Μπουμερς είναι αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι εξελίχθηκε η έννοια της λέξης και δεν αφορά ηλικιακό προσδιορισμό ρε μπουμερς
Ωραια σκηνη αυτη, “εχασε” απο την ελλειψη μεταφρασης.
Παντα σκεφτομουν οτι αν γινοταν στο “Τρελη απιθανη πτηση”, θα ετρεχαν ολοι σαν ακεφαλα κοτοπουλα μεσα στο αεροπλανο.
Στα πλαίσια των Νυκτών Πρεμιέρας χτες στο Ideal, είπα να το αναφέρω και εδώ κατόπιν εορτής, όχι γιατί δεν το έχουν δει οι πάντες πια ή να γράψω 10 αυτονόητα πράγματα για την αξία και ποιότητά της, αλλά επειδή το έχω δει αρκετές φορές (αν και μετράω τουλάχιστον 9 χρόνια που το είδα τελευταία φορά ολόκληρο) + δεύτερη φορά σε σινεμά (η πρώτη το 1995), πήγα πιο πολύ για την όλη εμπειρία (sold out αίθουσα, ωραίο κοινό, Σάββατο βράδυ με κλασσική ταινία κτλ) και έφυγα κυριολεκτικά αποσβολωμένος, λες και με είχε πατήσει τρένο. Τα αυτιά μου βουίζουν ακόμα μέχρι και σήμερα, το soundtrack παίζει από το πρωί που σηκώθηκα, hail ξανά σε @martian και @Moonchild92 - πιστούς μπήστες/μύστες των κινηματογραφικών Aθηναϊκών events και όποιος έχει ποτέ την ευκαιρία να το δει σε μεγάλη οθόνη με καλό dolby και 4k ανάλυση, να μην το σκεφτεί δεύτερη φορά - life changing εμπειρία και λίγα λέω…
Αυτά
Παρακαλώ όπως γίνει μία ιδιαίτερη αναφορά στη σκηνή με το εμβληματικό πιστολίδι.
Από εκεί βουίζουν τα αυτάκια;
Κοίτα γενικά δεν έχω καλή μνήμη - ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια ξέρεις, το λες και ανησυχητικό ώρες ώρες - αλλά τις περισσότερες σημαντικές ή αξιοπρόσεκτες κινηματογραφικές μου εμπειρίες τις έχω κάπως διατηρήσει μέσα μου ψιλό-ατόφιες και σχετικά αποστασιοποιημένες (όσο γίνεται οκ) από εξωγενείς παράγοντες -όπως η εκάστοτε ηλικία, η εποχή, ειδικές συνθήκες κτλ.
Το χτεσινό ηχητικό πανδαιμόνιο στην περίφημη σκηνή της ληστείας, μόνο με την εντύπωση που μου είχε κάνει το πρώτο μισάωρο -ηχητικά μιλώντας πάντα- του Saving Private Ryan μπορώ να το αντιπαραβάλω, μιας ταινίας που οκ, ασχέτως τι γνώμη έχω για αυτήν -όχι την καλύτερη- είχε ένα γενικότερο τεχνικό μέρος που απλά τερμάτιζε τα standards του μέσου. Την οποία επίσης είχα δει σε μια νεοσύστατη αίθουσα του Ηρακλείου το 1998, η οποία είχε stellar sound system και γενικότερα ότι καλύτερο σε μηχανήματα προβολής.
Σε σημεία κυριολεκτικά μου σκάγαν nanosecond flashbacks από τον στρατό και τις βολές που κάναμε -όπου έκανα, πολλές, μα πάρα ΠΟΛΛΕΣ - καθώς το surround της αίθουσας, όχι μόνο έκανε τον ήχο να ακούγεται απόλυτα φυσικός -όπως δηλαδή και κινηματογραφήθηκε από τον Mann- αλλά να αφήνει και εκείνη τη μικρή ηχώ μόλις πέσει η τελευταία σφαίρα. Περιττό μεν να πω ότι, σε πολλές σκηνές της ταινίας και δη σε αυτήν, καταλάβαινες χωρίς να γυρίσεις το κεφάλι σου ή να ακούς τίποτα άλλο, την κατάσταση του διπλανού σου -και ολόκληρης της αίθουσας βασικά- η οποία ήταν κάτι ανάμεσα σε αγωνία, ένταση
, άγχος κτλ…
Και αφού είπαμε 2 κουβέντες παραπάνω, να πω και ένα επιμύθιο που προέκυψε συζητώντας λίγο τη ταινία στην έξοδο με τους 2 μπήστες παραπάνω + την μαντάμ μου αργότερα: συνήθως σε τέτοιες μεγάλες ταινίες -3ωρες plus- και δη κλασσικές, όταν τις βλέπω ξανά και ξανά και ξανά πάντα ασυνείδητα μετά σκέφτομαι τι σκηνή θα έκοβα, θα μίκραινα, θα έκανα αλλιώς anyway για να βγει η ταινία μικρότερη, ή ποιες σκηνές και να μην υπήρχαν δεν θα έκαναν μεγάλη διαφορά. Στο Heat λοιπόν, πραγματικά και το τελευταίο δευτερόλεπτο σε μια σκηνή 10 δευτερολέπτων που ο DeΝiro κοιτάζει το βραδινό LA έχει νόημα και αξία. Και αν βγάλουμε εκτός σκηνές σαν την προ-αναφερθείσα -που έχουν σημασία γιατί είναι και η διαδικασία με την οποία το σενάριο ξεγυμνώνει αριστουργηματικά με οπτικό τρόπο τον ψυχισμό του κάθε χαρακτήρα- και οι σκηνές που απλά 5 άνθρωποι περπατάνε ή πέφτουν 2 σφαίρες παραπάνω έχουν νόημα, μιας και δίνουν στη ταινία έναν εξωφρενικά έντονο ρυθμό, που διαρκώς ανεβαίνει καθώς πλησιάζει η κλιμάκωση του φινάλε. 3 ώρες κερδισμένες σε κάθε τους δευτερόλεπτο!
επίσης πρέπει να παίξει debate:
slink = μόρτης;
slink = μάγκας;
slink = μάστορας;
Το πιστολίδι σε κινηματογραφική αίθουσα δεν περιγράφεται, ένιωθες λες και είσαι μέσα στο πεδίο μάχης. Σίγουρα από τις πιο έντονες (αν όχι η πιο έντονη) σκηνές gunfighting έχω δει σε σινεμά και αναντίρρητα ο καλύτερος ήχος, μακράν κιόλας, που μπορεί να ακούσει κανείς σε σκηνή δράσης. Σοκ και δέος.
Επίσης,
κανείς δεν έχει αποδώσει την αστική νύχτα τόσο ελκυστικά και εθιστικά όσο ο Mann. Δεν χορταίνεις τις νυχτερινές σκηνές, ανυπομονείς να δεις κάθε φόρα τι άλλο έχει να σου δείξει.
Μεγάλες αλήθειες, ειδικά όταν προέρχονται από μεταμεσονύκτιο περιπατητή.
Νομίζω, όμως, ότι το magnum opus αυτού που περιγράφεις, για τα προσωπικά μου γούστα, εντοπίζεται στο “Collateral”.
Γενικά, σπουδαίο κεφάλαιο ο Mann.
Και μόνο φώτο να σου δείξεις κανείς από αυτή την σκηνή, αυτόματα παίζει η μουσική στο κεφάλι σου.
Το γραφω νωρις, παροτι ειναι λιγο long shot και με πολλα “αν”, μηπως καποιος ενδιαφερεται και θελει να τσεκαρει το νημα λιγο συχνοτερα σημερα:
Ενδεχεται να μην παμε με τη συζυγο αποψε στο Village Ρεντη (21.00) για την προβολη του LOTR. Ομως θα το ξερω αργα το απογευμα (ας πουμε 6-7), οποτε θα χαρισω τα εισιτηρια (2) για να μην πανε χαμενα.
Αν υπαρχει συμφορουμιτης που δεν τον ενοχλει πιθανο short notice και εχει ελευθερο το βραδυ του, με χαρα θα στειλω με μια φωτο τα εισιτηρια μου. Φυσικα δεν μπορω να πω οτι θα γινει σιγουρα, ισως παμε κανονικα τελικα.
Καλημερες.
Δύο εισιτήρια διαθέσιμα για απόψε στις 21.00 στο Village Ρεντη. Αν καποιος τα θελει, ας γραψει εδω για να το δω οταν φτασω σπιτι (κατα τις 19.30). Θα του στειλω φωτο με τα εισιτηρια (ειναι τυπωμενα, φαση αποδειξη ταμειακης) και καλη διασκεδαση. Αν μεινουν, bad luck.
Θα ειναι και κανας αλλος απο δω μεσα αραγε Σαββατο, 16:10 Ρεντη για Return of the King;
Θα θέλαμε αλλά δε βρήκαμε εισιτήρια. Σκατά.
Ουφ παλι θα κλαιω στο σινεμα οπως οταν το ειχα πρωτοδει. Επισης μπορει να αφησω κραυγουλα ενθουσιασμου οταν αρχισουν να αναβουν τις φωτιες μεχρι το Rohan.
Βρες στο YouTube να ακουσεις τον ιδιο τον Tolkien να διαβαζει το σχετικο αποσπασμα του βιβλιου. Ανατριχιλες λεμε, βγαζει απίστευτη μουσικοτητα και ενταση.
Αααα με προλαβες χιχι (αλλα ελεγα το αλλο, με την αναγνωση του δασκαλου)
Εμεις πηγαμε σημερα. Τι εμπειρια. Καθε φορα μου φαινονται και καλυτερα. Δεν εχει ταβανι αυτη η τριλογια μεσα μου.
Ανατριχιλα καθε φορα με τους Ροχιριμ κ τον Θεοντεν.
Παρατηρουσα σημερα ποσο φοβερα συμπαγης ειναι η ιαραγωγη. Ποσο υπεροχα ειναι ολα τα κοντινα. Ρεαλιστικα. Ηθοποιοι αντι για cgi, ρουχα, πανοπλιες, αλογα, αρχιτεκτονικη. Ποσο μερακι κ αγαπη αυτη η παραγωγη. Πραγματικα δεν ντραπηκαν να βγαλουν το Rings λεγοντας κ ποσα λεφτα ξοδεψαν;