Δεν ξέρω αν είναι κανόνας ή σου έλαχε στον ευρύτερο κύκλο σου, αλλά κάτι τέτοιο σίγουρα θα συνέβαινε στην προσωπική μου κόλαση.
1 Like
It’s a New York thing.
Και ναι , όσον αφορά αυτό το κομμάτι είναι μια μικρή κόλαση και για μένα.
Εγώ θέλω να ξυπνάω το πρωί και να μπορώ να πω "έλα να αράξουμε με ταινία σήμερα " ή “πάμε σινεμά σήμερα?” , κάτι που είναι απλά σχεδόν αδύνατον εδώ πέρα.
Μας έχουν φάει οι δουλειές και τα προγράμματα.
Πάντως είναι και θέμα ηλικίας. Οι 20 έως 30 χρόνων εδώ το κάνουν κι αυτό. Από μια φάση και μετά έχουν όλοι γυναίκες παιδιά σκυλιά γατιά onlyfans κτλ και εξαρτώνται από άλλους.
Και επιστρέφουμε στο νόημα της ταινίας με ωραίο κύκλο στην σκέψη… Ο Hemsworth δεν έχει τέτοια προβλήματα στην έρημο της Αυστραλίας.
1 Like
Και θέμα αποστάσεων, εκεί που μένεις.
1 Like
Αυτό δεν θα έπρεπε να σε εμποδίζει από το να χαρείς πράγματα, όπως είναι καλύτερο να πας μόνος σε μια συναυλία από το να μην πας καθόλου, είναι καλύτερο να πας μόνος να δεις μια ταινία στο σινεμά παρά να περιμένεις να πας με παρέα. Σκέψου να ήσουν σε επαρχία και να μην υπήρχαν καν σινεμά.
4 Likes
Δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτήν την άποψη. Λόγω του ότι δεν ήξερα ούτε ένα άτομο όταν έφυγα από Ελλάδα το 2009, έχω βιώσει πολλές εμπειρίες μόνος μου, είτε από ανάγκη είτε από επιλογή, και δεν με ενοχλεί καθόλου να κάνω πράγματα μόνος μου. Μπορώ άνετα να πάω σε ένα μπαρ να δω κάποιος αθλητικό event μόνος μου, ή να πάω για φαγητό π.χ. Μέχρι και τουρισμό σε εξωτερικό έχω κάνει μόνος μου (και το μετάνιωσα ξεκάθαρα).
Όμως έχω πάει και σε συναυλία μόνος μου μερικές φορές, και σινεμά μια φορά. Δεν μου αρέσει καθόλου η εμπειρία. Για μένα είναι χίλιες φορές καλύτερο να μην πάω καν σε συναυλία από το να πάω μόνος μου. Ειδικά οι συναυλίες, ήταν, είναι, και θα είναι για μένα πάντοτε εμπειρίες που μου είναι απαραίτητο να μοιράζομαι με κάποιο άλλο άτομο, είτε είναι παρέα είτε είναι το έτερον ήμισυ. Η ανάμνηση μιας συναυλίας με παρέα είναι χωρίς καμία υπερβολή 100 φορές καλύτερη, πιο έντονη, και πιο ευχάριστη με παρέα από ότι μόνος, στο δικό μου το μυαλό. Οι μόνες συναυλίες που απόλαυσα αν και πήγα μόνος μου, ήταν VNV Nation το 2011, στην οποία βοήθησαν και οι 4 μπύρες χωρίς να έχω φάει τίποτα όλη μέρα, και Chelsea Wolfe το 2019 στην οποία γνώρισα τυχαία κάτι Έλληνες εκεί πέρα. Από τις άλλες που έχω πάει μόνος μου, οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις βαρεμάρας και ξενερας να πω την αλήθεια.
Για το σινεμά είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, καθώς δεν μπορείς να μιλήσεις με την παρέα σου ούτως ή άλλως κατά την προβολή. Κι εκεί όμως, για μένα είναι η κοινωνική συνεύρεση που προσθέτει πολύ στην εμπειρία. Αν είναι να δω ταινία μόνος μου, το κάνω και στο σπίτι μου που έχω όλα τα κομφορ με μεγάλη οθόνη μπροστά μου και καλό ηχοσύστημα. Περί ορεξεως κολοκυθόπιτα γενικά η φάση.
1 Like
Είναι λίγο οφ τόπικ, αλλά:
Summary
Εγώ λόγω του ότι δεν είχα πολλές παρέες μεταλάδων παλιότερα (είμαι δασκάλα και ο κύκλος μου δεν φημίζεται για την προτίμησή του σε ροκ και μέταλ ακούσματα, θεωρείσαι δε πολλές φορές και μπαχαλοσατανίστρια από πολλούς), λόγω του ότι οι φίλες μου που άκουσαν για λίγο μέταλ ήταν απλά για τη φάση, λόγω του ότι απέτυχαν κάποιες παρέες που είχα κάνει σε λάιβ, λόγω του ότι προσπάθησα να ακολουθήσω (πριν αρκετά χρόνια) πολλούς φασαίους στη μουσική και στη ζωή προκειμένου να έχω παρέες για συναυλίες στα είδη που άκουγα και όχι μόνο, το βλέπω διαφορετικά κι έχω τραβήξει άλλη γραμμή.
Όσο χαίρομαι τα λάιβ στα οποία πετυχαίνω αγαπημένους πλέον φίλους και συνοδοιπόρους, το ίδιο χαίρομαι τα λάιβ τα οποία παρακολούθησα μόνη, χαίρομαι μάλιστα που δεν σταμάτησα να το κάνω επειδή δεν φαίνεται νορμάλ σε κάποια άτομα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μου.
Όπως και να έχει, καταλαβαίνω τι λες, γιατί πριν πάρω αυτή την απόφαση, το είχα ζήσει κι εγώ, οδηγώντας με βέβαια σε ακραίες καταστάσεις όπως όταν “φίλη” ήρθε στο σπίτι μου για να ξεκινήσουμε για ένα λάιβ και κατέληξε να με κρατήσει μέσα και να μου λέει τα προσωπικά της και να χάσω το λάιβ. Η μουσική είναι η λατρεία μου και δεν θα επέτρεπα ξανά στον εαυτό μου τέτοια περιστατικά (καλή η φιλία, αλλά κάθε τι στην ώρα του).
Φέτος το ξεκίνησα και με το σινεμά, σιγά-σιγά. Δεν ένιωσα καθόλου άσχημα.
4 Likes
Μπράβο και το χαίρομαι για σένα.
Προσωπικά δε με έχουν αποτρέψει ποτέ κοινωνικές συμβάσεις από το να κάνω πράγματα που γουστάρω, ούτε με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Οπότε σε αυτό μαζί σου 100% . Και εννοείται δεν κρίνω κανέναν αν γουστάρει να πάει μόνος του σε συναυλίες ή σε λαηβ. Ίσα ίσα που μακάρι να το είχα δοκιμάσει και να μου είχε αρέσει. Απλά το πρόβλημα μου είναι ότι βαριέμαι. Και όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο θέλω να μοιράζομαι εμπειρίες με άλλους.
2 Likes
Το πιστεύω φουλ ότι μπορεί. Μου αρέσει πολύ σαν ηθοποιός. Θα πάω κάποια στιγμή το σκ
1 Like
μόλις το είδα κι εγώ. πιο σκοτεινό και αποπνικτικό από το fury road. δε στοχεύει να είναι τόσο φαν και action, και οι στιγμές που το κάνει ενώ εντυπωσιακές δεν στέκονται τόσο.
βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το πώς η ματιά του μιλλερ στην γυναίκα πρωταγωνίστρια απέχει πολύ από το συνηθισμένο male gaze ή κάποια ηδονοβλεψία (in my humble male opinion) και οι villain άντρες του είναι καρικατούρες μιας τοξικής υπεραρρενωπότητας ενώ όμως παράλληλα η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην τεστοστερόνη
κι αυτό με έναν περίεργο και μετα τρόπο δένει πολύ με το θέμα της ταινίας
2 Likes
Στα κρεντιτς εντωμεταξύ κάκιστη επιλογή να βάλει ΣΚΗΝΑΡΕΣ από το Fury Road με το που τελειώνει. Ενώ η ταινία είναι γενικά καλή, ένιωσα αμέσως πως φαντάζει πολύ λίγη μπροστά σε μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης που έχει γνωρίσει το μέσο του κινηματογράφου. Και η διαφορά με την δυστυχώς υπερβολική χρήση CGI που έχει το Furiosa, μια ανησυχία που υπήρχε ήδη από τα τρέιλερς, χτυπάει άμεσα στο μάτι, σαν να πήγαιναν γυρεύοντας να αρχίσουμε άμεσα τις συγκρίσεις 
Τέτοια είναι η δύναμη του Fury Road υποθέτω. Πραγματικό επίτευγμα, από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες μου, με την παρέα μου δεν πιστεύαμε πόσο αναπάντεχα καλό ήταν, σαν χθες θυμάμαι τον τρελό ενθουσιασμό που επικρατούσε στην προβολή. Μοναδικό.
Το Furiosa κρίμα που φλόπαρε, ίσως να άργησε πολύ (σίγουρα βασικά) σε συνδυασμό με κακό μαρκετινγκ. Σχεδόν 10 χρόνια μετά το Fury Road δυστυχώς σίγουρα χάθηκε σημαντικά το momentum που είχε δημιουργηθεί.
1 Like
εμένα πάντως δε μου φάνηκε τόσο κακό το cgi. είμαι από τους τυχερούς που το δα σε ΙΜΑΧ και κάπου είδα ότι μπορεί να παίζει ρόλο.
πάντως εγώ την ταινία τη θεωρώ πολύ αντάξια ακόλουθο, και παρότι δεν ακουμπάνε τόσο τα action σημεία, έχει όμως πιο πολύ συναίσθημα το σενάριο.
Μακρυνάρι γιατί έχω καιρό + περίμενα και εγώ επιστροφή πως και πως σε μετάποκαλυπτική wasteland από George Miller:
Πολύ μέτριο το Furiosa δυστυχώς, ενώ είχε σημεία που μου ψιλό-άρεσαν (ειδικά στο πρώτο μισό και πριν κάνει την εμφάνισή της η ενήλικη version της πρωταγωνίστριας) οι συνολικά 2,5 ώρες μου φάνηκαν υπερβολικές, η πληροφορία (που δεν είχε πάντα και το ίδιο ενδιαφέρον ή άφηνε μερικές υπό-πλοκές μετέωρες) «έτρεχε» ανεξέλεγκτη μέσα σε εκείνες, η ροή και ρυθμός ήταν μια έτσι μια γιουβέτσι και για τα μάτια μου υπήρχε αρκετό (ενοχλητικό) cgi και green screen.
Μοιραία και ψιλό-αναμενόμενα, παραδοσιακά τα prequel/origin stories αφαιρούν κομμάτια από το μυστήριο του πρωτότυπου και γειώνουν ότι έχει φτιάξει στο μυαλό του ο θεατής για τα «σκιερά» του σημεία /που όντας «σκιερά», έχουν ήδη αποκτήσει μια μυθική διάσταση στο κεφάλι του και τρυπώσει στο ασυνείδητο οριστικά κ αμετάκλητα, ακόμα και αν ο θεατής δεν τους έχει δώσει ακριβή «μορφή» (όπως πχ το μυστηριώδες origin του Alien/leaving apart τις ύστερες χαζομάρες του ξεμωραμένου Scott).
Παράλληλα, αυτές οι ταινίες τείνουν να «μικραίνουν» τον κόσμο (με έναν παράδοξο τρόπο, όσο expand και αν του καταφέρνουν παράλληλα) ενώ overall και στο φινάλε φινάλε, ε, αν είχαν κάτι ενδιαφέρον να πουν θα είχε μάλλον ειπωθεί στο πρωτότυπο film 
→ η Furiosa μου φάνηκε ότι δεν απέφυγε τίποτα τα παραπάνω (ευτυχώς όχι ολοκληρωτικά αλλά μόνο εν μέρει) και η θυσία της αφαιρετικότητας για την μεγάλη και επική Οδύσσεια μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο κανόνες/άτυπους θεσμούς/διαδικασίες/ιεραρχίες/κτλ (ξανά, κόντρα στην απουσία αυτών, ή έστω στην πιο χαλαρή ή αφαιρετική δομή τους, στις προηγούμενες ταινίες) δεν μου δούλεψε ιδιαίτερα.
Πιο looney toones (from hell ) στα πάντα της (δράση, χαρακτήρες, συναίσθημα, οπτικοποίηση της δράσης κτλ) συγκριτικά με το Fury Road που θέλει να συνδεθεί μαζί του υφολογικά, over the top και εναρμονισμένος με το ύφος Thor αλλά μέχρι εκεί, καλή Anya Taylor Joy (που φαντάζει σαν μύγα βέβαια δίπλα στη Theron), καλύτερος όλων ο Tom Burke/ο μόνος main χαρακτήρας που θα έβλεπα και σε κάποιο άλλο έργο της σειράς και με κέντρισε σαν προσωπικότητα/ή και απουσία αυτής, υπέρ-στυλιζάρισμα σε πολλά σημεία (που έχει βέβαια τη λειτουργία του, στην επιλογή μιας πιο καρτουνίστικης οπτικής αφήγησης, όπως προανέφερα) και μερικές ευφάνταστες σκηνές καταδιώξεων και μαχών πιο practical στην κατασκευή τους -που αποζημιώνουν τον αμφιβληστροειδή/και πάλι όμως, θα πρέπει να γίνει εξαρχής η παραδοχή του heavy ψηφιακού illustration, ακόμα και σε αυτές.
Βασικό ατού τεσπά, η συνέπεια και το πάθος που κάνει world built ο Miller: το ότι, παρά τις παθογένειες του origin/prequel genre, καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν δημιουργό που έχει επενδύσει φαιά ουσία στον κόσμο του και γνωρίζει τα πάντα για αυτόν, είναι άξιο θαυμασμού - και λόγος ίσως σε κρατήσει η ταινία σε αρκετές της στιγμές. Αν και πάει κόντρα στον πυρήνα της σειράς και το μη συνεπές δέσιμο όλων των ταινιών μεταξύ τους, όντας η μόνη που επιχειρεί συμβατική σύνδεση με μια από αυτές, τα καταφέρνει (αντικειμενικά) στο κομμάτι αυτό - ασχέτως μετά όλα τα άλλα που έρχονται με αυτό.
Από κοντά έρχεται το κομμάτι της χειραφέτησης, το οποίο αν και δεν φτάνει συνολικά το αντίστοιχο βάρος του Fury Road αλλά και ούτε και την σημασιολογική του αμεσότητα, έχει και πάλι την λειτουργία του στο σενάριο χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις ή να υποκύπτει σε πιο συμβατικές ή υπέρ-απλουστευμένες -σύγχρονες- φόρμες (που χάνουν το νόημα).
Μοιραία λοιπόν, αν το συγκρίνει κανείς με το Fury Road -δηλαδή μια από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 15ετίας και όχι genre της- η ταινία χάνει κατ’ εμέ από τα αποδυτήρια. (Πυροβολεί μάλιστα και το πόδι της στους τίτλους τέλους, όπως λέει και ο @Death.Eternal , που εμφανίζονται εμβόλιμα σκηνές από το Fury Road και φαίνεται ακόμα περισσότερο σαν φτωχός συγγενής.)
Για αυτό που θέλει να είναι, οριακά το καταφέρνει κατ’ εμέ και πάλι -και είναι κρίμα γιατί όντως δεν νομίζω πως ταινίες σαν το Furiosa, όσο και δεν με έπιασε, δεν βγαίνουν κάθε μέρα/κρίμα όντως που φλόπαρε έτσι.
Δεν θα το ξανάβλεπα εύκολα πάντως, από τις 5 πλέον ταινίες του Mad Max saga είναι εύκολα αυτή που μου αρέσει πιο λίγο (βασικά και τις τρεις πρώτες και το Fury Road τα έχω πάρα πολύ ψηλά, για διαφορετικούς λόγους το καθένα), κρατάω σαν κατακλείδα το όραμα του Miller και λιγότερο την υλοποίηση.
8 Likes
Χθες ειδαμε και εμεις furiosa… Ωραια ηταν μωρε αλλα ουτε καν πλησιάζει το fury road και βασικο για αυτο νομιζω ηταν ο main villain που ηταν αδιάφορος.
Αυριο εχει kinds of kindness…
1 Like
Kinds of Kindness η αλλιως πως μπορω να δω ολο τον Λανθιμο σε 2h 45m
Μεγαλη επιστροφη στα γνωριμα μονοπατια του με συνοδοιπορο επιτελους τον Ευθυμη Φιλιππου.
Ο Λανθιμος εχει φτασει σε ενα επιπεδο που να εκανε οτι περιμενε το industry απο αυτον να κανει (και πολυ καλα τα εκανε) και τωρα σαν να γυρισε πισω στη παρανοια και περιεργια που ολοι τον αγαπησαμε στην αρχη. Οικογενεια, θρησκεια, αποδοχη, κωμωδια, σουρεαλισμος, με ενα κινηματογραφικο τριπτυχο ο Γιωργος τα καλυπτει ολα και κανει ενα mic drop στα μουτρα του Χαλιwood. Εξαιρετικ.
3 Likes
Μεγάλωσαν τα παιδια και πάμε πάλι σινεμα
Είδα τη φουριόζα με τη γυναικα μου - εγω ειχα δει μονο το fury road που με ειχε αφησει με το στομα ανοιχτο και η γυναικα μου κανενα - φοβομουν αν θα έφευγε στο δεκαλεπτο.
Εμενα μου αρεσε 3.5/5 - δεν ειναι τοσο καλο οσο το προηγουμενο, αλλα οχι και μετριο. Μονο οι σεκανς των μαχων, ειναι κομψοτεχνημα. Επινα νερο γιατι ενιωθα την χωματιλα στο στομα μου. Ηθελα πιο λιγη παιδικη ηλικια και πιο πολυ Ανυα, αλλα η Ανυα οσο και να την αγαπαω, επαιζε στον αυτοματο με τα ξωτικισια χαρακτηριστιακα της και την φοβερη φωτογραφια (στη σκηνη που κρυβεται και γυρω τις πεφτουν φωτιες, ε ανατριχιαζεις). Αλλα ναι η ταινια ηταν τεραστια σε διαρκεια.
ΑΛΛΑ - στη γυναικα μου (που δεν της αρεσουν τα αμαξια κτλ) αρεσε παρα πολυ. Αρα πιστευω οτι εχει πολυ να κανει με την συγκριση και λιγοτερο με ποσο καλη ταινια ειναι, Per se.
Περι Λανθιμος - διαβαζω διφορουμενα πραγματα. Θελω να τον δω, αλλα φοβαμαι weird for the sake of being weird. Γενικα ο Λανθιμος μαρεσει, αλλα οχι ολα του και οχι στον ιδιο βαθμο. Πχ ο αστακος μαρεσε πολυ περισσοτερο απο Κυνοδοντα. Επισης πανω απο 2.30 ωρες ; Λες και θελει πιστοποιητικο αγαπης. υπερβολη.
Θα παω λογικα, αλλα οι κριτικες δεν με τραβηξαν.
2 Likes
2:45 Λανθιμος > 2:30 Furiosa
Τα ειπες ολα σε μια προταση.
Δεν υπαρχει απολυτως κανενας λογος συγκρισης με το Fury Road. Δυο διαφορετικες ταινιες, που εξυπηρετουν δυο διαφορετικους στοχους. Οπως αλλωστε και το Fury Road ειναι απιστευτα διαφορετικο απο την κλασικη τριλογια. Για μενα το Furiosa με μια απλη προταση, απλα δε θα μπορουσε να ειναι καλυτερο.
ΥΓ. Εγω ηθελα ΑΚΟΜΑ πιο πολυ παιδικη ηλικια Furiosa και λιγοτερο Anya
Μια χαρα μου αρεσε η Φουριοζα προσωπικα, αν πρεπει ντε και καλα να το συγκρινουμε με το Fury Road ναι, ειναι ενα κλικ πιο κατω, αλλα οκ, ενα κλικ πιο κατω απο το 10/10 δεν ειναι κακο
Προσωπικα επειδη εχω μπουχτισει με τα prequel/origin stories χαρηκα πολυ που ο Μιλλερ δεν επεσε στην παγιδα της υπερεπεξηγησης και αφησε και παλι τον κοσμο του να πει την ιστορια απο μονος του. Επισης κατι action scenes εκει στο μεσον της ταινιας, απλα εκπληκτικες, ναι οκ Μιλλερ. Πολυ καλη η Anne-Taylor Joy, το δυομισαωρο περασε νερακι χωρις να το καταλαβω καν, μια χαρα.
2 Likes
Inside Out 2
Όποιος έχει παιδιά, ίσως έχει διδακτορικό στην Pixar. είχα δει την πρώτη ταινία χωρίς παιδιά και είδαμε τη δεύτερη όλοι μαζί.
Η πρώτη έχει καπαρώσει μια θέση στο τοπ 5 της πίξαρ. Η δεύτερη πιστεύω θα μνημονεύεται στις λίστες “σηκουελ καλυτερο από το πρωτο” μαζί με τον Νονο 2.
Όποιος/α έχει παιδιά 4-12 ετών, ή επαφή με την θεραπεία, δεν μπορεί να μην απολαύσει, γελάσει και δακρύσει με αυτό το υπερέπος. Ταινία πολύ βαθεία, για τα συναισθήματα, το άγχος, την ενηλικίωση, τις επιλογές και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία και την λύπη, όλα μέσα στο κεφάλι της Ράιλυ.
Η ταινία έχει έναν από τους καλύτερους κακούς όλων των παιδικών ταινιών, και ένα κλείσιμο απίστευτης γλύκας, ενσυναίσθησης και αλήθειας.
Δεν έχω λόγια. Είχα καιρό να δω κριτικές με 4.5 /5 άστερια, αλλά πραγματικά, το αξίζει.
9 Likes
