Βασισμένη σε ένα ποίημα του 14ου αιώνα -’‘Sir Gawan and the Green Knight’’-, η ταινία ακολουθεί τον νεαρό ανιψιό του Αρθούρου Gawain σε ένα οδοιπορικό στην μεσαιωνική αγγλική ύπαιθρο, καθώς φεύγει από το Camelot για να συναντήσει σε ένα μοναστήρι τον λεγόμενο Πράσινο Ιππότη, για να ολοκληρώσει ένα ‘‘παιχνίδι’’ που ξεκίνησαν οι 2 τους ένα χρόνο πριν…
Καταρχάς να πω ότι το πρωτότυπο ποίημα είναι καταπληκτικό για όποιον έχει κάποιο ενδιαφέρον να διαβάσει αγγλική ποίηση βασισμένη στον Αρθουριανό Μύθο, καθώς οι διάφορες ερμηνείες και τα μοτίβα του ποιήματος έχουν πολύ ενδιαφέρον και επηρέασαν και σημαντικούς συγγραφείς όπως ο Tolkien πχ που νομίζω είχε ασχοληθεί και με την μετάφρασή του…
Η ταινία δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε τόσο όσο θα ήθελα ή περίμενα από το trailer και το Α24 από πίσω της σαν εγγύηση, χωρίς να την θεωρώ και κακή όμως…ίσως μια χαμένη ευκαιρία, που χαντακώθηκε από το πολύ μέτριο σενάριό της και εν μέρη από την σκηνοθεσία και το ύφος του Lowrey -ο οποίος δεν μου είναι ιδιαίτερα ελκυστικός σαν σκηνοθέτης-, αλλά στη συνέχεια σώθηκε από τον οπτικό της πλούτο, τις ερμηνείες και την μουσική…
Tο ύφος και η σκηνοθεσία του Lowrey είναι θεωρώ δίκοπο μαχαίρι για την ταινία: Eνώ έχει πολύ ενδιαφέρον το στυλιστικό και υφολογικό κομμάτι της ιστορίας που παραπέμπει ναι, σε άλλες δεκαετίες και fantasy τύπου ‘‘Legend’’ -το παλιό δηλαδή, το καλό, το ορθόδοξο-, το ‘‘art-house’’ ύφος που υιοθετεί στην σκηνοθεσία του, άλλες φορές κάνουν την ταινία πολύ βαρετή, επιτηδευμένα και αναίτια αργή, ενώ άλλες φορές εκτιμάς αυτό το μεταμοντέρνο του μάτι σε ένα μυθικό κόσμο γεμάτο μάγισσες, γίγαντες και υπερφυσικά όντα… το σενάριο ενώ δίνει τα credits του στο πρωτότυπο κείμενο, αγνοεί λανθασμένα κατ’ εμέ μερικά πολύ βασικά key points του και εξαιτίας αυτού, σκηνές όπως αυτή στο κάστρο του Edgerton δείχνουν χωρίς ιδιαίτερο νόημα, μπερδεμένες που νιώθεις σαν να θέλουν κάτι να πουν αλλά δεν λένε τίποτα…
btw στο πρωτότυπο κείμενο, ο Edgerton είναι ο Πράσινος Ιππότης μεταμφιεσμένος και η γριά η μάνα του Gewen η μάγισσα Morgause. Αυτή η διευκρίνηση δεν γίνεται εδώ, αφήνοντας πχ την σκηνή ως μια περίεργη παρέμβαση που δεν βγάζει και ιδιαίτερο νόημα στην κεντρική ιστορία - ή μάλλον καλύτερα, δεν την βοηθάει -και μιλάμε για βασική σκηνή της ταινίας-…
Κατά τα άλλα, αν αφήσω πίσω και την σύγκριση με το πρωτότυπο ποίημα -που δεν έχει και σημασία ουσιαστική στο κάτω κάτω-, τα ‘‘μηνύματα’’ και οι αλληγορίες της ταινίας, είναι αρκετά απλοϊκά για αυτό που θα ήθελε να είναι ή προσπαθεί να είναι, δεν ξέρω… όχι κάτι που ενοχλεί αλλά σίγουρα για μένα το λίγο ‘‘κούφιο’’ σενάριο δεν ανταποκρίνεται στο γενικότερο ύφος και σοβαρότητα της ιστορίας, όπως την αντιμετωπίζει ο Lowrey…
Ερμηνείες εξαιρετικές από όλο το cast με πρωτεργάτη τον Patel, τρομερός στο ρόλο του όπως του ζητήθηκε να τον αποδώσει…τα οπτικά όμως κλέβουν για πλάκα την παράσταση και αξίζει να ειδωθεί σε μεγάλη οθόνη για να την απολαύσει κανείς όπως της αξίζει. Και αυτά βέβαια σταδιακά κουράζουν ελέω των ρυθμών αλλά σίγουρα είναι το νο1 selling point της ταινίας
Δεν ξέρω αν θα το ξαναέβλεπα, ήταν μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική προσθήκη στο σινεμά του Φανταστικού στα χνάρια των Legend, Willow και σία αλλά με όπως είπα μια πολύ περισσότερο art house διεύθυνση στην σκηνοθεσία/ύφος που δεν με κέρδισε όπως περίμενα, ούτε όμως μου φάνηκε κάτι κακό ή άσχημο. Θέλησε να παίξει με το είδος και να το αναθεωρήσει, τα καταφέρνει σε ένα βαθμό αλλά χάνει αρκετά σε πολλά βασικά κατ’ εμέ, πράγμα που με εμπόδισε από το να το απολαύσω…
Θα δω όμως σίγουρα το Excalibur για να στανιάρω αύριο 
