Το είδα σήμερα. Ταινία της χρονιάς για μένα δεν νομίζω αλλά σαφώς και είναι εξαιρετική. Και ενώ σε μερικές φάσεις με ξένισε που έψαχνε ταυτόχρονα και την τρέλα του πατέρα από την μία, αλλά και το ρεαλισμό από την άλλη στο καπάκι, που γείωνε αρκετά την πιο παιχνιδιάρικη διάθεση που πήγαινε να πάρει η ταινία, ήρθε εκείνη η σκηνή στο τέλος που εκτός από απίστευτα ξεκαρδιστική (ποιος θα το περίμενε από γερμανική ταινία ε) την απογείωσε για τα καλά.
1 Like
Όντως, πολύ ενδιαφέρουσα ταινία το arrival, αργή (που συνήθως με εκνευρίζει) αλλά απολαυστική χωρίς να κουράζει, φοβερή σκηνοθεσία κ φωτογραφία. Πολύ καλή η Άνταμς. Λίγο η τελευταία σκηνή με κούρασε, μου φάνηκε υπερβολικά μελό, δεν ταίριαζε με το ύφος της τιανίας
Μου άρεσε κ το ότι σε αντίθεση με άλες ταινίες επ. φαντασίας, προσπάθησαν να εικάσουν πως πραγματικά θα ήταν μια επαφή με εξωγήινους, πέρα από την προφανή αδυναμία επικοινωνίας, τα εργαλεία και η τεχνολογία μας το πιο πιθανό να μην είναι συμβατά. π.χ. για να μπουν το σκάφος χρησιμοποίησαν ένα κλασσικό ανεβατόριο, ούτε ελικόπτερα ούτε σούπερ ντούπερ στατιωτικά μηχανήματα, ένα απλό μηχάνημα το οποίο ακόμα κ εγώ θα μπορούσα να νοικιάσω.
Την άλλη εβδομάδα θα πάρω τα ανίψια κ θα πάμε στο star wars για xmas.
http://www.imdb.com/title/tt3783958/?ref_=nv_sr_1
Of all the gin joints, in all the towns, in all the world, she walks into mine…
Αν είχε μείνει άνθρωπος στον μάταιο τούτο κόσμο που δεν είχε ερωτευτεί ακόμα την Emma Stone μετά από αυτή την ταινία αυτό δεν θα ισχύει άλλο.
Για εμάς που την είχαμε πατήσει από νωρίς…
…ουφ
3 Likes
Και γω χτες πηγα
Τρομερη ταινια απο καθε αποψη, θα μπορουσα να κλαιω σα κοριτσακι στο τελος αν δεν ειχε κοζμο
Μετα το arrival ισως και η καλυτερη αμερικανικη ταινια που ειδα φετω
Εμα στοουν ναι <3
2 Likes
είδα κι εγώ το La La Land
εντάξει τι να πει κανείς και να είναι αρκετό για να περιγράψει την τελειότητα της ταινίας
Κοιτάζοντας το θρεντ για τις καλύτερες ταινίες του '16, θυμήθηκα ότι βγήκαν αρκετές ωραίες, αλλά η καλύτερη μάλλον βγήκε λίγες μέρες πριν το τέλος
Εμα Στοουν για όσκαρ ερμηνείας, τρομερός και ο Γκοσλινγκ (τον οποίο καμιά φορά μπερδεύω με τον Ρεηνολντς )
Λοιπόν, έχω μόνο μια ένσταση για την οποία μάλλον φταίει είτε η κακή παρέα ( έτερο ζευγάρι που πήγαμε μαζί τους ) είτε ότι κάτι μου διέφυγε
Η ταινία με συγκίνησε απίστευτα για άλλους λόγους απ αυτούς που περίμενα
Θεωρώ ότι σαν ζευγάρι χωρίσανε αρκετά εύκολα, προκειμένου να ακολουθήσει ο καθένας τα όνειρα του , κάτι που μου στέρησε την συγκίνηση της υπέροχης στιμγής όπου ονειρεύεται-ονται το πως θα ήταν η ζωή τους μαζί
[spoiler]Εγώ εισέπραξα το ότι εάν παραμέναν μαζί , κανένας απ τους 2 δεν θα είχε εκπληρώσει τις επιθυμίες του και ίσως να μην ήταν ποτέ 100% ολοκληρωμένοι/ευτυχισμένοι . Ο ένας θα στερούσε ένα κομμάτι ευτυχίας απ τον άλλο . Αλλά παράλληλα ο ένας ενθάρρυνε τον άλλο και έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία τους . Λογικά εκεί θέλει να καταλήξει η ταινία.
[/spoiler]
Συγκινήθηκα απίστευτα με την κρίση ανασφάλειας της Μια, που έλεγε ότι δεν αξίζει την οντισιόν και μάλλον είναι απαίσια ηθοποιός. Και με συγκίνησε ( παρόλο που είναι βαθύτατα κομπλεξικός καλλιτέχνης στην αρχή ) που έκατσε και έφαγε πολύ σκατό ο Σεμπ μέχρι να καταφέρει να κάνει αυτό ακριβώς που γουστάρει , με τις συνθήκες που εκείνος γουστάρει χωρίς να καταπιέζεται .
1-2 προτάσεις καλλιτεχνικές στην ταινία είναι πολύ σημαντικές. Το μικρό κράξιμο του τραγουδιστή της μπάντας στον Σεμπ που λίγο πολύ του λέει ότι είναι βιντατζολάγνος ενώ τα είδωλα του ήταν προοδευτικοί και “επαναστάτες” και η συζήτηση του Σεμπ με την Μια που του λέει ότι αν έχει πάθος γι αυτό που κάνει, ο κόσμος θα το εισπράξει, συνεπώς παίξε τη μουσική που θες και όχι αυτή που θέλει ο κόσμος
Αν και δεν μου αρέσει να αναλύσω ταινίες σαν και αυτή τόσο πολύ (χάνετε λίγο η μαγεία), θα γράψω 2-3 πραγματάκια για το πως το κατάλαβα εγώ.
Στο δεύτερο spoiler δεν συμφωνώ και τόσο. Ουσιαστικά το φινάλε σου λέει πως θα μπορούσαν να είναι μαζί ακόμα και ταυτόχρονα να είχαν ακολουθήσει τα όνειρα τους. Μικρές λεπτομέρειες τους έφεραν μακριά (όπως και πολλά ζευγάρια), όπως π.χ. η απόφαση του Σεμπ που αντί να ακολουθήσει το όνειρο του έπιασε μια δουλειά που δεν του άρεσε, αλλά πίστευε πως την χρειαζόταν (αν θυμάσαι το τηλεφώνημα της Μια στους γονείς της που είχε ακούσει τον επηρέασε στην απόφαση του) κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι εκεί για την Mia όταν αυτή τον χρειαζόταν (στο πρώτο της θεατρικό ήταν απών, ενώ αυτή είχε παρευρεθεί στην πρώτη του συναυλία). Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες αλλάζουν στο μουσικό κομμάτι-όνειρο του Σεμπ αν προσέξεις, αν δεν είχε πάρει τη δουλειά και είχε ακολουθήσει από την αρχή το όνειρο του θα ήταν στην πρώτη παράσταση της Μια. Είναι σαν να της λέει με την μουσική του (που είναι ταυτόχρονα και μια μικρή εξομολόγηση προς την Μια) πως κάποιες μικρές λάθος επιλογές τους έφεραν σε αυτή την θέση. Ας πούμε πως όταν άφησαν την πραγματικότητα προσωρινά έστω, να μπει ανάμεσα στα όνειρα τους, χάλασε η σχέση τους. Anyway έτσι το είδα εγώ.
σημερα θα δω το Σινικο τειχος.
Επεσε το ματι μου στο passengers που παιζει και αυτο τωρα.
Το εχει δει κανεις?Λεει ή στο trailer το δειχνουν καλο μονο?
Ειδα το La La Land. Ομορφη ταινια. Λιγο ατσουμπαλη η μεταστροφη μετα απο καποιο σημειο προς τον κυνικο ρεαλισμο, αλλα συνολικα μου αρεσε αρκετα εως πολυ.
La La Land.
Λατρεύω τα musicals (ειδκά στο θέατρο) και με τις γνώμες που έχω διαβάσει, θα πάω οπωσδήποτε. Ελπίζω να την έχει κάποιο συνοικιακό στη Δυτ. Αθήνα
Edit: Σήμερα μάλλον τελευταία προβολή στο Ρέντη. Ελπίζω να παίξει κ την άλλη εβδομάδα, θα βρω χρόνο τα παω να τη δω.
Edit 2: Θα πάω σε συνοικιακό στο Περιστέρι να την δώ την Κυριακή.
jodo. γιατι έτσι.
Ειδα το La La Land χθες (σκατα στη μαπα τους που πολλες ομορφες ταινιες αργουν τοσο να βγουν στο UK, περιμενουν οι σκατενιοι το Οσκαρ buzz να βγαλουν πιο πολλα λεφτα)
Ενηγουεη, πρεπει η καρδια σου ναναι φτιαγμενη απο πολυ ιδιαιτερη πετρα να μη σαρεσει αυτη η ταινια. Γενικα δεν το μπορω το μιουζικαλ, ιδιως το μιουζικαλ που η πλοκη προχωρα μεσα στο τραγουδι, αλλα δω δεν ειχε τετοια και μαρεσε καργα.
Ωραια χρωματα, ωραια αισθητικη και με δυο ακρως ερωτευσιμους leads. Και κει που πηγε η ιστορια μ’αρεσε, προφανως γλυκοπικρο, αλλα τετοια ειναι η καριολα η ζωη. Ομορφιες, βαζω το soundtrack τωρα.
Σαν ασχετο, αλλα η κυριως ‘χαρμοσυνη’ μελωδια στο OST της ταινιας (εδω), μου θυμιζε αρκετα τουτη δω την κομματαρα, κυριως επειδη ειμαι καινουργιος στον κοσμο των πνευστων και μοιαζουν σαν ακουσματα
2 Likes
Τα musical έχουν βγάλει κακό όνομα επειδή κάποτε καθόμασταν στην τηλεόραση και βλέπαμε Annie, The Sound of Music, Oliver, Mary Poppins, Grease και ανέβαινε το σάκχαρο μας. Για μένα η δικαίωση του είδους ήρθε με το Moulin Rouge του Luhrmann που με έβαλε να ψάξω και μερικά άλλα. Κάπου εκεί είδα το All that Jazz που τα σπάει, The Rocky Ηorror Picture Show, West side Story, New York New York (αν και αυτό το τελευταίο οριακά μπαίνει στο είδος) και ίσως το καλύτερο από τα πιο καραμελωμένα Singing in the Rain. Το La La Land πάντως παίζει να έχει γίνει και το αγαπημένο μου αυτή την στιγμή.
Κατσε, εχεις να πεις κατι για Mary Poppins και Grease ???
Ουτε εγω ειμαι των musicals αλλα τα απο πανω ξεχωριζουν απο χιλιομετρα και ειναι απο τα καλυτερα ever μαζι με το Cabaret φυσικα.
χαχα όχι όχι ίσα ίσα με εξαίρεση Sound of music και Annie που παραείναι ζαχαρωμένα τα άλλα μου αρέσουν πολύ. Απλά όταν τα έβλεπα στα 14-15 ξέρω γω που λιώναμε με Terminator και Predator όλα αυτά έμοιαζαν αστεία. Με το Moulin Rouge επανεκτίμησα το είδος, ανακάλυψα μερικούς παλιούς θησαυρούς και γενικά πλέον με λες και φαν.
Σιγουρα παιζει ρολο και η ηλικια που τα βλεπεις… Και εγω στα 14-15 εβλεπα Braindead, αλλα μικρος ηξερα καθε σκηνη της Poppins. To Sound of Happiness μας εχει διδαξει μουσικη, δειξει τοπια και μεχρι και ιστορια χαχα! Chicago επισης κορυφαιο. Εμενα με χαλανε οταν τα musicals κανουν μπαμ οτι ειναι studio, οπως πχ το WWStory και κατι αλλα που δε τα θυμαμαι.
και το les miserable, αν και με μερικες παραφωνιες -ρασελ κροου- σπουδαιο συγχρονο μιουζικαλ…
το lalaland ειχε το ευτυχημα να παρει αλλη τροπη στο φιναλε -ατσουμπαλα οπως αναφερθηκε ισως, ή λιγο απότομα, αλλά το έκανε- οπου ανεβηκε κατα πολυ στα ματια μου τοτε + εκανε αμφισβητισημους τους κεντρικους χαρακτηρες και εκει που ηταν ενα εξαιρετικο μοντερνοποιημενο tribute, πατησε στα ποδια του μοναχο του + αγκαλιασε και τη σημερινη κοινωνικη πραγματικοτητα σε πολυ μεγαλο βαθμο… για αυτο κυριως εμενα με κερδισε, περα από την τεχνικη του αρτιοτητα (σκηνοθεσια+φωτογραφια+χορογραφιες+pacing+ερμηνειες+μουσικη)
τα μιουζικαλ δε νομιζω πως εχουν κακο ονομα, νομιζω απλα ειναι εποχιακου ενδιαφεροντος, οπως και τα γουεστερν μονοπωλουσαν τα 40ς και 50ς ως action movies, ετσι και αυτα… μου κανει λογικο εν τη 2000+ να μην εχει ο κοσμος την θερμη απεναντι σε ενα κινηματογραφικο ειδος που εχεις 30 χρονια κοντα να ειναι ‘‘της μοδας’’… αντιθετως την εποχη που μεσουρανουσαν, ολα τα μεγαλα βραβεια-διακρισεις και ευσημα πηγαιναν σε μεγαλο ποσοστο σε εκεινα…
1 Like
Les Miserable το είδα προχθές για δεύτερη φορά και μου άρεσε ακόμα περισσότερο. Τεράστιος Hugh Jackman ενώ ακόμα και ο Crowe μου φάνηκε πολύ καλύτερος από την πρώτη φορά που τον είδα.
Ισχύει πάντως πως το musical είναι εποχιακό φρούτο. Αρκετά από τα παλιά φαντάζουν (και είναι) ξεπερασμένα και είναι πιο δύσκολο να τα αγαπήσεις σήμερα. Για αυτό και χρειαζόταν ένα La La Land που έπιασε τα σημερινά vibes με ωραίο τρόπο και μας έχει άλλους να σφυρίζουμε τις μελωδίες κάθε τρεις και λίγο.
δεν ξερω ρε συ, γιατι υπαρχει και η αλλη οπτικη…
Εκει που στο κυριως μερος της ταινιας παρουσιαζε το #real_struggle των ονειροπαρμενων που πανε στο χολυγουντ, τελικα και οι δυο καταφερνουν αυτο ακριβως που ήθελαν. Ναι, οκ, χασαν τη σχεση τους, αλλα αμα δεις το big picture, νικημενοι βγηκαν.
Ειναι το what if μονταζ στο τελευταιο πενταλεπτο πανεμορφο; ειναι. Αλλα ειναι η ευκολη λυστη απο τη μερια του σεναριου να τους δειξει επιτυχημενους, γιατι δεν ειναι αυτη η αληθινη ιστορια του Los Angeles. To να πετυχουν στους αντιστοιχους κλαδους τους ειναι εξαιρετικα δυσκολο και σπανιο, και θα ηταν πολυ πιο καλα ριζωμενο στην πραγματικοτητα αν οντως χωριζαν για να ακολουθησουν τα ονειρα τους και τελικα τρωγανε χαστουκι. Θα προτιμουσα δηλαδη η Μια να ειναι δικηγορος και ο Σεμπ μουσικος με χαμηλοτερα στανταρ ή κατι, παρα ετσι οπως τελειωσε…
Μετα ομως θυμασαι πως ειναι οντως μιουζικαλ, ενα παραμυθι, και το γεγονος που δεν ειχε 100% αισιο τελος - aka να πετυχουν και ναναι και μαζι - ειναι νικη δικια μας, του κοινου.
Τελοσπαντων, εγω γουσταρα γενικως και το soundtrack θα με συνοδευει αρκετο καιρο νομιζω.
Παντως, αρχικα ο Chazelle ηθελε τον Teller για τον ρολο του Gosling. Ευτυχως παναγια μου που δεν εκατσε. Μηδενικη χημεια και ο χαρακτηρας του Σεμπ αντι για ρομαντικος τζαζοφιλος θα εβγαινε σνομπαρια του κερατα, ουστ.
Πραγματικά ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν έκατσε.
Μια ατελείωτη ομορφιά η ταινία, είχα ένα τεράστιο χαμόγελο όταν έπεσαν τα κρέντιτς και άναψαν τα φώτα της αίθουσας.
btw, στηρίζω γενικά τους συνοικιακούς κινηματογράφους, το Arrival το είδα στο Φαργκάνη και το La La Land στο Βακούρα, αλλά μαλάκες (του Βακούρα) πιο ηλίθια επιλογή στιγμής για να κάνει κάποιος διάλειμμα δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά.* Αν είχαν χιούμορ θα το έκαναν εκεί που έγινε και το διάλειμμα στην ταινία, αλλά ποιος το έχασε για να το βρουν αυτοί.
Οι άλλοι πετούσαν στα αστέρια, μουσική, πάμε για την κορύφωση, ΩΠ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ, πέντε λεπτά για να ψωνίσουν ποπ κορν όσοι δεν πήραν πριν, σβήνουν τα φώτα, ξεκινάει η ταινία και σε 5’’ φιλιούνται. Και μετά αλλάζει το πλάνο. Ε βρε μαλάκες κάντε το λίγο μετά ή λίγο πριν, δηλαδή γιατί να τη γαμήσεις αυτή τη σκηνή έτσι επειδή είσαι βλάκας, γιατί.
teller ειναι για μπατσιδια, ναι, ευτυχως