Με την προβολή, λοιπόν, κ του Return of the King, ολοκληρώθηκε κι αυτή η εμπειρία. Κι επειδή ήταν άκρως προσωπικη κ απειρα φορτισμένη συναισθηματικα, το μόνο που θα γράψω εδώ είναι πως ο χρόνος έχει φερθεί εξαιρετικά καλά κ στις τρεις ταινίες, κ πως ο συνδυασμός της αγάπης κ της αφοσίωσης με τις οποίες φτιάχτηκαν, με τις προσωπικές αναμνήσεις κ τα βιωματα που εχουμε συνδεσει μαζί τους, μετέτρεψαν τις συγκεκριμένες προβολες σε ο,τι πιο εντονο έχω βιώσει, προσωπικά μιλώντας, σε κινηματογραφικη αίθουσα
(ειδικά μετά κι από την προβολή του Return, περισσότερο ένιωθα σα να είχα μόλις βγει από κάποιο τρομερα εντονο λάιβ, παρα από προβολή ταινίας).
Κ, ναι, κάποιες φορές το να βλέπεις, μετά από χρόνια, ξανα, σε κινηματογραφικη αίθουσα, ένα τόσο λατρεμένο έργο (για δευτερη, πεμπτη, δέκατη φορά- δεν έχει σημασία αυτό), μπορεί να αποδειχθεί πιο έντονο ακομα κι από εκείνη την αρχική, γεμάτη αγωνία, πρωτη προβολη των ταινιών - είκοσι χρόνια πριν.
Κι αυτό συμβαίνει γιατι τώρα έχει προστεθει στην εμπειρια της θέασης το βάρος της διαχρονικότητας των ταινιών, της προσωπικης συνδεσης με το έργο, κ των αναρίθμητων αναμνήσεων (προσωπικα, είδα κ τις τρεις ταινίες σ εκείνη την αγαπημένη αίθουσα στου Ρέντη, όπου τις είχα δει κ τότε).
Κλείνοντας, να πω πως χαίρομαι απίστευτα που με τις τωρινές προβολες δόθηκε η ευκαιρία σε πολυ κόσμο, που δεν είχε δει αυτή την τριλογία σε κινηματογραφικη αίθουσα, να βιώσει αυτή την εμπειρία.
Πραγματικά ανεκτίμητη.
Το είδα κι εγώ χθες το τρίτο, μια χαρά η φάση συνολικά, το μόνο πρόβλημα που είχα ήταν με τα νούμερα των πολεμιστών σε όλη την τριλογία.
Λέει δηλαδή χθες, θα μας περικυκλώσουν από το ποτάμι, και βλέπεις 14 (μετρημένα) καράβια. Πόσοι να χωράνε μέσα, 200, 300? Λέει έχουμε τεράστιο στρατό και είναι 10k, οκ minor αλλά αυτό μου κόλλησε
Το χειρότερο εννοείται ήταν που χειροκροτούσαν μέσα στο σινεμά, για το θεό δηλαδή βλαμμένοι είστε? Και όχι μόνο χειροκρότησαν 15 φορές, αλλά τη μια φορά που να πεις αντε oκ, όταν διαλύθηκε το δαχτυλίδι, δεν το κάνανε.
Νταξει τωρα αν πας να ψαξεις τα λογικα λαθη στην τριλογια LOTR (και στα βιβλια δηλαδη), υπαρχουν δεκαδες , και το δαχτυλιδι θα μπορουσε να εχει καταστραφει με 30 διαφορετικους τροπους πολυ νωριτερα αλλα δεν πειραζει, fantasy ειναι.
Έχετε δει το “Beau is Afraid” ; Πήγα εχθές, για να ρουφήξω μία τρίωρη προβολή που θεωρητικά είχε όλα τα εχέγγυα για να με κερδίσει: Φοίνιξ, Άστερ, Σουρρεαλισμό.
Τα είχε και τα τρία, ΑΛΛΑ. Οι διακυμάνσεις μεταξύ του “τι ταινιάρα βλέπουμε” και “τι ώρα είναι να φύγουμε” ήταν συχνές, ειδικά προς το τέλος, και η εξόφθαλμη ψυχαναλυτική - και πια απλουστευτική στα όρια του κακόγουστου - ματιά στο “Ταξίδι του Ήρωα” (την κλασική δόμηση μίας ιστορίας) καταντούσε βαρετή.
Κι ενώ το χιούμορ ήταν αρκετά καλό, και πραγματικά ένιωθα ότι οι αποδομήσεις που έκανε ήταν εξαιρετικές (η αυτοαναφορική ειρωνεία στη σκηνή του “Αυτό το έργο μιλάει για μένα!” για όσ@ την έχετε δει - no spoilers - και η καυστική κοροϊδία στην κρίση της αρρενωπότητας των λευκών μεσοαστών ανδρών το τελευταίο διάστημα στην τέχνη), μετά το γυρνούσε σε μονότονες και οικείες φόρμες έντασης (π.χ. χαρακτήρας μιλάει/διαμαρτύρεται σε μονόλογο υψώνοντας τη φωνή = δραματική πχιότητα), ενώ το τέλος ήταν - πέρα από το ακατανόητο που ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ στην τέχνη, και η ταινία δεν μας το έδωσε αρκετά - μάλλον τετριμμένο ήδη από την εποχή που οι Pink Floyd έγραφαν το The Wall (** Kafka has entered the chat **)
Εν τέλει, νομίζω ότι είδα δυο τρία εξαιρετικά φιλμ μικρού μήκους, ενωμένα με μία αδιάφορη, ενοποιό ζελατίνα που ίσως να υποβαθμίζει και το συνολικό αποτέλεσμα. Ο Άρι Άστερ παραμένει εξαιρετικός σκηνοθέτης, και αν αυτό είναι ένα μεγαλεπίβολο φλοπ, εγώ θα το δεχτώ, γιατί είχε τέτοια πανέμορφη απεικόνιση του σύγχρονου αποπροσανατολισμού, που δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις τουλάχιστον την μαεστρία στο ρυθμό και την εικόνα - κερασάκι τα animated σημεία που ήταν φαντασμαγορικά.
Αυτά. Βλέπω μία ταινία στο σινεμά το εξάμηνο και συνήθως πρόκειται για εμπορική πλαστικούρα, τουλάχιστον τώρα είχα να πω και δυο πράγματα
Άκυρος συνειρμός της ημέρας: πήρε ο Beau το όνομά του στο Beau is Afraid απλά και μόνο για να βγει το λογοπαίγνιο Boys Afraid αν συλλογιστούμε και την ψυχαναλυτική του φύση;
Σε άλλα νέα, είδα δύο ταινίες θερινό, το “Ξαναπαντρεύομαι τη Γυναίκα μου” (His Girl Firday) του 1940 με τον Κάρι Γκραντ και την Ρόζαλιντ Ράσελ, που είχε να κάνει με ένα χωρισμένο ζευγάρι δημοσιογράφων που προσπαθούν να ακυρώσουν την θανατική ποινή ενός φυλακισμένου. Πολύ ωραίος ρυθμός (χαρακτηριστικός της εποχής), ωραίες ερμηνείες, και αρκετό χιούμορ, πέρασε νεράκι. Όλη την ώρα είχα την εντύπωση ότι κάπου κάτι μου θύμιζε, μέχρι που θυμήθηκα ότι στο Bojack Horseman είχαν αντιγράψει το ύφος και τον χαρακτήρα της δημοσιογράφου στις τελευταίες σεζόν.
Προχθές, ίδιος θερινός, είδα το “L’ Innocente” του Βισκόντι (1976), με τους Giancarlo Giannini, Laura Antonelli, Rina Morelli. Βαρετό μέχρι αηδίας, παρ’ όλο που αισθητικά αναφέρεται σε μία περίοδο που με γοητεύει πάρα πολύ και ήταν εντυπωσιακότατο ως στήσιμο/σκηνοθεσία, με ένα ερωτικό τρίγωνο που πραγματικά δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Ο ορισμός του “first world problems”, ακολουθούσε την λογική του ρομαντισμού για την υπερβατικότητα του έρωτα και την υπαρξιακή του σημασία, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να το γύρισε ένας γκέι κομμουνιστής. Αισθησιακή σίγουρα, γοτθική, και με πολύ ωραίες ερμηνείες, αλλά δεν περνούσε η ώρα ρε γαμώτο. Σαν μία όμορφη βινιέτα.
Έλα ρε, πού το έπαιζε το his girl friday, το αγαπώ πλ πλ και θα το ξανάβλεπα, αλλά δεν βρήκα κάτι. Επίσης, ναι μεν έχουν ανοίξει τα θερινά και θεωρητικά κάνω πάρτυ, ναι δε έτσι που είναι ο καιρός έχω φοβηθεί να πάω.
Μιλάμε για έπος. Εντάξει, ο γιος μου είναι φανατικός και ήθελε να πάμε από την πρώτη μέρα, είδα ότι είναι 136 λεπτά και σκέφτηκα ότι θα πεθάνω από βαρεμάρα. Αμ δε. Ταινιάρα, τρελή ροή, μουσικάρες, φαντασία, έξυπνο σενάριο και ουσιαστικό cliffhanger. Δεν το περίμενα τόοσο καλό.
Τρομερό έπος το 2ο ένας καλός χαμός γίνεται. ΠΡΟΣΟΧΉ όσοι έχετε θέμα με φωτοευαισθησία, επιληψία και παρόμοια θέματα. Έχει γρήγορες εναλλαγές φωτισμού, έντονα χρώματα κλπ
Θα πάω σήμερα τον μικρό! Αν δεν έχουμε δει την 1η ταίνια, μπορούμε εύκολα να παρακολουθήσουμε το sequel? Είναι 6 χρονών και του αρέσουν full οι marvel ήρωες, θα το παρακοκουθήσει εύκολα λόγω διάρκειας και ηλικίας; Σινεμά πάμε αρκετά συχνά!
@tylerdurden Χμμμ, η αλήθεια είναι πως είναι σημαντικά κάποια στοιχεία της πρώτης ταινίας… μπορειτε και χωρίς αλλά κάτι θα λείπει. Επίσης το στόρι είναι αρκετά σύνθετο για έναν 6χρονο (ο δικός μου είναι 9 και σίγουρα όλο και κάποια πραγματάκια χάνει). Αν όμως ήδη του αρέσουν οι Marvel ήρωες, ε, στο τέλος νομίζω θα γουστάρει την εμπειρία!
Ήταν χθες γύρω στις 21.00, λέω αντί να κάτσουμε σπίτι (ποιος βγαίνει Σάββατο), πάμε ένα σινεμά? Βλέπω sci-fi/comedy, βλέπω 22.45, βλέπω 7.1 στο imdb πάμε να δούμε Asteroid City, πρώτη φορά θερινό φέτος
Δεν ξέρω παιδιά από τέχνη και αν δεν καταλαβαίνω τα meta, αυτό το πράγμα ήταν άθλιο. Δεν κατάλαβα το λόγο ύπαρξης, τι ήθελε να δείξει, ποιο ήταν το story, που κατέληγε, τι είδα, τα πάντα. Λογικά είχαν 100εκ μπάτζετ διαθέσιμο που θα έληγε αν δεν χαλούσαν και γι’αυτό φώναξαν ένα κάρο γνωστούς ηθοποιούς για να γίνει η μόντα, δε βλέπω κάποια άλλη λογική εξήγηση.
Γέλασα μερικές φορές από κάποια αστεία, τα οποία δεν ήταν αστεία κλασσικά, αλλά του στυλ μονομαχία στο Anchorman
τα οποία είναι και τα αγαπημένα μου, μια μακάρι να ήταν όλη η ταινία έτσι, αλλά σε γενικές γραμμές χάλια μαύρα.
Τουλάχιστον πήγα θερινό, ήπια την μπύρα μου, το ρούμι μου, το ζόμπι μου, έφαγα σαντουιτσάρα και παγωτό μετά
