν για την πάρτη τους ή με μια νοοτροπία “ποιός προπονητής τώρα, αυτός σήμερα είναι αύριο δεν είναι, εγώ θα είμαι και αύριο και μεθαύριο”, και επίσης οπαδούς και διοίκηση που μάλλον ποτέ δε θα αγκαλιάσουν ένα προπονητή, που πότε δε θα ταυτιστούν μαζί του.
Αντίθετα στην Τσέλσι τον λατρεύουν όλοι ανεξαιρέτως και του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη (κάτι που δε θ’ αλλάξει ποτέ, αφού είναι εκείνος που οδήγησε την ομάδα στην κορυφή μετά από 50 χρόνια). Αυτή τη στιγμή ας πούμε δε θεωρώ ότι θα βρεθεί κάποιος στην Τσέλσι που να πει “αποτυχημένος ο Ζοζέ”. Αν ήταν άλλος προπονητής στη θέση του ίσως να υπήρχε πρόβλημα με την έλλειψη κριτικής διάθεσης (η “απόλυτη” εμπιστοσύνη που λέγαμε θα μεταφραζόταν σε “τυφλή” εμπιστοσύνη). Αντίθετα στην περίπτωση του Μουρίνιο είναι αυτό ακριβώς που θέλει ώστε να δουλέψει. Η Τσέλσι είναι το είδος του κλαμπ που του ταιριάζει. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να την οδηγήσει ξανά στην κορυφή, σε Αγγλία και Ευρώπη.
Βαθιά υπόκλιση στην Ατλέτικο. Κοχόνες μεγατόνων, αποφασιστικότητα σε κάθε τους κίνηση, αυταπάρνηση, προγραμματισμός, εκμετάλλευση των πάντων μέσα στο γήπεδο (κι εγώ απόρησα στην αλλαγή Κόουλ-Ετό, ο Γράκχος, όμως το ανέλυσε έξοχα).
Ακόμα πιο βαθιά υπόκλιση στον Τσόλο…έτσι γιατί γουστάρω…
Κανονικά έρχεται μεγάλη βραδιά στο Νταλούθ, αλλά έχω μια αίσθηση ότι η Ρεάλ δεν θα το χάσει το δέκατο…ίσως γιατί κάνω αναπόφευκτα τη σύγκριση με τον τελικό Ρεάλ-Βαλένθια το 2000 στο Παρίσι, όπου η Βαλένθια ερχόταν φουλ καβλωμένη, αλλά την έκαναν μια χαψιά οι Ραούλ, Μοριέντες, Μακμάναμαν …
Αντιο Ζοσε, σ’εσενα και το εκτρωμα σου. Δε θα λειψεις σε κανεναν.
Tον κακομοιρη τον Αντσελοτι ομως που επαιζε μπαλαρα με την Τσελσι και πηρε και πρωταθλημα με ρεκορ γκολ αν δεν κανω λαθος,τον κραζατε απο τη δευτερη χρονια και θελατε να παρει πουλο,τον Μουρινιο που απετυχε και στο πρωταθλημα και στο τσαμπιονς λιγκ απεναντι σε θεωρητικα κατωτερες ομαδες γιατι τον εχετε τοσο στο απυροβλητο?
Επισης,για εμενα ειναι ‘‘γραφτο’’ να το παρει η Ατλετικο φετος,στα ματια μου η αντιστοιχια με τον Ολυμπιακο του μπασκετ(12-13) ειναι εμφανης και απλα ειναι μια ΟΜΑΔΑ πραγματικη,κατι που λειπει τρομερα απο το συγχρονο ποδοσφαιρο-μπασκετ.Και κυριως πρεπει να το παρει λογω Σιμεονε.
Όποια ομάδα απέκλεισε την Μπαρτσελόνα τα τελευταία χρόνια το σηκώνει.
Δεν είναι θέμα προϊστορίας και τέτοιων, αλλά για μένα η Ατλέτικο πραγματικά το αξίζει.
Με διπλά σε Σαν Σίρο, Καμπ Νου, Στάμφορντ Μπριτζ πως να μην το αξίζουν;
Δεν έχει εμφανιστεί τέτοια ομάδα με αρχίδια τα τελευταία χ χρόνια, το ξαναλέω.
Επίσης, όσο τεράστια προσωπικότητα και να έχει ο Καρλίτο, πιστεύω ο Σιμεόνε δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να χάσει τον τελικό.
Τέλος, εκείνη η Βαλένθια ήταν διαφορετική. Πιο ρομαντική, πιο ενθουσιώδης, αυτή η Ατλέτικο απλά δεν σ’αφήνει να αναπνεύσεις.
Ε ρε πούστη, τα ίδια και τα ίδια πρέπει να εξηγώ.
-
Ο ακατανόμαστος Ιταλός έκανε μια ομολογουμένως πολύ καλή πρώτη χρονιά στην Πρέμιερσιπ κι αυτό του πιστώνεται. Αλλά:
Στο Τσάμπιονς Λιγκ απέτυχε παταγωδώς και στις δύο χρονιές. Από κει που όλα τα προηγούμενα χρόνια (από το 2004 και έκτοτε) φτάναμε πάντα - με εξαίρεση μια χρονιά, το 2006, που φτάσαμε μέχρι τους 8 - στα ημιτελικά, και μια φορά στον τελικό, επί Αντσελότι αν δεν κάνω λάθος πήγαμε και τις δυο φορές σπίτι μας απ’ τη φάση των 16. Εντάξει, τραγικό.
Η δε δεύτερη σεζόν του ήταν καταστροφική από κάθε άποψη. Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι δεν πήραμε το πρωτάθλημα, όσο η θλιβερή εικόνα που παρουσίαζε η ομάδα και ειδικά στα μεγάλα παιχνίδια. Απλά φέρε στο μυαλό σου τη φετινή καταγέλαστη Άρσεναλ ως κάτι αντίστοιχο σε νοοτροπία και αντίδραση στα δύσκολα για να καταλάβεις τι εννοώ και πώς νιώθει ο οπαδός της ομάδας όταν βλέπει τέτοια πράγματα. Να έχουμε μια περίοδο ειδικά (εκεί στο χειμώνα με το κλασσικά βαρύ πρόγραμμα) που η Τσέλσι να έχει γίνει ο περίγελως του Νησιού αφού απέναντι σε Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ και λοιπά μάζευε τεσσάρες. Ενώ στο μυαλό μου, ακόμα και σε χρονιές που δεν πήγαινε και τόσο καλά, ήταν πάντα ταυτόσημη με τη μαχητικότητα, το δυσκολοκατάβλητο, το “για να με κερδίσεις πρέπει να ματώσεις”. Ουσιαστικά η ομάδα είχε αρχίσει να χάνει το χαρακτήρα της και τη φυσιογνωμία της, πράγμα πολύ χειρότερο από οποιονδήποτε χαμένο τίτλο. Και ξέρεις, εγώ παρ’ όλο που από την πρώτη κιόλας σεζόν του Ιταλού έβλεπα πράγματα που δε μου άρεσαν, του έδωσα άφθονη πίστωση χρόνου, έκανα πολλή υπομονή μαζί του, έλεγα “οκ, πήρε όμως το νταμπλ, για να δούμε και του χρόνου”. Αρχίδια. Είχε κάνει την ομάδα πιο σοφτ κι απ’ την Άρσεναλ και την Τότεναμ μαζί (!).
Ουσιαστικά η περίοδος από τα τέλη του 2010 μέχρι και τις αρχές του 2012 (με Βίλας Μπόας - άλλο γατάκι από κει…) έχει καταχωρηθεί στη συνείδησή μου ως μια μελανή παρένθεση στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας, η οποία όμως, ας είν’ καλά η ψυχάρα ο Ντι Ματέο, δε διήρκεσε για πάρα πολύ καιρό.
Ξέρω γω, εξακολουθείς να αναρωτιέσαι γιατί δε θέλω να τον βλέπω ούτε ζωγραφιστό;
Αξία ως προπονητής προφανώς και έχει, το απέδειξε και το αποδεικνύει. Αλλά για τη δική μου ομάδα δεν κάνει, τέλος. Από μακριά κι αγαπημένοι. -
Ανακριβές αυτό που λες για φέτος, γιατί δε θα το πάρει η Λίβερπουλ αλλά η Σίτι, η οποία δεν είναι καθόλου “θεωρητικά κατώτερη ομάδα” απ’ την Τσέλσι, δηλαδή μην τρελαθούμε κιόλας.
Η Λίβερπουλ που θα τερματίσει από πάνω μας όντως είναι θεωρητικά κατώτερη, αλλά μην τα ξαναλέμε, αν έφτασε να διεκδικεί το πρωτάθλημα το οφείλει πάνω απ’ όλα στις τάσεις αυτοχειρίας της Τσέλσι.
Ενταξει,το δεχομαι οτι ο Αντσελοτι αλλοιωσε τον χαρακτηρα της ομαδας,αν και μια αποτυχημενη χρονια μπορει να συμβει στον καθενα,πιστευω.Πως εξηγειται ομως το οτι ο Καρλιτο εχει πετυχει εκει που ο Μουρινιο(θεωρητικα ικανοτερος) αγκομαχαει?Εγω βεβαια δε θυμαμαι τεσσαρες επι εποχης Αντσελοτι στην Τσελσι,τη δευτερη του χρονια αν δεν κανω λαθος,κανατε ενα δυνατο comeback προς το τελος της σεζον και χασατε το πρωταθλημα σε ενα ντερμπι με τη Μαντσεστερ προς το τελος,ενω και στο τσαμπιονς λιγκ αποκλειστηκατε επισης απο τη Μαντσεστερ στα προημιτελικα,ομως παντα ενας εμφυλιος ειναι παιχνιδι ειδικων συνθηκων.Και το 10 νομιζω αποκλειστηκατε απο την Ιντερ του Μουρινιο που στη συνεχεια πηρε το τσαμπιονς λιγκ,νταξει οχι και τοσο περιεργο.
Τη φετινη χρονια ομως,με τον Μουρινιο στον παγκο και τον χαρακτηρα της Τσελσι να εχει επανελθει,κατορθωσε να τη βγαλει τριτη,πισω και απο τη Λιβερπουλ και απο τη Σιτυ,επειδη το '‘χαρισατε’ λες εσυ,επειδη δεν μπορειτε να παιξετε μπαλα οταν χρειαστει λεω εγω.Το πρωταθλημα το χανετε επειδη ο Μουρινιο εστησε την ομαδα με τετοιο τροπο ωστε να μπορει να παιξει μονο στην κοντρα και κυριως χωρις την μπαλα στα ποδια της.Αυτο μπορει να ηταν αποτελεσματικο σε ολα τα ντερμπι οπου εδινε την μπαλα στον αντιπαλο ολο το ματς και χτυπουσε γρηγορα στις αντεπιθεσεις,αλλα ολη την υπολοιπη χρονια που,ως θεωρητικα μεγαλη ομαδα,επρεπε να κανει παιχνιδι,αγκομαχουσε.Και αυτο δε το λεω μονο εγω ο αδαης,το ειπε και ολοκληρος Αζαρ.
Για εμενα για τον Μουρινιο ισχυει το καθε περσι και καλυτερα και νομιζω οτι ειναι πισογυρισμα που ισως να σας κοστισει και του χρονου.Δεν πιστευω οτι ειναι θεμα παικτων,οσο της νοοτροπιας που περναει στους παικτες του.
Η Μαδριτη στις φλογες λοιπον.Πολλα μπραβο στην Ατλετικο αλλα στον τελικο θα υποκλιθει στην μια και μοναδικη βασιλισσα της ευρωπης!!!
Αυτο που χαρηκα χθες περισσοτερο απο ολα ειναι οτι δεν επιβραβευτηκε η χιλιοχρησιμοποιημενη τακτικη του μουρινιο πισω-και-παμε-στην-κοντρα ακομα και οταν αυτος ψαχνει θεωρητικα το γκολ.
Και η επιλογη της ατλετικο να επιτεθει και να καθαρισει το ματς ειναι κατι που δε θα δουμε ποτε να κανει ο μουρινιο και το εχει πληρωσει αυτο καποιες φορες οπως προπερσυ με τη μπαγερν που με το σκορ στο 2-1 περιμενε 75 λεπτα να παμε στα πεναλτυ αντι να βγει να πετυχει γκολ στην πολυ μετρια αμυνα εκεινη τη μερα της μπαγερν
H Λιβερπουλ που πηρε 44 βαθμους στα 17 ματς του 2014 τερματιζει απο πανω λογω αυτοχειριας της Τσελσι, αλλα η Τσελσι τις προαλλες δεν κερδισε λογω αυτοχειριας που η Λιβερπουλ δεν κατεβηκε ο Τζεραρντ εφαγε τη γλιστρα του αιωνα για να μην παρει ουτε το Χ που της χρειαζοταν, αλλα κερδισε ΛΟΓΩ ΠΛΑΝΟΥ. :lol:
Επισης, χωρις να αμφιβαλλω οτι ο Μουρινιο μπορει να ξαναπαει την Τσελσι στην κορυφη, δεν καταλαβαινω τη λογικη του οτι ειναι ανταγωνιστικος ξερωγω, επειδη παει καθε χρονο στους 4 με μπατζετ σαν αυτα των Ρεαλ, Τσελσι.
Κοίτα, queen, δεν μπορώ να κάθομαι να γράφω τα ίδια πράγματα κάθε φορά. Πήγαινε δυο-τρεις σελίδες πίσω, πόσες είναι, και δες το ποστ μου όπου γράφω αναλυτικά τη γνώμη μου περί της διαφοράς του να είσαι προπονητής λογικής Μουρίνιο στην Ρεάλ, την Τσέλσι κτλ. Άιντε.
Στη φετινή Πρέμιερσιπ, τα πράγματα ήταν απλά. Μέχρι πριν ένα-ενάμιση μήνα, πόσο, η Τσέλσι ήταν μπροστά με 7 βαθμούς. Και από τότε μέχρι την Κυριακή, είχε πάει από το +7 στο -5. Μην παραμυθιάζεστε, δεν ήταν “φυσιολογικές” όλες αυτές οι γκέλες που έκανε η Τσέλσι. Μπορεί να είχε τα θέματά της απέναντι σε κλειστές άμυνες, αλλά δεν είχε και κάνα ιδιαίτερο πρόβλημα τον υπόλοιπο χρόνο, και τους μικρούς τους κέρδιζε. Άστο, αυτοκτονία καραμπινάτη της Τσέλσι είναι που δεν το παίρνει φέτος.
Η επιθετική δυστοκία της Τσέλσι είναι πάντως υπαρκτό πρόβλημα και η σοβαρότερη αδυναμία που είχε φέτος ο Μουρίνιο στη διαχείριση του ρόστερ. Πάντως δεν είναι πρόβλημα που δεν μπορεί ο Μουρίνιο να το λύσει. Τα “κάθε πέρσι και καλύτερα” είναι μάλλον ευσεβείς πόθοι.
Δεν πειράζει, προσπάθησε λίγο ακόμα, ζόρισέ το, και [I]μπορεί [/I]να καταλάβεις.
Tι να πω,ισως να ειμαι και εγω λαθος,θα το μαθουμε σε ενα χρονο περιπου,αν ο Μουρινιο ομως εχει κανει 5η σερι απολυτως αποτυχημενη χρονια δεν ξερω πως θα καταφερουν να τον υπερασπιστουν ακομα και οι μεγαλυτεροι φαν του.
Αν και για εμενα ενδεχομενη κατακτηση του τσαμπιονς λιγκ απο τη Ρεαλ φετος,τον εκθετει ηδη ανεπανορθωτα
Το γεγονος παντως οτι επιμενει να βαζει την εκαστοτε ομαδα του και τους παικτες του κατω απο το υπερτροφικο εγω του,πλεον εχει αρχισει να μην του βγαινει.