Το είδα τελικά εχθές οπότε είναι φρέσκα στο μυαλό μου κάποια σημεία, που έχουν σε κάποιο βαθμό ειπωθεί. Καταρχήν μου άρεσε, αλλά δεν τρελάθηκα. Στα θετικα, πολύ καλή δουλειά στο καστινγκ, η ταινία ακολουθεί πιστά το βιβλίο, έχει ρυθμό, γενικά δεν βαριέσαι, καλά εφέ, κουστούμια,καλη παραγωγή με μόνο παράπονο αυτό που περίμενα πιο πολύ να δω:το σκουλήκι! Περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό. Άσε που στην σκηνη στη νύχτα δεν φαίνεται και τίποτα. Στα αρνητικά θα βάλω κι εγώ την μουσική, τελείως αδιαφορη και σε καποια σημεία λειτουργουσε κατά της ταινιας. Εν ολίγοις το βιβλίο παραμένει το μόνο αριστούργημα σε ότι αφορά τον κοσμο του Dune, άντε βάλτε μέσα και το To tame a land!
2 Likes
Ισχυει, μου ηρθε στο μυαλο το επεισοδιο απο GoT που παραπονιοντουσαν ολοι για τον ιδιο λογο. Γενικα νομιζω πως χανοταν αρκετη λεπτομερεια δυστυχως στις σκηνες που το σκοταδι ηταν εντονο, πχ και στη τοιχογραφια που βλεπει ο Πωλ με το Shai-Hulud, η οποια ειναι πολυ ομορφη μεν, δε μπορεις να τη χαρεις λογω ελλειψης φωτισμου δε 
2 Likes
Dune πολύ μέτριο.
Τα μεγαλύτερα αρνητικά:
- Υπερβολικά και αδικαιολόγητα / βεβιασμένα επικό: ΚΑΘΕ σκηνή να έχει επικ μουσικομουσικάρα, να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα.
- Ο Baron Harkonnen, για μένα στους τοπ5 καλύτερους villain οποιουδήποτε είδους, είναι μια κωμική καρικατούρα τύπου Darth Vader, χωρίς κίνητρα, χωρίς μυαλό, χωρίς τίποτα. Στο βιβλίο οι σκηνές με τον βαρόνο είναι σκέτη απόλαυση, είναι πανέξυπνος, πανούργος, έχει σχεδιάσει τα πάντα στην εντέλεια, είναι γνήσια κακός και ηδονιστής (φαί και αγοράκια).
- Ο Timothy είναι μεγάλο αγγούρι, ανέκφραστος φουλ. Το ίδιο και η μάνα του, δεν μου έβγαλε ούτε την ευαισθησία της μάνας, ούτε την οξυδέρκεια της φυλής της.
- Επίσης κάτι που θεωρώ μεγάλο λάθος, είναι που δεν δείξανε την πραγματική απόγνωση της ήττας των Leto στον Arrakis. Το κάνανε λίγο να φαίνεται σαν μάχη. Δεν ήταν. Ήταν ambush χωρίς καμιά ελπίδα, τους πετσόκοψαν από κάθε άποψη οι Harkonnens και η τραγικότητα αυτή δεν μεταδόθηκε σωστά.
Το μεγαλύτερο θετικό που δεν περίμενα να μεταδοθεί εύκολα είναι η προβολή της ερήμου, η επιρροή του κλίματος του Αρράκις στις ζωές των ανθρώπων. Ε, δεν σε έκανε να νιώθεις δίψα όπως σε κάνει το βιβλίο, αλλά ήταν πολύ κοντά.
Επίσης κατάφερε να κάνει τα οράματα, που στο βιβλίο είναι πάρα πολλά, να μην είναι κουραστικά. Τέλος, σκιαγράφησε αρκετά καλά τους Fremen και με καύλωσε το θρησκευτικό/φανατικό χαλί που στρώνει.
Σε γενικές γραμμές δεν ήταν κακή, αλλά… διαβάστε το βιβλίο οπωσδήποτε γιατί η ταινία είναι μια crippled experience.
2 Likes
A, και Double post: δείτε το The Last Duel. Απολαυστικό, σε βάζει σε σκέψεις - προφανώς για το meToo κίνημα περισσότερο, διασκεδαστικό, πολύ ωραίες ερμηνείες και μια γαμάτη σκηνή μάχης από τις καλύτερες που έχω δει σε ταινία. Απρόσμενα καλή, κυρίως γιατί το θέμα και η σκηνοθεσία της (βλέπεις τα ίδια γεγονότα με διαφορετικά POVs) είναι αρκετά φρέσκα για 2021.
2 Likes
βσκ, θα έπρεπε να είχε γινει εικαστικά ενα Dune Χοδορόφσκι. Αν και ο αγαπητός Αλεχάντρό δεν το είχε διβάσει και ήθελε να του πετάξει τα μάτια ΟΞΩ σαν στόρι. Αισθητικά όμως θα ήταν ΑΛΛΟΥ. Ενα εξτεντετ κατ του Λιντς επίσης, ίσως άξιζε τον κόπο.
Να πω και εγώ το κομμάτι μου, γιατί ήθελα αρκετές μέρες να χωνέψω σε ικανοποιητικό βαθμό αυτό που είδα
Είναι λίγο δύσκολο να μείνεις τελείως ανεπηρέαστος από το βιβλίο και την εικονογραφία που σου έχει χτίσει τόσα χρόνια, όπως και από τις θεματικές ή το world bult του, όταν πας να δεις μια ταινία βασισμένη σε αυτό… νομίζω όμως συμφωνούμε όλοι ότι η διασκευή ενός λογοτεχνικού έργου σε ταινία και η μετατροπή της λογοτεχνικής αφήγησης σε οπτική είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, μιας και μιλάμε για τελείως άλλα μέσα με δικούς του όρους το κάθε ένα. Για αυτό το λόγο και προσπαθώ κάθε τι που πηγάζει από βιβλίο, κόμικ, κτλ να το βλέπω όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένα από το source material. To ίδιο θεωρώ έκανα με το Dune σε πολύ μεγάλο βαθμό, μεγαλύτερο από όσο έκανα πχ με τα Lord of the RIngs ή παρόμοιες μεταφορές κλασσικών βιβλίων στην οθόνη. Είναι που σαρανταρίζω τώρα 
και πλέον από τα 18 πχ έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στο να μην με αφορά καθόλου σχεδόν ή να μην το παίρνω προσωπικά το πως είναι ένα βιβλίο και το πως είναι η κινηματογραφική του διασκευή. Ή να το πω καλύτερα, μπορώ να παρακολουθήσω μια ταινία και ως ταινία καθαυτή και έχοντας στο νου μου το source material χωρίς όμως αυτά τα δυο να συγκρούονται. Δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα και δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός.
Σαν ταινία λοιπόν, βασισμένη σε ένα βιβλίο που στην καρδιά μου το έχω όσο λίγα από αρκετά νεαρή ηλικία, εμένα προσωπικά το Dune με ικανοποίησε σχεδόν στον μέγιστο βαθμό!
Ο Villeneuve πήρε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρίσκο κατ’ εμέ πάντα, το οποίο δεν το περίμενα ούτε το γνώριζα πριν να δω την ταινία -και του βγήκε-: επέλεξε να μειώσει στον απολύτως ελάχιστο δη απαραίτητο βαθμό πολλές από τις θεματικές της ταινίας (πολιτικά παιχνίδια, οικολογία κτλ) και να επικεντρωθεί κατά βάση στην βασικότερη όλων, τον Μεσσιανισμό και την ιδέα του Εκλεκτού όπως αυτή πραγματικά συλλαμβάνεται και ακολουθείται από εκατομμύρια πιστούς ανα τους αιώνες (με περισσότερα για αυτό στην δεύτερη ταινία.) Επίσης διάλεξε να αγκαλιάσει πλήρως την γεωπολιτική αλληγορία του Herbert ως προς την διαχρονική επικρατούσα κατάσταση στην Μέση Ανατολή, μένοντας έτσι μακριά από μυθολογικές pop σαπουνόπερες τύπου Star Wars και αγγίζοντας κάτι αρκετά πιο relatable και επίκαιρο για τον μέσο θεατή. Απέφυγε έτσι να ‘’μπουκώσει’’ την ταινία, της έδωσε πολύ αέρα να ανασάνει και να έχει μια φυσιολογική ροή, ενώ κατάφερε να κάνει και ένα σωστό world built χωρίς να χαθεί ο θεατής ή να μπερδευτεί με τις πληροφορίες που λάμβανε!
Έτσι θεωρώ ότι έμεινε και απόλυτα πιστός στην ψυχή του οράματος του Herbert αλλά έδωσε παράλληλα και μια ταινία η οποία έχει κατά κύριο λόγο ‘‘ζουμί’’ και λιγότερες σάλτσες ή ορεκτικά. Ούτε αυτά τα 2 βασικά θέματα δεν τα κάλυψε στο 100% τους -γιατί είναι αδύνατο- αλλά τα έδωσε τόσο όσο πιστεύω ώστε να σταθούν ικανά για να στηρίξουν μια ταινία 2,5 ωρών…
Το σενάριο το βρήκα εξαιρετικό βάση των ανωτέρω, με λίγες μόνο μικρές παρασπονδίες οι οποίες όμως και πάλι δεν με ενόχλησαν και δεν με απέσπασαν από την ταινία. Μπορώ να δεχθώ ότι πχ η σχέση Jessica και Leto δεν έλαβε όση έκταση θα περίμενε κανείς για να τον πείσει 100%, μπορώ να πω από την άλλη όμως ότι το βλέμμα αγωνίας και άγχους που αντάλλαξαν για μερικά δευτερόλεπτα πριν ανοίξει η πύλη του σκάφους που τους μετέφερε πρώτη φορά στον Αρράκις μου είπε όσα χρειαζόμουν να μάθω για την σχέση τους -σε αντιδιαστολή πάντα με το γενικότερο περιβάλλον και κόσμο της ταινίας, που μου έβγαζε μια συνεχόμενη απειλή κι κίνδυνο παντού και πως ενδόμυχα μου πέρασε ότι οι όποιες σχέσεις και συνθήκες ζωής σε αυτό το μέλλον, είναι αρκετά πιο κοντινές στον μεσαίωνα παρά στο 10.191-.
Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν όλοι εξαιρετικά γραμμένοι, με αγαπημένους τους Paul-Jessica (τρομερή επιλογή και εξαιρετικά καλοστημένη, να αλλάξει τον χαρακτήρα της και να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της, αντί των εσωτερικών μονολόγων του βιβλίου) και τον Βαρώνο (ο οποίος περιορίστηκε αρκετά εδώ ως προς τα κίνητρά και τον χαρακτήρα του εν αναμονή του β’ μέρους -και στην απουσία των τρομερών διαλόγων που είχε με τον Piter στο βιβλίο-, αλλά ήταν μια πολύ επιβλητική και ‘’άβολη’’ παρουσία όταν αναλάμβανε δράση, + ότι ο Σκάσγκαρντ κάτω από τόνους make up και προσθετικών ανταποκρίθηκε πλήρως σαν ένας άλλος καπιταλιστής Colonel Kurtz του μέλλοντος). Όπως με εντυπωσίασε και ο λιτός Leto -αχα καλό ε (συγγνώμη 
), ο οποίος με έπεισε πλήρως σαν εκείνος ο Σπαρτιάτης Δούκας που μπορεί να είναι σκληρός και απρόσιτος φαινομενικά, αλλά δρα για το κοινό καλό των αγαπημένων του και του λαού του με την απόλυτη τιμή και ανιδιοτέλεια. Με ατάκες του δε σαν πχ το ‘‘Here i am, here i remain’’ ένιωσα λες και έβλεπα κανένα γαμημένο Ρωμαϊκό έπος!
Γενικά για τους χαρακτήρες, θα πω αυτό: ήταν άλλη μια πολύ έξυπνη κίνηση του Villeneuve και του σεναρίου, να κάνει όλους τους χαρακτήρες αρχέτυπα και να μιλήσει σε πολύ βασικό ενστικτώδες επίπεδο, απογυμνώνοντάς τους από τα πολλά πολλά που κουβαλούσαν στα βιβλία. Δούλεψαν πολύ καλύτερα έτσι και κλείνοντας για το κομμάτι του σεναρίου, να πω ότι όλο το σενάριο πιστεύω δούλεψε εξαιρετικά, όντας πιστό τόσο όσο χρειαζόταν στο βιβλίο για να αποδώσει επαρκώς τους τα γεγονότα και τους χαρακτήρες. Κάποιοι χάθηκαν, κάποιοι μειώθηκαν κατά πολύ, κάποιοι αναδείχθηκαν, όλοι όμως λειτούργησαν 100% στα πλαίσια της ιστορίας. Διατηρεί εδώ την ‘’ψυχρότητα’’ που είχε και στο BR2049 ως προς τους χαρακτήρες του -σε λίγο λιγότερο βαθμό βέβαια-, οπότε είναι κάτι που αν δεν ‘’έπιασε’’ το κοινό τότε, δεν θα το πιάσει τώρα… εμένα με αγγίζει 100% η προσέγγισή του αυτή γιατί οι χαρακτήρες του μου φαίνεται ότι αλληλεπιδρούν απολύτως ταιριαστά σε συναισθηματικό επίπεδο και με το status τους, στρατιωτικοί, ηγέτες, παλακίδες, νομάδες κτλ, όπως και με την αγριότητα και ψυχρότητα του κόσμου που τους περιβάλλει…
Και για αυτό θεωρώ ότι ο Villeneuve είναι μάγκας, γιατί όντας τελικά πραγματικός fan του βιβλίου, αν και το ‘‘πετσόκοψε’’ φαινομενικά, τελικά το έκανε όσο προσβάσμο μπορούσε να γίνει για το κινηματογραφικό format και τελικά μια εξαιρετική αυτόνομη ταινία.
Για το οπτικό κομμάτι, δεν έχω πραγματικά να πω πολλά πράγματα… Ένιωσα σαν να έβλεπα πρώτη φορά το Ran ή το Lawrence of Arabia πχ ή να ανακάλυπτα τα εφέ με το Jurassic Park πιτσιρικάς ξανά. Δεν θυμάμαι εδώ και δεκαετίες -χωρίς υπερβολή- να με έχει αφήσει τόσο αποσβολωμένο στο κάθισμά μου το εικαστικό μεγαλείο μιας ταινίας και τα σκηνικά της. Δεν ξέρω τι κάνει με τα practical και τα cgi που χρησιμοποιεί -το πως τα mixαρει ταυτόχρονα δλδ-, ούτε πως πέτυχε αυτό το μέγεθος και την κλίμακα, αλλά σε κάτι σκηνή ένιωθα λες και ήμουν μέσα στην ταινία και με ρουφούσε η οθόνη… Βέβαια θα βάλω έναν αστερίσκο εδώ και θα πω ότι κουστούμια κτλ δεν με ενόχλησαν και ούτε με ενόχλησε η πιο grounded αισθητική που επέλεξε. Ένιωθα ότι πχ η πανοπλία των Ατρειδών ήταν για πόλεμο και όχι διακοσμητική και οι στολές των Sardaukar φτιαγμένες για μάχη σώμα με σώμα σε αντίξοα περιβάλλοντα όπως πχ της Ερήμου εδώ. Όμως αν κάποιος δεν μπορεί να διαχωρίσει τον πολύχρωμο οργασμό του βιβλίου από αυτό το πιο μουντό και gritty ρεαλιστικό -πραγματικό όμως gritty ρεαλιστικό, όχι Batman και ανοησίες- οπτικό αποτέλεσμα, το κατανοώ απόλυτα… για εμένα όμως η κατεύθυνση της ταινίας δούλεψε 100%.
Η φωτογραφία έκανε κάτι επίσης risky και δεν πήγε με το συμβατικό αναμενόμενο πορτοκαλί για την έρημο, αλλά έπαιξε πολύ με το λευκό και για εμένα πάλι έδωσε κάτι ακόμα περισσότερο ρεαλιστικό στην ταινία, λιγότερο ονειρικό αλλά πολύ πιο κοντά πχ στο Lawrence of Arabia -εκείνη την σκηνή κυρίως που χάνεται ένα μέρος της ομάδας του Lawrence σε μια τρομακτικά μεγάλη διαδρομή και εκείνος γυρίζει πίσω να το βρεί, pure τρόμος- και σίγουρα μου έβγαλε περισσότερο όχι ένα ονειρικό συναίσθημα για την έρημο, αλλά ένα συναίσθημα φόβου μιας και η απουσία έντονων αντιθέσεων και χρωμάτων σε τόσο μεγάλες εκτάσεις πιστεύω ότι εντείνει τον απειλητικό τους χαρακτήρα. Δεν ήταν κάτι που περίμενα, δεν ήταν κάτι που με χάλασε, ίσα ίσα…
Δούλεψε μέχρι και το soundtrack κατ’ εμέ (που δεν αντέχω τον Ζίμερ), μιας και μου φάνηκε πλήρως εναρμονισμένο στο πνεύμα της ταινίας, με τις ανατολίτικες μελωδίες και τα σκληρά συνθ. Μου φάνηκε πολύ ταιριαστό για μια ταινία που διαδραματίζεται στο πιο αφιλόξενο μέρος του Γαλαξια με τους χειρότερους οιωνούς για όποιον βρεθεί εκεί και μερικά κομμάτια ήταν ταμάμ.
Η σκηνοθεσία του Villeneuve παραμένει στα γνωστά του επίπεδα και δεν προδίδει σε κανένα λεπτό το όραμά του αλλά ούτε και την προσωπική του οπτική και σφραγίδα. Η ταινία είναι 110% Villeneuve και μετά το οτιδήποτε άλλο, κάτι που αυτομάτως της ανεβάζει αρκετά εφόσον κάποιος είναι φίλος του σκηνοθετικού του ύφους αλλά κυρίως την κάνει και ταινία Δημιουργού και όχι studio -κάτι που σήμερα σπανίζει όσο λίγα σε αυτό το επίπεδο-. Αυτομάτως όμως επίσης η ταινία δεν είναι για το ευρύ κοινό που περιμένει pop disney ελαφράδα ή κάτι πιο συμβατικό όπως μεγάλες σκηνές δράσης και ατελείωτο exposition γύρω από σχηματικά διεκπαιρεωτικά eye candy cgi fests. Το scale που επιτυγχάνει είναι τρομακτικό και σχεδόν σε κάθε σκηνή της ταινίας ένιωθα να με ρουφάει μέσα της, όντας σαν μυρμήγκι μπροστά σε ότι έβλεπα! Το visual storytelling της ταινίας είναι επίσης τόσο καλό και τόσο προσεγμένο για το απαιτητικό κοινό ενός σκεπτόμενου sci-fi έργου, που παρότι τεράστιο -ακόμα και έτσι- σε όγκο πληροφοριών το 1/2 τουλάχιστον της ταινίας, πολύ λίγα πράγματα δίνονται με μεγάλους μονολόγους ή παρόμοιου τύπου ενοχλητικού exposition. Όλα είναι εκεί στην κάθε λεπτομέρεια και κάθε κίνηση, κάθε λιτό διάλογο και κάθε βλέμμα των πρωταγωνιστών. Δεν πίστεψα στιγμή ότι πχ η έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς στην Μπατλεριανή Τζιχάντ δεν θα επηρέαζε καθόλου τον μέσο θεατή να κατανοήσει τον κόσμο της ταινίας και όμως να που έγινε και ο κόσμος είναι λες και δεν έχασε τίποτα από τη μυθολογία του και χωρίς την αναφορά αυτή! Αν θέλει κανείς να δει ένα σεμιναριακό visual storytelling για blockbuster ταινία, ας δει το 1,5 λεπτό στον Corrino και την πρώτη γνωριμία με τους Sardaukar, το πως σε λίγα δευτερόλεπτα συστήνει μαζί τους όλο τον θρησκευτικό φανατισμό που τους διακρίνει, με ελάχιστα λόγια και τρομακτική εικονογραφία…
Το ‘‘ψεγάδι’’ της ταινίας, είναι ότι είναι το πρώτο μέρος μιας διλογίας. Δεν μπορείς να βγάλεις πλήρη συμπεράσματα για την σεναριακή κατεύθυνση της ιστορίας ή τους χαρακτήρες, αν δεν δεις το υπόλοιπο. Η ταινία δεν έχει 3η πράξη -ή έχει τεσπα αλλά αρκετά μικρότερης κλίμακας- αλλά κόβεται στο ύφος του Intermission που έβγαζαν 4ωρες και 5ωρες ταινίες σαν το Gone with the Wind, Lawrence of Arabia, Doctor Zibago κτλ… εμένα προσωπικά μου φάνηκε ότι έκλεισε μια χαρά τουλάχιστον το κομμάτι της -και σε πολύ κατάλληλο σημείο- και πάμε για την συνέχεια σε 2 χρονάκια…
Το δεύτερο μικρότερο παράπονό μου, είναι ότι έπρεπε να ήταν ένα μισαωράκι μεγαλύτερη. Αν και τα έδωσε όλα σεναριακά και οπτικά -χαρακτήρες, σχέσεις, μυθολογία, ιστορία κτλ-, δεν θα με χαλούσε αν αφιέρωνε σε όλα ένα 5λεπτο παραπάνω, όχι γιατί μένει πχ ξεκρέμαστος ο έρωτας Leto - Jessica, αλλά γιατί ίσως τον ενδυνάμωνε ακόμα περισσότερο -που the more is better στην περίπτωση του Villeneuve που είναι λιτός δωρικός και απέριττος σαν σκηνοθέτης και δεν ‘‘βαλτώνει’’ εύκολα-… ή απλά επειδή μου άρεσε η ταινία, ήθελα κι άλλο 
. Ξέρω ότι υπάρχει και 4ωρη version, υπάρχουν παντού φωτογραφίες πχ του Gerny με τo baliset, του Dr Yueh με την Jessica να συζητάνε για τα προσωπικά του προβλήματα, του Duncan να προσγειώνεται στον Arrakis μόνος του, περισσότερος Piter και Βαρώνος στον Giedi Prime κτλ κτλ κτλ και εφόσον ο Villeneuve κρίνει ότι ένα director’s cut αξίζει και δεν ξεχειλώνει ή ‘’φθηναίνει’’ την ροή και την ποιότητα της ταινίας, εννοείται θα χαιρόμουν πολύ να το δω κάποια στιγμή… (αν και διάβασα ότι ο ίδιος το απέρριψε λέγοντας ότι το πραγματικό director’s cut είναι αυτό που είδαμε, παρά την ύπαρξη αρκετά μεγαλύτερου υλικού)
Τέλος, πολύ καλή δουλειά με το PG13 -στα όρια του PG13 ήταν δηλαδή- αλλά θα της ταίριαζε ένα Rated R σίγουρα…
Σε πρώτη ανάγνωση, κρίνοντας την ταινία αυστηρά και εντελώς ψυχρά υπολογιστικά σαν μεταφορά ενός βιβλίου, μοιάζει ελλιπέστατη -καλύπτει το 1/2 του βιβλίου και από αυτό το 1/2 πιάνει πραγματικά το 30%-40% των γεγονότων/χαρακτήρων/πλοκής και υποπλοκών-, είναι σε β’ ανάγνωση μια εξαιρετική διασκευή -δεδομένου πάντα ότι μιλάμε για 2,5 ώρες ταινία- και τελικά μια πολύ καλή και μεστή ταινία! Θα δούλευε σαν διασκευή καλύτερα σε ένα mini series πχ 10 ωριαίων επεισοδίων? Προφανώς, προφανέστατα. Όμως στην παρούσα φάση βρήκα την ταινία εξαιρετική!
Overall για να μην του γαμήσω -γιατί μπορώ να μιλάω για ώρες-, η ταινία είναι 100% Villeneuve και μετά το οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά, την κατά-ευχαριστήθηκα, ήταν καλύτερο από αυτό που περίμενα και ανυπομονώ για το δεύτερο μέρος. Δεν μπορώ να την κρίνω όμως overall γιατί αν το β’ μέρος δεν τραβήξει, θα χάσει πολύ και αυτό το πρώτο μιας και είναι ουσιαστικά μισή ταινία… αλλά έχοντας σαν βάση ότι είδα μέχρι τώρα, έχω πίστη στην συνέχεια και η ορθότερη κρίση θα γίνει τότε!
Νομίζω ότι είναι ένα είδος επικού σινεμά που έχει εκλείψει εδώ και δεκαετίες αλλά και ένα είδος σκεπτόμενης επιστημονικής φαντασίας -σε τόσο μεγάλο μέγεθος συγκεκριμένα- που βλέπουμε ολοένα και πιο σπάνια πια στον κινηματογράφο…
Οπότε ναι, εγώ προσωπικά ενθουσιάστηκα και περιμένω πως και πως όχι μόνο τη συνέχεια, αλλά να κάνω και κάτι που έχω πάρα πάρα πολλά χρόνια να κάνω, να πάω δεύτερη φορά σινεμά και να την ξαναδώ σε μεγάλη οθόνη, γιατί τέτοιες ταινίες αξίζουν μόνο σινεμά και όχι torrent
Υγ1. Πραγματικά τις σκηνές της ταινίας οι οποίες είναι ‘‘διάσημες’’ σεκάνς του βιβλίου -Γκομ Τζαμπαρ, Sandworm και πρώτη επαφή, Hunter Seeker, δόντι κτλ-, τις είχα φανταστεί ακριβώς έτσι όταν το διάβαζα… η εικονογραφία τους δηλαδή ήταν λες και βγήκε κατευθείαν από το μυαλό μου
Υγ2. Το αναφέρω διαρκώς αλλά καμιά φορά το ξεχνάω και μετά το σκέφτομαι πάλι: μιλάμε για κινηματογραφική μεταφορά του Dune έτσι; Το βιβλίο είναι πιο unfilmable και από τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ στα 90ς, ο όγκος του -όχι σε σελίδες αλλά σε περιεκτικότητα γεγονότων και συναισθημάτων- αλλά και τρόπος που είναι γραμμένο -με χιλιάδες εσωτερικούς μονόλογους- είναι τρομακτικά για οποιονδήποτε αποφασίσει να το περιορίσει σε ένα άλλο format. Τρομερό επίτευγμα όπως και να έχει!
Υγ3.Τη ταινία την είδα μαζί με την Κυρία, η οποία δεν είχε καμία επαφή με τα βιβλία ή την μυθολογία γενικότερα, ούτε όμως έλαβε κάποια σχετική κατήχηση από εμένα πριν πάμε (που γενικά αν νομίζει κανείς ότι σπάω μπάλες εδώ, ζήστε με στην καθημερινότητα σε αίθουσα ή στο σπίτι για ταινία που θέλω 1 ώρα πριν να κάνω πρόλογο και μετά την ταινία κανένα δίωρο ανάλυση , φιλίες και σχέσεις έχουν δοκιμαστεί πολλάκις ανα τα χρόνια )… ενθουσιάστηκε με τα πάντα και της δημιουργήθηκε η επιθυμία να διαβάσει το βιβλίο σχεδόν αμέσως, ενώ δεν την κούρασε σε κανένα σημείο ούτε την άφησε με κάποια απορία, όντας παράλληλα ευχαριστημένη με τους χαρακτήρες -αν και ήθελε για μερικούς περισσότερο screen time-…
12 Likes
Αυτό ακριβώς και επίσης εκοφαντική μουσική και ηχητικά εφέ χωρίς να ταιριάζουν με τη σκηνή
Μιας και το εργό είναι κατά κάποιο τρόπο Μεσσιανικό, θα σας πω πως αισθάνθηκα:
Σαν χωρικός/πληβείος ο οποίος ΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ πρέπει να ενθουσιαστεί με ένα παλάτι ή κάποιο ναο, επειδή είναι τεράστιο, άσχετα αν είναι κακόγουστο.
Όλα ήταν τεράσιτα, επικά, in your face αλλά δεν με άγγιξαν, ένιωσα να να μου τα έτριβαν στα μούτρα.
Έγραψες (κυριολεκτικά και μεταφορικά), mic drop πως το λένε. Μια μόνο ένσταση σε όσα είπες, κάτι παρέλειψες:
7 Likes
Έκανα edit off δυστυχώς μια παραγραφούλα για τα σημερινά blockbuster, αναφέροντας ότι η τελευταία φορά που θέλησα να δω ταινία σινεμά 2η φορά ήταν 7 χρόνια σχεδόν πριν, το Fury Road.-
3 Likes
Ν ανοίξω λίγο την κουβέντα έπειτα από αυτό το βίντεο:
Έχει κανείς άποψη για το
;
Η καλυτερη σκηνη της ταινιας για μενα, εκει οντως μου εβγαλε κατι, μπορεσε να αποτυπωσει ενα ειδος αρρωστιας που δεν ειχα φανταστει διαβαζοντας το βιβλιο, αλλα ταιριαζει απιστευτα βγαζοντας ενα ακρως effective horror στοιχειο, αν και η σκηνη ειναι πολυ μικρη. Ενιωσα αβολα και η ατμοσφαιρα με γραπωσε. Το throat singing ειναι κερασακι στην τουρτα. Μετα στη δραση με απογοητευσαν βεβαια, αλλα σκηναρα οπως και να το κανουμε.
1 Like
Ααα throat singing, σωστός, μου είχε κάνει αίσθηση τότε και δεν το έψαξα μετά όμως… είναι ίδια φάση με αυτό το διαμάντι από το fallen order
Γαμάτο!
3 Likes
Εχω ακουσει αρκετο throat singing λογω αντικειμενου, και καποιες φορες με σκαλωνει το ατιμο. Ειμαι 30 χρονων γομαρι αλλα με καταλληλη απεικονιση και την καταλληλη ωρα/στιγμη γουρλωνω τα ματια και ξεροκαταπινω, βγαζει απο μεσα μου καποιο ειδος πρωτογονου φοβου που υπαρχει στο DNA μου, δεν μπορω να το εξηγησω αλλιως
Υπαρχει και στο youtube η σκηναρα παντως, προκειται για περιπτωση που εμπλουτιζει το πρωτοτυπο υλικο κατα την αποψη μου και κανει τους Sardaukar ακομα πιο απειλητικους συμφωνα με τις περιγραφες του βιβλιου, κατι που δεν καταφεραν οι προηγουμενες μεταφορες.
2 Likes
Αυτό με τις διαφορετικές εκδοχές μου θύμισε λίγο rashomon, το έχω ξαναπεί αρκετά καλό, δεν θα εισπράξει αρκετή αγάπη από τον κόσμο
Ok δεν ξέρω τι να πω για αυτό εδώ….
Τύπισα με μεταλλική πλάκα στο κεφάλι λόγω τραυματισμού σε τροχαίο στην παιδική της ηλικία, διαπράτει σείρα απο φόνους και υιοθετεί την ταυτότητα εξαφανισμένου αγοριού για να κρύψει το παρελθόν της. Ο πατέρας του αγοριού την δέχεται κανονικά ως γιο του…στο ενδιάμεσο έχει κάνει sex με αυτοκίνητο και έχει μείνει εγκυος!
Το Raw μου άρεσε, σε αυτό εδω η Julia Ducournau έχω την αίσθηση ότι προκαλεί απλά για την πρόκληση, ίσως δεν είμαι ικανός να κατανοήσω συμβολισμούς και κρυφά μηνύματα…εάν υπάρχουν. Τέλος πάντων, την είδα άνετα την ταινία αλλά δεν νομίζω να είναι και το αριστούργημα που μας παρουσιάζουν, σίγουρα δεν πρόκειτε να την ξαναδώ…σε κάθε περίπτωση ποστάρω απλά και μόνο γιατί ανυπομονώ για ανάλυση απο @Lupin
6 Likes
Την περίμενα πως κ πως γτ μου άρεσε το Raw αλλά πιο πολύ μαρέσει το καλό πατροπαράδοτο Κρονενμπεργκικό body horror… αλλά με αυτά που ακούω από δω κ κει και διαβάζω, έχω λίγο απογοητευτεί… θα πάω όμως λογικά μέχρι το σκ όπως και να έχει!
Αναμένω την άποψη σου όταν την δεις με το κάλο, όπως και οποιουδήποτε άλλου… εγώ μάλλον ως “δηθενία “θα την χαρακτήριζα τελικά.
1 Like
Πολυ επιτηδευμενο μου φανηκε. Πολυς λογος για το τιποτα. Ορισμενες φορες αναρωτιεμαι για ποιον λογο προκαλουν τοσο ντορο καποιες ταινιες. Σε αντιθεση με το Raw το οποιο πραγματικα μου αρεσε παρα πολυ και το οποιο βρηκα πολυ πρωτοτυπο.
1 Like
Ήθελα να φύγω από την αίθουσα στο πρώτο 10λεπτο. Αν την έβλεπα σπίτι θα την είχα κλείσει και θα έβαζα να δω φιλαράκια.
1 Like