Τάκης Τσιρτσώνης
Μουρίνιο εσείς, σκρίνιο εμείς
Το Champions League είναι λίγο (και) σαν τη «Λάμψη» του Φώσκολου. Όπως, με άλλα λόγια, τα πάθη και τα παθήματα της ζανπάμπλουτης οικογένειας Δράκου και των παραφυάδων της κατέληγαν (γεννώντας πολλά «τσ, τσ, τσ, τι τραβάνε και αυτοί οι μεγαλόσχημοι») να κάνουν την κυρα-Πίτσα από το Μπραχάμι να πει Δόξα τω Θεό για το δυαράκι της, έτσι κι εσύ ως Ολυμπιακός, βλέποντας την Τσέλσι του Μουρίνιο να γκελάρει κόντρα στην Ρόζενμποργκ στην πρεμιέρα ή τον –ιστορικό- Άγιαξ να αποκλείεται για δεύτερη στη σειρά χρονιά από τη φάση των ομίλων από υποδεέστερη στα χαρτιά ομάδα, καταλήγεις συχνά να λες από μέσα σου κάτι σαν «πάλι ωραίοι είμαστε» αποτιμώντας το 1-1 με τη Λάτσιο.
Δε διαφωνώ πως …συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Το ζήτημα παρ’ όλ’ αυτά, έχω την αίσθηση πως τίθεται (τουλάχιστον και) ως εξής: Ο Ολυμπιακός χτες υποδεχόταν μία ομάδα που δεινοπάθησε να περάσει στους ομίλους. Μία ομάδα που δεν έχει γευτεί τη χαρά της νίκης μετά από τρεις αγωνιστικές στο εθνικό της πρωτάθλημα, που δεν έχει αστέρια πρώτης γραμμής (με την έννοια πως π.χ. ο Πάντεφ δεν είναι Σεβτσένκο ή Τόνι) και που δεν έχει άλλη επιλογή από το να δώσει τη φανέλα με το νούμερο ένα σε έναν τερματοφύλακα 43 Μαΐων (και ισάριθμων Νοεμβρίων).
Δεν κατάφερε να την νικήσει –μεταξύ άλλων γιατί ο διαιτητής και ο βοηθός του έκριναν σκόπιμο να «χαρίσουν» ένα οφθαλμοφανές οφσάιντ στους Ιταλούς, ίσως από τύψεις για το οριακό οφσάιντ που είχαν νωρίτερα χαρίσει στους Πειραιώτες- ενώ θα μπορούσε –αν ο Νικοπολίδης δεν είχε (ακόμα) αυτά τα ρεφλέξ- άνετα ακόμα και να χάσει στο φινάλε. Δεν είναι ότι έπαιξε άσχημα (προσωπικά –κι επαναφέροντας στο μυαλό μου κάποια πολύ τολμηρά στραπάτσα- ακούω βερεσέ τα περί ατολμίας Λεμονή) ούτε ότι κάποιος από τους παίκτες-κλειδιά του έλειπε ή βρέθηκε σε σκανδαλωδώς κακή ημέρα. Είναι ότι τόσο λίγο-πολύ μπορούσε. Κι από αυτή την άποψη μπράβο του, που (όπως λένε και στον στίβο) επιβεβαίωσε την επίδοσή του.
Όταν όμως αδυνατείς να κερδίσεις εντός έδρας ακόμα και την –σύμφωνα τουλάχιστον με το ranking της κλήρωσης- πιο προσιτή από τις ομάδες του ομίλου σου, δεν είναι λογικό κάπου να αναρωτιέσαι «κι εγώ τι γυρεύω σε αυτή τη διοργάνωση;»
Δείτε τι γίνεται (και) στο ΟΥΕΦΑ. Άρης, Λάρισα και Πανιώνιος θα είναι (από επιτυχία μέχρι) ψιλο-θαύμα να περάσουν έστω στη φάση των ομίλων, η ΑΕΚ είναι (κατά τη γνώμη μου) το πολύ στο 50-50 με τη Σάλτσμπουργκ κι ακόμα και ο Παναθηναϊκός (που στα χαρτιά είναι φαβορί κόντρα στην Αρτμέντια) δεν πείθει ότι «την έχει» άνετα (όπως π.χ. πέρυσι η Σεβίλλη τον Ατρόμητο).
Χρόνο με τον χρόνο γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τις ομάδες που εκπροσωπούν την Ελλάδα στην Ευρώπη να βρουν αντίπαλο στα μέτρα τους. Πέρυσι ήταν ο Παναθηναϊκός που ιδρωκόπησε για να περάσει τη Ζαπορίζιε, φέτος ο ΟΦΗ αποκλείστηκε από το Ιντερτότο από μία ομάδα από το Καζακστάν. Πόσες ομάδες από το Λιχτενστάιν, την Ανδόρα και τα νησιά Φερόε όμως μπορείς να συναντήσεις για να έχεις ελπίδες;
Διαβάζω κατά καιρούς διάφορα δακρύβρεχτα για την θέση στην οποία έχει κατρακυλήσει η Ελλάδα στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ και για τον υπέρ πάντων αγώνα που (και καλά) οφείλουν να δώσουν οι ομάδες που συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για να βγάλουμε το κάρο από τη λάσπη.
Όχι, ρε παιδιά, μην το κάνετε. 18οι και δόξα τω Θεό να λέμε.
Υ.Γ. 1 Δεν ξέρω πόσοι προσέξατε πως ο Καστίγιο των 15 εκατομμυρίων ευρώ ήταν στον πάγκο της Σαχτιόρ στην πρεμιέρα κόντρα στη Σέλτικ. Το ότι η ουκρανική ομάδα είχε αυτή την πολυτέλεια (τη στιγμή που στον Ολυμπιακό θα φορούσαν –και μάλλον θα είχαν δίκιο- πλερέζες αν δεν έπαιζε ο Γκαλέτι που στοίχισε το ένα έκτο) έχει καμιά σχέση με όλα όσα λέγαμε παραπάνω, λέτε;
Υ.Γ. 2 Και γιατί να μην αλλάξει (έτσι ξαφνικά) στον πρώτο από τους δύο αγώνες της στο ΟΥΕΦΑ το σύστημα που εδώ και δυο μήνες δοκιμάζει ο Φερέρ στην ΑΕΚ; Δική του δεν είναι;
Υ.Γ. 3 Όταν κοτζάμ Πούτιν είναι αναγκασμένος να κάνει Ρώσο έναν παίκτη επιπέδου Χόλντεν προκειμένου να δει το μπάσκετ της χώρας του άσπρη μέρα, κάποιοι συντοπίτες μας γκρινιάζουν που η Εθνική του Γιαννάκη δεν κατάφερε να πάρει τρίτο μετάλλιο στη σειρά σε μεγάλη διοργάνωση. Λογικό μου φαίνεται…
Υ.Γ. 4 Ποιος Κιριλένκο, ποιος Γκασόλ και ποιος (ε-ε-έρχεται) Σάρας ρε παιδιά για MVP; Σίσκα!
Υ.Γ. 5 Δεν ξέρω αν έχω αρχίσει να γερνάω (για τα καλά) και μου βγαίνει το πατρικό μου, μα έχω την αίσθηση πως περισσότερο από ερωτικό ερεθισμό (και οτιδήποτε άλλο ριμάρει με την παύλα) η Νάντια των Πελαργών εξέπεμπε υγεία. Και ένα πηγαίο star quality.
http://www.sportnet.gr/tsirtsonis.asp