Οι Δυο Πυργοι στον κινηματογραφο ειναι πανδαισια. Αλλα περασαν 20+ χρονια απο τοτε που το ειδα και ηταν σε συμβατικη αιθουσα (village νομιζω). Τωρα, με εξτρα σκηνες (οκ, αν ειναι αυτες του extended dvd, τις εχω δει) και σε καλη αιθουσα, θεωρω οτι θα απογειωθει.
Τρομερο και το τριτο της σειρας φυσικα. Απλως προσπαθω να θυμηθω σε ποιον κινηματογραφο εχω δει τι. Ισως στα village ειχα δει το 3, δευτερη σειρα, ξεκολλησε ο σβερκος μας.
Πήγε φίλη χθές και είδε την ταινία για πρώτη φορά.
Δεν είχε ιδέα απο Τόλκιν γενικότερα.
Δεν ξερω αν θα μπορεσει να ξεπεράσει το σοκ που βίωσε…
Αυτό που μου είπε οταν μιλήσαμε ηταν η λέξη “απλησίαστο έπος”…
Που να δεί και τα άλλα 2 δλδ…
Εσεις που δεν το εχετε δει στο σινεμα ενα εχω να σας πω. Οσο και να προσπαθησετε δεν μπορειτε να προετοιμαστειτε για ΤΗΝ σκηνη. Deeeeeeeeeeeeeeeeeeaaaaaaaaaaaaaatttttthhhhhh ρεεεεε!
Εγώ δυστυχώς δεν θα μπορέσω να πάω σινεμά να τα δω … αλλά έχω κάνει τα κουμάντα μου με home cinema & 2160p αρχεία και τις 3 ταινίες extended σε νυχτερινές προβολές αφού κοιμηθεί το πιτσιρίκι
@spiritcrush συμφωνώ απόλυτα με το “απλησίαστο έπος”
ελάχιστες ταινίες καταφέρνουν να μην παλιώσουν και να είναι το ίδιο επιβλητικές όπως όταν τις έβλεπες πολύ μικρότερος
αυτο σκεφτομουν κ εγω προχθες,τι ανατριχιλες μας δινει η ταινια οποτε κ οπου τη δουμε.καταφερα να κλεισω κ το 3ο μερος,ανυπομονω…
Κουφάλες, συνεχίζω να ζηλεύω γαμώ τον covid μου -αρνητικός από χτες αλλά εισιτήρια γιοκ και ήθελα να πάω στο Fellowship που είναι και το αγαπημένο μου από τα τρία.
Τεσπά, θα κάνω ένα cock-block στον δικαιολογημένο παροξυσμό σας, με μια μικρή σούμα τι είδα το τελευταίο περίπου τρίμηνο στο σινεμά, μιας και έχω παρατήσει το movie topic εδώ και καιρό λόγω χρόνο και λόγω του ότι τα γράφω και αλλού -οπότε δεν έχω και πολύ διάθεση για διπλή δουλειά 
Περιληπτικά κάμποσες ταινίες που σκέφτηκα από αρχές του χρόνου μέχρι τώρα -έχω δει σίγουρα άλλες τόσες αλλά δεν μπορώ να γράψω για όλες, οπότε ότι μου έρθει πρώτο στο κεφάλι:
Banshees of Inisherin
Εξαιρετικό ιλαροτραγικό δράμα «δωματίου» από τον δημιουργό του In Bruges και με το ίδιο πρωταγωνιστικό cast. Aν όχι η αγαπημένη μου του ιδίου, σίγουρα αυτή που θεωρώ πιο ώριμη και μεστή μέχρι τώρα ως προς την ευρύτερη θεματολογία που καταπιάνεται – εδώ χονδρικά, την υπαρξιακή κρίση και τη συνεπακόλουθη κατάθλιψη που ίσως αυτή επιφέρει, σε άτομα τα οποία ζουν τη ζωή τους σε ένα ασφυκτικά κλειστό περιβάλλον και δεν αναλογίστηκαν ποτέ ότι o χρόνος περνά οριστικά και αμετάκλητα
Tar
Το είχα αναφέρει και νωρίτερα, το θεωρώ ένα σύγχρονο και συνάμα διαχρονικό masterpiece Κιουμπρικών διαστάσεων, με ένα από τα καλύτερα και πιο λεπτομερώς δουλεμένα σενάρια του τρέχοντος αιώνα. Πολύ απαιτητικό ως θέαμα και άκρως τολμηρό ως προς τη θεματολογία του, ακόμα πιο τολμηρό όμως με τον τρόπο που επιλέγει να εξετάσει αυτή και να ανοίξει διάλογο με το κοινό. Δεν μπορώ να φανταστώ κανένα σενάριο που μια άλλη αγγλόφωνη παραγωγή του 2023 θα ξεπεράσει την εν λόγω, αν το προλάβετε σε μεγάλη οθόνη μην το σκεφτείτε 2η φορά.
Joyland
Aπο-ρομαντικοποίηση μιας ιστορίας ενηλικίωσης και ένας φόρος τιμής σε όλες τις γυναίκες, τους άνδρες και τους τρανς ανθρώπους που πληρώνουν το ανθρώπινο τίμημα της πατριαρχίας. Overall, μια ταινία για το σύγχρονο Pakistan η οποία κέρδισε τον Queer Χρυσό Φοίνικα και απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες στο κόσμο -δη στην πατρίδα της. Φοβερή σκηνοθεσία, φανταστική δομή που κάνει τη ταινία να κυλάει άκοπα και αβίαστα, η οποία μιλάει με φυσική αγάπη και ενδιαφέρον για το θέμα της, απέχοντας παρασάγγας από μια forced άκομψη στρατευμένη δυτική λογική. Cheers σε @evil που με παρότρυνε -αλλιώς θα το είχα χάσει από τις αίθουσες- όποιος ενδιαφέρεται να go check και αποκλείεται να χάσει!
Women Talking
Το φετινό Oscar διασκευασμένου σεναρίου στην αξιαγάπητη Sarah Polley -ναι, είναι η μικρή πρωταγωνίστρια του The Adventures of Baron Munchausen- ήταν για μια πολύ μέτρια ταινία για τη γυναικεία κακοποίηση -βασισμένη σε ένα πραγματικό γεγονός- με μη πειστική απεικόνιση και αντιμετώπιση του προβλήματος, ως προς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδραματίζεται η πλοκή -κοινώς, γίνεται «ταινία μηνύματος» που αγνοεί όμως και το πως να εντάξει οργανικά αυτά που έχει να πει στη πλοκή. Όχι κακό αλλά μέτριο με +++ τις δυνατές ερμηνείες από το πραγματικά πολύ δυνατό γυναικείο cast του.
Creed 3
Aνώτερου του μπερδεμένου και λίγο άνευρου 2ου μέρους, εμφανώς κατώτερο από το 1ο -την καλύτερη ταινία του franchise μετά το πρωτότυπο Rocky- αλλά και πάλι κάπου στη 2η πράξη βιάζεται και χάνει τους όποιους πόντους κέρδισε στο 1ο μισό με την εξαιρετική προσθήκη του Majors σαν αρχί-villain της υπόθεσης. Το μεγάλο του μείον είναι η έλλειψη Stallone όμως, κάτι που δεν μπορεί παρά να χτυπάει συνεχώς με άπερκατ κάθε καλή ιδέα ή προσθήκη της ταινίας και να μην την αφήνει να σταθεί στα πόδια της.
Queen of the Deuce
Το documentary για την Τσέλι Γουίλσον, την Ελληνοεβραία βασίλισσα των νεοϋορκέζικων πορνοσινεμά είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έχουν βγει στις αίθουσες εδώ και καιρό – προτείνεται ανεπιφύλακτα, έχει γέλιο, έχει συγκίνηση, έχει πραγματικό ενδιαφέρον, έχει τα πάντα!
Peter Von Kant
Διασκευή του Φρανζουα Οζόν στο «Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Κάντ» του Φασμπίντερ, πήγα εντελώς γιόλο γιατί… μπορούσα και με 0 προσδοκίες -γιατί Φασμπίντερ και δη το original αγαπώ-, όμως παρ’ όλα αυτά, χωρίς να πω ότι έσκισα και τα ρούχα μου, ναι, πέρασα καλά -ανέλπιστα καλά. Αν κάποιος το βρει μπροστά του και είναι φίλος του πρωτότυπου, ας μην το προσπεράσει γιατί μάλλον θα το διασκεδάσει αρκετά και εκείνος.
Τιτανικός 3D
Επετειακή προβολή για τα 25 χρόνια της ταινίας, still άκοπο 10άρι για μένα -larger than life ταινία και εμπειρία σε αίθουσα, ο ορισμός του πρωτόλειου blockbuster από τον απόλυτο auteur του είδους.
Magic Mike’s Last Dance
Αν κανείς αγαπάει τα 2 πρώτα, οφείλει να τσεκάρει και το πολύ καλό τρίτο μέρος – Σόντενμπεργκ σε μεγάλα κέφια, ακραίο fun.
Living
Φανταστική διασκευή του Ikiru -μια εκ των 3ων καλύτερων ταινιών του Κουροσάβα if you ask me- από τον Νομπελίστα Καζούο Ισιγκούρο -μάλλον η καλύτερη ταινία για τη βρετανική εγκράτεια από την εποχή του «Remains of the Day», το οποίο επίσης βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Ισιγκούρο. Αν η φάση είναι αυτή, αναζητήστε την γιατί κυκλοφορεί πλέον και εκεί έξω
Εξορκιστής του Βατικανού
Αν κάποιος την πίνει ακόμα, η εν λόγω ταινία + παρέα + πίτσες είναι 10/10 ακατέβατο, τόσο κακή που άθελά της καταλήγει ένα αδιανόητο τσίρκο. Στο -πολύ- βαθύ μέλλον, τη βλέπω μεταμεσονύκτια προβολή σε γνωστή γιάφκα σινεφίλ παρέας -και θα είμαι πρώτη σειρά!
Πίσω από τις Θημωνιές
Ωραία προσθήκη στο εγχώριο αφηγηματικό σινεμά από την Ασημίνα Προέδρου, το οποίο με ευφάνταστο τρόπο και με ένα ωραίο εύρημα που φέρνει στο νου το Rashomon, αναδεικνύοντας τις γνώριμες παθογένειες της Ελληνικής επαρχίας.
Αυτοκρατορία του Φωτός
Άνευρος Sam Mendez σε παιχνίδι κινηματογραφολαγνείας και νοσταλγικότητας, το έκανε ο Spielberg φέτος σε αυτό το επίπεδο απείρως καλύτερα. Αξίζει μόνο γιατί… οκ βλέπεται ευχάριστα, η Κόλμαν είναι εξαιρετική και ο Ντίκινς στη φωτογραφία κάνει ξανά θαύματα.
Νοσταλγία
Φιλμικό δοκίμιο πάνω στη νοσταλγία από τον Μάριο Μαρτόνε και μια περιήγηση στη Νάπολι από έναν πενηνταπεντάρη που επιστρέφει μετά από σαράντα χρόνια στη πόλη που γεννήθηκε. Με soundtrack από Tangerine Dreams και μια συ-γκλο-νι-στι-κη ερμηνεία από τον Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, η Νοσταλγία ήταν λίγο παραπάνω arthouse για τα γούστα μου αλλά παρ’ όλα αυτά έχει ενδιαφέρον και αν την πετύχει κανείς σε κανένα cinobo, ας επενδύσει ένα βραδάκι του μα δεν νομίζω ότι θα τον αφήσει αδιάφορο.
Αntman – Κβαντοκάτι
Όχι
Τυχερό Αστέρι
Nέα ταινία του Χιροκάζου Κόρε Έντα που επιμένει σταθερά στο ανθρωπιστικό σινεμά, 2η μετά το Κλέφτες Καταστημάτων του 2018 -μια εκ των 3ων καλύτερων ταινιών της περασμένης δεκαετίας για μένα. Απογοητευτικό θα πω ΑΛΛΑ δεν το βλέπεις και αγανακτείς -ίσα ίσα βλέπεται πολύ ευχάριστα και σε αγγίζει αρκετές φορές με τρόπους που μόνο το σινεμά του Έντα μπορεί. Παρ’ όλα αυτά όμως, είναι αρκετά απογοητευτικό συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν του.
Avatar: The Way of Water
2 ντεπόν χιλιάρια μου κόστισε, αν έλειπε ένα καταστροφικό 2ο μέρος που κράτησε 1 ολόκληρη ώρα και είχαμε το πρώτο 40λεπτο και το τελευταίο κομμάτι της μάχης, θα μιλούσαμε για άλλη ταινία. Οκ φιλμικό επίτευγμα, δεν είμαι εκεί για αυτό -ούτε στο πρώτο ήμουν- αλλά κάνω root για τον Cameron που γράφει τα πάντα στα ατσάλινα @@ του και κάνει ότι γουστάρει με έναν εντελώς old-school τρόπο (με τα καλά και τα κακά του).
Godland
Φοβερή απεικόνιση της Ισλανδικής φύσης (οπτικά η ταινία είναι αλλού) και ένα πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό που ξεκινάει από την αλαζονεία της πίστης για να καταλήξει στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Arthouse τόσο-όσο, προτείνεται γενικά και θέτει πολύ ενδιαφέρουσες προβληματικές για κουβέντα μετά
Οκτώ βουνά
Ταινία για την ανδρική φιλία και μια προσπάθεια επιστροφής στην αθωότητα, ήταν αρκετά φεστιβαλ-bait η φάση της αλλά είδα εν τέλει και ψυχή μέσα σε όλο αυτό, κάτι που το έσωσε κατά πολύ από μερικές χτυπητές του αστοχίες και “ακομψότητες”.
Ο Μεγαλέξαντρος
Αριστούργημα, επανέκδοση, οκ το πρόλαβα στο τσακ και το είδα ξανά για πολλοστή φορά, υποθέτω ότι οι φίλοι του Αγγελόπουλου δεν χρειάζεται να διαβάσουν κάτι άλλο - ελπίζω κάποιος να το πρόλαβε μαζί μου, φοβερή εμπειρία σε μεγάλη οθόνη
Είδα και το Two Towers και έχω να πω πόσο μλκες είναι που δε μεταφράζουν όταν μιλάνε στη γλώσσα των ξωτικών
Η μετάφραση σίγουρα υπάρχει, τώρα γιατί δεν εμφανίστηκε ποτέ, δεν γνωρίζω.
Και είδα στο LinkedIn “ζητείται μεταφραστής ξωτικά σε ελληνικά 95€/ώρα” αλλά δε μου πήγε το μυαλό
Τι, δεν βγαίνουν από τα γύρω γύρω? ;p
…Σήμερα έκλαιγα και περίμενα να δω τι θα γίνει παρακάτω με αγωνία λες και δεν ξέρω τι συμβαίνει, εμπειρία ζωής αυτές οι προβολές θα πω
Μου εκανε κι εμενα μεγαλη εντυπωση οτι ελειπαν οι μεταφρασεις. Μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση οτι δεν υπηρχε καν στα αγγλικα. Στα dvd υπαρχουν κανονικα.
Μα κι εγώ από εκεί το κατάλαβα, στην αρχή νόμιζα ότι έτσι ήταν, αλλά μετά θυμήθηκα τη σκηνή που ο Λεγκολας λέει στοχεύετε κοντά στο λαιμό και δεν είχε μετάφραση, και ήμουν σε φάση “έμαθα τη γλώσσα των ξωτικών???”
πω πω τραγικο
και στο tar που ειδα πριν λιγο καιρο δεν ειχε υποτιτλους για τα γερμανικα
Εμενα δεν με χαλαει που ελειπαν οι μεταφράσεις (πειτε με ανωμαλη αλλα πολλες λεξεις τις ‘πιανω’/θυμαμαι κυριως απο το λεξικό της Quenya που εχω - το οποίο θα συγκρατηθω και δεν θα πάρω μαζι μου σημερα!).
Εχω κλείσει Village Ρεντη για Two Towers σημερα μετα τη δουλειά \m/ can’t wait!
Πηρε το ματι μου πιο πάνω καποιον που μας ειπε μπουμερζ. Οχι, ειμαστε μιλενιαλζ και μεχρι να πεθανουμε θα καυλωνουμε με το επος! (Οκ εγω περισσότερο με τα βιβλια, αλλα και οι ταινίες ειναι επικες, ακομα και να μην πλησιασαν τα βιβλια ουτε μεχρι το 60-70%. Η δουλεια του Jackson ηταν αξιοθαύμαστη, μονο και μονο για την επιλογη τοποθεσιων, cast, ost, και καποια πλανα οπως πχ η καμερα ενω εδινε μαχη ο Boromir, τα πλανα στη Minas Tirith, beacons of Gondor οταν αναβαν στη σειρα…ανατριχιλα.)
Δωρακι: οι μεταφρασεις του Two Towers μαζι με phonetic transcription για να απολαυσετε τη μελωδικότητα της γλωσσας.
http://www.arwen-undomiel.com/elvish/ttt.html
Ναι σε όλα όσα γράφεις, αλλά βλέποντάς το στη ΒεΜαξ με ήχο κρύσταλλο, κατ’ εμέ οι μισοί έπαινοι για την ταινία πρέπει να αποδίδονται στον Howard τον Shore.
Μα φυσικα! Και επρεπε να παρει καμποσα οσκαρ για το ost και των τριων ταινιων.
Κι εγω θυμομουν αρκετους απο τους διαλογους επειδη τους ειχα δει, αλλα γμτ αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει ολοι να ξερουν elvish. Οσο για τους μπουμερζ, που διαβασα κι εγω, απεφυγα να σχολιασω. Ημουν κι εγω στα Village Ρεντη ημουν, πολυ μπλα μπλα απο τις διπλανες μου που ηταν Millenials, απορω γιατι πανε στον κινηματογραφο για να πουν τα νεα τους. Ζαλαδα. Επισης, νομιζω οτι ειδα τη @Sh_Wo_f να χειροκροταει πανω στην καρεκλα οταν εμφανιστηκε ο Γκανταλφ απο την ανατολη.
Το μπλαμπλα στον κινηματογραφο και οι φωτισμένες οθονες κινητων ειναι αγενεια ανεξάρτητα απο την ηλικια του καθενος. Μακαρι οι αγενεις να καθονταν σπιτακι τους αντι να χαλανε την εμπειρια για ολους τους υπολοιπους.
Νομιζω τα μπλεξαμε λιγο.
Μιλλενιαλς ειμαστε εμεις που μεγαλωσαμε με τις ταινιες και παμε για να κλαψουμε.
Τα πιτσιρικια που χαζογελανε με τα memes ειναι gen Z (zoomers).
Οι μπουμερς δεν ξερω που κολλανε, αυτοι λογικα δεν ξερουν καν τι ειναι οι συγκεκριμενες ταινιες
Συμφωνω και αυτο ηταν το αλλο που ηθελα να αναφερω προχθες, αλλα σκιπαρα. Ειδα boomer στον κινηματογραφο, καθοταν πισω μου και ηταν ενας πολυ ησυχος κυριος που απηλαυσε την ταινια. Gen X (+μιλλενιαλς) εχουμε δει ηδη την ταινια στο πανι και ειναι λιγο χλωμο να κοροϊδεψουμε. Για τους Ζ ειμαι σιγουρος.
