Η ταινία επικεντρώνετε στο ερωτικό τρίγωνο Βασίλισσας + 2 άλλων γυναικών της αυλής της και στον αντίκτυπο που έχει αυτή η σχέση, στις πολιτικές αποφάσεις της πρώτης αναφορικά με την φορολογία της γης και τον πολυέξοδο πόλεμο με την Γαλλία…η Βασίλισσα άγεται και φέρεται, έρμαιο της κατάθλιψής και της μοναξιάς της αλλά και των πικρών που την έχει κεράσει η ζωή, ενώ κάθε μία από τις 2 ‘‘ευνοούμενες’’ έχει τη δική της ατζέντα που εξυπηρετεί…
όλα τα παραπάνω θυμίζουν προφανέστατα και χωρίς δεύτερη σκέψη το Barry Lyndon σε πολλά σημεία, με ολίγον από τις ταινίες του Peter Greenaway (The Cook, the Thief, His Wife/The Belly of an Architect) και το ‘‘Επικίνδυνες Σχέσεις’’… Eίχε πολλά κοινά η ταινία του Λάνθιμου με το έπος του Kubrick και με τις άλλες δύο ταινίες, αλλά η σκιά του Barry Lynton έπεφτε στα πάντα, από την σκηνοθεσίας με τους παραμορφωτικούς φακούς μέχρι τις σκηνές χωρίς φωτισμό, την φωτογραφία, τα σκηνικά και κουστούμια, την σκηνογραφία πίσω από τους πρωταγωνιστές, τα πάντα… και εκτός όμως τεχνικού κομματιού, σεναριακά πατάει πάνω στις θεματικές της ταινίας του Kubrick και κινείτε γύρω τους αδιάκοπα…το πρωταγωνιστικό τρίο έχει τρομερή χημεία και είναι όλες μια και μια, με αποκορύφωμα την Coleman η οποία κεντάει κυριολεκτικά, απίθανη ερμηνεία και μπράβο της γιατί είναι γαμώ τις ηθοποιούς και καιρός ήταν να πάρει και λίγα φώτα πάνω της…
Η ταινία πάραταύτα λίγο να πώ ότι με απογοήτευσε overall…όλα ήταν εκεί, τέλεια στημένα, υπήρχε θεματική, υπήρχε επένδυση σε αυτή και εξέλιξή της, τεχνικά ήταν αψεγάδιαστη, αλλά έλειπε κάτι… αυτό το κάτι που δίνει ο Φιλίππου με τα σενάρια του, αυτή η ‘‘τρέλα’’ και η υπέρβαση που θέλω να βλέπω στις ταινίες του Λάνθιμου -και γενικότερα όμως σε τέτοιου επιπέδου ταινίες-… η ταινία ήθελε μια δόση ‘‘παράνοιας’’ για να απογειωθεί, πέραν της συγκρατημένης τρέλας που κουβαλούσε -λόγω μάλλον και των πιο εμπορικών ονομάτων και οσκαρικών βλέψεών της- και να γίνει στο σενάριο η χρυσή τομή ώστε να χωρέσει κάτι πιο ουσιαστικό και προσωπικό, πάνω στο παιχνίδι της εξουσίας και τις προσωπικές σχέσεις τέτοιων σύνθετων χαρακτήρων… όσο καλογραμμένη -που και αυτό είναι debatable γιατί δεν μου έμεινε κάποιος διάλογος ή ατάκα- ταινία και αν ήταν, άλλο τόσο έλειπε η προσωπική νότα του δημιουργού της και η σφραγίδα του στα σημεία που έπρεπε για να κάνει κάτι που δεν έχω ξαναδεί (και όχι τόσο επιδερμικά μου φάνηκε ότι έβλεπα σε σημεία εδώ)…υπήρχε, αλλά ήταν ελάχιστη…
Overall το Favourite δεν είναι επουδενί κακή ή μέτρια ταινία, είναι μια πολύ καλή ταινία για αυτό που θέλει να είναι + ένα πολύ ελπιδοφόρο όχημα για τον Λάνθιμο ώστε να περάσει στην απέναντι όχθη και να απογειώσει την καριέρα του… η σκηνοθεσία του παρότι δεν κρύβει τις επιρροές της (κλέβει κατάφωρα αλλά αυτό κάνουν οι σοβαροί σκηνοθέτες) είναι 100% δικιά του πλέον και είναι μεγάλο+ για μια ταινία να έχει έναν σκηνοθέτη που με το που βλέπεις 10 λεπτά της να λές ‘‘αυτός είναι που το έχει σκηνοθετήσει’’…απλά ήθελε κάτι για να απογειωθεί… ο ‘‘Αστακός’’ παραμένει η καλύτερή του + από κοντά το ‘‘Ελάφι’’ και μετά αυτό (ο Κυνόδοντας δεν με κέρδισε ποτέ)
Στα πλαίσια των Midnight Express προβολών του Καπράνου στο Ααβόρα, το αριστούργημα του Andrei Konchalovsky με τους Γιον Βόιτ και Έρικ Ρόμπερτς ήταν μια ταινία που δεν θα έχανα με τίποτα + μια ταινία που οφείλει ο καθένας να κάτσει και να δεί μια φορά στη ζωή του γιατί δεν γυρίζονται τέτοια πράγματα πλέον σήμερα…
Πάνω σε ένα σενάριο/αρχική ιδέα του Κουροσάβα, 2 κατάδικοι και μια άτυχη μηχανοδηγός που μπλέκει μαζί τους κατά λάθος, επιβιβάζονται μετά την απόδρασή τους σε ένα τρένο, το οποίο διασχίζει τα παγωμένα αμερικανικά τοπία του βορρά με σπασμένα φρένα… μοναδικοί επιβάτες σε αυτή τη κούρσα θανάτου, έχουν να αντιμετωπίσουν τον διευθυντή των φυλακών που κυνηγάει με απίστευτη λύσσα και μίσος τον χαρακτήρα του Βόιτ, το αφηνιασμένο τρένο που τους οδηγεί σε βέβαιο θάνατο, την βλακεία των υπεύθυνων του σιδηροδρομικού δικτύου που αδυνατούν να βοηθήσουν τη κατάσταση, αλλά κυρίως την ίδια τους τη φύση…
Ταινία - ύμνος στην ελευθερία, στην αδάμαστη φύση του ανθρώπου αλλά και στα πιο πρωτόλεια ένστικτα που τον διέπουν… η σκηνοθεσία του σπουδαίου ρώσσου σκηνοθέτη είναι σεμιναριακή, οι ερμηνείες των 2 πρωταγωνιστών είναι δύσκολο να περιγραφούν για το πόσο αριστουργηματικές είναι, ενώ το σενάριο ενώ σε προετοιμάζει αρχικά για μια τυπική prison 80ς movie, παίζει με τα κλισέ, ξεφεύγει στη πορεία και γίνεται κάτι που δεν περίμενες από πουθενά…μέχρι να φτάσει σε ένα -και εννοώ κάθε μα κάθε λέξη- πιο συγκλονιστικά τελευταία 5λεπτα στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά, εκεί που όσες επιρροές έχει αφήσει ο Κουροσάβα στο σενάριο με όσα κουβαλάει ο Κονταλόφσκι από την θητεία του δίπλα στον Ταρκόφσκυ (Αντρέυ Ρουμπλιέφ και τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, συνσεναριογράφος) και το στοιχείο της πολύ καλής και σκληρής αμερικάνικης prison movie, να γίνουν ένα και να καθηλώσουν…
Το Runaway train είναι ένα hands down αριστούργημα με κάθε μα κάθε έννοια της λέξης και αξίζει σίγουρα να το τσεκάρει κανείς όπου και όποτε το πετύχει… σε μεγάλη οθόνη προχτές μας κόλλησε στο τοίχο
Τώρα εδώ παίζει αυτή την τελευταία ελληνική κωμωδία που ξεχνάω τίτλο. Με τρόμαξαν οι κριτικές λιγάκι αλλά με Σιαμαλαν είχα πολλές διαφωνίες με κριτικούς στο παρελθόν αρα…
