https://aefestival.gr/festival_events/ryuichi-sakamoto-opus-toy-neo-sora/
Θα έχει αυτό που έβαλες εδώ (υποθέτω) προβολή στο φεστιβάλ Αθηνών.
Ωδείον Αθηνών (Αμφιθέατρο)
14/06/2024 στις 20:30
2 Likes
Είδα χτες την ταινία “Μετς”, της καλλιτεχνικής κολεκτίβας “The Callas”, στον κινηματογράφο Cinobo Opera. Σπέσιαλ βραδιά, μια και ακολουθούσε και λάιβ από το ομώνυμο συκρότημα σε συνεργασία με δύο από της ηθοποιούς.
Η ταινία είναι μία τυπική σύγχρονη ταινία με λίγους διαλόγους και λίγο αργή σκηνοθεσία, με πολλές σκηνές γυρισμένες με την κάμερα στον ώμο. Βασικό θέμα είναι η μοναξιά δύο γυναικών, που περιγράφεται μέσα από μία περιήγηση στο Μετς, στο Παγκράτι και στα Αναφιώτικα (το νησί, όπως λένε στην ταινία). Οι δύο γυναίκες, άγνωστες, γίνονται φίλες μέσα από μία καλτ συνάντηση στο νεκροταφείο του Μετς, και προσπαθούν να καλύψουν τα κενά που η καθεμία έχει από τη ζωή της. Έντονη αλληγορία, πολλές στιγμές χιούμορ και πολύ αστικό τοπίο. Δεν έχει καθόλου δραματικές σκηνές κι αυτό σε κάνει να την παρακολουθείς χωρίς ιδιαίτερη φόρτιση. Στα συν τα πολύ ωραία τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για την ταινία.
Το λάιβ που ακολούθησε μετά είχε πολλή ψυχεδέλεια, τόση που δεν άντεξα να μείνω ως το τέλος. Ωραία μουσική για κάποια άλλη συνθήκη, κι όχι για να τρέχουν παιδάκια πάνω κάτω στην αίθουσα σινεμά.
2 Likes
Χθες
Πιστεύω ότι πλέον μόνον το είδος του τρόμου μπορεί να μας δίνει ακόμα φρέσκα και σχετικά πρωτότυπα πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα είδη φαίνεται να έχουν βαλτώσει
Μια low budget ταινία που είναι φτιαγμένη με μεράκι και δε φοβάται να φωνάξει τις επιρροές της (The exorcist, Scanners, The Blair Witch Project)
4 Likes
Πριν 2-3 βδομάδες είδα την νέα ταινία του Keaton σινεμά.
Σε δική του σκηνοθεσία. Πολύ ωραία ταινία. Βασικά έχει ωραίο story που το εκμεταλλεύεται ωραία ο Keaton και πίσω και μπροστά από την κάμερα. Πέρασε πολύ στα ψιλά στις αίθουσες σε όλο τον κόσμο και είναι κρίμα. Αρκετά ατμοσφαιρική, ίσως λιγουλάκι αργή αν και ποτέ δεν σε κάνει να βαριέσαι με ένα εξαιρετικό φινάλε. Το μόνο ίσως αρνητικό είναι οι β’ ρόλοι. Ενώ υπήρχε κάποιο potential για το κάτι παραπάνω σε μερικούς, έμειναν αρκετά πίσω με τον Keaton να εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στον δικό του χαρακτήρα. Ακόμα και έτσι αξίζει.
Επίσης για λόγους που ακόμα και εγώ δεν καταλαβαίνω αυτή την στιγμή, πήγα σινεμά να δω τo νέο Ghostbusters. Τα trailer μου είχαν φανεί συμπαθητικά, η προηγούμενη ταινία αν και μέτρια έδειχνε να κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια σε σημεία για ένα καλό νοσταλγικό ταξίδι προς τα πίσω, ε είπα αυτή μπορεί να είναι καλύτερη.
Τρομακτικά κακή ταινία, κοντράρει στα ίσια την απαραδεκτίλα του 2016. Ελπίζω να φάει τέτοιο πάτο που να σβηστεί από τα “μυαλά” της Sony και η παραμικρή υπόνοια σκέψης για νέο sequel.
3 Likes
Συμφωνώ σε όλα με το Knox Goes Away. Πήγα και εγώ να το δω, μου άρεσε πολύ, ενώ με εξέπληξε (θετικά) το πόσο προσγειωμένο και ανθρώπινο ήταν εν τέλει. Πολύ καλό!
1 Like
Με opening song το Forever My Queen πάει καρφί για τις αγαπημένες της χρονιάς. Έστω και με 7,5/10.
2 Likes
Χθες το βράδυ.
Πάρα πολύ καλό sequel σε μια εξαιρετική τριλογία. Καταφέρνει και εμπλουτίζει την μυθολογία της σειράς, εξελίσσει με ωραίο τρόπο την ιστορία και δίνει μια συναρπαστική ξεχωριστή περιπέτεια που στέκεται μια χαρά και μόνη της. Όχι και άσχημα κατά την γνώμη μου.
Βλέπω πολλούς να το χαρακτηρίζουν σαν Avatar με πιθήκους. Δεν είναι ακριβώς έτσι παρότι υπάρχουν κάποιες ομοιότητες. Τα cgi είναι εξαιρετικά μεν, με αρκετές jaw dropping στιγμές, αλλά έχω την εντύπωση πως είναι 1-2 κλικ κάτω από τις 2 προηγούμενες ταινίες.
Δεν θέλω να πω πολλά για το story, τα γεγονότα των προηγούμενων ταινιών σαφώς και παίζουν τον ρόλο τους, παρότι υπάρχει ένα σημαντικό time gap, αλλά ευτυχώς η ταινία στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, σε νέους, δικούς της χαρακτήρες αφήνοντας τις αναφορές στην προηγούμενη τριλογία στις απολύτως απαραίτητες.
Η διάρκεια είναι κάπως μεγάλη μεν, κάποιοι ανέφεραν πως η ταινία λίγο κουράζει. Προσωπικά δεν είχα κανένα θέμα πάντως. Μάλλον νεράκι μου φάνηκε να περνάει.
Δεν μπορώ να φανταστώ φαν της σειράς να φεύγει απογοητευμένος από την αίθουσα. Στα μόνα ίσως αρνητικά… ίσως λείπει από τους νέους χαρακτήρες η γοητεία που ασκούσε ο Ceasar του Andy Serkis στις προηγούμενες ταινίες.
Όπως κατάλαβα πάντως πάμε για νέα τριλογία ταινιών που λογικά θα καταλήξει στο γεγονότα όπως τα ξέρουμε από την ταινία του '68. Καλή αρχή πάντως.
4 Likes
Την Κυριακή πήγα μετά από αρκετό καιρό σινεμά, και είδα το Furiosa, το οποίο δυστυχώς βλέπω σε διάφορα άρθρα (clickbait και μη), πως τα έχει πάει πολύ άσχημα στο box office προς το παρόν, και θεωρείται flop.
Και λέω δυστυχώς, γιατί η ταινία ήταν εξωφρενικά καλή. Κάντε στον εαυτό σας μια χάρη και πάτε να την δείτε στον κινηματογράφο και κατά προτίμηση σε IMAX αίθουσα.
Πέραν της εντυπωσιακής δράσης και των πανέμορφων πλάνων με τα διάφορα οχήματα και τις καφριλες που συμβαίνουν, το όραμα του σκηνοθέτη και σεναριογράφου είναι αυτό που εν τέλει σε κερδίζει στην ταινία. Προσωπικά έχω αδυναμία στα origin stories, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με έναν ήδη ενδιαφέροντα χαρακτήρα, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι πολύ παραπάνω από ένα origin story. Οι υπαρξιακές ανησυχίες και η εξερεύνηση των πιο βασικών ανθρωπίνων συναισθημάτων και προβλημάτων, είναι εν τέλει το βασικό ατού της ταινίας. Όπως και θα έπρεπε.
Οποίες ανησυχίες μπορεί να είχε κανείς για το αν η Anna Taylor Joy καλύπτει το κενό της Charlize Theron μπορούν με τη μία να εξαφανιστούν από το μυαλό μας για τον απλούστατο λόγο πως δεν χρειάζεται να καλύψει πουθενά αυτό το κενό. Το πρώτο μισό της ταινίας ούτως ή άλλως δείχνει την Furiosa σε μικρή ηλικία, και η ηθοποιός που παίζει τον ρόλο κλέβει την παράσταση. Την παράσταση κλέβει όμως ακόμα περισσότερο ο Chris Hemsworth, ο οποίος κάνει εγγυημένα και αναμφισβήτητα την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του. Καθηλωτικος σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται.
Σχεδόν δυόμιση ώρες θεάματος, και δεν υπάρχει ούτε για πλάκα κάποια κοιλιά στην ταινία. Πρώτη φορά εδώ και πάνω από δεκαετία που πάω σινεμά και δεν βγαίνω ούτε στιγμή για σύντομη και αγχωτική επίσκεψη 45 δευτερολέπτων στην τουαλέτα γιατί δε θέλω να χάσω ούτε μια λέξη. Α, και η Anna Taylor Joy είναι προφανώς υπέροχη κι αυτή.
Εύκολο δεκαρακι χωρίς δισταγμό. Να πάτε να το δείτε μπας και βγάλει παραπάνω λεφτά, και μπορέσει να φτιάξει ακόμα ένα ο George Miller με την βοήθεια του Νίκου Λαθούρη στο σενάριο πριν μεγαλώσει κι άλλο, είναι 79 χρόνων ο άνθρωπος.
9 Likes
Δεν είχες δει το fury road συνεπώς
1 Like
Δυστυχώς δεν το είχα δει στο σινεμά, όχι.
Στην Ελλάδα πήγαινα σινεμά σχεδόν κάθε βδομάδα επί μία δεκαετία, εδώ που είμαι φουκαρας μετανάστης η έλλειψη κολλητής παρέας και η αδιανόητη ανάγκη των ανθρώπων να πρέπει να κανουν σχέδια τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα, το κάνουν πολύ δύσκολο ενίοτε να κανονίσεις ακόμα κι έναν σινεμά.
2 Likes
Δεν ξέρω αν είναι κανόνας ή σου έλαχε στον ευρύτερο κύκλο σου, αλλά κάτι τέτοιο σίγουρα θα συνέβαινε στην προσωπική μου κόλαση.
1 Like
It’s a New York thing.
Και ναι , όσον αφορά αυτό το κομμάτι είναι μια μικρή κόλαση και για μένα.
Εγώ θέλω να ξυπνάω το πρωί και να μπορώ να πω "έλα να αράξουμε με ταινία σήμερα " ή “πάμε σινεμά σήμερα?” , κάτι που είναι απλά σχεδόν αδύνατον εδώ πέρα.
Μας έχουν φάει οι δουλειές και τα προγράμματα.
Πάντως είναι και θέμα ηλικίας. Οι 20 έως 30 χρόνων εδώ το κάνουν κι αυτό. Από μια φάση και μετά έχουν όλοι γυναίκες παιδιά σκυλιά γατιά onlyfans κτλ και εξαρτώνται από άλλους.
Και επιστρέφουμε στο νόημα της ταινίας με ωραίο κύκλο στην σκέψη… Ο Hemsworth δεν έχει τέτοια προβλήματα στην έρημο της Αυστραλίας.
1 Like
Και θέμα αποστάσεων, εκεί που μένεις.
1 Like
Αυτό δεν θα έπρεπε να σε εμποδίζει από το να χαρείς πράγματα, όπως είναι καλύτερο να πας μόνος σε μια συναυλία από το να μην πας καθόλου, είναι καλύτερο να πας μόνος να δεις μια ταινία στο σινεμά παρά να περιμένεις να πας με παρέα. Σκέψου να ήσουν σε επαρχία και να μην υπήρχαν καν σινεμά.
4 Likes
Δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτήν την άποψη. Λόγω του ότι δεν ήξερα ούτε ένα άτομο όταν έφυγα από Ελλάδα το 2009, έχω βιώσει πολλές εμπειρίες μόνος μου, είτε από ανάγκη είτε από επιλογή, και δεν με ενοχλεί καθόλου να κάνω πράγματα μόνος μου. Μπορώ άνετα να πάω σε ένα μπαρ να δω κάποιος αθλητικό event μόνος μου, ή να πάω για φαγητό π.χ. Μέχρι και τουρισμό σε εξωτερικό έχω κάνει μόνος μου (και το μετάνιωσα ξεκάθαρα).
Όμως έχω πάει και σε συναυλία μόνος μου μερικές φορές, και σινεμά μια φορά. Δεν μου αρέσει καθόλου η εμπειρία. Για μένα είναι χίλιες φορές καλύτερο να μην πάω καν σε συναυλία από το να πάω μόνος μου. Ειδικά οι συναυλίες, ήταν, είναι, και θα είναι για μένα πάντοτε εμπειρίες που μου είναι απαραίτητο να μοιράζομαι με κάποιο άλλο άτομο, είτε είναι παρέα είτε είναι το έτερον ήμισυ. Η ανάμνηση μιας συναυλίας με παρέα είναι χωρίς καμία υπερβολή 100 φορές καλύτερη, πιο έντονη, και πιο ευχάριστη με παρέα από ότι μόνος, στο δικό μου το μυαλό. Οι μόνες συναυλίες που απόλαυσα αν και πήγα μόνος μου, ήταν VNV Nation το 2011, στην οποία βοήθησαν και οι 4 μπύρες χωρίς να έχω φάει τίποτα όλη μέρα, και Chelsea Wolfe το 2019 στην οποία γνώρισα τυχαία κάτι Έλληνες εκεί πέρα. Από τις άλλες που έχω πάει μόνος μου, οι αναμνήσεις είναι αναμνήσεις βαρεμάρας και ξενερας να πω την αλήθεια.
Για το σινεμά είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, καθώς δεν μπορείς να μιλήσεις με την παρέα σου ούτως ή άλλως κατά την προβολή. Κι εκεί όμως, για μένα είναι η κοινωνική συνεύρεση που προσθέτει πολύ στην εμπειρία. Αν είναι να δω ταινία μόνος μου, το κάνω και στο σπίτι μου που έχω όλα τα κομφορ με μεγάλη οθόνη μπροστά μου και καλό ηχοσύστημα. Περί ορεξεως κολοκυθόπιτα γενικά η φάση.
1 Like
Είναι λίγο οφ τόπικ, αλλά:
Summary
Εγώ λόγω του ότι δεν είχα πολλές παρέες μεταλάδων παλιότερα (είμαι δασκάλα και ο κύκλος μου δεν φημίζεται για την προτίμησή του σε ροκ και μέταλ ακούσματα, θεωρείσαι δε πολλές φορές και μπαχαλοσατανίστρια από πολλούς), λόγω του ότι οι φίλες μου που άκουσαν για λίγο μέταλ ήταν απλά για τη φάση, λόγω του ότι απέτυχαν κάποιες παρέες που είχα κάνει σε λάιβ, λόγω του ότι προσπάθησα να ακολουθήσω (πριν αρκετά χρόνια) πολλούς φασαίους στη μουσική και στη ζωή προκειμένου να έχω παρέες για συναυλίες στα είδη που άκουγα και όχι μόνο, το βλέπω διαφορετικά κι έχω τραβήξει άλλη γραμμή.
Όσο χαίρομαι τα λάιβ στα οποία πετυχαίνω αγαπημένους πλέον φίλους και συνοδοιπόρους, το ίδιο χαίρομαι τα λάιβ τα οποία παρακολούθησα μόνη, χαίρομαι μάλιστα που δεν σταμάτησα να το κάνω επειδή δεν φαίνεται νορμάλ σε κάποια άτομα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μου.
Όπως και να έχει, καταλαβαίνω τι λες, γιατί πριν πάρω αυτή την απόφαση, το είχα ζήσει κι εγώ, οδηγώντας με βέβαια σε ακραίες καταστάσεις όπως όταν “φίλη” ήρθε στο σπίτι μου για να ξεκινήσουμε για ένα λάιβ και κατέληξε να με κρατήσει μέσα και να μου λέει τα προσωπικά της και να χάσω το λάιβ. Η μουσική είναι η λατρεία μου και δεν θα επέτρεπα ξανά στον εαυτό μου τέτοια περιστατικά (καλή η φιλία, αλλά κάθε τι στην ώρα του).
Φέτος το ξεκίνησα και με το σινεμά, σιγά-σιγά. Δεν ένιωσα καθόλου άσχημα.
4 Likes
Μπράβο και το χαίρομαι για σένα.
Προσωπικά δε με έχουν αποτρέψει ποτέ κοινωνικές συμβάσεις από το να κάνω πράγματα που γουστάρω, ούτε με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Οπότε σε αυτό μαζί σου 100% . Και εννοείται δεν κρίνω κανέναν αν γουστάρει να πάει μόνος του σε συναυλίες ή σε λαηβ. Ίσα ίσα που μακάρι να το είχα δοκιμάσει και να μου είχε αρέσει. Απλά το πρόβλημα μου είναι ότι βαριέμαι. Και όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο θέλω να μοιράζομαι εμπειρίες με άλλους.
2 Likes
Το πιστεύω φουλ ότι μπορεί. Μου αρέσει πολύ σαν ηθοποιός. Θα πάω κάποια στιγμή το σκ
1 Like
μόλις το είδα κι εγώ. πιο σκοτεινό και αποπνικτικό από το fury road. δε στοχεύει να είναι τόσο φαν και action, και οι στιγμές που το κάνει ενώ εντυπωσιακές δεν στέκονται τόσο.
βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το πώς η ματιά του μιλλερ στην γυναίκα πρωταγωνίστρια απέχει πολύ από το συνηθισμένο male gaze ή κάποια ηδονοβλεψία (in my humble male opinion) και οι villain άντρες του είναι καρικατούρες μιας τοξικής υπεραρρενωπότητας ενώ όμως παράλληλα η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην τεστοστερόνη
κι αυτό με έναν περίεργο και μετα τρόπο δένει πολύ με το θέμα της ταινίας
2 Likes
Στα κρεντιτς εντωμεταξύ κάκιστη επιλογή να βάλει ΣΚΗΝΑΡΕΣ από το Fury Road με το που τελειώνει. Ενώ η ταινία είναι γενικά καλή, ένιωσα αμέσως πως φαντάζει πολύ λίγη μπροστά σε μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης που έχει γνωρίσει το μέσο του κινηματογράφου. Και η διαφορά με την δυστυχώς υπερβολική χρήση CGI που έχει το Furiosa, μια ανησυχία που υπήρχε ήδη από τα τρέιλερς, χτυπάει άμεσα στο μάτι, σαν να πήγαιναν γυρεύοντας να αρχίσουμε άμεσα τις συγκρίσεις 
Τέτοια είναι η δύναμη του Fury Road υποθέτω. Πραγματικό επίτευγμα, από τις καλύτερες κινηματογραφικές εμπειρίες μου, με την παρέα μου δεν πιστεύαμε πόσο αναπάντεχα καλό ήταν, σαν χθες θυμάμαι τον τρελό ενθουσιασμό που επικρατούσε στην προβολή. Μοναδικό.
Το Furiosa κρίμα που φλόπαρε, ίσως να άργησε πολύ (σίγουρα βασικά) σε συνδυασμό με κακό μαρκετινγκ. Σχεδόν 10 χρόνια μετά το Fury Road δυστυχώς σίγουρα χάθηκε σημαντικά το momentum που είχε δημιουργηθεί.
1 Like