ειδα στις νυχτες πρεμιερας το στοιχειωμενο υφασμα χθες.Παρα πολυ καλο,η ταινια ηταν ωδη στον υπερκαταναλωτισμο,με εξυπνο χιουμορ κ αλληγορικα μηνυματα
Απο Mandy εχω μεγαλες προσδοκίες σημερα ειναι η αληθεια…
Απο ενα τρειλερ που ειχα δει πριν καιρο μου ειχε θυμίσει πολυ Hobo with a shotgun στο πιο χορορ…
1 Like
εμένα μου θυμίζει suspiria στο πιο mad max 
Μερικές ώρες μείνανε μόνο
Με ψαρωσατε και νομιζα πως βγηκε κινηματογραφους. Οντως αναμενόμενη
Δεν μου αρέσει ο διδακτισμός στο σινεμά, και εδώ σε κάποια στιγμή ασχέτως αν συμφωνώ με τον Spike Lee, λίγο με χάλασε το in your face τρίψιμο του μηνύματός του… όπως νομίζω επισήμαναν και τα παιδιά παραπάνω!
Η ταινία είχε πάρα μα πάρα πολλές διαχρονικές αναφορές στην περίοδο Trump και στη σημερινή κατάσταση των ΗΠΑ πάνω σε θέματα όπως ο ρατσισμός, οι τακτικές της αστυνομίας απέναντι στις μειοψηφίες κτλ κτλ και δε χρειαζόταν νομίζω όλος αυτός ο χαμός στο φινάλε…από την άλλη δεν με χάλασε τόσο ώστε να της το προσάψω σαν έντονο αρνητικό, αυτή η ‘‘στρατευμένη’’ mainstream τέχνη πιθανότατα σοκάρει ή ενοχλεί και το αντίστοιχο mainstream κοινό στις ΗΠΑ που δεν νιώθει από πχ ένα πιο subtle σινεμά ενός παλιού Loach (ο οποίος είναι αντίστοιχα αιχμηρός και ‘‘αφελής’’ αλλά με τελείως άλλη προσέγγιση) οπότε υποθέτω κάνει την δουλειά του και έτσι…
Και αυτό ήταν το πιο ουσιαστικό ψεγάδι μιας κατά τα άλλα, για μένα πάντα, πολύ καλής ταινίας, στην οποία πέρασα εξαιρετικά, δεν βαρέθηκα λεπτό, είχε κάποιες πολύ δυνατές εικόνες και σεκανς -όπως το παράλληλο μοντάζ της ‘‘βάπτισης’’ και της ομιλίας στις φοιτητικές εστίες-, το καστ ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κό, η ιστορία/σενάριο αρκετά σφικτή και δουλεμένη για να μην με βγάλει οφφ καθόλου -δεν βαρέθηκα δευτερόλεπτο- και το soundtrack το έχω παραγγείλει ήδη σε βινύλιο
Χάρηκα πιο πολύ για τον Spike Lee καθώς είναι ένας κλασσικός σκηνοθέτης που έχει γυρίσει σπουδαία αριστουργήματα στο παρελθόν και έχοντας πέσει σε μια κακή λούπα μετά την τελευταία του πραγματικά σπουδαία ταινία (25th Hour το 2002) και δεν περίμενα να επανέλθει ποτέ, να πω την αλήθεια…
Από νύκτες πρεμιέρας αυτό, την τελευταία μέρα, η νέα ταινία της Claire Denis -της οποίας νομίζω είχαμε και το αφιέρωμα στο περσινό φεστιβάλ- και η μοναδική επιστημονικής φαντασίας που έχει κάνει… προσωπικά μου άρεσε αρκετά, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα μίξη interstellar (στο οπτικό κομμάτι) με Solaris και εκεί πάνω χτίστηκε μια ιστορία με αρκετό αίμα και σπέρμα καθώς έμπλεξε αρκετά πετυχημένα τα γενετικά πειράματα με την σεξουαλική καταπίεση και εμμονή των εγκλείστων death sentenced καταδίκων που δέχονται να μπουν σε ένα σκάφος δίχως επιστροφή αντί να εκτελεστούν, ‘‘για το καλό της επιστήμης’’ και να ταξιδέψουν πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, μέσα σε μια μαύρη τρύπα, όντας παράλληλα αντικείμενα γενετικών πειραμάτων και παρατήρησης από την γιατρό του σκάφους… αρκετά δυνατό και ανορθόδοξο έργο επιστημονικής φαντασίας, δεν προτείνεται σίγουρα σε mainstream κοινό για κανένα λόγο -άλλοτε αν έχει δει κανείς ταινία της Denis δεν περιμένει και κάτι λιγότερο-…
αλλά αρκετά με τις λινάτσες
H ταινία ήταν αυτό που θα συνέβαινε αν τζάμαραν οι Εlectric Wizard με τους Neurosis και τους Reverend Bizarre και κάπου πεταγόταν και οι Cathedral από κοντά… αγνό, ανόθευτο, ορθόδοξο και γαμώχριστο σλατζοντουμ μεταλ μέχρι θανάτου… η ταινία ήταν βασανιστικά και καθαρτικά αργή, οπτικά ότι πιο κοντά σε lsd trip, σεναριακά απλή ανόθευτη και straightforward In your face σαν το main riff του Funeropolis, στο soundtrack o αδικοχαμένος Johansson δίνει ρέστα με τα ηλεκτρονικά του ambient μπίτια και ερμηνευτικά… ερμηνευτικά όλο το cast μέχρι τα μέσα του έργου είναι εξαιρετικό και απόκοσμα περίεργο… μέχρι κάπου εκεί να ξυπνήσει ο Cage και να πεί ‘‘οκ, κάνατε το κομμάτι σας, αφήστε να σας δείξω πως γίνεται τώρα’’. Ο τύπος καταφέρνει να παίξει κάτι ενδιάμεσο, τον Cage της χρυσής περιόδου και ερμηνειών όπως αυτές στα Leaving Las Vegas/Wild at Heart/Adaptation κτλ και εκείνον του Wicker Man/Bad Liutenant/ Face off κτλ…το αποτέλεσμα είναι από τις πιο in your face ερμηνευτικές εκρήξεις ηθοποιού στην οθόνη τα τελευταία χρόνια και μια σπάνια στιγμή να δει κανείς αυτή την τρομακτικά ψαρωτική συνύπαρξη 2 Cage σε έναν
ένα
γαμημένο
sludge
doom
EΠΟC
3 Likes
μλκ ποσο καλυτερα να το πουλησεις???
Σαν φαν του Κοσματου (του υιου) περιμενω πολλα, αλλα μετα απο τα λεγομενα σου θα παω τρεχοντας.
1 Like
να πω αυτό μόνο όμως 
(για να το ισοσκελίσω λίγο):
Αν περιμένει να δει κανείς κάτι τύπου conair/braindead/evil dead/the rock ή δε ξέρω τι, θα απογοητευτεί… είναι περίεργο που το λέω αλλά δεν είναι για mainstream κοινό αλλά ούτε και για επιφανειακό b movie fan κοινό, είναι για πολύ hardcore b movie fans… οι ρυθμοί είναι ασύλληπτα αργοί για την φάση του και πχ στην αίθουσα πολλά άτομα νομίζω τα χρειάστηκαν και αναφέρθηκε πολλάκις το όνομα του Αγγελόπουλου :p… + ότι είναι ένα (φαινομενικά τουλάχιστον) απλό revenge story που το πρώτο του μισό είναι ουσιαστικά μια προετοιμασία για το δευτερο (και καλύτερο) μισό του που ξεσπά η Κόλαση
Eμένα δεν με χάλασε καθόλου βέβαια, ίσα ίσα είναι αυτό που λέω παραπάνω, electric wizard/neurosis και σια… αν θες κάτι πιο προσιτό πας σε πχ sabbath κατευθείαν, στα κλασσικά ή τίποτα Kyuss να ακούσεις και καμιά μελωδία κτλ… αυτό όμως το έργο είναι βάλτος, sludge doom σαπίλα μεγατόνων!
υγ. επίσης ξεχειλίζει σε κάθε του σκηνή σχεδόν αρρωστημένη 80ς heavy metal αισθητική |m/
γενικά, επενδύστε.-
Συμφωνώ κι επαυξάνω με Λούπιν. Οι διαθέσεις και η αισθητική της ταινίας φαίνονται από τους τίτλους αρχής με King Crimson και την αιματοβαμμένη γραμματοσειρά. Αυτό που θέλω να προσθέσω περί Κέητζ, είναι πως ήταν ευτύχημα υπέρ του που επιλέχθηκε κι έπαιξε στην ταινία. Και ναι, το δευτερο μισό του ανήκει. Του είναι ταμάμ, του κουμπώνει ρε παιδί μου. Κι έχει πολλά χάηλάητς η ταινία. Από τα μπλουζάκια της συμβίας του, μέχρι τα μπάσταρδα των Χελρέηζερ & Μαντ Μαξ και τον αξύριστο Κινγκ Έκμπερτ των Βάηκινγκς.
Στο τελευταίο μισάωρο έβαλα να παίζει και το Παραμπόλα τρεις φορές και ήταν μούρλια.
2 Likes
“There were bikers, and gnarly psychos, and… CRAZY EVIL”
Spike Lee είδα και εγώ πριν 2-3 μέρες σινεμά αν και δεν ανήκω στους φαν του (Με εξαίρεση φυσικά το πολύ καλό Do the Right Thing). Γενικά ενδιαφέρουσα ταινία αλλά ομολογώ πως αυτό το ακτιβιστικό σινεμά που κάνει και ο Λόουτς τα τελευταία χρόνια δύσκολα με κερδίζει. Ο Lee έδωσε λίγο παραπάνω χιούμορ βεβαία και σε σημεία έδειξε μια διάθεση για κάτι όχι τόσο αυστηρά ακτιβιστικό, οι πολλές αναφορές όμως σε φράσεις του Τραμπ συν φυσικά το φινάλε με τα ρεπορτάζ από τα περσινά γεγονότα με τους ναζιστές στην Σαρλοτσβιλ δεν άφησε και πολλές αμφιβολίες για τις προθέσεις του που όσο καλές και αν είναι δεν κάνουν μια ταινία απαραίτητα καλύτερη.
Για Mandy, σινεμά δεν πρόκειται να έρθει ούτε με θαύμα εδώ (βασικά δεν πρέπει να βγήκε κανονικά ακόμα), αλλά μιας και έχει διαρρεύσει θα τιμήσω τις επόμενες μέρες. Η προηγούμενη ταινία του Cosmatos εκείνο το Beyond the Black Rainbow που άρεσε μεν αν και ουσιαστικά δεν είχε σενάριο. Είναι δυνατός στην εικόνα του αλλά ελπίζω αυτό να είναι καλύτερο.
ναι γενικά ο λαικισμός του Lee ώρες ώρες χτυπάει άσχημα, η αλήθεια είναι αυτή… αν στο χτεσινό έργο έλειπε το τελευταίο 2λεπτο θα κέρδιζε πολλά + ακόμα, μαζί με μερικές -αστείες μεν, υπερβολικά κλισέ δε- σκηνές και χαρακτήρες εδώ και κει…
το Mandy είναι ‘‘ο Νικ πρέπει να καθαρίσει κάτι καθάρματα’’.-
Αυτό και τίποτα άλλο
1 Like
Παλιομοδίτικο ευχάριστο, ψυχαγωγικό, νοσταλγικό και με ιδιαίτερη ζεστασιά έργο που αφηγείται τα τελευταία έργα και ημέρες (
ενός περιβόητου ληστή τραπεζών που παρέα με τους Τομ Γουέητς και Ντάνυ Γκλόβερ ληστεύουν τράπεζες το 1981, έχοντας όλοι περάσει το 70ο έτος της ηλικίας του… Ταινία φόρος-τιμής στον πρωταγωνιστή της και γενικότερα ένα σινεμά άλλης εποχής, πιο απλό, πιο άμεσο και πιο ειλικρινές… Μικρής κλίμακας ταινίας με κατάλληλο χιούμορ, κατάλληλο δράμα όπου χρειάζεται και εξαιρετικό soundtrack, μαζί με εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το cast (πλην Casey Affleck, σταθερή μανιέρα κλαψομουνίστικου τρόπου ομιλίας που φλερτάρει με τον αυτισμό αλλά κλαιν γιατί ο ρόλος του προχωράει και έτσι και δεν ενοχλεί τόσο)… Ρόμπερτ Ρέντφορντ θα λείψει πολύ όταν αποσυρθεί οριστικά ή όταν έρθει μοιραία το πλήρωμα του χρόνου…
Climax ειδε κανεις???
Εδώ έχουμε το ετήσιο φεστιβάλ κινηματογράφου μας και είδα μέσα στο Σ/Κ:
- Shoplifters (νικήτρια ταινία στις Κάννες)
- The Miseducation of Cameron Post (νικήτρια ταινία στο Sundance)
- The Favourite (του Λάνθιμου και πήρε τον αργυρό Λέοντα στη Βενετία)
- Cold War (του Παβλικόφσκι που είχε κάνει το επίσης εξαιρετικό Ida)
Ξεκινώ με την πρώτη - που μου άρεσε και περισσότερο από όλες- και τις υπόλοιπες μέρες θα σας γράψω και για τις υπόλοιπες:
Disclaimer: τελευταία εκτιμώ πολύ τις ταινίες με παιδιά σαν το Florida Project και το Miss Violence. Το Shoplifters είναι η γιαπωνέζικη εκδοχή του Florida Project με το αντικατοπτρικό σενάριο του Miss Violence. Την ταινία την είδα γιατί κέρδισε το Palm D’Or και δεν είχα ιδέα για τον σκηνοθέτη. Από ότι καταλαβαίνω, όσοι έχετε δει παλιότερες του ταινίες θα βρείτε κοινές σκηνές/θεματολογία και εδώ. Η ταινία είναι πολύ γλυκιά (με γλυκόπικρο τέλος) και κριτικάρει εκτός των άλλων τις εργασιακές συνθήκες της Ιαπωνίας, την Ιαπωνική οικογένεια, αμφισβητεί Ιαπωνικά θέματα taboo όπως την ιερότητα των δεσμών αίματος σε μια οικογένια. Επίσης διάβασα πως ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας δεν εκτίμησε την κριτική στα εργασιακά του μέτρα (π.χ. να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι ποιοι δε θα δουλεύουν όταν θέλει να κάνει περικοπές ο εργοδότης) και δεν συνεγχάρη ποτέ τον σκηνοθέτη για τη βράβευση του στις Κάννες. Αυτή η κριτική γίνεται με τόσο κομψό τρόπο, που θα έπρεπε να μελετήσει ο Spike Lee το πώς κάνεις κάτι στρατευμένο και αισθητικά καλαίσθητο.
Σε γενικές γραμμές βρήκα την ταινία εξαιρετική. Γλυκόπικρο τέλος, με εξαιρετικές εικόνες και σκηνές, πολύ δεμένο+πολύπλοκο σενάριο που όμως ξετυλίγεται αβίαστα και δίχως βιασύνη. Τα πάντα της ήταν άψογα. Λόγω του ότι έπρεπε να διαβάζω γερμανικούς υπότιτλους, είμαι βέβαιος πως ένα 15-20% της ταινίας δε θα το κατάλαβα όπως αν ήξερα Ιαπωνικά. Αλλά και πάλι τη συνιστώ την ταινία ανεπιφύλακτα. Μετά από ψάξιμο στο internet στα θέματα που είχα απορίες, κατέληξα πως κανένας μη Γιαπωνέζος δεν είδε τη ταινία δίχως να έχει παρανοήσει κάτι. Πολύ challenging ταινία για όσους θα γράψουν υπότιτλους.
Υπόθεση: Μια οικογένεια μικροαπατεώνων -που μένει στο τελευταίο παραδοσιακό σπίτι της πόλης- βρίσκει στο δρόμο και στο κρύο ένα κακοποιημένο κοριτσάκι και το υιοθετούν (σημείωση: βάση Ιαπωνικών νόμων τα κακοποιημένα παιδιά παραμένουν με τους βιολογικούς γονείς τους). Πρόκειται εμφανώς για “yellow trash” περιθωριοποιημένη οικογένεια (όπως στο Florida Project), αλλά ενώ οι βιολογικές σχέσεις των μελών της δε μας είναι καθόλου προφανείς και παρανόμως βρίσκονται όλοι μαζί (για αυτό κι όλας κρύβονται από τις αρχές), οι μεταξύ τους σχέσεις ικανοποιούν σε τεράστιο βαθμό κριτήρια όπως αγάπη για τα μέλη της οικογένειας, αλληλεγγύη, ενδιαφέρον μεταξύ τους, προστασία των αδύναμων μελών της οικογένειας, ζεστασιά, κ.α. (δηλαδή η ανάποδη κατάσταση από το Miss Violence). Όλοι βρίσκονται στην οικογένεια που επέλεξαν κι όχι σε αυτήν που γεννήθηκαν. Η ταινία παίζει πολύ όμορφα με το “όριο” του τι είναι οικογένεια, τελικά. Πολυεπίπεδη ταινία.
2 Likes
Είδα το Βένομ την Κυριακή, δυστυχώς από μπροστινή σειρά διότι πήγα τελευταία στιγμή να βγάλω εισιτήριο.
Διασκεδαστικό και με το δικό του στυλ. Εντελώς διαφορετικό από MCU, X-Men universe, Spider Universe. Γενικά είχε μια αίσθηση low budget, η οποία δε με χάλασε. Αν ήμουν πιο μακριά θα είχα ευχαριστηθεί και τη μάχη των συμβιωτικών, από κοντά έχανα τη μπάλα.
το shoplifters το περιμένω πως και πως, ωραίος, αναμένουμε και για τα επόμενα γνώμες γιατί είναι τουλάχιστον τα 3 και 4 (ειδικά το 4 για μένα) από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της σεζόν
το miseducation… είχε παίξει και εδώ στις Νύκτες Πρεμιέρας νομίζω αλλά για κάποιο λόγο, ενώ μου αρέσουν πολύ γενικά οι ταινίες με σεξουαλικό προσανατολισμό και όλο το queer cinema φάση, αυτό δεν με είχε τραβήξει ιδιαίτερα, είδωμεν όμως…
1 Like
Ok. επειδή δεν ξέρω πότε θα βρω χρόνο να τα γράψω πιο αναλυτικά και δεν ξέρω πότε βγαίνουν σε εσάς οι ταινίες, πολύ σύντομα και μέχρι να γράψω αναλυτικότερα:
1)
Το Cold War ήταν πάλι εξαιρετικό και η παρέα διχάστηκε αν ήταν αυτό ή οι Shoplifters τα καλύτερα του διημέρου. Το σενάριο έχει χαρακτηστικά από: “Αγάπα με αν τολμάς” + “La LaLand” + Romeo & Juliet, αλλά οι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ σκηνές του Παβλικόβσκι δε σου επιτρέπουν να το συγκρίνεις με άλλη ταινία. Τουλάχιστον σε 4 σκηνές της ταινίας ήθελα να κάνουν pause στο σινεμά, να εκτυπώσω τη σκηνή σε ένα 4m x 3m καμβά και να διακοσμήσω το σπίτι μου. Δε νομίζω πως ήταν άψογο, αλλά θέλω λίγο ακόμη να σκεφτώ πόσο δε μου άρεσε αυτό που δε μου άρεσε και για αυτό δεν λέω τι δε μου άρεσε. Αυτό μόνο, τίποτα άλλο.
2)
Εμένα το The Favourite με κέρδισε σαν θεατή, που δεν είναι εύκολο γιατι π.χ. είχα βαρεθεί στον Κυνόδοντα και είχα να δω από τότε Λάνθιμο. Σίγουρα πιο άνετη ταινία για τον πολύ κόσμο και δίνω το μεγάλο credit στο Λάνθιμο πως α) αυτό θέλει να κάνει και το κάνει, β) ανεβάζει τον πήχη για όσους θέλουν να βλέπουν μεγάλες παραγωγές κάνοντας κάτι διαφορετικό. Εν τέλει καλή ταινία, δίχως όμως να με κάνει να γίνω ακόμη ο Λάνθιμος fanatic. Με έπεισε όμως να δω το Lobster με την πρώτη ευκαιρία.
3)
Το Miseducation δε με κέρδισε και δε νομίζω πως έχασες τίποτα τρομερό @Lupin που δεν το είδες. Κακό δεν ήταν σίγουρα, αλλά είχε κι όλα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να κανουν μια όχι τρομερή ταινία να πάει καλά στο Sundance: θεματολογία, teen casting, παλαιότερων δεκαετιών αισθητική, indie γνωστοί συντελεστές, κ.α. Φίλοι που είδαν και το Girl στο φεστιβάλ (νομίζω κάτι πήρε στις Κάννες για το queer cinema), υποστήριξαν πως τους άρεσε πολύ παραπάνω.
2 Likes
Για το Cold War και εγώ λόγω Ida και των σχετικών ταινιών του σκηνοθέτη, περιμένω τα καλύτερα + να χαζέψω όπως και στις υπόλοιπές του το τεχνικό κομμάτι…
Λάνθιμος ούτε εγώ είμαι μεγάλος φαν - χωρίς να είμαι και στην απέναντι όχθη βέβαια-, και στο Κυνόδοντα βαρέθηκα σχετικά, στις Άλπεις λίγο λιγότερο, ο Αστακός ήταν εκεί που με κέρδισε ουσιαστικά/χωρίς να είναι και αυτό άψογο ή κάτι τέτοιο αλλά η ιδέα ήταν εξαιρετική σαν concept και ένα μεγάλο μέρος της ταινίας την εκμεταλλεύτηκε σωστά + η σκηνοθεσία ήταν εξίσου πολύ καλή/ και το Ελάφι πρόσφατα, αν και ούτε αυτό με τρέλανε, ήταν at least σκηνοθετικά πάρα μα πάρα πολύ καλό και το κεντρικό στόρυ με τις όποιες αλληγορίες και προεκτάσεις ήθελε να δώσει το σενάριο περπάτησε σταθερά ικανοποιητικά… δεν είμαι γενικά φίλος της αλληγορίας ή του συμβολισμού, για αυτό σε πολλές ταινίες του δεν μπορώ να ενθουσιαστώ αλλά τουλάχιστον τις εκτιμώ σε ένα βαθμό… σκηνοθετικά καθαρά πάντως, έχει κάνει τεράστια άνοδο και παίζει σε πολύ ψηλά επίπεδα πλέον, κάποια στιγμή αν συνεχίσει έτσι τον βλέπω να κάνει και ένα τεράστιο μπαμ στις ΗΠΑ…το Favourite ελεω cast + trailers + το αναμενόμενο μη συμβατικό του Λάνθιμου σε ταινία εποχής αυτή τη φορά και δη αγγλική, το περιμένω και αυτό πως και πώς…
το Miseducation να πώ την αλήθεια, τα παραπάνω που λές περί αισθητικής, indie, teen casting κτλ ήταν οι παράγοντες που λίγο με μπλόκαραν γιατί μου φάνηκε ίσως πιο συμβατικό με το γενικότερο ρεύμα της εποχής και όχι κάτι που θέλει να είναι ριζοσπαστικό…αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, θα τσεκαριστεί πάραταύτα!
1 Like
Γενικά στο φεστιβάλ είδα κι άλλες ταινίες, λιγότερο γνωστές. Αυτή που ξεχώρισα ήταν η κωμωδία “Tel Aviv On Fire”. Αρκετά ευχάριστη ταινία από Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς συντελεστές. Ο ήρωας βοηθάει στην παραγωγή μιας πετυχημένης Παλαιστινιακής σαπουνόπερας που παρακολουθούν φανατικά τόσο οι Παλαιστίνιες όσο και οι Ισραηλινές. Οι Ισραηλινοί φύλακες νομίζουν πως αυτός είναι ο σεναριογράφος της σειράς που φανατικά βλέπουν οι γυναίκες τους και προσπαθούν να τον επηρεάσουν ωστε να εξελιχθεί η σειρά με τρόπο πους θα τους επιτρέπει να κάνουν φιγούρα στις γυναίκες τους. Απρόσμενα ευχάριστη ταινία.
1 Like
Suspiria / The Favourite παντως sold out στο BFI …
Θα προσπαθησω να παω σε The Little Drummer Girl, Mandy.