Ώρες ώρες είστε μεγάλος πλούτος ρε μπαγασηδες . Έπρεπε να googlaρω να δω τι είναι το hip lifestyle 
Τα περισσότερα τα είπατε απ’ ό,τι βλέπω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω πολλά περισσότερα για την ίδια την ταινία, έχει κάτι που μου αρέσει, κάτι που μου έβγαλε νοσταλγία στον τρόπο που μεγαλώσαμε. Κάτι τέτοιο προσπαθεί να περιγράψει. Η ταινια κυρίως διαδραματίζεται σε ένα ραδιοφωνικό booth, αλλά με έναν μαγικό τρόπο προσωπικά με έκανε να μη βαρεθώ και να θέλω κι άλλο. Γενικά ο Ρένος ο Χαραλαμπίδης έχει κάτι που μου αρέσει, οπότε έχω αφιερώσει λίγο από τον χρόνο μου στο παρελθόν για να δω τα Φτηνά Τσιγάρα και τα 4 μαύρα κοστούμια, τις οποίες και θεωρώ ωραίες ταινίες. Για αυτόν τον λόγο πήγα να δω και αυτή την νέα, συν ότι ήθελα απεγνωσμένα να πάω σε ένα θερινό σινεμά.
Τα της πολιτικής με αφορούν μεν, αλλά από την άλλη εντάξει αν ήταν Πασόκος ή Συριζαίος τι θα άλλαζε? Για ΚΚΕ ή αναρχικό δεν τον είχα έτσι κι αλλιώς. Όπως επίσης και εγώ θεωρώ ότι στις ταινίες του δεν προβάλει τις πολιτικές πεποιθήσεις του ή τουλάχιστον εγώ δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο. Γενικά, σε ό,τι ξεφεύγει από τα στενά όρια της ανεξάρτητης και αυτοοργανωμένης σκηνής, όταν μπαίνει το πολιτικό κομμάτι στην τέχνη, το πιο ασφαλές είναι να καθόμαστε σπίτι μας και να μην ασχολούμαστε περισσότερο γιατί παντού κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα. Τους RATM τους έχασα στην Κροατία γιατί έσπασε το πόδι του ο De La Rocha και ακυρώθηκε το ευρωπαικό σκέλος τους και μετά (ξανά)διαλύθηκαν, οπότε η τελευταία μου ευκαιρία να δω μια μπάντα που εξέφραζε τις πολιτικές μου πεποιθήσεις και ταυτόχρονα είναι και rockstars την έχασα μια για πάντα. Που και εδώ, αν θέλουμε βάζουμε πολλά ερωτηματικά.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε δίνω πολιτική προέκταση ούτε στον Ρένο Χαραλαμπίδη, ούτε στις ταινίες του.
3 Likes
Δεν ξέρω αλλά με alt+enter μπορείς να δημιουργήσεις χώρο. Σε κελιά.
Επίσης, ΤΣΙΟΥ >>>>> φτηνά τσιγάρα
4 Likes
Δεν μιλάμε εδώ μόνο για πολιτικές πεποιθήσεις, μα για το γλοιώδες γλείψιμο που έριχνε στον Σαμαρά.
Ήταν και υποψήφιος.
Καλλιτεχνικά μου είναι εντελώς αδιάφορος.
Έχω διαβάσει πως είναι αντιγραφέας επιπέδου Παπακαλιάτη αλλά δεν έχω προσωπική άποψη για το θέμα.
3 Likes
Διακόπτω τη ροή Ρένου Χαραλαμπίδη, γιατί
2 Likes
To ΣΚ με το καλό ελπίζω να έχω και εγώ άποψη, γιατί η δουλεία με έχει πάει κωλοφεράτζα και προσπαθώ να βρω χρόνο για το συγκεκριμένο εδώ και 10 μέρες, χωρίς καμία επιτυχία
2 Likes
Το ειδα την Κυριακη που μας περασε. Πολυ μετριο αν και θα μπορουσε να ειναι αρκετα καλύτερο με καποιες μικρο αλλαγες στην δομη του. Ειναι ενα απλο goth teen movie κατι βεβαια που δεν βλεπουμε συχνα στις μερες μας.
1 Like
Κάπως αργά στο πάρτυ, μα εδέησα και εγώ χθες να δω το Furiosa. Δεν τα πάω καλά με τα origin stories και δεν συγκινούμαι όταν νιώθω πως “τεντώνεται” ένα franchise, αλλά από την άλλη είμαι αρρωστάκι με Mad Max και δεν έπαιζε να μην το δω.
Η ταινία ήταν συμπαθητική, αλλά με έχασε σε αρκετά σημεία. Κυρίως μου άρεσε το world building, είναι μάστορας ο Miller, ενώ μου άρεσε που είδαμε και τον κόσμο του Mad Max στο ενδιάμεσο μεταξύ της αρχικής τριλογίας και της παράνοιας του Fury Road, καθώς έτσι το Furiosa αποτέλεσε συνδετικό κρίκο μεταξύ του πριν και του μετά. Κάποια set pieces και action sequences μου άρεσαν αρκετά (Bullet Farm π.χ.), αλλά από την άλλη αρκετές σκηνές δράσεις μου φάνηκαν άνευρες και καλογυαλισμένες και αυτό με ξενέρωσε αρκετά, ήταν ένας τομέας που περίμενα πως σίγουρα θα με αφήσει ικανοποιήμενο. Στα θετικά κρατάω και τον χαρακτήρα του Tom Burke, μακράν ο καλύτερος του καστ και με τον τρόπο που έπαιζε έσκαγαν αβίαστα αναμνήσεις από Mel Gibson.
Από εκεί και πέρα, δεν με χάλασε το υπερβολικά κομιξάδικο στυλ, αν και μερικοί χαρακτήρες φλέρταραν εντόνως με το να γίνουν καρικατούρες. Ο Dementus δεν έφερε κάτι νέο στο τραπέζι, η Anya είναι απλά παιδάκι και δεν έχει την δυναμική για τον ρόλο της Furiosa κατ’εμέ, η διάρκεια παρατράβηξε, το CGI ήταν too much και σε σημεία έσκαγε άσχημα στο μάτι. Το σενάριο ήταν απλά serviceable.
Γενικά βλέπεται ευχάριστα, αλλά δεν είναι πως θα το μνημονεύω κιόλας ούτε νομίζω πως θα το ξαναδω στο μέλλον.
6 Likes
ΑΝΙΜΑL
Εχθές είδα στο θερινό τη νέα ταινία της Σοφίας Εξάρχου, με θέμα τους ανιματέρς στα ξενοδοχεία, με επίκεντρο τη ζωή της Κάλλιας, που κάνει αυτή τη δουλειά περίπου 10 χρόνια. Το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε (ίσως μεταξύ άλλων) κοντά στη Χερσόνησο Κρήτης που έκανα κι εγώ σεζόν πριν αρκετά χρόνια, να αύξησε τα επίπεδα ταύτισης, αν και για κανένα λόγο δεν θα έλεγα ότι μπορώ να ταυτιστώ με τις ζωές των πρωταγωνιστών.
Ταινία με αισθητική γλώσσα ίσως οικεία και γνωστή (αλλού θύμισε Άλπεις, αλλού θύμισε Aftersun), ωστόσο εκφρασμένη με τρομερή μαεστρία. Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου δίνει ερμηνεία αποστομωτική στο ρόλο της Κάλιας, σχεδόν σηκώνοντας μόνη της όλη την υφέρπουσα ένταση της ταινίας. Ωστόσο, μιλάμε για μία καταπληκτική διανομή ρόλων, που σ’ αφήνει να φύγεις με έτοιμα διαμορφωμένους χαρακτήρες στο νου σου. Έχει μάλιστα και ένα μικρό ρόλο κι ο μουσικός Kristof, ως Καζακστανός ανιματέρ, κομμάτι της ομάδας του προσωπικού του ξενοδοχείου.
Το να δουλεύεις στο σημείο που οι άλλοι κάνουν τις διακοπές τους είναι αρκετά liminal εμπειρία, και η ταινία την αποτυπώνει πολύ αυθεντικά, χωρίς να μπαίνει σε μελοδραματισμούς. Θα μπορούσε να είχε τελειώσει νωρίτερα, πιστεύω, αλλά είχε ένα τέλος που άξιζε. Δεν έχει σαφή πλοκή, θα μπορούσε να είναι και ντοκυμαντέρ, υπερβάλλοντας φυσικά, μιας και δεν ενδιαφέρεται να δείξει πολλά παραπάνω από την πίεση σώματος και πνεύματος στο κιτς και faux περιβάλλον των διακοπών. Έχει ωστόσο μία κατεύθυνση σαφή, και νιώθεις ότι διακυβεύονται πράγματα διαρκώς, κι αυτό την κάνει εν τέλει και μία ταινία που μπορεί να μείνει αξέχαστη.
4 Likes
1 Like
Συμπάσχεις;
1 Like
Έχει καθόλου ιδεολογικό στίγμα ή είναι εντελώς όσα παίρνει ο άνεμος;; Από αυτά που γράφεις να υποθέσω πως δεν έχει;;
Όπως και να’χει… τo να δουλεύεις (ιδιαιτέρως με τον τρόπο που δουλεύουν οι άνθρωποι της σεζόν) στο σημείο που κάνουν οι άλλοι τις διακοπές τους είναι πραγματικά κάτι που μόνο αυτοί που το έχουμε ζήσει μπορούμε να το καταλάβουμε.
Εγώ είδα inside out 2. Πήγα βίλατζ με σκοπό να το δω με υπότιτλους. Τελικά στο ταμείο όλα λάθος μου τα έδωσαν. Πράγμα που διαπίστωσα μέσα στην αίθουσα. Την coca-cola την έδωσαν κανονική, το έργο μεταγλωττισμένο.
Γενικά θα έλεγα πως είναι πιο ώριμη, καλύτερη ταινία από το πρώτο! Αξίζει.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοείς με ιδεολογικό στίγμα, για να σου πω αν έχει ή δεν έχει. Αν περιμένεις να ακούσεις προτάγματα εργατικής συσπείρωσης, καπιταλιστικής ανατροπής, και επαναστατική οργή πιασμένη σε φιλμ, δεν θα το βρεις.
Κατά τ’ άλλα το βρήκα έντονα πολιτικό.
1 Like
Δεν το βλέπω ως πιθανό δυστυχώς οπότε όχι δεν θα το περίμενα. Θα το ήθελα όμως, ιδιαιτέρως όταν είναι για τέτοια θέματα μου φαίνεται καταθλιπτικό το να μην υπάρχει.
Υπάρχει μία τάση στις ταινίες που υπάρχει αυτό το ιδεολογικό στίγμα με αυτόν τον τρόπο, να γίνεται τόσο εξόφθαλμα, που καταντάει προκάτ, ενώ ανακόπτει την ανάγκη του κοινού να βρει δικές του αντιδράσεις σ’ όσα συμβαίνουν, ταΐζοντάς το έτοιμες.
Προσωπική μου θέση, θα ήταν πιο καταθλιπτικό να πήγαινα να δω μία ταινία, και αντί για ερωτήματα, να έφευγα με μπροσούρα
1 Like
Δεν είδα κάτι τώρα στο σινεμά (du-duuh) πλην του Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person πριν καμιά βδομάδα
(on short και κοπιάροντας από αλλού για όποιον ενδιαφέρεται → προτείνεται ως κάτι ανάλαφρο, βαμπιρικό, μικρό και αρκετά fun για θερινό σινεμά. Δεν είναι τόσο βαθύ, φιλόδοξο ή εν πάση περιπτώσει iconic σαν τα Only Lovers Left Alive, A Girl Walks Home Alone at Night, Let the Right One In ή Thirst (που μπορώ να σκεφτώ τα τελευταία 10κάτι χρόνια ως definite vampire movies που φέραν κάτι άλλο στο κορεσμένο αυτό είδος) αλλά ένα τυπικό coming of age teen movie, που όμως εντάσσει το όλο του αυτό concept με εκείνο του βρικόλακα και κάπως έτσι συγγενεύει με τα παραπάνω και την εναλλακτική δική τους ματιά στο “genre”. Ευχάριστο, μιάμιση ωρίτσα, μια χαρά (και με ωραίο synth soundtrack))
Αλλά σήμερα βγαίνει το All That Jazz σε επανακυκλοφορία και το προτείνω ανεπιφύλακτα στους πάντες -δη σε εκείνους που αντιπαθούν το musical σαν genre γιατί μόνο τυπικό musical δεν το λες- και δεν θα ήθελα να προϊδεάσω περαιτέρω κάποιον που δεν το έχει δει, το τι να περιμένει ακριβώς.
Δεν είναι και τυχαίο που ο Kubrick το θεώρησε την καλύτερη ταινία που είχε δει ποτέ, όταν την πρωτοείδε στις αίθουσες το 1979.
Μην το σκεφτείτε καν δεύτερη φορά, προκαταβολικά “δεν κάνει κάτι - παρακαλώ” 
πις άουτ
11 Likes
Πάντα μα πάντα μόλις ακούσω/διαβασω τον τίτλο
5 Likes
Αξιζει τελικα ολος ο ντορος που γινεται? Λεω να παω απο βδομαδα να την δω
1 Like