Δεν σου έδωσε όμως την αίσθηση μιας κάπως αχρείαστης συνέχειας της τελευταίας σκηνής στο Goodfellas, με τον χαρακτήρα του Liota με το μπουρνούζι έξω από την πόρτα του. Όσα υπονοούσε εκεί με μια σκηνή μόνο, εδώ τα έδωσε απλά σε μια μεγάλη επική αφήγηση. Η απομυθοποίηση έτσι και αλλιώς υπήρχε και σε εκείνη την ταινία. Εμένα δεν μου φάνηκε τόσο αντι-Goodfellas αλλά σχεδόν sequel σε αυτό που απλά επέκτεινε τις θεματικές του πρώτου χωρίς να δώσει απαραίτητα κάτι παραπάνω. Μη σου πω ότι εκτίμησα λίγο παραπάνω το Goodfellas μετά το Irishman.
Δεν μπορεσα προσωπικα να δω καμια συνδεση με το Goodfellas παρα μονο στο στυλ σκηνοθεσιας οσο εβλεπα τη ταινια.
Η αληθεια ειναι οτι δεν το σκεφτηκα καν κατα τη διαρκεια του Irishman, μετα ειπα οτι ισως το Irishman ειναι το Goodfellas αλλα γυρισμενο απο εναν σχεδον 80χρονο σημερα, που δεν βλεπει τιποτα το «ομορφο» σε εκεινα τα χρονια κ καταστασεις αλλα κατι το ανουσιο και ασχημο. Γιατι το Goodfellas το πιστευω 110% οτι ειναι η πιο ωραιοποιημενη κ cool ταινια για τη Μαφια που εχει γυριστει ποτε (για το ευρυτερο περιβαλλον της, οχι για χαρακτηρες οπως πχ ο Νονος + προσωπικα δεν εξελαβα απομυθοποιηση του gender ουτε με το φιναλε του, ενα love letter σχεδον παρεξηγήσιμο μαλλον ) κ αυτο ηταν η ιδια μαλλον αναγνωση αλλα με ενα τεραστιο change of mind στο θεμα, πιο βλοσυρο και απεχθες ισως.
Δεν έχω δει το Irishman ακόμα, αλλά υπάρχουν ταινίες του Σκορτσεζε τα τελευταία 20 χρόνια που για μενα είναι αδύνατον να γίνουν έτσι απλά dismissed λες και δεν είναι αριστουργηματικες ας πουμε… Bringing Out The Dead, Gangs Of New York, The Departed, Shutter Island γρήγορα γρήγορα τέσσερα δεκαρακια.
Είδα το IT Chapter 2. Εξαιρετικό όπως και το πρώτο. Σίγουρα από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίων του King στην μεγάλη οθόνη, μάλλον καλύτερο κι από την παλιά μεταφορά που είχε γίνει στα 1980ς. Πέραν της εξαιρετικής δουλειάς στην δημιουργία τρόμου και ατμόσφαιρας, η ταινία (όπως και το βιβλίο) έχει πολλά κρυμμένα νοήματα, και φυσικά κάποια όχι και τόσο κρυμμένα.
Θαρρώ πως κάτι λείπει στο Irishman, ενώ είναι καλή ταινία. Το νεύρο ίσως; Μια ένταση παραπάνω; Κυρίως όμως, και πείτε με βλαμμένο γι αυτό, λείπει ο συνδυασμός εικόνας & μελωδίας στις γαμάουα σκηνές. Έβλεπα το Goodfellas προχθές και οι μουσικάρες που έχουν διαλέξει να ακούγονται σε συγκεκριμένες σκηνές είναι πάρε βάλε. Ε, εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Τζο Πέσι πάντως 
2 Likes
Nομιζω αυτο ειναι κ το point της ταινιας, να μην ωραιοποιει και να κανει cool την μαφια και τις μεθοδους της, ειτε με την πιο low tempo ενταση ειτε με την πιο subtle μουσικη επενδυση κοκ
1 Like
Δεκτότατον. Όπως πχ στην στιγμή ανατίναξης των ταξί, φανταζόμουν πως θα βλεπα κάτι γαμάτο οπτικά, ενώ ήταν μια low budget σκηνή να την πω; Αδιάφορη; Αν αυτό είχε κατά νου ο μάστορας, τότε ναι, το αποκαθήλωσε μια χαρά.
1 Like
Δες είμαι και τόσο σίγουρος αν αυτό ήθελε να κάνει στην μεγαλύτερη διάρκεια του έργου. Εμένα αυτή η αποκαθήλωση μου φάνηκε πως περιορίστηκε μόνο στο τελευταίο μισάωρο. Για αυτό μου φάνηκε τόσο κοντά στο Goodfellas εν τέλη.
Αν υπάρχει κάτι που εκτίμησα στο Goodfellas είναι η τελική σκηνή με τον χαρακτήρα του Liota. Έκανε τεράστια αντίθεση ξαφνικά με το cool-ness που έβγαζε στην μεγαλύτερη διάρκεια του έργου και η αποκαθήλωση ήταν πλήρης, με μια σκηνή μόνο. Εδώ η σκηνή με De Niro στο τέλος δεν με χτύπησε τόσο έντονα. Εν τέλη ίσως η νωχελικότητα των σκηνών δράσης στο Irishman να μείωσε κάπως το impact στο τέλος.
Χθες είδα νέο Loach.
Παρότι το ακτιβιστικό του σινεμά με αφήνει λιγάκι off σε κάποιες ταινίες του συνεχίζει να με τραβάει στο σινεμά.
Ούτε εδώ κάνει κάτι συγκλονιστικά διαφορετικό από ότι στο πρόσφατο παρελθόν αλλά για κάποιο λόγο με έπεισε λίγο παραπάνω. Ίσως επειδή στην μεγαλύτερη διάρκεια θυμίζει λιγάκι τον παλιό εαυτό του, κάπως πιο χαμηλών τόνων κοινωνικό δράμα, μπαίνει βαθιά μέσα στον καθημερινό αγώνα μιας οικογένειας, με την δουλειά, την κούραση, σωματική και ψυχική αλλά και τα προβλήματα στο σπίτι. Σε σημεία καταφέρνει να γίνει αρκετά συγκινητικός χωρίς να χρειαστεί να το βαρύνει πάρα πολύ. Προς το τέλος είναι που ξεφεύγει ελαφρώς και πάλι και επιστρέφει στο σινεμά καταγγελίας των τελευταίων ετών.
Δεν είναι ότι διαφωνώ με αυτά που λέει απλά πολλές φορές αυτό το εντελώς in your face δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως λειτουργεί απόλυτα. Εκτιμούσα πολύ περισσότερο τον πιο μελαγχολικό τόνο παλιότερων ταινιών του. Αυτή εδώ πάντως μου άρεσε λιγάκι παραπάνω από τις τελευταίες που μας έχει δώσει.
2 Likes
Είδα και εγώ το The Irishman…Ταινιάρα!!
2 Likes
Νομίζω ότι το Irishman μοιάζει με το once upon a time in hollywood . Λείπει η φλόγα . Βλέπεται ευχάριστα, σκηνοθετικά είναι άψοφη, αλλά ως εκεί. Τα deaging effects με ξενερώσανε,σαν μποτοξ μου φάνηκαν…
Ναι έχει γυρίσει και καλύτερες ταινίες για τη μαφία αλλά καμία δεν είχε το ύφος του ιρλανδου.
3,5 ώρες πέρασαν χωρίς να το πάρω χαμπάρι.
Το τελευταίο μισάωρο μπορεί να δώσει Όσκαρ.
Για τη χημεία ντε Νίρο, Πατσίνο, πεσι τι να πεις, δε χρειάζεται να πεις τιποτα
Εμείς οι 30-40 δυστυχώς πρέπει να συνηθησουμε να αποχαιρετάμε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Από μεγάλους σκηνοθέτες και ηθοποιους, από μια μπάντα που αποσύρεται. Από δω κ πέρα δύσκολα θα ξανά υπάρξει τόση ποιότητα σε θέαμα.
Μόνο κονσερβα
4 Likes
Inarritu, Nolan, Aronofsky κι ενα σωρο αλλοι (και πολλοι που θα ξεπεταχτουν στο μελλον) διαφωνουν.
1 Like
λες και δεν ειπαν τα ιδια οι πρωτοσινεμακηδες, αει ρε
1 Like
Εγω ειδα την Εβδομη Σφραγιδα του Μπεργκμαν στο Παλας στο Παγκρατι. Σουρεαλ κατασταση. 6 το απογευμα. Μονο εμεις οι 4 στον κινηματογραφο, ο οποιος πρεπει να χει χωρητικοτητα 500 ατομων ξερω γω.
7 Likes
Και τωρα υπαρχουν σπουδαιοι σκηνοθετες ή αρκετοι που τηνουν στο σπουδαιο, ο Σκορσεζε ομως ειναι απο τους τελευταιους αμερικανους που ηταν κ Δημιουργοι πλην σκηνοθετων, μιας εποχης που μπορουσαν να στύψουν ενα στουντιο αν ηθελαν ή να θεσουν κανονες που κανενας executive δεν θα αμφισβητουσε ή θα ειχε τον πανω λογο πλην του δημιουργου, εξελίσσοντας ετσι το μεσο σε πολυ μεγαλο βαθμο + τα αφηγηματικα ορια του. Ηταν που ηταν εποχη πειραματισμου μιας κ ειδικα το Αμερικανικο σινεμα ειχε μεινει στασιμο μια δεκαετια (με εξαιρεσεις) ενω στην Ευρωπη και λοιπο κοσμο αλλαζαν την Ιστορια (Νουβελ Βαγκ, Κουροσαβα, Μπεργκμαν, Ιταλικος Νεορεαλισμος κ μετεπειτα Φελινι, Αντονιονι, Μπουνιουελ κτλ), το να εχεις ενα σωρο νεους ταλαντουχους δημιουργους με ορεξη, ιδεες, ανατρεπτικοτητα κ χωρις φρενα σε μια χωρα που το Βιετναμ την επανεφερε στην πραγματικοτητα κ τα παραδειγματα αλλων Κινηματογραφικων σχολων ως οδηγο, ε δεν ηθελε πολυ να γινει ενα σπουδαιο δημιουργικο μπιγκ μπανγκ. Κατι τετοιο δεν συντελειται συχνα κ ευκολα.
Απο την χρυση αμερικανικη γενια των 70s (Coppola, Depalma, Spielberg, Lucas, Cimino, Cassavetes, Pollack, Friedkin κτλκτλκτλ) που ουσιαστικα σμιλεψε την 2η παρουσια του Hollywood στον 20ο αιωνα -και για τις επομενες γενιες θεατων (και η δικια μας μεσα σε αυτην) ειναι η εποχη που θεωρητικα μπορει ο μεσος θεατης να συσχετιστει πιο ευκολα ακομα, παρα με τους μεγαλους των 40s-60s-, ο Σκορσεζε μοιαζει σημερα ο τελευταιος του ειδους του ο οποιος κανει ακομα passion projects, πειραματιζεται με τα συγχρονα μεσα, σκηνοθετει με ρυθμο 40αρη και γενιοκοτερα προσπαθει να δωσει παντα κατι ιδιαιτερο αλλα κυριως κατι το οποιο εχει επιλεξει ο ιδιος προσωπικα και με παθος, θυμιζοντας το γενναιο Hollywood εκεινης της εποχης με τοσο σταθερο consistency.
Και ο πχ Σπίλμπεργκ γυριζει ταινιες ακομα αλλα εχει μπει για τα καλα στο καλουπι του βετερανου καθαρα ακαδημαικου σκηνοθετη (με διαφορα οσκαρικα δραματα κατα κυριο λογο οπως Linkoln, The Post, Bridhe of Spies κτλ), o Coppola δεν ασχολειται, αλλοι εχουν πεθανει κτλ.
Ο Σκορσεζε τα τελευταια 20 χρονια εχει γυρισει απο πειραματικα παιδικα 3d εργα μεχρι ρημεηκ ασιατικων αστυνομικων ταινιων, ταινια θριλερ κ θρησκευτικα επη εποχης, μαζι με 2-3 ντοκυμαντερ για Χεντριξ Ντυλαν κτλ… Χωρις να ειμαι ο μεγαλυτερος φαν της υστερης περιδου του (το Bringing out the dead θεωρω την τελευταια πραγματικα σπουδαια ταινια του κ πλεον κ τον Ιρλανδο) προφανως η πιο μετρια του ταινια αυτη την 20ετια καταφερνει καθε φορα να βρισκεται στις πιο αξιολογες αμερικανικες ταινιες της χρονιας της.
Δυστυχως με τους νεους κανονες μετα το Heaven’s Gate φιασκο, τα 80s μεχρι σημερα που η Disney πχ ελεγχει LucasArts Fox κτλ και τα Studio που εχουν παρει σε πολυ μεγαλυτερο βαθμο τον ελεγχο απο τους δημιουργους, οι νεοι σκηνοθετες/δημιουργοι σπανιζουν, αρκετοι ελπιδοφοροι συνθηκολογησαν με την συμβατικοτητα και η συχνοτητα με την οποια παραγουν πραγματικα αξιολογο εργο ειναι τραγικα ισχνη.
Στα 00s εγω συνεχιζω να πιστευω οτι βγηκαν σπουδαιες ταινιες κ επιασαν πηκ μεγαλοι συγχρονοι αμερικανοι δημιουργοι αλλα στα ‘10s πιστευω σε μια τρομερη δημιουργικη πτωση και αδυναμια εμπνευσης, πραγμα που απορρεει και απο την ακραια εμπορευματοποιηση του μεσου λογω της στουντιακης παρεμβατικοτητας στον μεγαλυτερο της βαθμο ως τωρα.
Το εταιρο προβλημα ειναι και το κοινο οπως διαμορφωθηκε ανα τις δεκαετιες, το οποιο σημερα, μιας κ λεμε για σημερα, ειναι γαλουχημενο σε γρηγορους τηλεοπτικους ρυθμους, δομες κινηματογραφισης τηλεοπτικων προδιαγραφων, λογω της κορεκτιλας της sjw εποχης -αλλα και της γενικοτερης ταυτισης με τα ακρα και της αδυναμιασ/αδιαφοριας ορθης πολιτικης σκεψης λογω των διαφορων κοινωνικοπολιτικων ακροτητων που εχει οδηγησει την συγχρονη ζωη κ τροπο σκεψης η ελευθερη αγορα και ο επιθετικος καπιταλισμος που σχεδον ολος ο πλανητης βιωνει- αρκετα πολωμενο σε ασπρο/μαυρο πλαισιο οσο αναφορα θεματικες και περιεχομενο, με πολιτικη ορθοτητα στο κοκκινο, απειρη πληροφοριση απο παντου που δεν φιλτραρεται σωστα τις περισσοτερες φορες και γενικα σε μια κινηματογραφικη κουλτουρα περιορισμενη σε λιγα κουτακια τα οποια περιμενει να τικαρει για να αποφασισει αν του αρεσει μια ταινια, χωρις το πνευματικο υποβαθρο ή την υπομονη για να την διερευνησει εις βαθος παρα μονο σχηματικα. Και πολλοι σκηνοθετες/studio play along with the above.
Μιλαμε για περιπτωσεις που κραζουν Irishman χωρις να το εχουν δει επειδη ειναι 3.30 ωρες κ «αργο» αλλα πανε 2-3 φορες σε ΑΒΕΤΖΕΡΣ 3ωρες+ “αυτισμου“ (κ γω παω ε 
but still) απο τις οποιες 3ωρες+ τα δεκα λεπτα ειναι τιτλοι τελους για να δουν τον Θορ να ρευεται κ να προαναγγειλει σπινοφφ περιπετεια κ μετα χωριζουν το Irishman σε 4 επεισοδια κ το βλεπουν σε κινητο, tablet κτλ.
Νομιζω στο καθαρα blockbuster κομματι, τα Disney Wars 7 κ 8 ειναι το καλυτερο παραδειγμα ενος property πως γ@μηθηκε ετσι με την στουντιακη παρεμβατικοτητα κ το συγχρονο κοινο (το οποιο του δινει κ 1,5 δις σε εισπραξεις ακομα) ενω κατι Green book Argo κ σια δειχνουν το παρομοιο δρομο για τo συγχρονο αμερικανικο σινεμα της «πρωτης γραμμης», ταινιες mega κυριακη μεσημερι στα 90s.
Με τους παραγοντες αυτους πανω κατω, δημιουργοι ουσιαστικα δεν υπαρχουν σημερα οπως 2-3 δεκαετιες πριν. Στον ευρυ αμερικανικο κινηματογραφο ειναι ελαχιστοι οπως ο Π.Τ Αντερσον, ο Βιλνεβ, o Cuaron, o Mendes κτλ ενω στο καθαρα blockuster μερος μονο ισως ο Νολαν παιρνει λευκες επιταγες και κανει το κομματι του ακομα (κ καθε του νεα ταινια χειροτερη απο τη προηγουμενη εδω κ μια δεκαετια )μαζι με τον ευτυχως ή δυστυχως Cameron (αν και θα του κοπει η μαγκια τωρα που την Fox την πηρε η Disney )
Υπαρχει κ η ανεξαρτητη σκηνη με τους Σον Μπεηκερ πχ (Florida Project) ή τον Benh Zeitlin (Wild beasts of the south) Κτλ κτλ αλλα δεδομενης της στουντιακης τακτικης κ συγχρονου κοινου, ειναι καταδικασμενοι να περασουν ολη τους τη καριερα σε μικρα φεστιβαλ βαζοντας υποθηκες τα σπιτια τους για καθε νεα τους ταινια.
Αυτοι κ λιγοι αλλοι ειναι νομιζω δημιουργοι που και το μεσο προσπαθουν να πανε πιο μπροστα κ δεν κανουν εκπτωσεις στα οραματα τους.
Αλλα βλεποντας τον Σκορσεζε στα σχεδον 80 του να μην βρισκει χρηματοδοτηση για τον Ιρλανδο επειδη θελει να τον κανει ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ κ τελικα καταληγει να του δινει λευκη επιταγη το τηλεοπτικο Netflix ε ειναι μεν στεναχωρο αλλα ναι, το βγαζει ετσι κ στα @@ του μετα γιατι αυτος ειναι ο Σκορσεζε και οι αλλοι ειναι οι αλλοι.-
10 Likes
Νομίζω τα έγραψες όλα.
Όλα ξεκίνησαν πολλά χρόνια πριν με την “στυγνή εκτέλεση” του Cimino από τα studios όπως γράφεις και σταδιακά κάθε δεκαετία είναι όλο και χειρότερα με αποκορύφωμα την τωρινή. Πολλοί λίγοι σκηνοθέτες πλέον διατηρούν τον κάποιο/μερικό έλεγχο του προϊόντος τους.
Ο Σκορσέζε βρήκε μια κερκόπορτα, την εκμεταλλεύτηκε φουλ και καλά έκανε. Είναι σίγουρα λυπητερό και το χειρότερο είναι ότι σαν αντίβαρο στον εμπορικό κινηματογράφο αντιπροτείνεται μια φεστιβαλική μούχλα -και επειδή μαλλον μιλάμε για Αμερική μόνο- ειναι κάτι δράματα της τσούτσας δυστυχώς.
Εμένα προσωπικά ο Σκορσέζε δεν είναι του γούστου μου σαν σκηνοθέτης (kill me for that :P) αλλά πραγματικά θεωρώ υπερπολύτιμο το να συνεχίζει να γυρίζει ταινίες. Τον παραδέχομαι γιατί είναι νέος σε γέρικο σώμα και “πνευματικά” ακόμη είναι σούπερ-ντούπερ διαυγής, κοφτερός και καθόλου φορμουλαϊκός. Οπότε ναι είναι πολύ κρίμα να μην μπορεί να βρει ένας Σκορσέζε χρηματοδότηση.
5 Likes
Τhe Irishman…Ταινιαρα !!Δεν καταλαβα ποτε περασαν 3+ ωρες ρε μλκς ! Τι να λεμε
1 Like
O Νοα Μποματκ γενικα μου αρεσει αρκετα γιατι νομιζω οτι, οτι βλεπω μια ζωη στον Γουντυ Αλλεν και με αφηνει αδιαφορο (pretendious καλοβολεμενους λευκους ψευτοδιανοουμενους σε υπαρξιακές κρισεις του κωλου 
κτλ κτλ κτλ), το παρατηρω συχνα/οχι συνεχεια κ ποτε στον βαθμο του Αλεν στις ταινιες του με εναν πολυ διαφορετικο τροπο και με κερδιζει απο τα αποδυτηρια. Γιατι;
Γιατι γραφει χαρακτηρες που μπορω να ταυτιστω πιο ευκολα, ανθρωπινους, συνθετους, πιο ρεαλιστικους και κοντα σε μενα in between των χιπ στοιχειων τους που τους κανουν πιο ιδιαιτερους απο τον μεσο ανθρωπο + παντα τραβαει μια γερη τζουρα απο το σινεμα του Μπεργκμαν, της Νουβελ Βαγκ, του Τζον Χιουζ και της αμερικανικης ανεξαρτητης φιλμογραφιας των 90s (generation X) κανοντας τις ταινιες του ελαφρως πιο συνθετες στην απεικονιση των πιο εσωτερικων βαθυτερων σκεψεων των πρωταγωνιστων του, περαν του καθαρα τεχνικου κομματιου δλδ που ορισμενες φορες ειναι πραγματικα αξιο θαυμασμου (Frances Ha)
Στο Marriage Story καθαρα επηρεασμενος απο το “Σκηνες απο εναν Γαμο» νομιζω γραφει ενα απο τα πιο ωραια του σεναρια γυρω απο μια ιστορια διαζυγιου που εχουμε ξαναδει στο σινεμα απειρες φορες αλλα ειναι ο τροπος που οι χαρακτηρες ειναι γραμμενοι με σχεδον ολο το φασμα των διαφορετικων συναισθηματων που θα περασουν κατα τη διαρκεια του διαζυγιου που το κανουν να ξεχωριζει. Μιλαμε για απιστευτα συνθετο κολαζ διαφορετικων συναισθηματων συμπεριφορων και χαρακτηριστικων εν μεσω καταστασεων, που αυτοματως εκτοξευουν και τους δυο πρωταγωνιστες σε υψη που εγω προσωπικα δεν το περιμενα για κανεναν εκ των δυο.
Η Γιοχανσον δινει μακραν, με συντριπτικη διαφορα απο την προηγουμενη, την καλυτερη ερμηνεια της καριερας της ενω ο Ντραιβερ επισης so far την ανδρικη ερμηνεια της χρονιας. Σε μια σεζον με Φοινιξ, Πατσινο Ντενιρο Πεσι κτλ, δεν πιστευα οτι θα με κερδιζε ο Ντραιβερ κ δη με τον τροπο αυτο, ουτε αβανταδορικος ρολος ουτε τυπικος οσκαρικος ουτε τιποτα, τρομερα ανθρωπινος κ ειλικρινης μοναχα. Δεν εχει τσιτατα κ εξαρσεις, δεν εχει εντονη σωματικοτητα, δεν εχει φωνες κ ουρλιχτα ή κλαματα επι κλαματων κ σπαραγμους, εχει λιγο απο ολα οσο πιο ανθρωπινα γινεται. Τα ιδια κ η Γιοχανσον που ξεχασα απο ενα σημειο κ μετα οτι ηταν η Γιοχανσον, marvel κτλ. Σπανια μου προκαλουν εκπληξη ερμηνειες σε ταινιες που το ψιλιαζεσαι οτι οι ερμηνειες θα στηριξουν κατα πολυ τη ταινια αλλα εδω hands down, μου την εφεραν big time! Υπηρξε μια σκηνη -no spoiler- ενος καυγα που ειλικρινα ηλπιζα να τελειωνει γρηγορα γτ ταυτοχρονα γελουσα, στεναχωριομουν, φρικαρα λιγο κ συγκινηθηκα, all in one, οπου κ οι δυο δωσαν ρεστα κ τρομερη ενεργεια.
Το σεναριο εχει μια δυο μικρες cheesy στιγμες που προσωπικα δεν με ενοχλησαν καθολου αλλα οφειλω να τις αναγνωρισω, ομως απο την αλλη οπως ειπα φροντιζει να καλυψει το θεμα απο ολες τις πλευρες + μια που μου αρεσε πολυ (κ ελαβε τελικα μεγαλη διαρκεια) ηταν η διαδικασια του διαζυγιου μεσω των δικηγορων. Ηταν πολυ ευστοχη κ διακριτικη παραλληλα η κοφτερη λιγο ματια στην βιομηχανια των διαζυγιων στις ΗΠΑ, οπου ενα ζευγαρι που φαινομενικα μπορει με μια δυο κουβεντες κ λιγη κατανοηση να λυσει καποια βασικα θεματα πανω στο κομματι αυτο για το καλο των παιδιων του και για τους ιδιους, να καταληξει να ξοδεψει περιουσιες κ απο το πουθενα να αλληλοφαγωθει οικονομικα αλλα και ψυχολογικα, με την καθοδηγηση των αδιστακτων δικηγορων του κλαδου. Speaking of them, να πω το αυτο: Σκαρλετ ρεστα,οκ, το ειπα κ το τονισα. Πως γινεται ομως στα 53 της η Λορα Ντερν, οταν βρισκεται στην οθονη σαν δικηγορος, να την κανει αλοιφη, δεν ξερω πραγματικα. Ο ρολος της την ηθελε απλα επιβλητικη κ πραγματικα η Ντερν εβγαινε στην οθονη κ της ανηκαν τα παντα. Θητεια διπλα στον θειο Ντεηβ θα μου πεις 
Ηθελα το πιτσιρικι ισως λιγο καλυτερο. Ηταν εξαιρετικο αλλα εχω συνηθισει μαλλον σε πολυ καλα παιδακια ηθοποιους πια κ αυτο μου φανηκε λιγο χαμηλων τονων αλλα ισως κανω κ λαθος
Anyway, η ταινια ηταν παρα πολυ καλη. Πολυ καλυτερη απο οτι περιμενει καποιος λογω θεματος, απειρως ανωτερη απο το ΚραμερvsΚραμερ να προλαβω (δεν μαρεσει ουτως ή αλλως )
2/2 απο το Νετφλιξ για φετος στα βαρια του χαρτια κ το βλεπω να γλενταει τα παραδοσιακα στουντιο μια παραπανω καθε χρονο. Δεν μου αρεσε πιο πολυ απο το Frances Ha ή το Squid and the whale αλλα δεν θα μου κανει εντυπωση αν αρεσει περισσοτερο σε αλλους! Πολυ ωραια ταινια overall!
4 Likes
το ειχα στα υποψιν μεσα στις επομενς μερες, μαλλον μεσα στο σκ θα το δω (να κοιμουνται οι μπομπιρες χεχε). η φαση ειναι οπως τα λες με τα βραβεια, πολυ καλα φετος. για να σε “ξενερωσω” το Uncut gems πηρε βραβειακι με Adam Sandler (ναι αυτος, ξερεις ποιος) να δινει ρεστα και να συζητιεται για αουτσαιντερ/σφηνα σε Phoenix/Driver.
1 Like
Sorry για την παρέμβαση-σφηνοπ%&^#@, αλλά ο Sandler είναι ηθοποιάρα ολκής.
Ακόμα και στις χαζοχαρούμενες ταινίες του, το ταλέντο του είναι εμφανέστατο. “Κομμένος και ραμμένος” για καρατερίστας, αποτελεί στα μάτια μου έναν Turturro των “φτωχών”.
1 Like
ο ιδιος Turturro που παιζει στις ταινιες του Sandler;