Δίνω και εγώ ένα thumps up για το ‘‘Licorise Pizza’’ του σπουδαιότερου μάλλον Αμερικανού σκηνοθέτη της γενιάς του
Γλυκό και ειλικρινές coming of age story στο εξωτερικό του περίβλημα, αλλά κάτω από αυτό εγώ διέκρινα ότι η ταινία είναι και ένα, όπως και αρκετές από τις ταινίες του PTA, οδοιπορικό στις μεγάλες αλλαγές που βίωσε η Αμερικανική κοινωνία κατά το πέρασμα των δεκαετιών, παράλληλα σχολιάζοντας με τον δικό του τρόπο και το ίδιο το Αμερικάνικο Όνειρο και την γενικότερη Αμερικάνικη κουλτούρα, με έναν αρκούντως μελαγχολικό τρόπο σε αντίθεση με την σκληρότητα του TWBB πχ ή την ψυχική αποσύνθεση του ατόμου στο Master…
Η ταινία, στο οπτικό και σκηνοθετικό της μέρος, δεν έχει τον καρτ-ποστάλ χαρακτήρα άλλων παρόμοιων εγχειρημάτων, ούτε μοιάζει παραδόξως με κάτι σύγχρονο που έχουμε ξαναδεί σε αυτό το μοτίβο. Σκέφτηκα μόλις τελείωσε το Once Upon A Time in Hollywood πχ που παίχτηκε πριν μερικά χρόνια και πόσο διαφορετική αντιμετώπιση λαμβάνει η χρονική περίοδος και υφολογικά αλλά και στο πιο απλό εικονογραφικό επίπεδό της: το ‘‘Licorise Pizza’’, αν μου έλεγε κάποιος ότι είναι μια ταινία γυρισμένη στα 70ς από κάποιον εκ των σπουδαίων δημιουργών της εποχής και δη ενός Robert Altman, ενός Terrence Malick, ενός Αlan Parker κτλ και με κάποιο μυστήριο τρόπο παρέμενε κρυφή μέχρι σήμερα, ε θα τον πίστευα… δεν μιλάμε για απλή ανάπλαση εποχής ή πάντρεμα τεχνικών και ύφους του σήμερα με εκείνο το κινηματογραφικό ρεύμα της εποχής, μιλάμε για μια ταινία που αυτούσια στο σύνολό της γυρίστηκε με κάποιο μαγικό τρόπο στα 70ς και προβάλλεται στα '20ς.
Δεν μιλάμε δηλαδή καν για ‘‘αυθεντικότητα’’ και ‘‘μεταφορά σε άλλες εποχές’’ ούτε για memorabilia κτλ… μιλάμε κυριολεκτικά σχεδόν για μια ταινία των 70ς την οποία την νιώθεις αληθινά!
O PTA είναι ο PTA και δεν έχει αντίπαλο, κακά τα ψέματα, στο σκηνοθετικό κομμάτι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Πολλά μονόπλανα όπως μας έχει συνηθίσει και στις προηγούμενές του δημιουργίες, μοντάζ ξυράφι και close-ups με τα οποία νιώθεις τον κάθε χαρακτήρα, φωτίζει την ταινία με ένα γλυκό καλοκαιρινό φως και μια ζεστασιά που επίσης σχεδόν την νιώθεις σε κάθε καρέ της ταινίας…
To σενάριο, το οποίο λίγο λιγουλάκι πλατιάζει σε μερικά σημεία και η ταινία θα επωφελούνταν από ένα τεταρτάκι μικρότερη διάρκεια θεωρώ, ενώ βάζει σε πρώτο πλάνο τον αμφίβολο έρωτα του 15χρονου Gary και της 25χρονης Alana, βάζει στη συνέχεια τους ήρωές του να τρέχουν διαρκώς για να προλάβουν την εξέλιξη, να μην μείνουν πίσω και να μην χάσουν το ‘‘τρένο της ευτυχίας’’. Όμως όλη τους αυτή η προσπάθεια φαντάζει μελαγχολικά άκαρπη σε ένα βαθμό, καθώς βλέπουμε σιγά σιγά να γκρεμίζεται ο παλιός κόσμος και να αντικαθιστάτε από μικρές ευκαιρίες γρήγορου έρωτα, γρήγορου κέρδους ή έντονη αμφιβολία για το πολιτικό μέλλον της χώρας… όλα αυτά όμως όχι σε μορφή καρτ-ποστάλ, αλλά σαν μια γενικότερη αίσθηση στις μικρές λεπτομέρειες του κόσμου που τους περιβάλλει! Ο Gary ξεκινάει ως παιδί-ηθοποιός, συνεχιστής των γλυκών οικογενειακών 60ς της πυρηνικής οικογένειας για να συνεχίσει ως enterpreneur αυτοσχέδιων στρωμάτων νερού ή ιδιοκτήτης ουφάδικου 
, ενώ η Alana από φωτογράφος και βοηθός στις επιχειρηματικές απόπειρες του Gary, σε εθελόντρια γραφείου στήριξης τοπικού υποψηφίου για την δημαρχεία της πόλης… όλα αυτά και άλλα τόσα συμβαίνουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πράγμα που επιτρέπει στην ταινία να μην χάσει τον slacker χαρακτήρα της και να μην μοιάζει επουδενί σαν ένα κολάζ ημερομηνιών με σημαντικά γεγονότα του 20ου αιώνα για την Αμερική ή τις ταξικές - κοινωνικές αλλαγές που έφερε η ανεξέλεγκτη ελεύθερη αγορά και ο φιλελευθερισμός στην ενδοχώρα της. Όλα συμβαίνουν οργανικά και σε πλήρη αντιδιαστολή με τα ειδυλλιακά και αθώα ακόμα 70ς, σε χαρακτήρες που καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παραμένουν παιδιά με τον ίδιο χαρακτήρα και τα ίδια όνειρα ή τους ίδιους παιδιάστικους τρόπους διασκέδασης!
Extra thumps up και εγώ στα guests από τους Sean Penn, Tom Waitts, τον έναν εκ των δύο Safdi (των ‘‘Uncut Gems’’) και στον Bradley Cooper, ένα ζωντανό απομεινάρι των 70ς τιγκαρισμένο στην κοκαϊνη και στην larger than life ζωή που βγάζει αβίαστα τρομερό γέλιο και κωμωδία… γενικότερα εξαιρετικά breaks τα παραπάνω στην κανονική ροή της ταινίας! Όμως το αγαπημένο μου guest ήταν από την Harriet Sansom Harris η οποία υποδύεται την ατζέντισσα του Gary σε μια σκηνή, η οποία πέραν του ότι είναι η πιο αστεία της ταινίας, κλείνει το μάτι και στο καλύτερο sitcom ever (?) , το ‘‘Frasier’’ καθώς η Harris παίζει στη πετυχημένη σειρά των 90ς ακριβώς σχεδόν τον ίδιο χαρακτήρα και με τον ίδιο γλοιώδη τρόπο!
Πρωταγωνιστές και ερμηνείες top notch, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι εύκολα να κλέβει την παράσταση, καταπληκτικοί και οι δύο… λίγο επίσης συγκινητικό να βλέπεις τον μικρό Hoffman σε ταινία του PTA, ειδικά σε 2-3 στιγμές που για δευτερόλεπτα του παίρνει το αστείο μαλλί ο αέρας και νομίζεις ότι φευγαλέα βλέπεις τον πατέρα του
Τεχνικά, φωτογραφίες, σκηνικά κτλ, δεν τίθεται καν θέμα, είναι ταινία του PTA, όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει.
Γενικά, όπως είπε και ο @ChrisP , άχαστο.-
) και με άρεσε πολύ που μετά τη γλυκούλικη παρένθεση του Shape Of Water ο Ντελ Τόρο επέστρεψε σε ~φουλ μισανθρωπιά.
