Ακολούθησα και εγώ το χαιπ δυστυχώς και απογοητεύτηκα.
Δε μου άρεσε καθόλου πέρα από τη πολύ ωραία αφήγηση και γράψιμο. Μια μέτρια κωμωδία ουσιαστικά που ειλικρινά δε καταλαβαίνω τα αστέρια κ κριτικές που έχει πάρει.
Από την άλλη περιμένω το Bring Her Back με σφραγίδα Α24 που από κόσμο που το ειδε, πήρε τηλέφωνο τον ψυχολόγο την επόμενη.
Και εμεις με την σειρα μας ειχαμε μια βδομαδα horror.
ειδαμε weapons και bring her back.
Το Weapons ειχε τρομερή σκηνοθεσία και ρυθμο που με κράτησε απο την αρχη μεχρι το τελος. Μου έβγαλε πολυ hanchel and gretel παραμύθι και γενικά το πως μπορεί να δημιουργηθεί ενα folk tale στην σύγχρονη εποχή και μου αρεσε αρκετα.
Το προβλημα μου περισσότερο ηταν το κακο κοινο. Δεν σταματούσαν να γελάνε που οκ η ταινια ειχε επιτηδες καποια wanna be cult σκηνικά αλλα κατα την αποψη μου χωρις να χαλανε την ατμόσφαιρα της ταινιας
Βring her back ηταν αυτο που ειχε το περισσότερο hype και νομιζω δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου χωρις να ειναι κακη ταινια. Σε αντίθεση με το weapons αυτο θεωρώ οτι ειχε αρκετα προβληματικο ρυθμο και σαν στορι ηταν απλα οκ με καποια ωραια twist. Επισης με εφερε κανα 2 φορες σε άφοβη θεση με το gore του λες και προσπαθούσε να κανει ομαζ στις γαλλικες ταινιες οπως Martyrs, Inside ,High Tension(ωστόσο σε πολυυυ πιο light σκηνικά). Το κοινο εδω ηταν πολυ καλο.
Φετος εχουμε μια τρομερά καλη χρονια για τα θριλερ-horror.
Sinners
Together
Weapons
Bring Her back
Και νομίζω αυτη ειναι και η σειρά προτίμησης μου με ιδιαίτερη συμπάθια στο Together που δεν νομίζω να πηρε την προβολή που του αξίζει.
PS. αφήστε το Hereditary ήσυχο στον θρόνο που μοιράζονται με το Midsommar
Είδα σήμερα Weapons με φίλο που έχει δει άπειρες ταινίες τρόμου.
Η αλλαγή αφήγησης από χαρακτήρα σε χαρακτήρα περισσότερο gimmick εντυπωσιασμού μου φάνηκε παρά κάτι ουσιώδες.
Γενικά σαν να ήθελε να μας τα κάνει όλα λιανα υπερβολικά. Επίσης δεν υπήρχε ατμόσφαιρα και όταν υπήρχε χάλαγε γιατί έβγαζε γέλιο η ταινία. Κακός συνδυασμός αυτά τα δύο.
Σε γενικές γραμμές διασκεδαστική. Για ποπκορν και κόλα μια χαρά …αλλά τίποτα παραπάνω.
Weapon of choice:
/
Ούτε ο φίλος τρελάθηκε. Όμως μου είπε… ‘Δες το Barbarian, δεν είναι έτσι. Θα σου αρέσει’.
επειδή το High Tension το λάτρεψα και το Bring Her Back, το απέφυγα, λόγω χοντροειδούς horror συμφωνα με πηγές, πoιο βρήκες πιο ακραίο, καθώς μπερδεύτηκα με το σχόλιο.
Λοιπόν, επειδή κυκλοφορεί πολύ αυτό το επιχείρημα - έκατσα και το είδα. Εξαιρετικό σκηνοθετικά, αλλά ελάχιστα τρομακτικό. Το τέρας, ήταν οριακά συμπαθές. Ωραία ταινία, την προτείνω, αλλά το Weapons δεν το βλέπει το Barbarian.
Το bring her back ειναι πιο light…
To weapons είναι πολυ κοντά στο longlegs και θεματικά και ατμοσφαιρικά με το weapons να εχει μερικα χιουμοριστικα κομμάτια.
Και οι δυο ταινιες μου αρεσαν πολυ αλλα μεταξύ αυτών βαζω λιγο πιο πανω το longlegs.
τα έχουμε πει αναλυτικά στο σχετικό θρεντ για το Longlegs
in short, ολο μελι-μελι (σκηνογραφία/σκηνοθεσία) και απο τηγανιτα (χορρορ), όχι πολλά.
Caught Stealing του Darren Aronofsky, με εξαίσιο καστ (δειτε ονοματα)
Η φαση που μας μπερδευουν τα τρέηλερ, πρέπει να τελειώσει κάπου. Το τρέηλερ (και η κριτική σε ένα βαθμό), πούλησαν το τελευταίο έργο του Αρονοφσκυ, σαν ταινία του Guy Ritchie.
Και σε ένα βαθμό είναι, αλλά πολύ, μα πολύ λιγότερο χαλαρή και αστεία.
Βασικά είχα ξεχάσει τον φετιχισμό του Αρονοφσκυ με τον ανθρώπινο πόνο και στη συγκεκριμένη, ένας τύπος πέφτει στα σκατά, κατά λάθος, ε και δεν βγαίνει ποτέ. Υφολογικά, το φιλμ ειναι κατα βάση sad, με 3 σκηνές που τις πήραν στο τρέηλερ για να μας ξεγελάσουν. επίσης βια για τη βια, και όχι τόσο αστεία, απλά βία.
Κρίμα για τις ερμηνείες όλων - ξεχώρισα την Κραβιτς (πάντα πανέμορφη) και τον Dr Who , Matt Smith.
Μαλλον για σπιτική θέαση. Κρίμα. Δεν ηταν κακή, αλλά άλλο πήγαμε να δούμε και άλλο είδαμε.
Xθες βράδυ είχε βοριαδάκι στα μέρη μας, που δυστυχώς το υποτίμησα όταν αποφάσισα να δω το RAN σε θερινό κινηματογράφο με τελείως καλοκαιρινή περιβολή! Με άλλα λόγια το δάγκωσα άσχημα. Φυσικά άξιζε το κρύο που έφαγα για τρεις ολόκληρες ώρες και τις επιθέσεις των κλασσικών κουνουπιών αλλά και φύλλων/κλαδιων και λοιπών αντικειμένων που έκανε βόλτα ο αέρας. Παρ’ολα αυτά η προβολή ήταν Sold Out με πολύ φοιτητόκοσμο που δεν είχε ξαναδεί το αριστούργημα αυτό του Κουροσάβα. Εγώ το είχα δει πριν χρόνια αλλά όχι σε κινηματογράφο, οπότε και για εμένα ήταν η πρώτη φορά. Γιατί όπως και να το κάνουμε μόνο έτσι μπορεί κανείς να το απολαύσει σε όλο του το μεγαλείο. Τι σημασία έχει που θυμόμουν την ιστορία…
Είναι οι τρεις αδερφοι / τα τρία βασικά χρώματα κίτρινο, κόκκινο, μπλε που καθοδηγούν και διευκολύνουν την αφήγηση, τα πλάνα του συνεφιασμένου ουρανού, ο υπέροχος και συγκινητικός γελωτοποιός του Μεγάλου Άρχοντα, η τρομαχτική ανάγκη για εκδίκηση της λαίδης Kaede που την κατατρώει και είναι καταλύτης της ιστορίας, το ημίτρελο πρόσωπο του Hidetora (Tatsuya Nakadai αυτός ο ζωντανός θρύλος του Ιαπωνικού κινηματογράφου), η μουσική την ώρα που το κάστρο φλέγεται, οι εφορμήσεις των αλόγων στην μάχη, οι άπειροι σε αριθμό κομπάρσοι, ο τραγικός τυφλός αυλητής που ο σκηνοθέτης του χαρίζει το τελευταίο πλάνο της ταινίας, η απουσία του θεού, τα αιώνια ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, ο παραλογισμός και το χάος του πολέμου.
Θα πήγαινα ξανα και σήμερα αν παιζόταν πάλι!
Tελευταία ταινία σε σινεμά 11/8 - καλά πάμε
Λοιπόν με τα πολλά πήγα χτες σε Δαναό για τη νέα ταινία του Joachim Trier (The Worst Person in the World) και πριν πω τι και πως, να πω το εξής:
Γενικά Δαναό πήγαινα (και πάω) πάντα γιατί έμενα αφενός στα 150 μέτρα από πίσω του για 8 χρόνια, αφετέρου γιατί φέρνει καλές ταινίες και ο κόσμος δεν είναι αούγκανος*.
Ο αστερίσκος αφορά το 80% του κοινού της ηλικίας μου± μερικά χρόνια, που έχουν το γνώθι σαυτόν πως ο Δαναός, όχι ότι είναι κανένα τέμενος υψηλής διανόησης και άλλα τέτοια κομπλεξικά, αλλά είναι anyway ένας κινηματογράφος που και είναι μέρος της όλης διοργάνωσης των Νυκτών Πρεμιέρας και κατά βάση στηρίζει παραγωγές από όλο το κόσμο (με ίσως καμιά φορά και πιο καλλιτεχνικές βλέψεις) και είναι ανοικτός στη διοργάνωση διαφόρων θεματικών προβολών κτλ…
Ο αστερίσκος αφορά λοιπόν το 20% κάποιων, κατά βάση 60άρηδων+ θεατών που (υποθέτω) μένουν εκεί γύρω, που έρχονται σινεμά και μιλάνε δυνατά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ή βήχουν από πίσω σου και νιώθεις κάνα σάλιο στο σβέρκο σου - και έχουν και αυτή την αύρα του “πάω Δαναό να δω μια σινεφίλ Ευρωπαϊκή ταινία και δεν είμαι καμιά πλεμπαρία, ενώ κάπως και εγώ με τα σχόλια μου συμβάλλω στη μαζική απόλαυση μιας τέτοιας ταινίας σε τέτοια αίθουσα”
Ωραία, ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥΣ - μακάρι σαβούρα στα σκαλιά προς την τουαλέτας και “αντίο ισχίο” για πάντα!
ΟΚ το να μιλάει κανείς το αντιμετωπίζω - γιατί (όσοι με ξέρουν, ξέρουν) δεν έχω κανένα πρόβλημα να σηκωθώ και όρθιος και να τραβήξω ένα στοχευμένο “σκάστε” εκεί που πρέπει - ή να το πάω και πιο μακριά αν χρειαστεί.
Δεν θα έπρεπε να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία αλλά οκ, τουλάχιστον μπορώ αν χρειαστεί.
ΑΛΛΑ ΡΕ ΜΛΚ ΓΑΜΩΓΕΡΕ, ΠΟΥ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑ → ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΦΤΑΡΝΙΣΤΕΙΣ Ή ΒΗΞΕΙΣ, Ε ΒΑΛΕ ΤΟ ΓΑΜΩΧΕΡΟ ΣΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ - ΕΙΔΑΛΛΩΣ ΒΑΛΤΟ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΠΟΥΛΟ!!!
ΟΤΑΝ ΒΗΧΟΥΜΕ ΒΑΖΟΥΜΕ ΧΕΡΙ ΜΠΡΟΣΤΑ - ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΑΛΙΑ!!! 
Δεν μιλάω τώρα για τη μαζική απόλαυση που προσφέρει η αίθουσα, την κοινή κινηματογραφική εμπειρία, τον παλμό των θεατών κτλ - μιλάω για πολύ βασικούς κανόνες συμπεριφοράς (και υγιεινής 
)
Αν δεν είχα την κερά χτες να πρέπει να είμαι ψύχραιμος και να μην κάνω σκηνή, δεν θα είχα δει ταινία αλλά θα έτρεχα ΓΑΔΑ βραδιάτικα για εξύβριση και ξυλοδαρμό ηλικιωμένου.
Τεσπά ναι, Jiachim Trier και Affeksjonsverdi (ή αλλιώς Συναισθηματική Αξία)
Η πρώτη σπουδαία ταινία της χειμερινής σεζόν, ανταποκρίθηκε πλήρως στο hype και μπαίνει από τώρα μάλλον στις 10 καλύτερες ταινίες που έχω δει φέτος.
Στα χνάρια του σινεμά του Bergman με γενναίες τζούρες από Ίψεν και Τσέχωφ (για τους φίλους) ο Trier στήνει μια ταινία για τα θεμέλια της οικογένειας σε άμεση αντίστιξη με τα θεμέλια ενός σπιτιού και το σινεμά/τέχνη ως το “σπίτι” του καθενός…
Το Affeksjonsverdi έρχεται να επιβεβαιώσει τη φήμη του σκηνοθέτη που γνωρίζει τον ουσιαστικό τρόπο να σκαλίζει τις λεπτές και ευαίσθητες πολύχρωμες αποχρώσεις των ανθρώπινων σχέσεων - με ένα πιο άμεσα οικογενειακό και εσωστρεφές αφήγημα (συγκριτικά με τη προηγούμενή του ταινία) όπου η μνήμη, το τραύμα και η τέχνη πλέκονται περιτέχνως και δημιουργούν ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και “τραχύ” μωσαϊκό.
Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η Νόρα, επιτυχημένη ηθοποιός στη Νορβηγία που βιώνει τον χαμό της μητέρας της. Η επιστροφή του πατέρα της, Γκούσταβ, ενός διάσημου σκηνοθέτη που είχε εγκαταλείψει την οικογένεια, αναμοχλεύει μνήμες και ανοίγει ξανά πληγές που δεν είχαν ποτέ πραγματικά κλείσει. Η πρότασή του να τη βάλει πρωταγωνίστρια σε μια αυτοβιογραφική ταινία που θέλει και ο ίδιος να γυρίσει μέσα στο “στοιχειωμένο” τους πατρικό λειτουργεί σαν καταλύτης: φέρνει την ίδια αντιμέτωπη όχι μόνο με τον ρόλο της κόρης που πληγώθηκε, αλλά και με εκείνον της καλλιτέχνιδας που καλείται να δανείσει την ίδια της την ψυχή σε ένα έργο που αναπαράγει τις οικογενειακές τους εντάσεις.
Αυτό που κάνει τη Συναισθηματική Αξία ξεχωριστή είναι η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα. Ο Trier τονίζει διαρκώς, διακριτικά αλλά αρκούντως δυναμικά, το πόσο εύθραυστη είναι η γραμμή ανάμεσα στην καλλιτεχνική δημιουργία και στην προσωπική ζωή, αφήνοντας να φανεί ότι κάθε έργο τέχνης, όσο καθολικό κι αν παρουσιάζεται, κουβαλά τις σκιές και τα αποτυπώματα εκείνων που το γέννησαν.
Η ταινία, με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο μια ιστορία οικογενειακής αποξένωσης, αλλά και ένα διακριτικό μα καίριο σχόλιο για την ίδια τη φύση του σινεμά (το οποίο συμπλέει με φοβερή συνέπεια με την “κύρια” θεματική του έργου που ανέφερα πριν): ποιανού η φωνή ακούγεται, ποιος αποφασίζει τι καταγράφεται και τι ξεχνιέται…
Σκηνοθετικά, ο Trier παραμένει πιστός στο ύφος του και ξεδιπλώνει την αφήγηση με αργούς ρυθμούς, δίνοντας χώρο στη σιωπή, στα βλέμματα και στις ανεπαίσθητες κινήσεις που φανερώνουν περισσότερα από τους (επίσης πολλούς, πυκνούς ανά στιγμές και εξαιρετικά δομημένους) διαλόγους. Υπάρχουν στιγμές που η ταινία μοιάζει να «παγώνει» σε μικρά στιγμιότυπα καθημερινότητας, σαν να μας υπενθυμίζει ότι τα σημαντικότερα δράματα δεν εκρήγνυνται πάντα, αλλά υποβόσκουν μέσα σε μικρές χειρονομίες και ανομολόγητα συναισθήματα - χωρίς να αμελεί την ενσωμάτωση κάποιων γλυκόπικρων χιουμοριστικών ιντερλουδίων σε καίρια σημεία, τα οποία λειτουργούν και εκείνα υπέρ της πλοκής και των βαθύτερων θεματικών της.
Οι χώροι του σπιτιού, σημαδεμένοι από τον χρόνο με κάποιες ρωγμές, λειτουργούν σαν καθρέφτης της φθοράς στις οικογενειακές σχέσεις. Οι σκηνές των προβών ή του γυρίσματος αντιπαραβάλλονται με πιο προσωπικές στιγμές, δημιουργώντας ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, στο ψεύτικο και το αληθινό. Αυτή η αντιστικτική δομή ενισχύει τα μάλα και την κεντρική ιδέα της ταινίας, ότι δηλαδή ζωή και τέχνη δεν μπορούν να αποκοπούν μεταξύ τους.
Οι ερμηνείες επίσης, αναμφισβήτητα και προφανέστατα παίζουν καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Η Renate Reinsve (φοβερή ηθοποιός) δίνει στη Νόρα μια εντυπωσιακή γκάμα συναισθημάτων: είναι ταυτόχρονα δυνατή και εύθραυστη, πεισματάρα και πληγωμένη. Ο Stellan Skarsgård στον ρόλο του Γκούσταβ καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στη γοητεία ενός χαρισματικού καλλιτέχνη και το βάρος ενός πατέρα που έχει αποτύχει να σταθεί δίπλα στην οικογένειά του. Οι δυο τους, στις κοινές τους σκηνές, δημιουργούν μια ηλεκτρισμένη ένταση - και μερικές φοβερές σεκάνς ανθολογίας.
Η παρουσία της Elle Fanning ως Αμερικανίδας σταρ που μπαίνει στο οικογενειακό σύμπαν για Χ λόγους, προσφέρει επίσης μια ενδιαφέρουσα διάσταση στο όλο σκηνικό - όμως αν και λειτουργεί φαινομενικά ως κάτι-σαν-συμβολισμός της διεθνούς, πιο εμπορικής διάστασης του σινεμά, κάποιες φορές φαίνεται να αποσπά την προσοχή περισσότερο από όσο χρειάζεται, από το κεντρικό δράμα. Παρ’ όλα αυτά, προσθέτει έναν τόνο ειρωνείας για το πώς η βιομηχανία χειρίζεται τις προσωπικές ιστορίες, μετατρέποντάς τες σε προϊόντα που μάλλον βρίσκει το στόχο - αν και σίγουρα, από ένα σημείο και μετά αποτελεί μια ελαφρώς λιγότερο “ενδιαφέρουσα” πτυχή του όλου δραμεντί…
Ένα από τα μεγάλα προτερήματα της ταινίας είναι η ικανότητά της να αποφύγει πάντως τις εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχει μια τελική κάθαρση ούτε μια απλή απάντηση για το αν οι σχέσεις overall επουλώνονται.
Ο Trier δείχνει ξεκάθαρα ότι η συμφιλίωση δεν σημαίνει λήθη, αλλά συνύπαρξη με τις πληγές. Έτσι, η ταινία κατορθώνει να μιλήσει για την απώλεια και την αγάπη με τρόπο πιο αληθινό και πιο ανθρώπινο από ό,τι μια κούφια, συμβατική ίσως μελοδραματική κορύφωση - και παράλληλα απευθύνεται και σε κοινό που είναι πρόθυμο να σκαλίσει την επιφάνεια/κάτι αυτονόητο από τα πρώτα κιόλας λεπτά, καθώς δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποια “επιφάνεια”, μόνο θεματικό βάθος.
Η σκιά του Bergman όπως είπα και πριν πλανάται εμφανώς καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, όχι όμως ως μίμηση, αλλά ως διάλογος με μια παράδοση που ξέρει να εξετάζει τις ανθρώπινες σχέσεις με αυστηρότητα και τρυφερότητα ταυτόχρονα.
Οπότε ναι, η “Συναισθηματική Αξία” δεν είναι μια ταινία εύκολη, ούτε φτιαγμένη για όλους.
Απαιτεί υπομονή, συγκέντρωση και διάθεση να αφεθεί κανείς σε μια ιστορία που λειτουργεί πιο πολύ σαν διαδικασία κατανόησης - παρά σαν ξεκάθαρη αφήγηση.
Με μια εναρκτήρια σεκάνς ανθολογίας και ένα φανταστικό φινάλε, το νέο έργο του Trier είναι για εμένα, όπως είπα και στην αρχή, μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος σινεμά - και το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Νικήτρια του φετινού Grand Prix των Καννών - και κάτι μου λέει πως δεν θα μείνει μόνο σε αυτό.
Υγ. Έσωσε την παρτίδα επίσης χτες βράδυ και κάπως ξέχασα μετά τον μαλάκα από πίσω… 
… μέχρι τώρα που τον θυμήθηκα πάλι Aν μια στις τόσες διαβάζεις rocking εσύ που φταρνίστηκες χτες από πίσω (παραπάνω από μια φορά) και έβηχες και με πήραν (παραπάνω από μια φορά) τα σκάγια, αν σε πετύχω ξανά και είμαι solo την έχεις γαμήσει!
Απλός, ταπεινός, ψύχραιμος.
Στο ποπ κορν έπεσε λίγο ψιξοχλεπουλα να γίνει με σως πράσινου πιπεριού έστω?
Δεν είχα παρει - αν ειχα ομως, δεν θα με συγκρατούσε τίποτα μετά εκεί
Είδα One Battle After Another
Γενικότερα διασκεδαστική ταινία που δεν σταματάει πουθενά και περνάει ο χρόνος εύκολα. Το soundtrack εκπληκτικό. Γνώμη μου όμως πως στο τέλος μια ελαφριά κοιλιά την έκανε, όμως αποζημίωσε με την σκηνή με το δρόμο.
Η ταινία με έξυπνο τρόπο τοποθετείτε απέναντι σε κάποια πράγματα, δηλαδή υπονοεί πως κάποια πράγματα είναι άνευ ουσίας. Το τηλεφώνημα π.χ. με τους κωδικούς και τον τύπο που έγινε triggered κλπ. Επίσης ένιωσα πως αντιπαραθέτει δύο ειδών αντίστασης (Ντελ Τόρο vs …75) παρουσιάζοντας την μια ως ανούσια, αδιέξοδη και γεμάτη εγωϊσμό.
Το απρόσμενο σεξουαλικό κομμάτι επίσης ήταν μάλλον μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αντίθετα πράγματα.
Υπήρχε και σε μια μπορεί υπερβολικά φευγαλέα στιγμή με τους φασίστες το σχολιάκι πως κάποιος δικός τους ενοχλήθηκε επειδή: “τους χρειαζόμαστε τους κωλο-Μαξικανούς γιατί ποιους θα έχουμε στα χωράφια”
Έχει μια αναρχική και αντιφασιστική λογική γενικότερα θα μπορούσε να πει κανείς, όμως μια τέτοιου είδους οργάνωση (αναρχική ή όχι) κάπως έτσι θα μοιάζει έτσι και αλλιώς, θα υπάρχει παράλληλα αλλά και μέσα στην κοινωνία.
Όσων αφορά τους κακούς, φασίστες… γνώμη μου πως εδώ υπάρχει η μεγαλύτερη απόσταση από την πραγματικότητα. Οργάνωση σαν αυτή του Ντελ Τόρο πιθανόν να υπάρχει στην Αμερική, σαν την άλλη με τους φασίστες δεν θα το έπαιζα στο στοίχημα.
Τώρα έχω βάλει σε σειρά να δω και το Συναισθηματική Αξία. Ελπίζω μέσα στην εβδομάδα.
One Battle After Another - το είδα και εγώ
ιδιαίτερη ταινία - όταν είδα την διάρκειά της και τις φλου περιγραφές της υπόθεσης, ήξερα ότι μας περιμένει “περιπέτεια”. ειδα ομως και 5 αστέρια και έτσι πήγα στην αίθουσα.
ειρωνική αποτύπωση της κατάστασης σήμερα, δια χειρός PTA, χωρίς να κατονομάζει Τραμπ, ICE κτλ Χώσιμο παράλληλα στον απελευθερωτικό αγώνα, και την ευκολία που οι σύντροφοι δίνουν ο ένας τον άλλο.
Αποκάλυψη οι δύο μαύρες ηθοποιοί που παίζουν την πρωταγωνίστρια και την κόρης της, αλλά ακόμη μεγαλύτερη ο άκαμπτος Σον Πεν, που νομιζα ότι είχε χαθεί/αποσυρθεί. Πολλά δάνεια/ ευθείες αναφορές σε Ταραντίνο και ο Λήο, πάλι Λήο, με ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Ήταν λίγο φλύαρη ; ήταν. είναι μεγάλος κινηματογράφος ; χμ. με συνεπήρε, μου αρέσει που την είδα για να ειμαι μέσα στη φετινή χρονιά, αλλά θα έλεγα να πάτε με τη γνώση του ποιος τη φτιάχνει και τι πάτε να δείτε. είχε ένταση πάντως, μια τρεχάλα μόνιμη, της το δίνω αυτό.
Το sexual tension (δεν λεω περισσότερα) της ταινίας όμως ήταν από τα καλύτερα ευρήματα, που οδηγεί πρακτικά και τη δεύτερη “σημερινή” πράξη.
Και να που κάπως, η Warner πείσθηκε να επενδύσει έναν πακτωλό (!) χρημάτων σε μια βιτριολική ταινία πάνω στο σύγχρονο χάος made in USA, η οποία ταινία με τη σειρά της χρησιμοποιεί μια ισχυρή πρέζα παρόμοιας λογικής, με την οποία που ο Kubrick το '64 στο Dr. Strangelove, or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb επέλεξε να παρωδήσει την ψυχροπολεμική παράνοια της εποχής του (δηλαδή τον παραλληλισμό που διάβασα κάπου, το θεωρώ εντελώς spot on, δεδομένου πως κάποιος βέβαια έχει και τη στοιχειώδη διαύγεια να κατανοήσει τι εστί “υφολογική επιρροή” ).
Από τα ψυχροπολεμικά 60s της Δύσης/Ανατολής λοιπόν, μεταφερόμαστε στη διαιρεμένη ιδεολογικά και νοητικά συγχυσμένη σύγχρονη Αμερική, υπό το πρίσμα του φακού του PTA λοιπόν (του, κατ’ εμέ, σπουδαιότερου εν ζωή Αμερικανού σκηνοθέτη γεννημένο από to '70 και μετά): και εδώ συνυπάρχουν μεταξύ τους παλαβοί ρατσιστές στρατιωτικοί και αλλαφροϊσκιωτοι ιδεαλιστές, αλλά επιπλέον βρίσκουμε και επαναστατικές οργανώσεις χωρίς αρχή, μέση, τέλος και συνεπή ιδεολογικό χαρακτήρα, ιδεαλιστές μπαφάκηδες που “κρατάνε τη σπίθα τους αναμμένη” από επαναπροβολές ταινιών όπως η “Η Μάχη του Αλγερίου” του '66 στην τηλεόραση, Μεξικανοί μετανάστες (ηγούμενοι από έναν… δάσκαλο καράτε (!) με το Eye of the Tiger σαν ringtone του κινητού του και μικρά, σπαρταριστά διαρκή references σε ταινίες και πρόσωπα γνήσιας Americana) που δρουν μέσα σε αυτό το χάος (άκρως συντονισμένα) κάτω από τις μύτες των μεν και των δε, μυστικές σέκτες προνομιούχων λευκών Αμερικανών (white suprematists με σήμα ένα… Χριστουγεννιάτικο δέντρο) που συντονίζουν υπογείως (κυριολεκτικά) τί κοινωνική και πολιτική κατεύθυνση θα πάρει η χώρα, αυτοδιαχειριζόμενα μοναστήρια με καλόγριες - καλλιεργητές φούντας, μπάτσοι που θεωρούν αυτονόητα φυσιολογικό να τραμπουκίζουν παιδιά σε σχολικούς χορούς για πληροφορίες του κώλου, οργανωμένοι σύγχρονοι παρτιζάνοι των τροχόσπιτων που μοιάζουν παγιδευμένοι σε μια άνευ λόγου και αιτίας (ξεκαρδιστική) δυσκοίλια γραφειοκρατία… και κάπου εκεί και ένας προβοκάτορας μπάτσος, που ο ρόλος του είναι να πετάει την απαραίτητη μολότοφ στις πορείες (o by dictionary ορισμός του eruption δηλαδή) ώστε να δοθεί αφορμή στους συναδέλφους του να σπάσουν τον κόσμο στο ξύλο → άρα τι πιο λογικό να φοράει ένα μπλουζάκι Van Halen και οι λοιποί μπάτσοι αναφέρονται σε αυτόν ως “Van Halen”
Σε μια αξιοθρήνητα ξεκαρδιστική χώρα, όπου ο ρεπουμπλικανικός νεοφιλελευθερισμός, θρονιασμένος στα αποκαϊδια ενός… όποιου πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού-or-something οράματος λίγων, έχει μετατρέψει τους κατοίκους της σε μικροϊδιοκτήτες αθλιότητας και παθητικές πληθυσμιακές στοίβες οπαδών/ψηφοφόρων/καταναλωτών, ο PTA στήνει μια θεοπάλαβα χαοτική περιπέτεια του παραλόγου γεμάτη χαρακτήρες που ακροβατούν μεταξύ καρικατούρας και σοβαροφάνειας, όπου χωρίς να πέφτει ποτέ στη παγίδα του εύκολου μηνύματος ή να γίνετε έντονα δεικτικός, καυτηριάζει με το γάντι την εικόνα των ΗΠΑ σήμερα και όλες σχεδόν τις πληθυσμιακές ομάδες που αποτελούν τα κύριά της κομμάτια…
Τα δάνεια που εντόπισα εγώ (και όταν λέω δάνεια, εννοώ “δάνεια” ΑΚΑ επιρροές πολύ καλά κομμένες και ραμμένες ώστε να εξυπηρετούν 100% το δικό του ύφος) είναι ασφαλώς στους Robert Altman, Jonathan Demme, Scorsese και Kubrick (πάντα) και εδώ μια παραπάνω στους Cohen, στον Tarantino-περίπου-ή-κάτι-τέτοιο, ασφαλώς στον William Friedkin και αναπάντεχα (αν και όχι πρώτη φορά) στον Spielberg της πολύ πρώιμης περιόδου (δηλαδή του Duel, του The Sugarland Express και του Jaws)… ο τελευταίος, πέραν του προφανούς στοιχείου του φινάλε (η καταδίωξη είναι κομμένη και ραμμένη πάνω στο πατρόν των 2 πρώτων του ταινιών) είναι κυρίως “παρόν” στο πως (με εξαιρετικό τρόπο κατ’ εμέ) επιλέγει στο φινάλε να κλείσει το μάτι στον θεατή με μια μικρή νότα αισιοδοξίας, μην παραβλέποντας όμως ποτέ πως αυτό συμβαίνει σε έναν κόσμο βαθύτατα διχασμένο - οριακά καταδικασμένο στη μη επιστροφή σε κάποιου είδους κανονικότητα…
Σκηνοθετικά δεν έχω να πω πολλά - ή και τίποτα καινούριο από ότι έχει γραφτεί ήδη παντού: τα 161 λεπτά μοιάζουν με 120, ο ρυθμός είναι σεμιναριακός (σε-μι-να-ρι-α-κός), η κινηματογράφηση είναι PTA at his A game και παραδόξως (“παραδόξως” γιατί είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε τόσο έντονα σε ταινία του) η δράση είναι δεξιοτεχνικά γυρισμένη και χορογραφημένη - με μια τουλάχιστον σκηνή ανθολογίας, αυτή την ασύλληπτη σεκάνς του φινάλε με την τριπλή καταδίωξη…
Ερμηνείες όλοι άψογοι (DiCaprio εγγύηση για άλλη μια φορά) με μνεία σε Sean Penn - δαγκωτή υποψηφιότητα για Oscar φέτος και πολύ πιθανή νίκη… φοβερός ρόλος, φοβερή ερμηνεία - ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους villains των τελευταίων πολλών ετών, ένα αξιολύπητα μισητό γαρ φοβερά ενδιαφέρον ανθρωπάριο, για το οποίο και ο ίδιος ο Dr. Strangelove θα ήταν περήφανος για τη “σύλληψή” και υλοποίησή του…
Soundtrack τα γνωστά ξεχαρβαλωμένα, γαρ ρυθμικά tempos του Greenwood, ενώ φωτογραφία τι να πω - γυρισμένο σε Vistavision και film αποκλειστικά, η ταινία είναι λόγος να πάει κανείς σινεμά και να τη δει σε μεγάλη οθόνη σε όλο της το μεγαλείο… ειδικά στο φινάλε με την καταδίωξη, όλο το IMAX (τέζα αίθουσα) το Σάββατο πρέπει να τρίπαρε κανονικά…
Το βιβλίο του Pynthon το έχω διαβάσει - είναι μια πολύ, ποοοολύ ελεύθερη μεταφορά του στο σήμερα, κομμένη και ραμμένη για να ταιριάζει όσο το δυνατόν καλύτερα στην κατάσταση που βρίσκονται οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή που μιλάμε… εν ολίγης, υπάρχει ένα εσάνς του χάους του Inherent Vice, αλλά με ειδοποιό διαφορά πως εδώ είναι πλήρως ελεγχόμενο, πιο καυστικό στην ειρωνεία του και τροποποιημένο επαρκώς για να χωράει στο καλούπι μιας straigth forward περιπέτειας υψηλών οκτανίων με δυνατά στοιχεία κωμωδίας (σε κάποιες σκηνές btw, δεν μου έμεινε άντερο από τα γέλια - η ταινία είναι ανά στιγμές υστερικά ξεκαρδιστική)…
Γενικά ναι, μια μάχη μετά από μια άλλη - η καθημερινότητά μας, μέσες άκρες… ψευδαισθήσεις ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, σεξουαλική καταπίεση, όνειρα που έγιναν εφιάλτες (ή ακόμα χειρότερα, μετριότητες πραγματικότητας), συνωμοσιολογία, αμάθεια, ιδεολογικά κουλουβάχατα και μια Αμερική in a nutshell… θεωρώ προσωπικά άθλο που κυκλοφόρησε η ταινία αυτή σήμερα και δη από μεγάλο studio, σινεμά εντελώς 70s λογικής αλλά και για πολύ συγκεκριμένα γούστα και κατηγορίες θεατών…Αυτά από εμένα, από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος σινεμά
το παραπανω ριβιου ειναι chat GTP 
εβλεπα να απαντας για 3 ώρες και έλεγα “παναγιαμ τι θα μας βρει”
η καταδιωξη στο τέλος ειναι φανταστική.
το είχα στο “πληκτρολογεί…” από το πρωί και έκανα παράλληλα και άλλες δουλειές, multitasker αμ δε 
One Word after Another
One battle… αρκετά καλό. Δεν είμαι φαν του σινεμά του PTA. Λίγο μου την σπάει που σε κάθε του ταινία"δανείζεται" χοντρά από άλλους σκηνοθέτες - αλλά να μου πείτε και ποιος δεν το κάνει, αυτός τουλάχιστον το κάνει καλά.
Τι μου εκανε κλικ; οι συμπαθητικοί χαρακτήρες, όχι κάτι δεδομένο σε ταινίες του PTA, νοιαζοσουν πραγματικά για την τύχη τους.
Φοβερός Σον Πεν, το είπατε και άλλοι. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον ηθοποιό στο ρόλο αυτό-για τον ρόλο του Ντι Κάπριο αντίθετα μπορώ να σκεφτώ καμιά δεκαριά, αλλά ας μην τον αδικώ καλός ήταν και αυτός. Το δίδυμο Ντελ Τόρο και Ντι Κάπριο μου θύμισε λίγο φάση Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας πάλι με Ντελ Τόρο και με Τζόνι Ντεπ.
7,5/10 για εμένα αλλά καταλαβαίνω και όσους αποθεώνουν.
Μία παύση απ’ τα συνεχή σχόλια για το “One Battle…”, για να σχολιάσω διπλά το post του @Lupin παραπάνω για το “Συναισθηματική Αξία”, ξεκινώντας απ’ την ταινία, την οποία είχα την τύχη να τη δω σε θερινό με έξι άτομα - τρία άγνωστα μεταξύ μας ζευγάρια, σε αρκετή ησυχία και απομόνωση. Φασάρα, εν ολίγοις.
Να πω ότι η ταινία ήταν έξυπνη, και λειτουργούσε αρκετά λογοτεχνικά. Όλη η πρώτη σεκάνς με το σπίτι θα μπορούσε να είναι πρώτο κεφάλαιο βιβλίου. Πήγα χωρίς να έχω ιδέα για την πλοκή, σαν blind date με την ταινία, και τα πρώτα λεπτά μου έκαναν πολύ θετική εντύπωση. Όσο προχωρούσε, εκτίμησα τις ερμηνείες, αλλά και την διάθεση αναστοχασμού πάνω στο έργο και την αυτομυθοπλασία μέσα απ’ το οικογενειακό δράμα. Γενικώς, φεύγοντας απ’ το θερινό, αισθάνθηκα ότι πήρα αρκετά πράγματα, κυρίως την πρώτη και την τελευταία σκηνή, που μου ξύπνησε οδυνηρά flashbacks απ’ το κλείσιμο του “Ida”.
Ωστόσο, κι ενώ θεωρώ ότι ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, δεν μπορώ να αποδιώξω μία αίσθηση ότι έπαιρνε ένα καλό editing. Η παράλληλη ιστορία με τη γιαγιά της και τα βασανιστήρια ένιωθα ότι ξεμάκραινε απ’ το κέντρο βάρους της ταινίας. Παρ’ όλο που έδινε μία εξήγηση, ένα backstory, δεν θεωρούσα ότι μας χρειάζεται. Όπως δεν μας χρειαζόταν για την πρωταγωνίστρια και τις πράξεις της, που ήρθαν λίγο ως afterthought. Επίσης, κάποια πράγματα ήταν πολύ κυριολεκτικά, κι άλλα παραήταν υπαινικτικά: η σκηνή στο δείπνο που η πρωταγωνίστρια την μπαίνει στον πατέρα της και η άλλη αδερφή την σταματάει, ήταν πολύ “hollywood” στημένος καβγάς, και πρόσφερε ένα αχρείαστο exposition: δείτε, υπάρχει πικρία και θυμός, αλλά η μία αδερφή έχει αποφασίσει να το ξεπεράσει ενώ η άλλη δεν συγχωρεί. Οκ, show don’t tell, ξργ - πολύ καλύτερα το έδειχνε αυτό με τη στιγμή που πάνε στο σπίτι κι η μία κόρη αποχωρεί κακήν κακώς. Απ’ την άλλη, αν η σκηνή που δυσκολεύεται να βγει στη σκηνή είναι σύνδεση με την απόπειρά της που αναφέρεται αργότερα, δεν ήταν σαφές, ενώ αν δεν ήταν, τότε δεν εξηγούσε κάτι, και δεν νιώθω ότι θα έλειπε κάτι αν κοβόταν .
Τώρα, συνεχίζοντας για το κακό κοινό των κινηματογράφων, ως επί το πλείστον αυτός είναι ο λόγος που έχω πια σταματήσει να διασκεδάζω την επίσκεψη στον κινηματογράφο. Δεν είναι πια ούτε αστείο, ούτε ψυχαγωγικό, ούτε χαλαρωτικό, να πρέπει να κάνεις τον μπάτσο σε κόσμο που δεν ενδιαφέρεται να δει την ταινία. Πρόσφατα πήγα να δω το “Χάος”, των αδερφών Ταβιάνι (απίστευτη ταινία, btw), και πίσω μου ήταν ένας 60ρης που είχε έρθει με μία κοπέλα, και προφανώς ήθελε να κάνει φιγούρα. Μιλούσε - χωρίς υπερβολή - μάξιμουμ ανά 5 λεπτά, σε μία ταινία που έχει έτσι κι αλλιώς πολλές σιωπές. Ανάμεσα στα σχόλια που έκρινε σημαντικό να κάνει:
Όταν στο τέλος γύρισα και του είπα όσο κόσμια μπορούσα ότι μιλάει διαρκώς κι έχει καταντήσει εκνευριστικός, μου κάνει με το πιο έκπληκτο ύφος: “Εγώ μιλάω; Μιλάω πολύ; Αλήθεια;”
ΝΑΙ ΓΤΧΚΤΠΠΜΝΠΝΓ
Να αναφέρω ότι παραδίπλα του ήταν δύο κυράτσες που δεν έβαζαν γλώσσα μέσα, με ακόμη χειρότερα χαζά σχόλια. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να έχεις γεννηθεί σ’ έναν κόσμο που υπήρχε ΗΔΗ ο κινηματογράφος με το βασικό etiquette, ΝΑ ΖΕΙΣ ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ σε αυτή την πραγματικότητα, ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΒΟΥΛΩΝΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΠΛΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ, ΚΩΛΟΓΙΔΟ.
Edit: μοναδικό σχόλιο για One Battle:
Αληθεια; Εγω το αντιθετο, ενω κατα βαση ειναι οι περισσσοτεροι χαρακτηρες του flawed εχουν τις θετικες πλευρες που βοηθουν να τους κατανοησεις καλυτερα ή να πας προς το μερος τους. Μεχρι και ο μισογυνης alpha male Tom Cruise του Magnolia ειχε μια μοναδικη redemption σκηνη (ξερετε ηδη ποια) που κααααπως τον “μαλακωνει”, τον εξηγει τελος παντων στο θεατη. Αυτο που λατρευω στον PTA (ή εστω ενα απο τα πολλα) ειναι η ελλειψη διδακτισμου ή ηθικοπλαστικων ευκολιων. Σου δινει αυτο που ειναι, αυθορμητα και ολες τις πλευρες της ανθρωπινης καταστασης χωρις να κρινει. Ειναι σχεδον λογοτεχνικος. Αντε παλι, θα παραμιλαω.
