Eιδα big bad wolves χθες.Ωραιο θριλερακι με αρκετες δοσεις γελιου
[B]Into the Woods[/B]
Musical και Disney συνήθως είναι ένας τραγικά προβλέψιμος συνδυασμός. Τούτο εδώ στηρίζεται σε ένα έργο του Brodway του Stephen Sondheim (Sweeney Todd, West Side Story). Συνδυασμός που δεν λειτούργησε με τίποτα. Είναι φανερό πως το original υλικό δεν ακολουθεί τις γνωστές πατέντες των κλασικών παραμυθιών. Και ενώ η ταινία προσπαθεί να γίνει το ίδιο ανατρεπτική δεν πείθει ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
Όσο κρατάει τον κλασικό ρυθμό με τους ήρωες να ακολουθούν την ιστορία όπως την ξέρουμε στα γνωστά παραμυθάκια είναι σχετικά χαριτωμένη χωρίς να είναι και κάτι το ιδιαίτερο (τραγικός ο Depp σε έναν ευτυχώς μικρό ρόλο). Στην δεύτερη ώρα όταν και προσπαθεί να γίνει ανατρεπτική μοιάζει με μια σειρά από ασύνδετα βαρετά μουσικά νούμερα που δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό. Όλα, ακόμα και πιο σκοτεινές στιγμές, οι πιο τραγικές στερούνται κάθε συναισθηματικού βάρους (μην πέσει και βαρύ στα παιδάκια) και τελικά απλά αδιάφορες. Μετά την πρώτη ώρα η ταινία είναι ο απόλυτος ύπνος.
Δεν μπορεί να γίνει σκοτεινή η Disney. Καλύτερα να βγάζει ταινίες σαν το Frozen παρά κάτι τέτοιο. Ο μόνος λόγος που δεν κοιμήθηκα στην αίθουσα είναι επειδή 3-4 καρακάξες παραδίπλα μιλούσαν συνεχώς και έπαιζαν με τα κινητά τους. Δείτε Tangled και Frozen καλύτερα.
…ωωω καλά έκανα και δεν τό’δα:):!:
[B][U]Force Majeure[/U][/B]
Μια τυπική Σουηδική αστική οικογένεια, πάει σε θέρετρο των Άλπεων για ολιγοήμερες διακοπές και σκι. Καθώς απολαμβάνουν τη θέα σε μια εξωτερική
καφετέρια , μια χιονοστιβάδα τους ανατρέπει το ταξίδι. Οι αντιδράσεις του κάθε μέλους θα γεννήσει μια σειρά συζητήσεων και διαφορετικών στάσεων… O [B]Ruben Ostlund[/B] φαίνεται να εξετάζει τις αρχετυπικές συμπεριφορές , που προσπαθεί να συγκαλύψει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, και θα φανούν μόνο σε μια κατάσταση επιβίωσης . Ακόμα , αποδομεί (και με χιούμορ) τις κοινωνικές συμπεριφορές /ρόλους / πρότυπα που επιβάλλονται εξωτερικά στον άνθρωπο ( σύντροφος / πατέρας κλπ) και επαναπροσδιορίζει ξανά τη χαμένη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Δείτε το in any case …
Πήγα και είδα το imitation game. Πολύ ωραία ταινία, ο cumberbatch παίζει βέβαια ρολο που είναι βούτυρο στο ψωμί του και φέρνει σε Σέρλοκ, ωστόσο δεν ακυρώνει την ταινία κ την ερμηνεία του. Αρκετά ενδιαφέρον σενάριο που δείχνει τη ζωή του Άλαν Τούρινγκ, μιας μαθηματικής διάνοιας που έσπασε τον κωδικό επικοινωνιων των ναζί στο β’ παγκοσμιο πόλεμο. Εξελίσσει τον χαρακτήρα κατά τη διαρκεια του πολέμου, στη σχολική του ηλικία και μετα τον πόλεμο λίγο πριν πεθάνει.
[U]What We Do in the Shadows[/U]
Κωμωδία με συντελεστές από Flight of The Concords και την οποία δεν γνώριζα μέχρι που μπήκα στην αίθουσα. Εξαιρετική! Γελούσα ακατάπαυστα! Strongly recommended.
Η υπόθεση: reality show με τη ζωή τεσσάρων βαμπίρ που μένουν στο ίδιο σπίτι
Απόψε θα το δω. Δεν ακούω καλές κριτικές. Αλλά είναι Michael Mann.
Ναι ρε, γαμάτο ήταν.
ειχα να παω τεσσερα χρονια σινεμα και ομολογω με ροκαρε.
Από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ever…
Είδα το Imitation Game, πολύ καλή απεικόνιση αυτής της δράσης του Turing και άλλων πτυχών της ζωής του, μόνο που πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είχαν εστιάσει περισσότερο στην συνεισφορά του στη λογική. Ίσως είμαι πολωμένος λόγω επαγγέλματος/εκπαίδευσης, αλλά ό,τι είναι για τα κλασσικά μαθηματικά ο Ευκλείδης ή ο Αρχιμήδης ας πούμε, είναι ο Turing για την επιστήμη υπολογιστών. Η ταινία περνάει περισσότερο τη σημασία όσων έκανε στον πόλεμο νομίζω παρά των όσων πέτυχε για την ίδια την επιστήμη (πέρα από τις μηχανές Turing προφανώς).
Π.χ. για όποιον έχει όρεξη:
http://www.cgl.uwaterloo.ca/~csk/halt/
Ποιος ξέρει τι άλλο θα είχε καταφέρει αν δεν είχε τέτοιο τραγικό τέλος. Θα μπορούσε το πεδίο να είναι 20 χρόνια μπροστά…
Αρκετα καλη αλλα ο Iνιαριτου εχει σκηνοθετησει και που καλυτερες οπως το 21grams,Biutiful
…το Birdman από το τρέηλερ μου προκάλεσε αρκετό ενδιαφέρον…μακάρι να το προλάβω στις αίθουσες:):!:
Δείτε το whiplash σε κινηματογράφο. Φοβερή ταινία και απαιτείται κορυφαίος ήχος. Εκτός αν έχετε κάποιο σπουδαίο home cinema.
Typiko an kai kalogyrismeno biopic me klassika dynato prwtagwnisth - exoume dei apeira ta teleutaia xronia. Ton parousiazei extra weirdo gia na ftiaksei xarakthra, mplekei kai kati asynarthsies ekei pou kai kala epaize to 8eo kai apofasize an 8a afhsoune tous vomvardismous na ginoun - asteia pragmata vevaia gia opoion kserei ligh istoria h/kai liga parapanw gia ton Turing. Swsta ta osa leei o synadelfos, kai an ferei kapoious se epafh me th syneisfora tou job well done, alla mas ta parapriksane me tin tainia xwris idiaitero logo kat’eme.
(sorry gia ta greeklish alla deikste katanohsh, hr8a 9.00 sth sxolh mesa ston psofo kai efaga mpistoli sto ma8hma - twra variemai mexri tis 12.)
“Στιγμές της πόλης” είναι ένα μικρό κινηματογραφικό αφιέρωμα που γίνεται κάθε χρόνο στον κινηματογράφο της πόλης, σε ταινίες που προβλήθηκαν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ μέσα στο '14, Συνολικά θα δούμε 9 ταινίες σε 3 μήνες (1 προβολή την βδομάδα). Όποιος βρίσκεται στην πόλη μπορεί να προμηθευτεί το πρόγραμμα από τον κινηματογράφο Κρόνιο.
Είδα το [B]'71[/B] την προηγούμενη βδομάδα. Γενικά συμφωνώ με όσα γράφτηκαν εδώ. Απλά μια μικρή παρατήρηση. Η χειρισμός της κάμερας στο πρώτο μισό της ταινίας και ειδικά στο πρώτο περιστατικό της επέμβασης του στρατού, δεν μου άρεσε καθόλου. Είναι κάτι που χρησιμοποιείται αρκετά για να δώσει ρεαλισμό, αλλά συνεχίζει να μου φαίνεται σαν ένα φτηνό κόλπο. Στην σκηνή που ξεκίνησαν να κυνηγάνε τον στρατιώτη για παράδειγμα περισσότερο μου φάνηκε σαν να έφαγε σαβούρδα ο οπερατερ, παρά ρεαλιστική απεικόνιση του κυνηγητού. Αντίθετα στην σκηνή της έκρηξης ήταν πολύ πιο αποτελεσματική η χρήση.
Δεν χάλασε βέβαια την εμπειρία της ταινίας αλλά κάτι λίγο έκοψε για μένα.
Σήμερα είδα και το [B]Deux Jours, One Nuit[/B]. Αυτό μου φάνηκε κάπως απλοϊκό και εκβιαστικό σε σημεία. Πολύ καλή η Cotillard, που της πάνε οι ρόλοι σε μικρές ταινίες (στα blockbuster είναι λες και βαριέται που ζει).
[B]Whiplash[/B].
Εξαιρετικό σκηνοθετικά, υπέροχες ερμηνείες από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές και δυνατή ιστορία.
Νομίζω πως πραγματεύεται την ανάγκη για καταξίωση, σε μία ιστορία ανάλογη αλλά και αντίστροφη με αυτή του Birdman. Εκεί ο φτασμένος action hero προσπαθεί να δώσει την ερμηνεία της ζωής του στο Broadway, εδώ ο φοιτητής κορυφαίου ωδείου προσπαθεί να κάνει τα πρώτα βήματα με στόχο την κορυφή, που ορίζεται ως αυτοπραγμάτωση ή αυτοκαταστροφή, χωρίς ενδιάμεση θέση ισορροπίας.
Απολαυστικός ο J.K. Simmons σε ρόλο αβανταδόρικο μεν, αποτυπωμένο εξαίσια στο πανί δε.
The Babadook…καντε την χαρη στον εαυτο σας και μην το δειτε…
Δεν ξέρεις τι λες
[U][B]Leviathan[/B][/U]
Η νέα ταινία του [B]Andrey Zvyagintsev[/B] ([I]The Return[/I]), μας δίνει μια ιστορία από μια Ρωσική παράκτια περιοχή όπου ο Kolya και η οικογένεια του παλεύουν να κρατήσουν το σπίτι τους, που θέλει να γκρεμίσει ένας διεφθαρμένος υπουργός. Η κρίση δημιουργεί ρήγμα στις στις λεπτές ισορροπίες της σχέσης του με τον γιο και τη γυναίκα του. Το ποτό χρησιμοποιείται για να καλύψει το κενό, απ’ τις λύσεις που αποτυγχάνει να δώσει το πολιτικό σύστημα, η γραφειοκρατεία, η δικαιοσύνη, και η επίσημη θρησκεία, οι διδαχές της οποίας μοιάζουν κενές νοήματος (ή υπηρέτες της άρχουσας τάξης). Ο άνθρωπος καταλήγει μόνος του απέναντι στο κοινωνικό τέρας που διαμορφώνεται, όπου οι ελπίδες σωτηρίας μοιάζουν μηδαμινές.
Κατά, τα άλλα επισκέφτηκα για πρώτη φορά το φεστιβάλ Βερολίνου (Berlinale), το μοναδικό νομίζω απ’ τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ που είναι ανοιχτά στο κοινό. Γενικά, λαμβάνει μεγάλη υποστήριξη απ’ το Γερμανικό κοινό, ενώ έχει καθαρά διεθνή χαρακτήρα αφού όλες οι ταινίες (εκτός των αγγλόφωνων) παρουσιάζονται με αγγλικούς υπότιτλους. Η πληρότητα αγγίζει το 95-100% (οι online κρατήσεις για πολλές ταινίες κλειδώνουν σε ελάχιστα λεπτά απ’ τη στιγμή που θα κυκλοφορήσουν), αλλά υπάρχει πληθώρα επιλογών ώστε να μην μείνει κάποιος εκτός. Οι προβολές γίνονται σε περίπου 20 κινηματογράφους στο Βερολίνο, ενώ τις προβολές ακολουθεί η δυνατότητα συζήτησης με μέλη της ταινίας. Εκτός απ’ το διαγωνιστικό κομμάτι, που συγκεντρώνει τα βλέμματα, υπάρχουν κατήγοριες για νεότερους σκηνοθέτες (Panorama), πειραματικές (Forum Extended), αφιερωμένες σε νέες ηλικίες (Generation k-Plus/14+), μικρού μήκους, retrospective, Native(από ιθαγενείς πληθυσμούς) κλπ… Το βραβείο κέρδισε το Taxi του J.Panahi, που θα δούμε φαντάζομαι και στην Αθήνα.
Το διήμερο που έμεινα, πρόλαβα να δω το αργεντίνικο [B]El Incendio[/B], όπου ένα νεαρό ζευγάρι καθώς ετοιμάζεται να μετακομίσει, παλεύει να διαχειριστεί το γεγονός της προσωπικής και κοινωνικής στασιμότητας τους. Το [B]Necktie Youth[/B] απ’ την Ν.Αφρική, προβληματοποιεί την μετά-appartheid εποχή, μέσα απ’ τα μάτια της ανερχόμενης νέας γενιάς που μπορεί να έχει ‘λύσει’ τα θέματα φυλετικού διαχωρισμού, αλλά καλείτε να προσδιορίσει την νέα της πορεία. Την επόμενη, το [B]O mestre e o Divino[/B] απ’ τη Βραζιλία παρουσίασε της θετικές και αρνητικές επιρροές της καθολικής εκκλησίας στους ιθαγενείς πληθυσμούς, μέσα απ’ τα μάτια ενός τοπικού σκηνοθέτη και της σχέσης του με τον Γερμανό δάσκαλό του. Το [B]Mina Walking[/B] (που πιθανολογώ ότι θα περάσει και απ’ την Αθηνά) στην Καναδο-Αφγανική του σύμπραξη, παρουσιάζει με κριτική ματιά και σαφήνεια, τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο Αφγανιστάν. Καμιά μορφή διδακτισμού, απλή ανόθευτη καθαρή ματιά, χωρίς ψεύτικες ελπίδες και εύκολα συναισθήματα. Τέλος το Ρωσικό [B]Pioneer Heroes[/B], περιγράφει κριτικά και με χιούμορ την πορεία της ζωής 4 μαθητών της νεολαίας “V.I.Lenin”, καθώς αγωνίζονται να πετύχουν τον ‘ηρωικό’ τους στόχο.