“Η Δασκάλα του Πιάνου”, όπως είναι ο τίτλος στα ελληνικά, αφορά (πολύ συνοπτικά) τη ζωή μιας γυναίκας περίπου στα 40 η οποία ζει ακόμα με την αυταρχική και ιδιαίτερα πιεστική μητέρα της, αλλά και τη σχέση αυτής της γυναίκας με έναν αρκετά νεαρότερο μαθητή της στο πιάνο.
Μπορώ να θυμηθώ μόνο μία ταινία που μπορεί να αποτυπώσει με τέτοια πληρότητα την ψυχοσύνθεση μιας σύγχρονης γυναίκας - και αυτή φυσικά είναι το υπέρτατο Trois Couleurs: Bleu. Με μία βασική διαφορά: εδώ ο Haneke δεν προσφέρει ούτε πόντο από “αέρα” για να αναπνεύσεις. Σε αντίθεση με το Amour, ταινία του που πάλι πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και τον έρωτα, το La Pianiste απεμπολεί κάθε έννοια τρυφερότητας, γλυκύτητας ή ομορφιάς. Κυνισμός. Ο κάθε άνθρωπος ερωτεύεται στον άλλο αυτό που θέλει ο ίδιος να ερωτευτεί - ωμά και απόλυτα. Όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες από τον εγωισμό των συμμετεχόντων - ξερά. Κανείς δεν αποδέχεται και δεν εκτιμά τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι - παρά μόνο όταν ο άλλος τον πληγώσει, τον ταπεινώσει, τον εκμεταλλευτεί. Η Isabelle Hupert, αποστομωτικά απέριττη και εκφραστική στην ερμηνεία της, ενσαρκώνει την εντελώς ξεγυμνωμένη γυναίκα/άνθρωπο: ένα ΖΩΟ το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για τις ορμές του, τις οποίες όμως φροντίζει να καμουφλάρει, κατά περίσταση, είτε με τον μανδύα της σοβαροφάνειας και του comme il faut, είτε με την πρόφαση ενός δήθεν συναισθήματος. Καμία σωτηρία. Καμία τύχη. Μέχρι και η απόδραση/λύτρωση στο τέλος μοιάζει αποτυχημένη - αν όχι πιθανά παροδική.
Το όλο feeling, αν και απέχει αισθητικά, θυμίζει το Naked του Mike Leigh. Τελειώνει η ταινία και σιχαίνεσαι το βιολογικό είδος στο οποίο ανήκεις. Αν παίζει να σας ενδιαφέρει η έβδομη τέχνη, όσο σκατά κι αν μπορεί να σας κάνει, δοκιμάστε την.
Δε νομίζω ότι υπάρχει άλλη ταινία που να με έχει κάνει να νιώσω ότι βλέπω ξανά μετά από κάποια χρόνια 2 παλιούς μου φίλους… Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε το δίωρο.
Εντωμεταξύ απορώ και εγώ τι περίμεναν να δουν όσοι πήγαν χωρίς να έχουν δει τις προηγούμενες ταινιες. Μιλάμε για πολύ γκρίνια σε διάφορα sites κάτω από την κριτική της ταινίας.
Τελικά πήγα σήμερα 1η προβολή για το [B]man of steel[/B].
Ναι, τα φλασμπακ ήταν όλιγον άγαρμπα σε σημεία-σημεία (χρειαζόταν καλύτερο μοντάζ) αλλά το έργο όλο, εξαιρετικά καλογυρισμένο. Στις σκηνές καταστροφής, η υπερβολή σ όλο το μεγαλείο της: ο Σούπερμαν θα αναλάβει να ξαναχτίσει τη Νέα Υόρκη ή “-[I]Σας απάλλαξα από τους κακούς! Άντε σειρά σας να μαζέψετε τα σπασμένα…[/I]”; Δεν σας κρύβω την απορία μου μήπως ο Σναϊτερ ζήτησε τη…βοήθεια του Ρόλαντ Έμεριχ ([I]ε κοτζάμ Day After Tomorrow και 2012 γύρισε[/I]) για το πως να “καλοφαίνεται” η ισοπέδωση μιας πόλης
…Χθες είδα το [B]W.W.Z. [/B]με τον ατσακάλωτο σούπερ-ντούπερ-ψύχραιμο Brad Pitt
Καλογυρισμένο. Έχει τα κλισέ του. Πρόσεξε πολύ ο Φόστερ να αποφύγει τον πειρασμό να δείξει gore σκηνές ([I]θα φρικάρουν οι μπρουταλάδες-γκραιντκοράδες, όταν το διαπιστώσουν [/I]:Ρ ) και έριξε το όλο βάρος της υπόθεσης αγωνία/στην τσίτα στο ρυθμό, στην ατμόσφαιρα (?) και στο - [I]χωρίς “νεκρούς χρόνους[/I]” -μοντάζ. Highlights οι σκηνές στα τείχη της Ιερουσαλήμ και η έφοδος στο επιβατικό αεροπλάνο.
[SPOILER]ο πατήρ κεντ σήκωσε το χέρι για να κάνει νόημα στον κλαρκ να μην πάει να τον σώσει, γιατί θα αποκαλυπτόταν η σουπερχήρο ταυτότητά του και ο κόσμος δεν είχε ωριμάσει ακόμα για να δεχτεί τον σούπα-μαν[/SPOILER]
έκανα ένα γιγάντιο facepalm.
Αν σκεφτούμε κιόλας ότι
[SPOILER]2 λεπτά πριν αποφασίστηκε κόντρα σε κάθε λογική να πάει ο μπαμπάς για να σώσει τον σκύλο, αντί για τον σούπα-μαν[/SPOILER]
όπως καταλαβαίνετε χρειάστηκα και δεύτερο χέρι.
Όποιος την βρίσκει με εκρήξεις και γενικότερα καταστροφές οποιουδήποτε τύπου, ας πάει, θα χορτάσει δίχως άλλο.
Είδαμε και 20ποντη γόβα στην έρημο, τι άλλο.
Είχα προγραμματίσει και 2η προβολή, αλλά ούτε καν.
Απούσης της συναισθηματικής φόρτισης που έχουν κάποιοι λόγω των δύο προηγούμενων ταινιών (δεν τις έχω δει), μπορώ να πω ότι η ταινία μου άρεσε. Αρκετά. Έχει έναν ωραίο ρομαντισμό που απέχει σε μεγάλο βαθμό από την κλασσική γλυκερή αμερικανιά, ο Ethan Hawke παραμένει ωραίος τυπάς όπως και στις περισσότερες ταινίες του, οπότε all in all τη φχαριστήθηκα.
Δυο σχόλια μόνο:
Κακή οικονομία χρόνου που οδηγεί σε άτσαλο φινάλε. [SPOILER]Προφανώς, καταλαβαίνεις ότι θα τελειώσει κάπως έτσι - πρέπει να πειστούν και οι δύο ότι χρειάζεται και λίγο…παραμύθι εκτός από ρεαλισμό. Ποιος ο λόγος όμως να στριμώξεις στο δεύτερο μισό όλη την αντιπαράθεση και το χαμό και να μην προλάβεις να κάνεις ένα τέλος της προκοπής, κυρ σκηνοθέτα μου; Γιατί τώρα αναγκάστηκες να κάνεις φτήνια το τέλος, ότι και καλά την έψησε με μια μαλακία μέσα σε 5 λεπτά. [/SPOILER]
Για μένα που δεν ήμουν familiar με τις ταινίες, με κούρασε κάπως το συνεχές μπλαμπλα. Είναι θέμα καθαρά γούστου όμως, ίσως προτιμώ το σινεμά μου λίγο πιο “ήσυχο”, με τις σιωπές του, τα σκέτα κάδρα κλπ, γιατί κατανοώ ότι είναι θέμα επιλογής του σκηνοθέτη να είναι τόσο διαλογικό.
[SPOILER]Σοβαρά τώρα, πιστεύω ότι σου φαίνονται ξεκάρφωτα και “ζντουπ” κάποια πράγματα ακριβώς επειδή δεν ήξερες τι γίνεται στα δύο πρώτα. Το ότι εμάς που τις έχουμε δει δε μας ξένισε η εξέλιξη της τρίτης ταινίας δεν οφείλεται στη συναισθηματική φόρτιση, όπως έγραψες, αλλά στο ότι ούτως ειπείν ξέραμε τους χαρακτήρες, πώς σκέφτονται, πώς αντιδρούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις, πώς αλληλεπιδρούν κτλ. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να σου πω το τέλος στα δύο πρώτα. Όταν τα δεις όμως (…μην περιμένουμε πολλές μέρες ε!) θα διαπιστώσεις ότι είναι καθαρά επιλογή του Λινκλέητερ να κλείνει αυτές τις ταινίες χωρίς πολλά-πολλά, με φαινομενικά απότομα φινάλε, χωρίς πολλά δράματα, και με διάφορα ερωτηματικά να αιωρούνται. Η άποψή μου είναι ότι το κάνει αυτό - και το έκανε και στο τέλος του Midnight προφανώς - επειδή τα έχει ήδη πει όλα από πριν. Είναι σα να κλείνει το μάτι στο θεατή σε φάση “τελίτσες-τελίτσες - ΟΚ και τώρα καταλαβαίνεις”. Δε θέλω ούτε να σκέφτομαι το Before Sunrise ή το Before Sunset (και φυσικά και το Before Midnight) να είχαν ένα “φινάλε της προκοπής”. Θα κατέστρεφε όλη τη μαγεία. Ελεεινό κλισέ, αλλά true story.[/SPOILER]
Το before midnight έχει ληκάρει πουθένα η μέχρυ τώρα μόνο σινεμά; (Ρωτάω γιατί είμαι Ιτάλια και εδώ δεν το δείχνουν και μέτα τα πρώτα 2 αριστουργήματα δε μπόρω να περιμένω όλο το καλοκαίρι θέλω να κλάψω σαν μικρό κοριτσάκι)
Το Man of Steel το 'δα πριν τρεις βδομάδες, καλό μου φάνηκε αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Το World War Z ήταν και γαμώ μέχρι το τέλος που ήταν απλά απότομο και εντελώς ξενερωτικό. Η φάση με τον Pitt να πίνει το αναψυκτικό του ενώ τα ζόμπι περνάνε από δίπλα και το επικό “τα-προβλήματά-μας-λύθηκαν” soundtrack να παίζει από πίσω ήταν εντελώς γελοία. Άμα ήθελαν να διαφημίσουν την Pepsi ας το κάνανε σε κανα άλλο σκηνικό. Αλλά μου φάνηκε λες και τους τελείωσαν τα φράγκα και δεν μπορούσαν να γυρίσουν μισή ώρα παραπάνω. Πολύ βιαστικό τέλος.
Επίσης μετά το World War Z είδα στα καπάκια το This is the End:
Bασικά εγώ βρήκα ρνα τορρεντ. λέγετε [I] Before Midnight 2013 HDRiP XViD UNiQUE[/I] .Δεν ξέρω αν σου κάνει. Μια χαρά εικόνα εχει παντως. Καντο c/p και θα το βρεις.
Κάτι μεταξύ 28 days later, resident evil και outbreak. Καλό γενικά έχει αρκετές γαμάτες σκηνές, όπως αυτή στο τείχος της Ιερουσαλήμ και η τελική στο εργαστήριο. Αλλά καθόλου gore, τίποτα απολύτως, ούτε μισό αντεράκι ούτε καν κανένα ανοιγμένο κεφάλι. Προφανώς ήθελαν το Pg-13 για τα εισιτήρια άρα αναμένουμε κάποια director’s cut με το αίμα να ρέει άφθονο. Δεν έχει την χάρη μιας b movie ζομποταινίας αλλά μπορεί να σταθεί δίπλα στα αριστουργήματα (η ανουσιουργήματα ανάλογα με το πως το βλέπει ο καθένας) του είδους χωρίς ντροπή.
(Την άλλη βδομάδα μας φέρνει before midnight :D:D )
Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε το δίωρο.
Βασικά έρχεται οκτώβριο εδώ.