εμένα πάντως δε μου φάνηκε τόσο κακό το cgi. είμαι από τους τυχερούς που το δα σε ΙΜΑΧ και κάπου είδα ότι μπορεί να παίζει ρόλο.
πάντως εγώ την ταινία τη θεωρώ πολύ αντάξια ακόλουθο, και παρότι δεν ακουμπάνε τόσο τα action σημεία, έχει όμως πιο πολύ συναίσθημα το σενάριο.
Μακρυνάρι γιατί έχω καιρό + περίμενα και εγώ επιστροφή πως και πως σε μετάποκαλυπτική wasteland από George Miller:
Πολύ μέτριο το Furiosa δυστυχώς, ενώ είχε σημεία που μου ψιλό-άρεσαν (ειδικά στο πρώτο μισό και πριν κάνει την εμφάνισή της η ενήλικη version της πρωταγωνίστριας) οι συνολικά 2,5 ώρες μου φάνηκαν υπερβολικές, η πληροφορία (που δεν είχε πάντα και το ίδιο ενδιαφέρον ή άφηνε μερικές υπό-πλοκές μετέωρες) «έτρεχε» ανεξέλεγκτη μέσα σε εκείνες, η ροή και ρυθμός ήταν μια έτσι μια γιουβέτσι και για τα μάτια μου υπήρχε αρκετό (ενοχλητικό) cgi και green screen.
Μοιραία και ψιλό-αναμενόμενα, παραδοσιακά τα prequel/origin stories αφαιρούν κομμάτια από το μυστήριο του πρωτότυπου και γειώνουν ότι έχει φτιάξει στο μυαλό του ο θεατής για τα «σκιερά» του σημεία /που όντας «σκιερά», έχουν ήδη αποκτήσει μια μυθική διάσταση στο κεφάλι του και τρυπώσει στο ασυνείδητο οριστικά κ αμετάκλητα, ακόμα και αν ο θεατής δεν τους έχει δώσει ακριβή «μορφή» (όπως πχ το μυστηριώδες origin του Alien/leaving apart τις ύστερες χαζομάρες του ξεμωραμένου Scott).
Παράλληλα, αυτές οι ταινίες τείνουν να «μικραίνουν» τον κόσμο (με έναν παράδοξο τρόπο, όσο expand και αν του καταφέρνουν παράλληλα) ενώ overall και στο φινάλε φινάλε, ε, αν είχαν κάτι ενδιαφέρον να πουν θα είχε μάλλον ειπωθεί στο πρωτότυπο film 
→ η Furiosa μου φάνηκε ότι δεν απέφυγε τίποτα τα παραπάνω (ευτυχώς όχι ολοκληρωτικά αλλά μόνο εν μέρει) και η θυσία της αφαιρετικότητας για την μεγάλη και επική Οδύσσεια μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο κανόνες/άτυπους θεσμούς/διαδικασίες/ιεραρχίες/κτλ (ξανά, κόντρα στην απουσία αυτών, ή έστω στην πιο χαλαρή ή αφαιρετική δομή τους, στις προηγούμενες ταινίες) δεν μου δούλεψε ιδιαίτερα.
Πιο looney toones (from hell ) στα πάντα της (δράση, χαρακτήρες, συναίσθημα, οπτικοποίηση της δράσης κτλ) συγκριτικά με το Fury Road που θέλει να συνδεθεί μαζί του υφολογικά, over the top και εναρμονισμένος με το ύφος Thor αλλά μέχρι εκεί, καλή Anya Taylor Joy (που φαντάζει σαν μύγα βέβαια δίπλα στη Theron), καλύτερος όλων ο Tom Burke/ο μόνος main χαρακτήρας που θα έβλεπα και σε κάποιο άλλο έργο της σειράς και με κέντρισε σαν προσωπικότητα/ή και απουσία αυτής, υπέρ-στυλιζάρισμα σε πολλά σημεία (που έχει βέβαια τη λειτουργία του, στην επιλογή μιας πιο καρτουνίστικης οπτικής αφήγησης, όπως προανέφερα) και μερικές ευφάνταστες σκηνές καταδιώξεων και μαχών πιο practical στην κατασκευή τους -που αποζημιώνουν τον αμφιβληστροειδή/και πάλι όμως, θα πρέπει να γίνει εξαρχής η παραδοχή του heavy ψηφιακού illustration, ακόμα και σε αυτές.
Βασικό ατού τεσπά, η συνέπεια και το πάθος που κάνει world built ο Miller: το ότι, παρά τις παθογένειες του origin/prequel genre, καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν δημιουργό που έχει επενδύσει φαιά ουσία στον κόσμο του και γνωρίζει τα πάντα για αυτόν, είναι άξιο θαυμασμού - και λόγος ίσως σε κρατήσει η ταινία σε αρκετές της στιγμές. Αν και πάει κόντρα στον πυρήνα της σειράς και το μη συνεπές δέσιμο όλων των ταινιών μεταξύ τους, όντας η μόνη που επιχειρεί συμβατική σύνδεση με μια από αυτές, τα καταφέρνει (αντικειμενικά) στο κομμάτι αυτό - ασχέτως μετά όλα τα άλλα που έρχονται με αυτό.
Από κοντά έρχεται το κομμάτι της χειραφέτησης, το οποίο αν και δεν φτάνει συνολικά το αντίστοιχο βάρος του Fury Road αλλά και ούτε και την σημασιολογική του αμεσότητα, έχει και πάλι την λειτουργία του στο σενάριο χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις ή να υποκύπτει σε πιο συμβατικές ή υπέρ-απλουστευμένες -σύγχρονες- φόρμες (που χάνουν το νόημα).
Μοιραία λοιπόν, αν το συγκρίνει κανείς με το Fury Road -δηλαδή μια από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 15ετίας και όχι genre της- η ταινία χάνει κατ’ εμέ από τα αποδυτήρια. (Πυροβολεί μάλιστα και το πόδι της στους τίτλους τέλους, όπως λέει και ο @Death.Eternal , που εμφανίζονται εμβόλιμα σκηνές από το Fury Road και φαίνεται ακόμα περισσότερο σαν φτωχός συγγενής.)
Για αυτό που θέλει να είναι, οριακά το καταφέρνει κατ’ εμέ και πάλι -και είναι κρίμα γιατί όντως δεν νομίζω πως ταινίες σαν το Furiosa, όσο και δεν με έπιασε, δεν βγαίνουν κάθε μέρα/κρίμα όντως που φλόπαρε έτσι.
Δεν θα το ξανάβλεπα εύκολα πάντως, από τις 5 πλέον ταινίες του Mad Max saga είναι εύκολα αυτή που μου αρέσει πιο λίγο (βασικά και τις τρεις πρώτες και το Fury Road τα έχω πάρα πολύ ψηλά, για διαφορετικούς λόγους το καθένα), κρατάω σαν κατακλείδα το όραμα του Miller και λιγότερο την υλοποίηση.
Χθες ειδαμε και εμεις furiosa… Ωραια ηταν μωρε αλλα ουτε καν πλησιάζει το fury road και βασικο για αυτο νομιζω ηταν ο main villain που ηταν αδιάφορος.
Αυριο εχει kinds of kindness…
Μεγάλωσαν τα παιδια και πάμε πάλι σινεμα
Είδα τη φουριόζα με τη γυναικα μου - εγω ειχα δει μονο το fury road που με ειχε αφησει με το στομα ανοιχτο και η γυναικα μου κανενα - φοβομουν αν θα έφευγε στο δεκαλεπτο.
Εμενα μου αρεσε 3.5/5 - δεν ειναι τοσο καλο οσο το προηγουμενο, αλλα οχι και μετριο. Μονο οι σεκανς των μαχων, ειναι κομψοτεχνημα. Επινα νερο γιατι ενιωθα την χωματιλα στο στομα μου. Ηθελα πιο λιγη παιδικη ηλικια και πιο πολυ Ανυα, αλλα η Ανυα οσο και να την αγαπαω, επαιζε στον αυτοματο με τα ξωτικισια χαρακτηριστιακα της και την φοβερη φωτογραφια (στη σκηνη που κρυβεται και γυρω τις πεφτουν φωτιες, ε ανατριχιαζεις). Αλλα ναι η ταινια ηταν τεραστια σε διαρκεια.
ΑΛΛΑ - στη γυναικα μου (που δεν της αρεσουν τα αμαξια κτλ) αρεσε παρα πολυ. Αρα πιστευω οτι εχει πολυ να κανει με την συγκριση και λιγοτερο με ποσο καλη ταινια ειναι, Per se.
Περι Λανθιμος - διαβαζω διφορουμενα πραγματα. Θελω να τον δω, αλλα φοβαμαι weird for the sake of being weird. Γενικα ο Λανθιμος μαρεσει, αλλα οχι ολα του και οχι στον ιδιο βαθμο. Πχ ο αστακος μαρεσε πολυ περισσοτερο απο Κυνοδοντα. Επισης πανω απο 2.30 ωρες ; Λες και θελει πιστοποιητικο αγαπης. υπερβολη.
Θα παω λογικα, αλλα οι κριτικες δεν με τραβηξαν.
2:45 Λανθιμος > 2:30 Furiosa
Τα ειπες ολα σε μια προταση.
Δεν υπαρχει απολυτως κανενας λογος συγκρισης με το Fury Road. Δυο διαφορετικες ταινιες, που εξυπηρετουν δυο διαφορετικους στοχους. Οπως αλλωστε και το Fury Road ειναι απιστευτα διαφορετικο απο την κλασικη τριλογια. Για μενα το Furiosa με μια απλη προταση, απλα δε θα μπορουσε να ειναι καλυτερο.
ΥΓ. Εγω ηθελα ΑΚΟΜΑ πιο πολυ παιδικη ηλικια Furiosa και λιγοτερο Anya
Μια χαρα μου αρεσε η Φουριοζα προσωπικα, αν πρεπει ντε και καλα να το συγκρινουμε με το Fury Road ναι, ειναι ενα κλικ πιο κατω, αλλα οκ, ενα κλικ πιο κατω απο το 10/10 δεν ειναι κακο
Προσωπικα επειδη εχω μπουχτισει με τα prequel/origin stories χαρηκα πολυ που ο Μιλλερ δεν επεσε στην παγιδα της υπερεπεξηγησης και αφησε και παλι τον κοσμο του να πει την ιστορια απο μονος του. Επισης κατι action scenes εκει στο μεσον της ταινιας, απλα εκπληκτικες, ναι οκ Μιλλερ. Πολυ καλη η Anne-Taylor Joy, το δυομισαωρο περασε νερακι χωρις να το καταλαβω καν, μια χαρα.
Inside Out 2
Όποιος έχει παιδιά, ίσως έχει διδακτορικό στην Pixar. είχα δει την πρώτη ταινία χωρίς παιδιά και είδαμε τη δεύτερη όλοι μαζί.
Η πρώτη έχει καπαρώσει μια θέση στο τοπ 5 της πίξαρ. Η δεύτερη πιστεύω θα μνημονεύεται στις λίστες “σηκουελ καλυτερο από το πρωτο” μαζί με τον Νονο 2.
Όποιος/α έχει παιδιά 4-12 ετών, ή επαφή με την θεραπεία, δεν μπορεί να μην απολαύσει, γελάσει και δακρύσει με αυτό το υπερέπος. Ταινία πολύ βαθεία, για τα συναισθήματα, το άγχος, την ενηλικίωση, τις επιλογές και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία και την λύπη, όλα μέσα στο κεφάλι της Ράιλυ.
Η ταινία έχει έναν από τους καλύτερους κακούς όλων των παιδικών ταινιών, και ένα κλείσιμο απίστευτης γλύκας, ενσυναίσθησης και αλήθειας.
Δεν έχω λόγια. Είχα καιρό να δω κριτικές με 4.5 /5 άστερια, αλλά πραγματικά, το αξίζει.
Ανέλπιστα καλή.
Δεν το περίμενα.
Μικροι και μεγάλοι περάσαμε τέλεια.
Το κομματι στο τελος με την κρίση πανικού ηταν spot on.
Δεν ηταν μονο αυτο το σκηνικο, το οποιο ηταν και το πιο ζορικο για τον θεατη
Ήταν
η όλη διαχείριση του άγχους στην ταινία. Το πως βοηθά τη Ράηλι να γίνει κορυφαία στο χόκεη και μετά την σπρώχνει σε μια κρίση πανικού, που το ίδιο το άγχος δεν μπορεί να αφήσει το χερούλι, ενώ κλαίει. Πολύ πολύ βαθιά σκηνή. Επίσης η προσέγγιση ότι δεν μπορείς να κόβεις όλα τα αρνητικά απο τη ζωή, όπως θέλει η Χαρά, ούτε να σε καταπιεί το άγχος. Δεν ξέρω αν υπάρχει ενήλικη ταινία που έχει πιάσει έστω από μακριά, αυτά τα θέματα
Με έψησες ακραία, το πρώτο το είχα λατρέψει.
Δεν είχα ιδέα, το πουλήσατε καλά, μπας και ξεκολλήσει από τον Venom και τον Carnage.
Όπως λέει και ο τίτλος επάνω στην αφίσα, make room for more emotions. Και γαμων ήταν, την είδαμε πριν μια βδομάδα με τα αγόρια, την πρώτη τη λατρεύουνε.
Οι εναλλαγές προς την εφηβεία καθρεφτίζονται ωραία σε αυτήν την ταινία στην οποία περάσαμε όμορφα.
Τώρα περιμένουν 4η minnions σε 10 μέρες…
Μιας και είπες “Venom”, είδα το Νυχτερινός Εκφωνητής του Ρένου Χαραλαμπίδη, ιδιαίτερο, μου άρεσε.
say more @furor
ο Χαραλαμπίδης έχει παρει σβάρνα όλα τα ιντερνετς να την διαφημισει. λενε οτι ειναι κοντα στο υφος των φτηνων τσιγαρων, και ΚΑΛΩΣ ελπιζω, καθως νομιζω οτι ο Ρενος ειναι οτι πρεπει να κάνει την ιδια ταινια αλα γουντυ αλλεν, αλλα καπου χαθηκε.
Ελπιζω να κοψει εισιτηρια , γιατι λεει οτι ηδη ετοιμαζει την επομενη
Συντομη ιστορια. Δεν θεωρω τον εαυτο μου σινεφιλ, αλλα που και που θα δω κατι ωραιο ή κατι που μου κανει κλικ. Σας διαβαζω εδω και απολαμβανω, αν και τις μισες φορες δεν καταλαβαινω πολλα (τεχνικα).
Διαβασα τη συνεντευξη του Χαραλαμπιδη στο Νιους247, ενω παραλληλα αλλαζω σαν χαρακτηρας και προσωπικοτητα… Τα μισα που ειπε ηταν “εγω”. Τα αλλα μισα ηταν η παραδοχη του για την πορεια και τη ζωη του. Γενικα τον ειχα για αχωνευτο, αλλα το εξηγησε στη συνεντευξη. Μαλιστα υπαρχει και κοινος φιλος, στον οποιο “κοροϊδευα” τον ΡΧ. Ετσι την Κυριακη τον βρηκα στο ινστα και του ζητησα συγγνωμη, αφου εξηγησα φυσικα τον λογο. Ηταν σαν να διαβαζω/βλεπω/ακουω/γουατεβα αλλον ανθρωπο απο αυτον που φανταζομουν (γιατι μονο στην φαντασια μου μπορω να “ξερω” τον Χαραλαμπιδη). Το στορι του Νυχτερινου Εκφωνητη με ιντριγκαρε, θα προσπαθησω να το δω. Ειναι τοσο η γενια μου, που δυσκολα δεν θα ταυτιστω.
Συμφωνώ 1000%
έδωσε μια ακόμα καλυτερη συνέντευξη στο εξαιρετικό cine vaggo (αξιζει το subscribe σας)
για την αποτυχία των τσιγάρων (τοτε) και την δικαιωση που ηρθε αργοτερα, ενω πρακτικα έκαψε την καριερα του ως σκηνοθετης, λεει ενα φοβερο
“Μπερδεψα το κοινο. Δεν μπορούσα το πρωϊ να είμαι Ο καλημέρης [στο πολύ λαικό κάτι τρέχει με τους δίπλα] και το βράδυ να λέω για ρομαντικους έρωτες στην άδεια Αθηνα. πολύς κόσμος δεν ήρθε γιατι με ταύτισε με τον τηλεοπτικο μου ρόλο”
τεράστια αλήθεια
Επος το κατι τρεχει με τους δίπλα.
Λαικο ξε-λαικο, ειχε τεράστιο κοινο αλλα και ενδιαφέρον σαν σειρά.
ΥΓ. Συν την Ματσουκα 
