Παλαιστινιακό ντοκιμαντέρ (με πολύτιμη ισραηλινή συνδρομή) του 2011, που εξιστορεί το χρονικό της αντίστασης - με κάθε μέσο - των κατοίκων του χωριού Μπιλαΐν στη Δυτική Όχθη της Παλαιστίνης απέναντι στην ισραηλινή πολιτική του εποικισμού παλαιστινιακών εδαφών, πρακτικά δηλαδή της καταλήστευσης της γης των Παλαιστινίων, και των δραματικών συνεπειών που έχει αυτή για τους τελευταίους, αφού η καλλιέργεια των εν λόγω εδαφών αποτελεί το μοναδικό ουσιαστικά μέσο επιβίωσης για τους περισσότερους εξ αυτών. Η αφήγηση, που καλύπτει ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον πέντε ετών, γίνεται με χρονικούς άξονες τις κάμερες που χρησιμοποιεί για την καταγραφή των γεγονότων ο πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης/συν-δημιουργός της ταινίας, ο Παλαιστίνιος Εμάντ Μπουρνάτ, τις οποίες ήταν υποχρεωμένος να αντικαθιστά ξανά και ξανά, αφού του τις έσπαγαν είτε ο ισραηλινός στρατός, είτε οι έποικοι - εξ ου και ο τίτλος.
Ό,τι και να πω είναι λίγο.
Ας δει αυτή την ταινία όποιος θέλει να καταλάβει τι σημαίνει λαός ηρωικός, που αντιστέκεται και παλεύει μέχρι τελικής πτώσης, against all odds, τι σημαίνει επίσης κράτος ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ με όλη τη σημασία της λέξης, τι σημαίνει κατοχή, τι σημαίνει γονιός υποδειγματικός, που μέσα σ’ όλα αυτά διαπαιδαγωγεί την οικογένειά του με αξιοπρέπεια και ακεραιότητα κόντρα στο φόβο που προσπαθεί να σπείρει ο εχθρός, και πάει λέγοντας.
Ταινία - μάθημα ζωής.
Δεν ξέρω, μπορεί να βλέπω πλέον ελάχιστες ‘‘καινούριες’’ ταινίες, μπορεί και να είναι μαλακία μου αυτό, αλλά χαίρομαι τουλάχιστον που δύο απ’ αυτές που έχω δει είναι αυτή εδώ και το “Ομάρ”. Και πολύ αμφιβάλλω αν όλες αυτές που έχω προσπεράσει τα τελευταία χρόνια είχαν να πουν τόσα πολλά όσα αυτές οι δύο.
Το ντοκιμαντέρ υπάρχει ολόκληρο στο youtube με ελληνικούς υπότιτλους. Σοβαρά, πηγαίνετε να το δείτε.
μετα τον εμετο που μαζευανε στα μπροστινα καθισματα απο το Fantastic Four πηγα και ειδα το
Trainwreck. ψιλομαλακια ηταν, αλλα δε μπορω να πω πως δεν γελασα σε φασεις. Σιγουρα δε χρειαζεται να τη δε σε σινεμα κανεις. Καφρικο χιομουρ και οσο επαιζε ο John Cena επικο, μετα νταξει, το τρεναρουν και κουραζει. Ασε που σφηνωνει και λιγο δραμα που σε ψυχοπλακωνει, που δε χρειαζεται… ενηγουεη.
Χθες ειδα ομως το Paper Towns, που περιμενα να ηταν μια ψυχοπλακωτικη μιζερια (βλεπα Fault In Our Stars), τελικα ηταν συμπαθεστατο και περασα πολυ καλα. Ακρως νοσταλγικη για μερες λυκειου και τετοια, πολυ ωραιο καστ, γενικα ωραιο στορυ και νταξει ,μιλαμε για μια ΓΛΥΚΙΑ ταινια. Ειδικα τυποι που ηταν ψιλοπαραξενοι και σεηφ τυποι στο λυκειο ξερωγω θα κανουν relate σε πολλα σημεια.
Το καστ της ταινιας θα το βλεπουμε συνεχεια μετα, σιγουρα. Ειδικα τον τυπο που εκανε τον Radar. O χαμενος αμερικανος ξαδερφος του Richard Ayoade
Νέος Woody Allen. 2η συνεργασία με την Stone και πρώτη με τον Phoenix (αν δεν κάνω λάθος για τον δεύτερο). Εδώ κάνει μια μικρή μίξη κάποιων παλιότερων ταινιών του όπως το Machpoint με το πιο ανάλαφρο ύφος των τελευταίων ταινιών του. Στηριζόμενος σε κλασικό μυθιστόρημα, που κατά διαβολική σύμπτωση έτυχε να διαβάσω αυτό το καλοκαίρι (δεν λέω ποιο αφού αποτελεί spoiler) κάνει μια αρκετά ελεύθερη μεταφορά και το διασκεδάζει όσο και οι ηθοποιοί του. Μου άρεσε, τα 90 λεπτά πέρασαν νεράκι. Σίγουρα καλύτερο από τα 2-3 τελευταία του.
επίσης σαν φίλος αυτής της μουσικής στα πιο γυμνασιακολυκειακά μου χρόνια, η όλη ιστορία απέχει μίλια από τη πραγματικότητα και η προσέγγιση είναι τέρμα επιφανειακή και ωραιοποιημένη…
για όσους γουστάρουν τη φάση, ‘‘boyz in the hood’’ και τίποτα άλλο.-
προσωπικα ειναι θεματολογιες ταινιων που δε με κρατανε (ταινιες μποξ πχ). Ε ορειβασια βουνα και τετοια ειναι μια απο αυτες (με εξαιρεση το τιτανιο Cliffhanger), αλλα τουτο δω δε με ενοχλησε.
Ενταξει, εννοειται δε πλησιαζω βουνο και χιονια για την επομενη τριετια, αλλα ηταν μια ομορφη ιστορια με ομορφο καστ και βασισμενο σε αληθινα γεγονοτα, οποτε why not
ομορφο που τα πρωτοκλασατα ονοματα δεν μονοπωλησαν τις σκηνες ενω ειχαν μικρους ρολους, και η μεγαλη διαρκεια της ταινιας δεν κουρασε.
Η φαση ηταν ομως οτι ενιωθες πως [I]εκπαιδευοσουν[/I] απο την ταινια. Ειχε ΠΟΛΥ πληροφορια αλλα δε σε κουραζε.
Ευχαριστο πασατεμπο λοιπον. Δε θα την ξαναβλεπα αλλα ηταν καλη.
η αληθεια ειναι πως ειναι μηλα και πορτοκαλια η φαση, μιας και μιλαμε για τελειως διαφορετικα genres.
Και στις 2 ταινιες ημουν στην τσιτα συνεχως και εφυγα απο το σινεμα θελωντας και αλλο, απλα το Martian ειχε περισσοτερα στοιχεια τα οποια γουσταρα, παρ το 2ωρο balls to the wall action του Mad Max (το οποιο προφανως και ηταν καραγαμω).
To Martian σαν ταινια ηταν inspiring (εμπνευστικη;!) και μιλησε καθαρα και ξαστερα στο νερντουλο μηχανικο που την εχει δει αστειος μεσα μου
ridley scott ισοδυναμεί με ΨΟΦΟ 15+ χρόνια τώρα, αλλά σενάριο βλέπω Ντρου Γκοντάρντ οπ’οτε ψήνω και γώ φούλ + indeed τα σχόλια είναι πολύ ενθαρρυντικά ώς τώρα
O τύπος είναι πιο τραγικός και από τον Λούκας σε νοοτροπία έμπορα πλέον… ακόμα και την αβάντα του, δλδ την σκηνοθετική μαεστρία την έχει χάσει χρόνια τώρα…
ΑΛΛΑ
μακάρι να είναι όντως καλό το Martian γιατί εμείς δεν επιθυμούμε το κακό κανενός
oh wait, μακάρι να του συμβεί κάτι για να μην αγγίξει ποτέ το blade runner ξανά.-
το alien πια κλαιν μαιν, τούχουν γαμήσει που τούχουν γαμήσει τα μάτια, δε σώζεται πια για κανένα λόγο…
εντωμεταξύ οι πιο πρόσφατες δηλώσεις του αναφορικά με Prometheus 2 κτλ, δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα, ο τύπος απλά διαβάζει το script του στούντιο ονλαιν χωρίς να τον νοιάζει κιόλας
