και γιατι ειναι kids;
Οι θέσεις είναι πολύχρωμες και έχει μέσα ντεκόρ που θυμίζει παιδική χαρά. Υποθέτω ότι λόγω μειωμένης ζήτησης για τις VIP αίθουσες, έγινε rebranding σε kids.
Στα πρότυπα του cinema των Wenders, Jarmusch και σια, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού John Carrol Lynch είναι ένα μελαγχολικό, αστείο και φιλοσοφικό δοκίμιο στο τέλος της ζωής, μέσα από τα μάτια του Lucky, ενός 90χρονου μανιώδη καπνιστή που ζεί μοναχός σε ένα χαμόσπιτο κάπου σε μια κωμόπολη του τέξας… ιδανικός πρωταγωνιστής ο Harry Dean Stanton, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της σπουδαίας του καριέρας, ουσιαστικά παίζει ένα ποτ πουρί των καλύτερων ρόλων του με αποκορύφωμα το Παρίσ-Τέξας ενώ σε β ρόλους ο φίλος του David Lynch κάνει ένα χαρακτηριστικό πέρασμα αλλά και άλλοι ηθοποιοί όπως ο Ron Livingston ή ο Tom Skerritt…
γενικά πολύ καλό ανεξάρτητο ταινιάκι, για τους φίλους των παραπάνω σκηνοθετών και γενικότερα αυτής της φάσης της ποίησης της καθημερινότητας και της ομορφιάς του απόλυτου τίποτα, αρκετά αστείο, δυνατά μελαγχολικό -ιδιαίτερα μια σκηνή στη μέση της ταινίας είναι σκηνή ανθολογίας- και με πολύ αξιόλογες ερμηνείες…
οι φίλοι του Harry Dean Stanton να το τσεκάρουν μιας και ίσως ο μεγαλύτερος β ρολίστας του σύγχρονου σινεμά αποχαιρετά με αυτή τη ταινία τη ζωή (πέθανε φέτος στα 91 του) με τον ίδιο αθόρυβο, ταπεινό και αξιοπρεπή τρόπο που την έζησε και παράλληλα γέμισε και όσες ταινίες εμφανίστηκε…
4 Likes
Πιο συμπαθητική φυσιογνωμία ηθοποιού ever ξέρω γω…
2 Likes
Ειδα το σαβ/κο το Disaster Artist
πολυ ωραια ταινια, με τον Franco πρεσβυτερο να περναει καλα και να ειναι συμπαθεστατος.
Ο μικροτερος ακομα δε μου καθεται καλα στο ματι και γενικως δεν τον παω ιδιαιτερα.
Η ταινια ενω πραγματευεται τα γεγονοτα πισω απο τα γυρισματα του The Room, προφανως και ειχε καποια γκεμια, γιατι ο Τομυ αποκλειεται να αφηνε να βγει η ταινια αυτη αν τον παρουσιαζαν πιο ρεαλιστικα. Ναι ειναι εξωγηινος στην ταινια, αλλα ειμαι σιγουρος πως ειναι εξωγηινικοτερος.
Δεν ξερω πως θα φανει σε καποιον που δεν εχει δει Room, αλλα ναι, περασα καλα.
Δυο μερες ομως για SW γαμωταποργκς. Δεν εχω δει ουτε μισο τρεηλερ. Aποφευγω και το θρεντ
Ασχετο, αλλα ιδεα μου ή σα ναχου αργησει λιγο οι οσκαρικες ταινιες να βγουν σε σχεση με αλλες χρονιες…
Θελω να φτιαξω τη λιστουλα της χρονιας μου ξερωγω και κορυφη ειναι ακομα Logan και Wind River να πουμε
Όλες οι ταινίες που ακούγονται στα βραβεία για 2018 πήγαν φέτος (άντε με 1-2 εξαιρέσεις). Ελλάδα ούτε το Disaster artist έχει βγει ακόμα (αν και ομολογώ δεν καίγομαι και τόσο). Αυτά που ήθελα να δω περισσότερο ήταν Shape of Water και Lady Bird και όπως είδα η πρώτη πάει τέλη Φεβρουαρίου και η άλλη Μάρτιο. Προβλέπω του χρόνου η λίστα με τα καλύτερα του 2018 για εμάς να είναι γεμάτη με ταινίες τους 2017.
Είπα να ανοίξω thread για καλύτερα της χρονιάς αλλά λέω άντε άστο να βγει και το Star Wars να δούμε σε πόσες λίστες θα χωρέσει.
Είδα χτες το τετράγωνο του του Ρούμπεν Έστλουντ. Έφυγα τσαντισμένος από την αίθουσα. Η διάρκεια του φιλμ είναι υπερβολικά μεγάλη χωρίς λόγο(εδικά το α μέρος τσουλάει πολύ αργά). Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται με πάρα πολλά θέματα και διάφορους χαρακτήρες και στο τέλος δεν ξέρεις τι έχεις δει. Υπάρχουν δυνατές στιγμές μεν, που δεν συνδέονται γερά με το σύνολο δε. Όμορφη σκηνοθεσία( δε βλέπω καμία σχέση με ρόη άντερσον που διάβασα σε κριτικές) , καλές ερμηνείες, αλλά συνολικά μέτρια εμπειρία. ( συμπληρώθηκε η τριάδα φόλα του κακού μαζί με under the skin και nocturnal animals που είδα τις τελευταίες μέρες). Βραβευμένο στις κάννες και κλαην…
1 Like
Το δα και εγω εχτες το Square. Εμενα μ αρεσε πολυ. Δεν βαρεθηκα καθολου. Πολυ δυνατες σκηνες για πολυ σκεψη. Πολυ καλη ηθοποιια. Αρκετο γελιο και πολυ awkwardness που παντα ειναι καλοδεχουμενο 
Brawl In Cell Block 99
Νταξει απλα ρισπεκτ στο Ζαλερ δευτερη σερι καλτ ταινιαρα μετα το bone tomahawk.
Η καθοδος (κυριολεκτικα) στα εγκατα της κολασης
Ο (κατα τ αλλα ιδιαιτερα απωθητικος για μενα) Βον δινει ρεστα εδω αν και ο ρολος θα ερχοταν κουτι στον Χαρντι.
Χειροκροτημα και βαθια υποκλιση στο Ζαλερ
1 Like
http://www.imdb.com/title/tt6294822/?ref_=nv_sr_1
Άλλη μια by the book πολιτική ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα κομμένη και ραμμένη για τα οσκαρ. Καλοφτιαγμένη, καλοερμηνευμένη και κυρίως επίκαιρη αφού δεν είναι και δύσκολο να γίνουν παραλληλισμοί μεταξύ Nixon και Trump και ο Spielberg φροντίζει να το τονίσει όσο περισσότερο γίνεται μην και δεν το καταλάβει κανένας. Δεν είναι κακή ταινία σε καμιά περίπτωση, έχει λιγότερη φανφάρα από ότι προηγούμενες δικές τους ταινίες ανάλογου ύφους αλλά δεν είναι ταινία που θα μείνει σε καμιά περίπτωση. Απλά είναι επίκαιρη και όπως και να το κάνουμε δεν μπορείς να την πεις και αδιάφορη. Δεν μετάνιωσα που πήγα να την δω πάντως.
The Darkest Hour
μεγαλος Gary Oldman, αλλα γενικα δε μου ειπε και πολλα, ειδικοτερα εχει μια σκηνη που ηθελα να ξερασω παντου, λες και ηταν σκηνοθετημενη απο νηπιο.
Το σεναριο ηταν απλο και ηταν ωραιο που εμβαθυνε στις ομιλιες του Τσωρτσιλ, αλλα αν δεν ειχε το μεγαλειο του Ολντμαν μεσα δε θα μιλαγαμε για αυτην καν.
Αυτη τη βδομαδα εχω Post και 3 Billboards (ανυπομονω φουλ, Sam Rockwell <3)
Η σκηνή στο μετρό; Γενικά αυτή η σκηνή έχει φάει αρκετή κριτική καθότι είναι 100% μυθοπλασία. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πως κάτι τέτοιο έγινε ή πως ήταν στον χαρακτήρα του Τσώρτσιλ να κάνει κάτι τέτοιο. Γενικά η ταινία -αν και βλέπεται δίχως να σε ενοχλεί πολύ η “προπαγάνδα/αγιοποίηση” του Τσώρτσιλ ή το ότι είναι πολύ αργή σε πολλά σημεία- θα έπρεπε να θεωρείται fictional κι όχι historical movie. Αν κάποιος δει την ταινία, μαθαίνει πολλά για τον Τσώρτσιλ που δεν είναι αλήθεια. Πρακτικά, δεν μαθαίνει τίποτα αφού δεν ξέρει τι να εμπιστευτεί και τι όχι. O άνθρωπος υποστήριζε την ευγονική, θεωρούσε τους Ινδούς “primitive” που πρέπει να τους κυβερνούν για το δικό τους καλό, ευθύνεται για τις ήττες σε Νορβηγία&Γαλλία, κ.α.
Για αυτό υποκλινόμαστε σε ταινίες όπως “Η λίστα του Σίντλερ” και το “Μόναχο” όπου δεν αλλάζουν/κρύβουν τίποτα από τα ιστορικά γεγονότα. Ούτε αγιοποιούν, ούτε ξεχνούν
ναι, εκεινη ακριβως.
επειδη πολυ γουσταρω να ακουω σεναριογραφους, το Q&A podcast εχει μια μεγαλη συζητηση με αυτον πισω απο το Darkest Hour και εξηγει καποια πραματα.
Εγω αυτα που λες δεν τα ξερω (που αποδεικνυει το ποηντ σου) αλλα ο σεναριογραφος εμμενει στην ερευνα που εκανε, και ενω λεει στη συνεντευξη οτι η συγκεκριμενη σκηνη ειναι προιον dramatic licence, εχει λεει βασεις σε αληθινες συμπεριφορες του Τσωρτσιλ (δε με νοιαζει αυτο τοσο, οσο το ποσο εξαιρετικα αποκρουστικη και in your face ηταν η σκηνη, σα να βγηκε απο το Sesame Street)
Μπορεί τα Όσκαρ να μην λένε πολλά ή και τίποτα σε πολλούς, ειδικά τα τελευταία χρόνια, η ερμηνεία του είναι οσκαρική. Έχουμε δει κι έχουμε δει βλάχους μπάτσους αμερικάνους σε μεγάλη κ μικρή οθόνη, τέτοιον όμως ποτέ.
ταινία με το γρόθο τον Τσώρτσιλ παίζει να δω μόνο αν τον παρουσιάζει το σκουπίδι που ήντονε και μόνο, τον ρατσίσταρο σιχαμένο αποικιοκράτη φασίστα που έσπειρε λιμό στη Βεγγάλη, υποστήριζε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Μποέρς και άλλα τετχοια, τον εύγονα γαμώχριστο…my two cents, κι ας παίζει ο λατρείας ο Όλντμαν, κι ας τον κάναν σα γουρούνι για να μοιάζει με το original γουρούνι…
ον δη οδερ χαντ, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που αν έβγαινε στο 2017 θα την είχα στο τοπ 3 μου, τώρα θα πάει για το 2018
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BMjg4ZmY1MmItMjFjOS00ZTg2LWJjNDYtNDM2YmM2NzhiNmZhXkEyXkFqcGdeQXVyNTAzMTY4MDA@.V1_UX182_CR0,0,182,268_AL.jpg
white trash αμερικανόβλαχοι που ζουν σε φτωχό-μοτέλ με εβδομαδιαίο νοίκι, στην Φλόριντα δίπλα στην Disneyland. Ανάμεσά τους η μικρή Μούνι μεγαλώνει με σχεδόν καμία αίσθηση της σαπίλας που την περιβάλλει, καθότι 6 χρονών και ιδιαίτερα ζωηρή και ζωντανή… χωρίς ίχνος κλισέ σινεμά-καταγγελίας και διαδακτισμού, σαν ψευδοντοκυμαντέρ η ταινία του Σων Μπέηκερ (που είχε κάνει το γαμιστερό tangerines πριν κανά δύο χρόνια, γυρισμένο όλο σε iphone5s σχετικά με sex trafficking κτλ) είναι ότι πιο ρεαλιστικό έχω δεί ίσως και ποτέ στην απεικόνιση παιδικής ηλικίας και αθωότητας και παράλληλα αρκετά σκληρή και ρεαλιστική κάτω από την γκλίτερ dreamy γλίτσα που αφήνει το ψευδό-ειδυλλιακό περιβάλλον των χρωματιστών μοτέλ και σούπερ-μάρκετ δίπλα στην Disneyland… τα τελευταία λεπτά με κάναν πρώτη φορά να ψιλό-δακρύσω σε ταινία σε αίθουσα μετά από…πφ, πάει πάνω από 20ετία λογικά και τα τοποθετώ στο πάνθεον των καλύτερων σκηνών των τελευταίων ετών… Kudos σε Dafoe για μια από τις πιο όμορφες μεστές ανθρώπινες ερμηνείες της καριέρας του, στην μικρή που για την ηλικία της ήταν τρομακτικά καλή και πιστευτή σε όλες της της αντιδράσεις αλλά πιο μεγάλο thumps up δίνω στην ηθοποιό που έπαιζε τη μάνα της, πρωτοεμφανιζόμενη, στην καλύτερη γυναικία ερμηνείες της χρονιάς με τεράστια διαφορά από την προηγούμενη…συγκλονιστική ταινία, ευχάριστη και παράλληλα δυσάρεστη, αρχιδάτη, τόνους συναισθημάτων κάθε λογιών και πάνω από όλα, ανθρώπινη όσο λίγες…
αμερικάνικο ανεξάρτητο -ανεξάρτητο όμως, όχι μαλακίες- σινεμά όπως το θέλουμε και πρέπει να είναι…
6 Likes
Τέλη Δεκεμβρίου πρέπει να βγήκε η αποπάνω. Αν και κανείς δεν την είδε τότε φαντάζομαι (εδώ θα την φέρει τέλη Ιανουαρίου).
Αλλά ουσιαστικά ναι για το 2018 πάει.
4 Likes
απειρα λαικ και καρδουλες <3
The Square σήμερα. Κάνω quote για να μην γράφω τα ίδια. Συμφωνώ απόλυτα εκτός από την παρένθεση για Under the Skin και Nocturnal.
word.
Πολ πολυ ωραια ταινια το 3 Billboards, εξαιρετικο narrative, εξαιρετικες ερμηνειες, εξαιρετικοι διαλογοι.
Μαλλον δευτερη αγαπημενη μου ταινια για φετος, μπορει το Wind River στα χαρτια να ηταν πολυ πολυ απλη ταινια, αλλα ο τροπος που απλα αφηγειται μια ιστορια μου εχει μεινει στο κεφαλι απο τοτε που την ειδα.
Το 3 Βillboards ομως κατι στιγμες ρε φιλε που σε καθηλωνουν. Σκατοψυχιλα και μετα γελιο και μετα παλι σκατοψυχιλα και μετα ελπιδα και μετα γουατ. Δεν ξερω, ρακος με εκανε λιγο