Μωρέ καλά είπα εγώ ότι δε διαβάζω κριτικές!
Ωραίος σχολιασμός, το 'ψαξες και λίγο έως πολύ παραπάνω από μένα και το τελείωμα με την έννοια της δημοκρατίας νομίζω είναι το βασικότερο νόημα που θέλει να περάσει (btw ο Καραισκάκης γιατί δεν καβαλιόταν, συμβολίζει μήπως τον ανυπότακτο Έλληνα?).
Η ταινία είναι παράλογη από μόνη της οπότε κατά τη γνώμη μου δε μπορεί να κλειστεί σε κάποια αυστηρά όρια, πόσο μάλλον να σχολιαστεί με σοβαροφάνεια και αυστηρά τεχνικούς όρους.
Και επιτέλους, η λίγο πιο χύμα γλώσσα ίσα ίσα που με έκανε να προσέξω περισσότερο τους διαλόγους άσε που προσδίδει οικειότητα. Επίσης, οι μικροί ρόλοι ήταν όλοι προσεγμένοι ειδικά του Καφετζόπουλου (ρισπέκτ) και η εμφάνιση του Ψαραντώνη στο βράχο για κανα 2-3 δευτερόλεπτα!
Τέλος, αγάπη στο τραγούδι Καραισκάκης που ακούγεται (Βασίλης τραγουδάει:)).
[SPOILER]Μάλλον πρέπει να την ξαναδώ, να την καταλάβω καλύτερα, γιατί όταν τελείωσε έμεινα λίγο σε φάση τι έγινε τώρα, τελείωσε?[/SPOILER]
ωπ. σωστό! το είδα στο αμφιθέατρο κατσιγρα(κινηματογραφική ομάδα ιατρικης θεσσαλιας) και μπερδεύτηκα επειδή δεν ειχα οθόνη και ειχα προβολέα.(ναι αλλά απο την άλλη πρέπει να ειναι ο ασσος οντεον για να θεωρείται σινεμά? αλλάζω γνώμη. σωστά το έβαλα:p)
συμφωνώ 100% με την άποψη σου(τα είπες και πιο συμμαζεμένα και λογικά εκφρασμένα απο μενα)
(κλέβω ατάκα απο jiopa)
[I]Χθες,αν και μέρα Champions League,εκανα οτι το ξέχασα[/I] και πήγα στο αμφιθέατρο κατσιγρα και είδα το
[B][COLOR=“DarkRed”][SIZE=“4”]frida[/SIZE][/COLOR][/B] ([B]2002[/B])
[B]http://www.imdb.com/title/tt0120679/[/B]
η ταινία ειναι βιογραφική και πραγματεύεται την ζωή της φρίντα κάλο(Frida Kahlo). μιας ζωγράφου απο το μεξικο με μια γεμάτη και έντονη ζωή(αλλά σχετικά σύντομη καθώς ποτέ δεν έφτασε τα 50).
μέσα στη ταινία βλέπουμε το ατύχημα της καλο, τον πόνο της μετα τα χειρουργεία, την σχέση της με τον σύζυγο της, Ντιέγκο Ριβέρα(τοιχογράφος, καλλιτέχνης), τις αριστερές της πεποιθήσεις, την άνοδο της, έστω και αργά σαν καλλιτέχνη. μεγάλο βάρος και ένταση(δίκαια) δίνεται και στην αποτυχία της να κάνει παιδιά εξαιτίας της υγείας της.
η ταινια ειναι πολυ καλη με την Salma Hayek να ειναι εξαιρετική και τον (θεο)Molina να δένει τρομερά μαζί της παρά την ανομοιομορφία τους(κάτι που υπήρχε και στην πραγματικότητα). για την havek λογικό ειναι καθώς είναι αυτή που προσπάθησε αυτη η ταινία να γινει πράξη. για αυτό και εχει καταφέρει κανει τέτοια κατάθεση ψυχής.
αν έβρισκα να πάσχει κάπου η ταινία είναι το οτι δεν βλέπουμε πολύ την καλλιτεχνική πλευρά της καλο, παρά μονο προς το τέλος. βέβαια αυτο ειναι φυσικό καθώς και στην πραγματικότητα άργησε να βγει απο της σκια του άντρα της. επισης ετσι καταφέρνουμε να δούμε το πόσες τρομερές δυσκολίες συνάντησε μέχρι να φτάσει να καλλιτεχνεί, και το πόσες μεγάλες συναντήσεις ειχε στην ζωη της(μεχρι και τον Τρότσκυ δειχνει!!).ακομη παρουσιάζεται η αμφιλεγόμενη σεξουαλική της ταυτότητα.
*θα μπορούσε και να ασχοληθεί λιγο περισσότερο με το αριστερό της υπόβαθρο, αλλα είναι λογικο να μην χωράνε ολα σε μια βιογραφική ταινία. ειδικά για την περίπτωση της κάλο που πέρασε και σάρωσε τα πάντα.
τρομερές ειναι οι σκηνές με την αποτύπωση της πραγματικότητας (και μετάβαση σε φανταστικό), με την παρουσία των πινάκων που οι περισσότεροι έδειχναν την κατάσταση της. σωματική και ψυχική. οπως επίσης πολύ καλή ηταν και η μουσική.
Overall το συμπέρασμα ειναι ενα. [B]μπορεί το σώμα να τσακίζεται, αλλά το πνεύμα, ο έρωτας, οι ιδέες και οι τέχνες, δεν μπαίνουν ποτέ σε γύψο[/B]
Χωρις λογο τοσα χρονια την εν λογω ταινια δεν την εχω δει,δεν ξερω γιατι.
Θα το κανω καποια στιγμη.
Crimson,εψαξα λιγο το προγραμμα της Κινηματογραφικής Ομάδα Ιατρικης Θεσσαλιας και ειδα οτι παιζει πολυ ενδιαφερουσες ταινιες.
Θα σου προτεινα να ανοιξεις ξεχωριστο thread και να σχολιαζουμε τις ταινιες εκει,να φαινεται και το event,καθως τετοιες κινησεις θελουν στηριξη.
[SPOILER]ακόμα και αυτό με το ποδόσφαιρο με συγκίνησε=D>[/SPOILER]
να πρσθέσω και εγώ κάτι
όντως ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι σκηνές με τους συμβολισμούς και τη σύνδεση των έργων της με τα γεγονότα της ζωής της όπως και οι ζωντανές εικόνες του Μεξικού και άλλων περιοχών όπου έζησε η ζωγράφος.
το μύνημα της ταινίας εξαιρετικά ισχυρό, για μια γυναίκα που όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι ήταν ταυτόχρονα δυνατή και παθιασμένη αλλά και ευαίσθητη (τον Ντιέγκο τον συγχώρησε στο τέλος παρά το ότι πήγε ακόμη και με την αδερφή της, ανεπίτρεπτο:p)
ευχαριστούμε:), αν και καμιά φορά παραείναι βαριές οι ταινίες και ανταποκρίνονται σε πολύ ιδιαίτερα γούστα
Είδα το Killing Them Softly χθες το βράδυ κι έφυγα με πολύ καλές εντυπώσεις απ’ την αίθουσα. Σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα κάνει το μπαμ φέτος αλλά είναι καλογυρισμένη, με ωραίες ερμηνείες και διαλόγους με πολύ καφρίλα που ίσως θυμίσουν σε κάποιους Ταραντίνο. Γενικά φεύγεις με μια αίσθηση ότι πέρασες πολύ καλά κι αυτό μετράει. Α και ο Gandolfini είναι θέουλας.8)
Ο Αντριου Ντομινικ, μετα την Δολοφονια του Τζεσε Τζεημς κτλ δλδ μαζι με το Proposition τα καλυτερα western των τελευταιων 20 ετων, επιστρεφει στην τριτη του ταινια, ξανα με Μπραντ Πιτ ο οποιος ειχε δωσει μαλλον την καλυτερη ερμηνεια της καριερας του εκει(μαζι με το Fight club ofcourse)…
Την βρηκα εξαιρετικη καθως
Ηταν μια ξεκαθαρη πολιτικη αλληγορια που δεν μασουσε πουθενα τα λογια της και δεν ξεφευγε σε στιγμη απο τον στοχο της, παρολο που στο φιναλε, οπως τονισε ο Γρακχος, ηταν λιγο too much straightforward το ολο ρεζουμε της αλληγοριας αυτης-ασχετως αν εγω το βρηκα επισης πανεξυπνο σαν κλεισιμο και απολυτως ταιριαστο- και
πραγματικα τρομαζω οταν σκεφτομαι τον Ντομινικ να σκηνοθετησει ενα μεγαλεπηβολο σεναριο, τι αποτελεσματα θα εχει…ο τυπος ειναι απιστευτος σκηνοθετης, καθε πλανο, καθε καρε, καθε κοψιμο, καθε στησιμο σκηνης ειναι για να τα χαζευεις με την δεξιοτεχνια που τα οριζει…εκπληκτικη δουλεια στο θεμα ροης, παρολο που το θεμα ειναι βαρυ και προχωραει πολυ αργα, δεν κανει κοιλιες και γενικα δινει μια αφηγηματικη ροη σε ολη την ταινια πολυ σφιχτη και δουλεμενη, σχεδον φυσικη…
εχει δε 3 σκηνες, μια ενος ξυλοδαρμου η οποια ειναι πανεμορφα ωμη και σοκαριστικη, μια απο τις καλυτερες trippy σκηνες ηρωινης που εχω δει σε σινεμα και εναν υπερστυλιαριζμενο φονο σε super slow motion ο οποιος, αν και ξεκαθαρα επιδειξη σκηνοθετικης ικανοτητας, σε κανει να χαζευεις την οθονη…
Με καταπληκτικους διαλογους τυπου '‘πως θα ηταν αν ο Γκαι Ριτσι εγραφε διαλογους στις ΗΠΑ και ηταν αμερικανος’ και οχι ακαταπαυστες ασυναρτητες παπαρολογιες τυπου Ταραντινο και εξαιρετικο μαυρο χιουμορ μέχρι τις τρομερες ερμηνειες ολου του καστ και το πανεμορφο soundtrack, η ταινια δεν υστερει σχεδον πουθενα για μενα…
Γενικα δεν ειναι στυλ Goodfellas κτλ, ειναι μια παρα πολυ απλη ιστορια η οποια ομως λειτουργει σαν οχημα για να αναδειξει στο background την σαπιλα του αμερικανικου ονειρου στην μετα-Goldman sachs εποχή των ΗΠΑ…
απο τις καλυτερες φετινες ταινιες, δεν με απογοητευσε καθολου και χαρηκα που, παρολο την μεγαλη αναμονη, η ταινια ανταποκριθηκε 100% στις προσδοκιες μου…
υγ. τρομερες ερμηνειες, πρεπει να το ξαναπω…ο Πιτ αν και επαιξε σχετικα λιγο για μενα, χωρις να εχει καποιο τρομερα δυσκολο ερμηνευτικο υλικο, ηταν οσο cool οσο επρεπε και οσο badass οσο χρειαζοταν…οι μεγαλες ερμηνειες ηταν για μενα απο τα 2 τζανκια και τον Γκαντολφινι, σε ενα ρολο φαινομενικα αχρειαστο αλλα τελικα απολυτα λογικα συνδεδεμενο με το ολο mood του εργου…
Killing them Softly. Δυνατό. Οι παραλληλισμοί με την ψυχολογικά, και όχι μόνο οικονομικά σμπαραλιασμένη Αμερική στη μετά-Goldman Sachs εποχή ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς (ξεκάθαρη και τίμια επιλογή του δημιουργού να τρίψει στη μούρη του ακροατή το μήνυμα που ήθελε να περάσει), κάτι που πιθανότατα θα ενοχλήσει όσους διαφωνούν ιδεολογικά με τέτοιου είδους αναγνώσεις, ίσως ακόμα και όσους δεν πολυγουστάρουν την πολιτικοποίηση στο σινεμά τους, αλλά πέρα απ’ αυτό, από μόνα τους στοιχεία όπως το σαρδόνιο χιούμορ της ταινίας και η άκρως γραφική βία (σε σημείο υπερβολής) φτάνουν και περισσεύουν για να περάσει κάποιος καλά. Και συνειδητοποιημένη, και διασκεδαστική. Διαλέγετε και παίρνετε όσοι αρέσκεστε να διαχωρίζετε πράγματα στις ταινίες που πηγαίνετε και βλέπετε.
έντιτ
Λολ, δεν πρόλαβα!
έντιτ 2
Προφανώς και συμφωνώ σε όλα.
Άτιμε. Το “μετά-Goldman Sachs εποχή” έπρεπε να το πω εγώ πρώτα!
