Το φινάλε la la land ναι μεν έπιασε σημερινή εποχή αλλά έχω την εντύπωση πως η επιλογή ήταν μάλλον (και) για να βγει και η αναφορά στο…
…φινάλε του Casablanca. Δηλαδή οκ όταν είδα το όνομα του μπαρ (Seb’s εδώ, Rick’s στο άλλο και σχεδόν με ίδια γραμματοσειρά αν θυμάμαι καλά). Πέρα από το πόσο πιο αληθινά γλυκόπικρο έμοιαζε σχεδόν αμέσως μου ήρθε στο μυαλό και το quote που έγραψα αρχικά “of all the gin joints in all the towns in all the world she walks into mine”. Γενικά δεν είμαι ενάντια στην νοσταλγία που υπάρχει σε πολλές ταινίες σήμερα και όταν μπορείς να τα έχεις και τα 2 όπως εδώ ακόμα καλύτερα.
Πάντως περι musical, είμαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ fan του θεατρικού musical, του ΣΙΝΕ musical όχι τόσο πολύ.
Ως κάτοικος Λονδίνου, είχα την τύχη να λαμβάνω δωρεάν ή φθηνά εισητήρια (διότι μόνο φθηνά δεν είναι στο 50λιρο+ που κάνει κανονικά) μέσω του συλλόγου εργαζομένων της εταιρείας στην οποία εργαζόμουν και έχω δει τα περισσότερα γνωστά και κάποια πιο άσημα (πχ blood brothers, Priscilla queen of the desert).
Αγαπημένο: West Side story από θίασο του broadway
2o: Cats, λόγω της υπέροχης μουσικής η οποία σου μένει στο κεφάλι για εβδομάδες μετά
Ακόμα κ τα πιο διάσημα σινε musical δεν μπορώ να τα ευχαριστηθώ… Μου λείπει η εγγύτητα, τα λάθη τα οποία γίνονται, οι αυθορμητισμοί. Ακόμα κ το Jesus Christ Superstar, το sountrack του οποίου ΕΛΙΩΝΕ ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός, δεν με ενθουσίασε. Μόνη εξαίρεση, ίσως το greease, το οποίο καραγουστάρω. Όλα τα άλλα δεν θέλω να τα δω.
Δική μου γνώμη είναι: Άλλο να είσαι ηθοποιός musical κ άλλο σινεμά. Αυτοί που παίζουν στο Λονδίνο κ το broadway από έφηβοι προετοιμάζονται για το σανίδι, δε γίνεται ο Ewan McGregor ή Anne Hathaway ή ο Richard Gere etc να πιάσει το επίπεδο αυτών των ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΩΝ, καλλιτεχνών.
Κ επίσης φανταστική είναι η μοντέρνα λίμνη των Κύκνων (μπαλέτο). Με εκνευρίζει η ελαφρότητα κ η λαϊκή χαριτωμενιά (υπάρχει άραγε αυτή η λέξη; του κλασσικού μπαλέτου, το μόνο καλό που έχει είναι η μουσική (Πχ Προκόπιεφ στο Ρωμαίος κ Ιουλιέτα)
Mολις ειδα La La Land και θελω να συν-κλαψω μαζί σας αγαπητοί συμφορουμίτες.
Γύρισα από Ρώμη με αμόρε ψες, είδα αυτό το πραγμα σήμερα και στο καπάκι μόλις βγήκαμε από αιθουσα έξω χιόνιζε πρώτη φορά για φέτο. Αντε μετά να αποτινάξεις τη ρετσινιά του ρομαντικού
Σκηνοθεσία, Φωτογραφία, Σκηνογραφία, φωτισμός… Ίσως τα καλύτερα που έχω δει στη ζωή μου, γενικά απο πλευράς τεχνικής, η ταινία ήταν φανταστική.
Στο πρώτο κομμάτι τα έντονα χρώματα, οι μικρές λεπτομέρειες στα σκηνικά και τα ρούχα (μωβ κάδοι, γαλάζια πατέρτια, φωτεινές λάμπες σε σκοτεινούς δρόμους…) σε βάζαν σε ένα εύθημο κλίμα και από τη στιγμή του τσακωμού στο σπίτι τα πάντα γυρίσαν σε παλ αποχρώσης και σε ψυχοπλάκωσε, Το μόνο που μου την έσπαγε ήταν τα καφέ κουστούμια του Γκόσλινγ, τα οποία φυσικά είχαν το σκοπό τους επειδή ήταν παλαιομοδίτης Τζαζίστας.
Περί υποκριτικης. Η Στόουν είχε το παρουσιαστικό (γλυκούλα ΚουλτουριαροβλαχοΑμερικάνα), το αδύνατο άχαρο κορμί ,τα σχιστομπιρμπιλοτά μάτια… αλλά δεν μου πολυάρεσε σαν ερμηνεία και σίγουρα καθόλου σαν χορεύτρια. Το ίδιο και ο Γκόσλινγ, υποκριτικά δεν μου έλεγε κάτι. Σαν ζευγάρι δε, όταν τους έβλεπα μαζί, δε μου πολυκολλάγαν αλλά ίσως κ αυτό να ήταν ο σκοπός του σκηνοθέτη, να δείξει την αντίθεση μεταξύ τους.
Η ταινία είναι υπέροχη και χαίρομαι που ξεφεύγει από τα γλυκανάλατα Χολιγουντιανά κλισέ καθώς είναι άκρως ρεαλιστική στο τέλος και είναι μια κατάσταση την οποία πιστεύω πολύ άνθρωποι έχουμε ζήσει (εγώ ναι):
Οι φιλοδοξίες μας κ τα όνειρα μας να μας κάνουν να απαρνιώμαστε πράγματα/ανθρώπους που αγαπάμε και εν συντομία “you can’t have it all, mate”.
Edit: Επίσης, σε σχέση με άλλα musical έχει πολύ λιγότερο χορό και μουσική.
Ειχα προετοιμαστει για μεγα καρδιοσπαραγμα, οποτε δε με χτυπησε οσο ακραια θαπρεπε να με χτυπησει η ταινια, αλλα ειναι πραγματικα αυτο που λενε heart-wrenching.
Συγκλονιστικος Casey Affleck, διολου απιθανο να σηκωσει το αγαλματιδιο, και γενικα το στορυ ειναι τοσο πολυ βουτηγμενο στη μιζερια αλλα με τροπο παρα πολυ ρεαλιστικο. Αγνο, ποιοτικο δραμα.
Στα συν της ταινιας, ο αγαπουλης της καρδιας μας, Kyle Chandler.
για κάποιο λόγο γμτ το Manchester δε με ψήνει να το δώ μια
γνκ όλα σχεδόν τα pure αμερικανικά δράματα της τελευταίας 15ετίας σχεδόν ζορίζομαι αφάνταστα να τα τελειώσω
αλλά φευ θα το δώ I guess μιας και είναι στις επάλξεις
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, δε βαριέμαι να δώ, χωρίς να μου αρέσουν πάντα, ταινίες του Jarmusch
το Paterson για αρχή, για να ξεκινήσω λίγο ανάποδα, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ δε δικαιολογεί διθυραμβικές κριτικές που διαβάζω εδώ και κεί, ούτε κατά διάνοια, αλλά και από την άλλη είναι μια καλή ταινία, μεστή, πολύ προσωπική, ποιητική και για πολύ ιδιαίτερο κοινό…
7 μέρες σερί πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ η ζωή του Πάτερσον, λεοφοριατζή-ποιητή της συνοικίας Πάτερσον στην Νέα Υόρκη… η ταινία αρχίζει και τελειώνει έτσι και όποια δράση περιορίζεται στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα του πρωταγωνιστή…
δε θα τη συνιστούσα σε μη φίλους του σκηνοθέτη, νομίζω αφορά αποκλειστικά αυτούς, είχα λίγο θέμα προσωπικά με την έλλειψη δράσης ή την επανάληψη ώρς ώρες -και γνκ μου αρέσουν οι αργές μινιμαλιστικές ταινίες-, από την άλλη εκτίμησα αυτή την μικρή και αθόρυβη ποιητική ωδή στην πεζή αλλά παράλληλα ακραία ενδιαφέρουσα καθημερινότητα του απλού ανθρώπου… δυνατός Άνταμ Ντραιβερ σε μια σωματική κυρίως ερμηνεία
Μου άρεσε πιο πολύ από το προτελευταίο αυτό με την Ισπανία και τον δολοφόνο-δε θυμάμαι πως το λένε, η χειρότερη ταινία του Τζάρμους εύκολα-, πιο πολύ από καφές και τσιγάρα, πιο πολύ απο Τσακισμένα λουλούδια, με τίποτα όμως περισσότερο από τις υπόλοιπές του ταινίες…
Υπερμετρια ταινια με ενα εντυπωσιακο καστινγκ .
Συνειδητοποιεις βασικα ποσο λιγο story/lore εχουν τα AC και γιαυτο δε μπορει να γινει μια ολοκληρωμενη ταινια.
Το ειδα βεβαια σε 4Dx ( η αλυσιδα Cineworld κανει μεγαλο ανοιγμα τελευταια και ανοιγει πολλες αιθουσες) το οποιο ειναι τρελο. Το πρωτο μισαωρο δε μπορουσα να σταματησω να γελαω γιατι ΚΟΥΝΟΥΣΕ ΠΟΛΥ. Σε σημειο που δεν μπορεις να πιεις κοα κολα οταν εχει δραση.
Κουνιεται καρεκλα, φυσαει στην αιθουσα, φυσαει στο λαιμο, οσμες, καπνους στην αιθουσα, νερο απο πανω…κλπ.
Για μια φορα ειναι η φαση βεβαια γιατι ειναι κ ακριβο σπορ.
Ειχα παλιοτερα και καρα αξιζει ναι, τωρα εχω εκπτωση απο τη δουλεια στα εισητηρια οποτε μου βγαινει φθηνα ετσι και αλλιως. Μη περιμενεις να δεις ταινια που θα θες να συγκεντρωθεις παντως, ειναι τελειως χαβαλες το σκηνικο. Το AC ηταν καλο value for money (2h20m).
Αληθεια η Unlimited περιλαμβανει 4D?
Αρκετό σινεμά τις τελευταίες μέρες. Καταρχήν είδα το I, Daniel Blake για να διαπιστώσω ότι ο Ken Loach επιμένει στο σινεμά καταγγελίας στο οποίο φαίνεται να έχει κολλήσει εδώ και καιρό, εδώ μάλιστα πάει και σε πιο μελό καταστάσεις κάτι που δεν το συνήθιζε και τόσο. Ωραίοι οι ηθοποιοί του αλλά νομίζω πως οι ημέρες του Sweet Sixteen έχουν περάσει για τα καλά.
Είδα επίσης και το The Great Wall. Το όποιο είναι κάτι σαν την επισημοποίηση της εξάπλωσης του Hollywood στην Κίνα τα τελευταία χρόνια. Έχει το ύφος των μεγάλων epic παραγωγών εποχής που γυρίζονται σωρηδόν στην Κίνα αλλά με budget Hollywood. Τέρμα κλισέ και χωρίς σενάριο ουσιαστικά, αλλά από την άλλη η ταινία κύλησε νεράκι, δεν είχε καθόλου νεκρούς χρόνους, δεν είχε μεγάλες δραματικές σκηνές με τον ήρωα να υποφέρει alla Tom Cruise στο Last Samurai και να βγαίνει ο απόλυτος ήρωας στο τέλος. Θα ξεχαστεί πάρα πολύ γρήγορα αλλά ομολογώ πέρασα καλά για 90 λεπτά. Η απόλυτη braindead action ταινία και πολύ εντυπωσιακή οπτικά (Zhang Yimou είναι αυτός).
Είδα και Silence του Scorsese σήμερα και δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Έκατσα και διάβασα μάλιστα μερικές αποθεωτικές κριτικές στα ελληνικά ηλεκτρονικά έντυπα και με βρήκα να διαφωνώ σε κάθε λέξη που έχει γραφτεί, σε φάση να αναρωτιέμαι αν είδα κανένα διαφορετικό cut της ταινίας. Δεν ξέρω αν είμαι βιαστικός, δεν ξέρω αν είναι από τις ταινίες που πρέπει να της αφήσεις να μεγαλώσουν μέσα σου αλλά ειλικρινά μου φάνηκε τόσο πεζή, τόσο άχαρη που σχεδόν δεν πίστευα σε αυτά που έβλεπα στην οθόνη. Χωρίς ίχνος πνευματικότητας, σε σημεία μοιάζει σχεδόν με κακό κήρυγμα κατηχητικού σχολείου. Με όλα τα συναισθήματα των χαρακτήρων να εκφράζονται με ένα απίστευτα κουραστικό voice over που σκοτώνει την ταινία εντελώς και μερικούς πραγματικά πολύ κακούς διαλόγους. Σχεδόν όλα τα αληθινά σημαντικά σημεία της ταινίας τα προσπερνάει και εμμένει στον χαρακτήρα του Rodriguez (Garfield) του οποίου η πίστη δοκιμάζεται σε όλη της διάρκεια της ταινίας για να καταλήξει σε μερικά ανακουφιστικά και τέρμα αφελή συμπεράσματα. Δεν ξέρω αν την αδικώ, δεν ξέρω αν έχασα κάτι αλλά είμαι περίεργος να ακούσω και άλλες απόψεις. Βγήκα από την αίθουσα αποκαρδιωμένος.
Kάπως έτσι βγήκα και εγώ από το Silence. Η ατμόσφαιρα και η φωτογραφία μ αρέσανε. Ενδιαφέροντες βρήκα και τον Ιεροεξεταστή και τον μεταφραστή του, καθώς και την μιζέρια της Ιαπωνικής φτωχοεπαρχίας, αλλά σαν μηνύματα δεν με άγγιξε καθόλου. Ισως φταίει ότι ο αγώνες και οι θυσίες των ανθρώπων για την πίστη τους είναι κάτι που με ξενίζει και με απωθεί, οπότε δύσκολα βλέπω κάτι πιο ουσιώδες από πίσω.
Ετσι ειναι το Silence, δεν ειναι ταινια που θα εντυπωσιασει καποιον τον οποιο δε μπορει να κατανοησει το θεμα της πιστης ετσι οπως την αντιλαμβανονταν οι ηρωες της ταινιας. Δεν ειναι καθολου ευκολο να μπει να τη δει κανεις και να καταλαβει το δραμα και αυτο ειναι το κυριως προβλημα της ταινιας. Εκει δηλαδη που θα επρεπε να βιωνεις το γολγοθα του Garfield, το μονο emotional response που δειχνεις είναι οταν καποιος βασανιζεται ακραια.
Ωραια πλανα (ε σκορσεζε), καλες ερμηνειες αλλα μεχρι εκει. Το στορυ τραβαει και τραβαει και τραβαει και τραβαει και τελικα meh.
Aσε που γελασα κιολας με τη φωνη του Χριστουλη, ΕΛΕΗCON
ενηγουεη. Hackshaw Ridge επιτελους την αλλη βδομαδα για αλλη μια δοση θρησκοGarfield.
δε με άγγιξε καθόλου + η όλη φιλοσοφία της ταινίας παραήταν αφελής και διδακτικίστικη -ειδικά στο φινάλε-…
αν ήμουν αμερικανός καθολικός ίσως να έβρισκα τη χρυσή τομή, τώρα σαν άθεος που οκ μπορώ να δεχθώ ομως και να σεβαστώ την πίστη του άλλου σε κάτι το οτιδήποτε , τίποτα, μηδέν στο πηλίκο, έντονα συμβιβαστικά υποβόσκων καθολικισμός που απλά ενέδωσε ξεκάθαρα στο φινάλε… απογοητευτική τροπή ίσως αν συλλογιστεί επιπλέον κανείς και τον ‘‘τελευταίο πειρασμό’’ του 1988, μια πραγματικά ριζοσπαστική και θαραλλέα ματιά στον χριστιανικό ορθόδοξο μύθο…
από την άλλη, ο σκορσέζε είναι 80χρονώ σχεδόν και γνωστό ότι πήγαινε για παπάς στα νεανικά του χρόνια, νομίζω ότι σε μια τέτοια ηλικία είναι πιο λογικό να ενδώσει στον καθολικισμό του… βέβαια μαλακίες, αυτό δε δικαιολογεί την ταινία αλλά μονάχα τον ίδιο-αν κάποιος κυρίως πάει σινεμά να δεί σκορσέζε ελέω του ανθρώπου σκορσέζε…
τεχνικα, από πλευράς φωτογραφίας και σκηνοθεσίας -αν και το pacing ήταν σε κάποια σημεία λίγο off και υπερβολικα αργο- ήταν αψεγάδιαστη, εκπληκτική αν αναλογιστεί κανείς πόσο χρονών είναι σήμερα και τί καριέρα κουβαλά ο σκορσέζε από πίσω του… ερμηνείες, ε δε μπορώ να μην το πω, ο Γκαρφιλντ ειναι οτι πιο βαρετο και ξυλινο εχω δει να προμοταρει το χολιγουντ εδω και αρκετα χρονια… οι λοιποι αρκετα καλοι με χαιλαιτ τον τυπα της ιαπωνικης ιερας εξετασης, εκλεβε τη παρασταση σε οτι σκηνη εσκαγε μυτη…
οverall και εμενα μ απογοητευσε σαν θεματικη-σαν εκτελεση της βασικα-, με κερδισε σε τεχνικο επιπεδο, μετριοτατη ταινια…
Δε γινεται να μπω στο ζουμι των σκεψεων μου για την ταινια χωρις να μπω σε σποιλερς.
Ειναι εξυπνη και επικροτω τον M Night για αυτο που εκανε, γιατι ειναι ρισκο και δε θα πιασει πολλους, αλλα οσους πιασει θα θελουν να του βγαλουν το καπελο.
Οι φαν των καλων δουλειων του (aka Signs, Unbreakable, Sixth Sense) να σπευσουν
Πολυ πολυ καλος Μακαβοη στο ρολο (ρολους) του και επισης η μικρά απο το VVitch η οποια θα γινει αστερι μεγατονων…
Το υπολοιπο καστ ψιλοαδυναμο κατα την αποψη μου, αλλα οκ, δεν εχει σημασια οταν εχεις τον Μακαβοη να κανει αυτα που κανει ξερωγω.
26 λεει βγαινει στην Ελλαδα, ελατε να τα πουμε σαν τη δειτε, σηκωνει ΚΟΥΒΕΝΤΑ.
ναι ρε παιδι μου, δεν αντιλεγω οτι οντως θα ειναι καλο -γνκ εμπιστευομαι και τη κριση σου ως γνωστον- αλλα κατι στη καρδια μου λεει μεινε μακρυα απο ταινια σιαμαλαν και σινεμα… και η λεξη ‘‘reveal’’ με διαλυει σε συνδιασμο με το ονομα του…
μαλακια το ξερω, αλλα απο την αλλη δεν μπορω να φανταστω αλλον συγχρονο αμερικανο σκηνοθετη που να μην αξιζει καμια δευτερη ευκαιρια ποτε ξανα…
του κλασσικού μπαλέτου, το μόνο καλό που έχει είναι η μουσική (Πχ Προκόπιεφ στο Ρωμαίος κ Ιουλιέτα)
.png)
