Μεγάλη αλήθεια, καιρό είχα να πάω σινεμά και να μην κοιτάξω το ρολόι μου…
1 Like
Το ειδαμε αλλα δεν θελουμε να σποιλεριασουμε.
Σαν πρωτο σχολιο,ειναι μακραν η καλυτερη της τριλογιας.Πολυ συναισθηματικη,παραλιγο να αναψω καπνογονο μεσα σε διαφορα …σημεια. 
2 Likes
χθες πηγα κ εγω.το καταχαρηκα,οντως το θεωρω κ εγω το καλυτερο της 3λογιας με πολυ ωραιες “σαλτσουλες”
1 Like
Μόλις γύρισα κι εγώ από το No Way Home
Ένα 2μισαωρο spot fest όπου συνέχεια λες " α κι αυτός , ωπ δες έχουν και τον άλλον " και διαγωνισμός ατάκας και references
Αναγνωρίζω όμως το πόσο τέλεια ήταν η ιδέα, υλοποίηση και εκτέλεση όλου του εγχειρήματος
Ενώ δεν μου άρεσε ποτέ το τόσο πολύ χιούμορ , στη συγκεκριμένα ταινία όχι απλά μου άρεσε , ξετρελάθηκα και διασκέδασα όσο καμία άλλη μέχρι στιγμής και στο τέλος αυτό μετράει
Ανεβαίνει πάρα που ψηλά στην κατάταξη μου marvel ταινιών και πάμε για κάψιμο με Dr. Strange τώρα
2 Likes
Παιδιά, το Matrix Resurrections είναι ΘΡΙΑΜΒΟΣ για αυτούς που πιάνουν τις Wachosfki και τα νοήματα που περνάνε στις ταινίες τους, και ειδικά την τριλογία του Μάτριξ.
Από τα πιο όμορφα meta που έχω δει σε κινηματογράφο, με επικά self reference αστεία, δίχως να μειώσουν σε τίποτα την σοβαρότητα της ιστορίας.
Το θέμα είναι ότι το βαθύτερο νόημα της ταινίας είναι εκπληκτικά σύγχρονο, επίκαιρο, και δεν μοιάζει με τίποτα άλλο εκεί έξω. Επιστημονική φαντασία στα καλύτερά της. Νομίζω ότι δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερος και πιο έξυπνος τρόπος να επαναφέρουν ένα τέτοιο franchise που φαινομενικά είχε κλείσει άψογα.
Περίμενα εντελώς διαφορετική ταινία, με ελάχιστους νεωτερισμούς, και είδα μια ταινία που θέλει μεγάλο θράσος και θάρρος να την βγάλεις, και να το κάνεις και ΤΟΣΟ καλά.
4 Likes
ΠΩ! μου τρέχουν τα σάλια τώρα…
ειδικά ξέροντας ότι γουστάρεις Matrix για τους ίδιους λόγους με μένα
1 Like
Περίμενα μαλακία ταινία μετά από κάτι σκόρπιες απόψεις και κριτικές από κριτικούς. Ακόμα μια απόδειξη ότι χίλιες φορές να βλέπει κανείς μόνος του το όραμα ενός δημιουργού, από το να παίρνει σοβαρά την άποψη του κάθε ψωνισμενου στα σοσιαλ μηντια ή κάθε δήθεν κριτικού.
Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις καλοφτιαγμένη ταινία δίχως να ξέρεις ούτε το ελάχιστο για το που το πάει.
Σημερα θα παω να το δω… Αλλα με μια γρηγορη ματια στο νετ για να μη φαω και κανα σποιλ, πολλοι μιλανε για μετριοτητα στην καλυτερη…
Περί ορεξεως κολοκυθόπιτα. Εγώ ξέρω ότι αυτή η ταινία φτιάχτηκε με σκοπό να προσθέσει πολύ στον μύθο του Μάτριξ, και με σεβασμό στην αρχική τριλογία. Αυτοί που τους άρεσε μόνο το πρώτο, καλύτερα να μην δουν καν το 4ο. Αν δεν τους άρεσε το 2 και το 3, ούτε το 4 θα τους αρέσει μάλλον.
2 Likes
Είμα μεγάλος φαν του σύμπαντος του Matrix (και Animatrix και comics…αν και παραδέχομαι ότι το 3 δεν ήταν καλή ταινία) και θα ξαναγοράσω DVD set όταν βγει.
Ελπίζω να έχεις δίκιο
Ανεξαρτητα απο τις προσωπικες αποψεις, καλο θα ηταν πριν την προβολη της ταινιας να σκεφτειτε πως δεν προκειται να δειτε ματριξ, ισως βοηθησει. Σε καθε επιπεδο, οι διαφορες με την τριλογια ειναι απυθμενες, περα απο οσες γινονται σκοπιμα.
Αρχικα ας ξεκαθαριστουν τα πολυ βασικα. Αν περιμενετε σκηνες δρασης και πολεμικων τεχνων που θα γινουν iconic, η που μπορει να θεωρηθουν εστω αξιολογες, ατυχησατε. Δεν ξερω ακομη αν ηταν 100% σκοπιμο, η αν εγινε επειδη λειπει η κρυφη υπερδυναμη του franchise (Yuen Woo-ping), αλλα ως βασικα συστατικα στοιχεια του matrix, η δραση και οι χορογραφιες πολεμικων τεχνων φανταζουν να ειναι απο fan-made ταινια. Underwhelming ειναι πολυ επιεικης λεξη. Στον τομεα της μουσικης, ισχυουν ακριβως τα ιδια. Καμια ενταση, καμια κορυφωση, μονιμως φλατ. Γενικα απο αποψη αισθητικης, η ταινια μου εβγαλε ενα μειγμα ταινιας netflix με CW σειρας. Επισης, θυμαστε μια απιστευτα αντιαισθητικη choppy slow-mo τεχνικη που χρησιμοποιουνταν κυριως στα 90’s, και πεθανε επισης καπου στα 90’s? Για καποιο λογο την επανεφεραν σε αυτη τη ταινια. Γενικα, ανα φασεις πονανε τα ματια σε αισθητικο επιπεδο. Βγαζει made for tv vibe ταινιων εντονα.
Εαν εχετε δει πραματα σχετικα με το resurrections τις τελευταιες μερες, θα δειτε οτι γινονται πολλες συγκρισεις με το last jedi. Εχουν βαση, ειτε αυτο θεωρηθει θετικο απο καποιους, ειτε αρνητικο. Τι σημαινει αυτο? Οι νεες αγαπημενες λεξεις του κινηματογραφου τα τελευταια χρονια εχουν την τιμητικη τους πρακτικα στον υπερτατο βαθμο: Deconstruction & Meta σε καθε πιθανη πτυχη. Καποιες ιδεες ειναι καλες και εχουν ενδιαφερον για περαιτερω αναπτυξη, αλλα οι Wachowskis δεν φημιζονται για το storytelling ουτε για τη καταλληλη διαχειρηση των exposition dumps, τα οποια οκ, ειναι ακραια ειδικα σε αυτη την ταινια. Γενικα παρακολουθουσα με ενδιαφερον παρα τη μεγαλη διαρκεια και τα μεγαλα cringeαρισματα που προσφερει σε συχνους ρυθμους. Το βασικο πλοτ δε με χαλασε, η εκτελεση και το υπερ-meta του πραματος ομως ειναι ικανα να καταστρεψουν τα παντα, οπως φαινεται πως ισχυει ηδη για μεγαλο ποσοστο θεατων.
Ορισμενοι σχολιασμοι σχετικα με το πεδιο των συγχρονων blockbusters και τις κυριαρχες τασεις που επικρατουν εχουν ενδιαφερον, αλλα η ταινια μοιαζει να παρωδει τον εαυτο της, εσκεμμενα μεν, με σιγουρα διαφορους βαθμους επιτυχιας σε αυτο δε. Αποτελεσμα ειναι να μην μπορεις να την παρεις πληρως στα σοβαρα.
Μορφεας και Smith, οχι. Απλα οχι. Μιλαμε για καταστροφη χαρακτηρων, ο Luke του Last Jedi ειναι συγκλονιστηκα σκεπτομενο deconstruction συγκριτικα με τη συγκεκριμενη διαχειρηση χαρακτηρων. Αρχικα ξενερωσα που δεν ηταν οι ιδιοι ηθοποιοι, αλλα πλεον ειμαι ανακουφισμενος που δεν εμπλεξαν με αυτο το πραμα. Σιγουρα και οι ιδιοι.
Οι νεοι χαρακτηρες ειναι αρκετοι και δεν ξεχωριζουν, με φωτεινη εξαιρεση την Bugs. Πολυ καλη και ανεβαζει τις σκηνες της ταινιας στις οποιες βρισκεται. Εμφανιζεται και το μισο καστ του sense8, κατι το οποιο ηταν ευχαριστο, αλλα σε περιορισμενους ρολους.
Επεσε rewatch με φιλους πριν το 4. Η 1η ταινια ειναι απο τις αγαπημενες μου, και καθε φορα που τη βλεπω τα συναισθηματα δεους και ικανοποιησης ειναι τα ιδια. Η 2η ειναι μεγαλη αδυναμια μου, παρα τους ενδοιασμους που εχω plot-wise. Η τριτη μεχ, απλα κραταω τη DBZ fight σκηνη προς το τελος.
Για το 4 δεν ξερω τι να πω ακριβως. Εχει διασπαρτα καλα στοιχεια εδω και κει, αλλα το συνολο ειναι ενας μοναδικος αχταρμας, και οσοι ευστοχοι σχολιασμοι πανε να γινουν πανω στο franchise και τις συγχρονες τασεις στο cinema, ποδοπατουνται απο την υπερ-self-indulgent και meta to a fault διαθεση.
Οντως, Last Jedi του matrix φανταζει καταλληλος χαρακτηρισμος για αρκετους λογους. Για καλο η για κακο. Και σιγουρα θα διχασει σε μεγαλο ποσοστο οπως και στο franchise του Star Wars, αλλα σε τεχνικο επιπεδο, το Last Jedi ειναι μιλια μπροστα, κανοντας το resurrections να μοιαζει με κακοφτιαγμενο fan-made ταινιακι. Ασφαλης blue pill επιλογη απο μενα, δεν με εξοργισε η κατι τετοιο, απλα δεν υπαρχει ουσιαστικος λογος υπαρξης. Περιπτωση Terminator: Dark Fate, για να κανω μια τελευταια συγκριση.
εδιτ - παντως μια καλοφτιαγμενη σειρα στον κοσμο του ματριξ δεν θα με χαλουσε, στην ταινια η κατασταση που επικρατει πλεον στον πραγματικο κοσμο εχει πιθανο ενδιαφερον για κατι τετοιο. Βασικα αυτοτελεις ιστοριες τυπου Animatrix πχ θα ηταν μια χαρα.
3 Likes
Απλα οχι.
Μπα
Επεσε στα ματια μου μια συγκριση με αυτο το σκουπιδι. Η οποια ειναι εντελως ατυχης, ακυρη, και ανυποστατη. Αυτες οι δυο ταινιες δεν εχουν κανενα απολυτως κοινο, σε κανενα σημειο. Πρωτον, το Last Jedi δεν εχει παρα ελαχιστα σημεια meta, τα οποια περιοριζονται σε ηλιθια mom jokes. Το Matrix Resurrections εχει ολοκληρο το πρωτο του μισαωρο βουτηγμενο στο meta. Δευτερον, δεν υπαρχει κανενα deconstruction στο Matrix Resurrections. Οι χαρακτηρες ειναι ακριβως αυτοι που ηταν, η συνεπεια μεταξυ των χαρακτηρων ειναι στο 100%, και η πλοκη της ταινιας βασιζεται ακριβως σε αυτα που εγιναν στις 3 πρωτες ταινιες, και ΧΤΙΖΕΙ πανω σε αυτα. Ειναι ακριβως το αντιθετο απο το deconstruction λοιπον.
Καλα αυτο το εχεις πει ξανα, και μαλλον ειναι οτι χειροτερο εχεις πει για τις Wachofski, αν και ο ανταγωνισμος ειναι ισχυρος. Η τριλογια Matrix, το V for Vendetta, το Cloud Atlas (και οχι μονο) εχουν storytelling που θα ζηλευε καθε filmmaker.
Συγκλονιστικα *
Διαχειριση*
Και ενα τεραστιο ΟΧΙ σε αυτην την παραγραφο. Ο Μορφεας καταρχας, ΔΕΝ ειναι ο Μορφεας, οποτε τι ακριβως συγκρινεις? Ουτε ο Smith ειναι ο Smith. Και υπαρχει λογος για τον οποιον δεν ειναι οι ιδιοι ηθοποιοι, ο οποιος εχει να κανει με την υποθεση της ταινιας καθεαυτη, και εξυπηρετει ΑΨΟΓΑ αυτον τον σκοπο το casting. Οσον αφορα τους χαρακτηρες, που ακριβως εγινε deconstruction? Ηταν απολυτα συνεπεις και οι 2 με τους χαρακτηρες της πρωτης τριλογιας.
Γελαει ο κοσμος. ΑΥΤΗ κι αν ηταν προχειροφτιαγμενη ταινια.
Το ειδα και εγω…
Για αρχη να πω οτι η ταινια απευθύνεται σε ενα πολυυυ πολυυυ συγκεκριμένο κοινο…
ΟΧΙ σε αυτους που τους αρεσε μονο το 1
ΟΧΙ σε πιο νεους που απλα θελουν να δουνε μια action ταινια
αλλα σε αυτους που τους αρεσει το συμπαν του ματριξ σαν σύνολο ειτε ειναι κινηματογραφικο ειτε video games, comic κλπ (που προφανώς θα εκανε κακο στην ταινια)
Γενικα μου αρέσαν ιδεες και ανακουφιστικά με το πως χειρίστηκαν διάφορους χαρακτήρες η γεγονότα που φοβόμουν aka Μορφεα ο οποιος ξερουμε πως εχει πεθάνει απο το matrix online και ΕΥΤΙΧΩΣ δεν το ακύρωσαν + αυτος ρε guys δεν ηταν καν ο μορφεας γιατι σκατε με το cast? , Ζιον, ΣΜΙΘ ναι ναι σμιθ…Kαταλαβαινω το hate που πέφτει σε πολλες περιπτώσεις οχι αδικα.
ΝΑΙ προφανως και το ηθελα πιο epic πιο σοβαρο πιο matrix… αλλα κακα τα ψεματα αυτο δεν πιστευα οτι θα γινει.
Περισσότερα θα γραψω τις επομενες μερες μιας και θα το ξανα δω στο hbo max 
2 Likes
Καλα τα λες. Συμφωνω με τα παντα.
Μια από τα ίδια. Στη 2η αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι το πάρτι στη Ζιον, το οποίο μου φέρνει κάτι μεταξύ The Flintstones και διαφήμιση του TommorowLand fest αλλά χωρις τα neon χρώματα.
1 Like
Σοκαριστικά κακή ταινία το νέο Matrix. Δεν το είδα σινεμά, με είχε ψήσει το τελευταίο trailer αλλά τελευταία στιγμή αποφάσισα να το δω σπίτι, ευτυχώς δηλαδή γιατί θα είχα εκνευριστεί που πλήρωσα κιόλας.
Η όλη meta φάση εξαντλήθηκε από πολύ νωρίς και κατέληξε σε σκηνές παρωδίας (σκηνή με Merovingian). Από εκεί και πέρα συμφωνώ με ότι γράφτηκε από Death Eternal. Κακοφτιαγμένη ταινία, δεν θυμίζει αισθητικά καθόλου την τριλογία, μοιάζει σαν κακό τηλεοπτικό επεισόδιο. Πάνω από τη μισή ταινία ήταν ένα τρελό, κουραστικό και τελικά εντελώς αδιάφορο exposition dump. Neil Patrick περίμενα σε φάσεις να πει κανένα challenge accepted και να φτιάξει την γραβάτα του. Μόνο ο Keanu φάνηκε να το παίρνει λίγο πιο σοβαρά το πράγμα, από τους καινούργιους όλοι εντελώς αδιάφοροι. Πραγματικά δεν φάνηκε να λειτουργεί απολύτως τίποτα. Δεν το περίμενα σε καμιά περίπτωση ΤΟΣΟ κακό. Νομίζω μαζί με BvS, Rise of Skywalker είναι τα χειρότερα blockbuster του 21ου αιώνα.
2 Likes
Μόλις γύρισα απ’τα Village που είδα το matrix, ας πω και γω την αποψάρα μου, μιας και με το ζόρι βλέπω 3-4 ταινίες το χρόνο, άρα είμαι λίγο άσχετος (?). Διάβασα λίγο τα ποστ από πάνω για να δω τι έχει ειπωθεί επομένως θα απαντάω σε κάποια πράγματα έμμεσα, δηλαδή χωρίς quote
Πρώτο και κυριότερο, για το soundtrack, ντάξει όταν παίζει αυτό
εε έχει 10 από μόνο του, αλλά τέσπα.
Στα υπόλοιπα, οκ όποιος μπορεί να περίμενε κάτι απ’τα matrix 1-2-3 να κολλάει με το 4 απλά χάνει το νόημα. Η τριλογία έκλεισε άψογα, δεν υπήρχε καν λόγος για τέταρτο. Βάζοντας αυτό στην άκρη, θα διαφωνήσω και συμφωνήσω με το meta. Το meta χρειάστηκε και έδωσε το απαραίτητο background για να ξαναέχεις τέταρτη ταινία matrix. Ολοκληρωτικά σύγχρονες έννοιες, ο Merovingian τα είπε και όλα σε 5 γραμμές για τους απανταχού boomers. Με χάλασε το τέλος, γιατί θα ήθελα να πέθαιναν παρέα και να τελείωνε ολοκληρωτικά, να έμπαινε ένα τέρμα. Επίσης περί Μορφέα και Smith, επίσης θα συμφωνήσω/διαφωνήσω, γιατί δεν ήταν ο χαρακτήρας/ηθοποιός αλλά η έννοια και το πρόγραμμα, δεν είχε νόημα να ξαναεμφανιστούν οι ηθοποιοί. Σηκωνόταν λίγο και η τρίχα με τα crossover παλιού/νέου Smith, μπράβο στον νέο ηθοποιό που μπήκε στο πετσί του ρόλου. Τέλος “Anyone can be you, but I can be anyone” 
Σε γενικές γραμμές, θα το έλεγα αρκετά τίμιο με τις απαραίτητες δόσεις νοσταλγίας, χωρίς να το παρακάνουν. Μια χαρά ταινία και πέρασα καλά.
5 Likes
Συμφωνω με καθε λεξη του ποστ σου (εκτος απο αυτο του τελους, νομιζω πως ηθελα happy ending, δηλαδη το ξερω, δεν το νομιζω) , και ολα οσα αναλυεις προκυπτουν ακριβως απο αυτο αποπανω, το οποιο ειναι και η βαση με την οποια πηγα να δω κι εγω αυτην την ταινια.
1 Like
Λοιπόν βρέθηκα Salonica πριν κάμποσες μέρες και έπεσε στα χέρια πρόσκληση για την IMAX πρεμιέρα του Spiderman… δεδομένου ότι δεν είχα κάτι καλύτερο την Πέμπτη το βράδυ, πήρα έναν φίλο, σκληροπυρηνικό fan της φάσης και πήγαμε παρέα.
Έχω περάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό από την φάση ‘’βλέπω μια ταινία Marvel ανεγκέφαλα και περνάω καλά’’, στην φάση του ότι ζορίζομαι αρκετά για να τις παρακολουθήσω έστω και έτσι. Το μοντέλο Disney/Marvel με το ‘’ενιαίο σύμπαν’’ και τις made by marketing department, random generated ταινίες του δεν με ικανοποιεί πλέον, βλέποντας την ίδια και την ίδια ταινία ξανά, με τα σχηματικά σενάρια/σκηνοθεσία που δεν έχουν να πουν το παραμικρό πλέον, πλην από την εξυπηρέτηση ενός άψυχου και κενού fan service στρώνοντας το χαλί για την επόμενη ταινία κοκ και με τους δίχως πραγματικού ίχνους βάθους χαρακτήρες και ήρωες, δη όμως άμεσα αναγνωρίσιμους/α από την ευρύτερη pop culture κοινότητα -συγκεκριμένα την κοινότητα που δεν έχει απαίτηση να δει μια ταινία βασισμένη σε ένα κλασσικό έργο, πχ λέμε τώρα υποθετικά το Killing Joke, η οποίο θα κάνει challenge το κινηματογραφικό format ώστε να αποδώσει με κάποιο εξίσου, υπό τους κινηματογραφικούς όρους του πάντα, αριστουργηματικό τρόπο την σκηνοθεσία/εικονογράφηση ή τις πολυσύνθετες θεματικές που αγγίζει το έργο στο χαρτί ή θα τις εξελίξει ή απλά θα χτίσει και κάτι διαφορετικό πάνω τους, αλλά αντιθέτως θα έχει απαίτηση να δει μια δύο εικόνες που να του θυμίσουν ότι αυτό το έργο έχει ένα 'Α όνομα στην ευρύτερη pop κουλτούρα και μετά ξύλο και δράση και ‘’κλεισίματα ματιού’’ ή meta σχόλια του κώλου. Αυτό το κοινό. -
Βλέποντας αυτό το πανηγύρι για 15χρονα λοιπόν, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν τελείωσε ήταν πόσο δίκιο είχε ο Σκορσέζε όταν χαρακτήρισε με την κακή έννοια αυτές τις ταινίες ‘’λούνα παρκ’’.
Το δεύτερο πράγμα, ήταν το ‘’Into the Spiderverse’’, μιας από τις καλύτερες superhero movies ever κατ’ εμέ, το οποίο έπαιξε με το multiverse όπως ήθελε να παίξει και η εν λόγω ταινία, αλλά το έκανε με συναρπαστικό και εμπνευσμένο τρόπο, αρκούντως νοσταλγικό και αυτό-αναφορικό -χωρίς να αγγίξει την εμπορική χυδαιότητα του No Way Home- και κυρίως, με έναν τρόπο ο οποίος έβαλε τον ήρωα και την προσωπική του ιστορία σε πρώτο πλάνο και μετά την όλη παράνοια του multiverse, καταφέρνοντας να μην ποδοπατηθεί από τις δεκάδες αναφορές και τους meta σχολιασμούς αλλά να κρατηθεί όρθιο στα πόδια του Miles Morales -πράγμα +1 πιο δύσκολο, εφόσον μιλάμε και για origin story που έχει συν τοις άλλης να εισάγει ΚΑΙ τον χαρακτήρα για πρώτη φορά στο κοινό-. Πρωτοτυπία τέλη ‘10ς για έναν χαρακτήρα που μετρά 60 χρόνια ζωής…
Το No Way Home δεν πείθει σε κανένα του λεπτό σε τίποτα όσο αφορά το κεντρικό του story -ίσα ίσα που αγγίζει με πρωτοφανή τρόπο, ακόμα και για Marvel, τα όρια της ανοησίας σε πολλές του στιγμές, με πχ. την στιγμή που ‘’το ξόρκι πάει λάθος,’ όπου με τις πράξεις των πρωταγωνιστών απορούσα αν η ταινία όντως δεν δίνει δεκάρα αν κάποιος πει ότι απευθύνεται σε χαζούς-, ενώ όταν φύγουν τα διαδικαστικά της πρώτης πράξης από τη μέση, η ταινία μετατρέπεται στο χυδαιότερο ίσως εμπορικό fan service που έχω δει επί της οθόνης, ίσως και ποτέ…
Δεν υπάρχει τίποτα να πάρει κανείς, πέρα από αναφορές επί αναφορών σε άλλες ταινίες, σε άλλα σκηνικά, άλλους χαρακτήρες, άλλα fun favorite στοιχεία του μύθου του ήρωα, ενώ παράλληλα χαρακτήρες από όλες σχεδόν τις live action ταινίες του Spiderman παρελαύνουν μόνο και μόνο για να χτυπήσουν την νοσταλγία του θεατή που θα ζητωκραυγάσει βλέποντας τους ασυναίσθητα… Όλα τα παραπάνω δεν εξυπηρετούν την ιστορία αλλά ΕΊΝΑΙ η ταινία, καθώς γίνονται αυτοσκοπός της με ‘’όχημα’’ ένα σχηματικό σενάριο. Έτσι καταλήγει ένα άψυχο και ανέμπνευστο roller coaster για Spiderman references χωρίς κανένα ειδικό βάρος ή νόημα, αφού είναι προφανές ότι επιχειρεί να εξαργυρώσει το εμπορικό τους status μαζεύοντάς τα όλα σε μια ταινία 2,5 ωρών.
Στο όλο αυτό ναυάγιο, αυτό που με ‘’έριξε’’ κάπως, ήταν ο Dafoe… όχι γιατί δεν ήταν εξαιρετικός, φουλ 110% δοσμένος σε αυτόν τον ακραία καρτουνίστικο villain του πρώτου Spiderman -και αυτό το λέω με την καλύτερη δυνατή έννοια- και όλες οι σκηνές με εκείνον κατευθείαν ένιωθες ότι ανέβαιναν επίπεδο, αλλά γιατί σκεφτόμουν πόσο χαμένη εν τέλει πήγαινε η παρουσία του στο συνολικό πλαίσιο της ταινίας και πως αυτές οι σκηνές με εκείνον, ίσως και να ανήκαν σε ένα άλλο, καλύτερο έργο. Πόσο θα μπορούσε να είχε δώσει έναν villain τόσο εμβληματικό όσο ο Ledger έδωσε τελευταία φορά, αν και η ταινία ήταν στα μέτρα του… από τα πράγματα που δεν κάνει να μιλάμε γιατί είναι spoilers -και μάλιστα τα χειρότερα ‘‘spoilers’’ των τελευταίων ετών αφού σχεδόν εξ’ ορισμού τα περιμένεις να γίνουν στη ταινία (αλλά καλό marketing είπαμε η Disney)-, o Garfield το έζησε όσο μπορούσε, ο Maguire βαριόταν του κερατά και σχεδόν λυπόμουν να τον βλέπω.
Μπορώ εν έτη 2021 να κατανοήσω πλήρως ότι αυτή η ταινία έκανε εισιτήρια και το hardcore κοινό να ζητωκραυγάζει, γιατί το 2021 τα blockbusters έχουν το κοινό που τους αξίζει, το οποίο έχουν διαμορφώσει μεθοδικά μια δεκαετία+ ήδη…
Αν θα μπορούσα να γίνω πιο παραστατικός, θα έλεγα ότι το NWH είναι σαν τους Κονκισταδόρους που φέρνουν καθρεπτάκια και γυαλιστερά μπιχλιμπίδια στους Ιθαγενείς, το κοινό, θαμπώνοντάς τους με το τίποτα…
Γενικά αυτά, το εισιτήριο ήταν τζάμπα οπότε έχασα μόνο 2,5 ώρες από τη ζωή μου αντί να κάνω βόλτες στην Αριστοτέλους τρώγοντας σαβούρες και κρύο… οπότε κλάιν
Είδα επίσης τα παρακάτω, τα οποία τα βάζω λίγο-πολύ περιληπτικά γιατί το παραπάνω το είχα γράψει καιρό πριν -και είχε μείνει αποθηκευμένο στο πρόχειρο-, ενώ τώρα δεν έχω και πολύ χρόνο να κάνω περισσότερα σχόλια -μαλακία βέβαια γιατί πήρε τα περισσότερα σχόλια η ταινία που δεν άξιζε σχεδόν καμία αναφορά-:
Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και σίγουρα η καλύτερη ταινία του Spielberg μετά το ‘’Catch me if you can’’. Γεμάτο ‘’καρδιά’’ και μεράκι remake του ομότιτλου αριστουργήματος, εξαιρετική σκηνοθεσία -ο τύπος είναι 75 και σκηνοθετεί με όρεξη και ιδέες 40άρη-, διαχρονικά τραγούδια και μελωδίες, πολύ καλές ερμηνείες από το μοιρασμένο cast και πάνω από όλα, πετυχημένα toned up οι κοινωνικές θεματικές και προβληματικές της original ταινίας που επιχειρούν να αφουγκραστούν και την σημερινή εποχή -αν και διαδραματίζεται στα 50ς- και οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τον ρατσισμό και τις κοινωνικές/ταξικές ανισότητες, όλα με πρόσχημα μια σύγχρονη εκδοχή του ‘’Ρωμαίος και Ιουλιέτα’’. Φανς του σκηνοθέτη ή των μιούζικαλς, χτες κιόλας!
Kαινούρια ταινία του Wes Anderson, δεν είμαι πολύ fan του σκηνοθέτη αλλά οι φίλοι του νομίζω να την ευχαριστηθούν 110% γιατί είναι στο top game του και εδώ. Aυτά , δεν είναι ότι έχω να πω και πολλά, σίγουρα οι φίλοι του θα περάσουν καλά αλλά εγώ γενικά προτιμώ τις πιο ‘’κανονικές’’ του ταινίες, τύπου Τένεμπαουμ ή Ράσμορ ή τις πιο ‘’ανθρώπινες’’ τύπου Moonrise Kingdom. Σε τεχνικό επίπεδο ήταν άψογη, απλά οι χαρακτήρες/ιστορίες μου φαίνονται πλέον υπερβολικά χάρτινοι/cartoon για να με αγγίξουν όσο -υποθέτω- ελπίζει ο Anderson…
Mαλακία
Eυχάριστη πολιτικο-κοινωνική σάτιρα με πολύ εντυπωσιακό cast του Adam McΚay, τραβάει αδικαιολόγητα 2,5 ώρες, δεν είναι τόσο έξυπνη ή βαθιά όσο νομίζει ότι είναι σαν σάτιρα -ο Ιανούτσι του ‘’In the Loop’’, σε τέτοιο πιο mainstream κοινό, δεν έχει αντίπαλο στην καυστικότητα και το πολιτικό χιούμορ- και το φινάλε της την υποβαθμίζει αρκετά, αλλά having said that είναι όπως είπα πολύ ευχάριστη, περνάει κόσκινο αρκετά τρέχοντα θέματα που αν μη τι άλλο είναι ευχάριστο να τα βλέπεις να σχολιάζονται, έχει ωραίο cast με καλές ερμηνείες και τέλος ο McKay έχει ανέβει ένα σκαλάκι σκηνοθετικά εμφανέστατα και η ταινία βγαίνει αρκετά όμορφη και μετρημένη στην σκηνοθεσία της -ίσως η καλύτερή του προσπάθεια μέχρι τώρα-. Γενικά μια legit καλή αμερικάνικη κωμωδία για να περάσεις καλά ένα βράδυ γιορτών, είναι και στο Netflix από ότι είδα, μια χαρά…
Mε κάλυψαν ο @Death.Eternal και ο @dead παραπάνω πλήρως, αμπελοφιλοσοφίες του κώλου και meta διάθεση που είχε ένα τύπου ενδιαφέρον για τα πρώτα 30 λεπτά, μέχρι να πάρει οριστικά την κάτω βόλτα στην συνέχεια… κρίμα γιατί ήθελε προσπάθεια για κάτι χειρότερο από τα 2 και 3. Κρίμα και για την χαμένη ευκαιρία για κάτι νέο και φρέσκο το οποίο εν έτη 2021 θα είχε θεωρητικά θέση, σε ένα σύμπαν σαν του Matrix, κρίμα όμως για το γεγονός ότι η ταινία δεν βλεπόταν ούτε σαν το mindless fun που βλεπόντουσαν πχ τα 2 και 3, καθώς είχε πολύ κακές στη χειρότερη, αδιάφορες στη καλύτερη σκηνές δράσης, πολύ κουραστικό ρυθμό και εντελώς flat σκηνοθεσία… δεν υπήρχε κανένα σοβαρό expectation αλλά και πάλι όμως, όχι και έτσι…
Από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ανθρωπιστικό λιτό και απέριττο υπόγειο δράμα χαρακτήρων, όπου μια 60χρονη γυναίκα στην Αγγλία, έχοντας ασπαστεί το Ισλάμ για χάρη του άνδρα της, μετά τον θάνατό του ανακαλύπτει ένα καλά κρυμμένο μυστικό που ανατρέπει την ζωή της. Με πραγματικά καταπληκτική ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια -η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία που είδα φέτος-, η ταινία θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του μεγάλου Michael Leigh και την συνιστώ ανεπιφύλακτα εφόσον κάποιος ψηθεί με το θέμα/trailer και anyway δεν θέλει να δει κάτι από τα συμβατικά της περιόδου…
Δεν το προτείνω ανοικτά αλλά ΑΝ κάποιος είναι φαν του Βερχόφεν και όλων, μα όλων του των ‘‘ιδιοτροπιών’’, το είδε χτες κιόλας !!! Το ξαναβλέπω άνετα μόλις κυκλοφορήσει στα γνωστά μέρη, τώρα τι να πρωτοπώ , αυτό σηκώνει 1000 λέξεις σεντόνι minimum . Ας πούμε αυτό μόνο, αν σας αρέσει ο Βερχόφεν, δεν υπάρχει περίπτωση να σας απογοητεύσει εδώ. Όχι τόσο δυνατό όσο το ‘‘Elle’’ αλλά και πάλι, άντε γειά
13 Likes