ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ να δω το Μπαρμπι αντι Οπενχαημερ και ηταν sold out παντου ολο το σαβ/κο. Παρασκευη λεπον
1 Like
Είδα χτες σε θερινό το Blood Simple (1984)
Ταινία όπου δε σε τραβά τόσο το story όσο η σκηνοθεσία. Αργή εξέλιξη, τόση ώστε να δοθεί σημασία σ’ αυτό που λέει ο τίτλος του: το αίμα, τη βία, το κυνηγητό. Όλοι οι ήρωες κυνηγάνε τους πάντες, δεν υπάρχει κανένας που να μπορείς να ταυτιστείς. Κεντρικό πρόσωπο η πρωταγωνίστρια, που την ενσαρκώνει η Frances McDormand, είναι η ύπαρξη που απειλείται διαρκώς εν μέσω του κυνηγητού, αλλά δεν είναι σε όλες τις σκηνές το θύμα κι αναλαμβάνει κι αυτή δράση.
Κλασική ταινία που απλά βλέπεις τι θα γίνει παρακάτω, την απολαμβάνεις χωρίς να την υπεραναλύσεις.
1 Like
Εστιάζει μόνο στην Λος Άλαμος περίοδο με την ομάδα των φυσικών ή δείχνει κ τπτ από πρόσφατο παρελθόν με FBI και κομμουνιστές;
Είναι σχεδόν biopic από αυτή την έννοια - υπό αυτό το πρίσμα δεν απογοήτευσε.
1 Like
Δειχνει διαφορες περιοδους απο την ζωη του οποτε περιλαμβανει παρα πολλα…
1 Like
Λοιπόν προχτές στο θερινό Παναθήναια (ωραίο θερινό ρε φίλε) είδα το παρακάτω, για το οποίο είπα να γράψω και εδώ δυο κουβέντες, γιατί νομίζω αξίζει και δη την συγκεκριμένη περίοδο -αρχές Αυγούστου, αδειάζει η πόλη, θερινός με μπυρίτσα και κανένα τσιγαράκι κτλ- αλλά και γιατί το έχω παραμελήσει δυστυχώς αρκετά το movie section μας
Mετά από μια παρέλαση σε πολλά Φεστιβάλ ανά τον κόσμο, η ταινία της πρωτo-εμφανιζόμενης Georgia Oakley είναι μια αμιγώς αγγλική παραγωγή και περιστρέφεται γύρω από την καθημερινότητα μιας νεαρής, προσφάτως διαζευγμένης λεσβίας καθηγήτριας γυμναστικής στο Newcastle του 1987, λίγο μετά την ψήφιση του περίφημου άρθρου 28 από την Κυβέρνηση των Συντηρητικών της Θάτσερ -με το οποίο άρθρο ουσιαστικά στιγματιζόταν κάθε μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στη Μεγάλη Βρετανία, η ομοφυλοφιλία πλασαρίζονταν σαν κάτι αφύσικο, απαγορευόταν η οποιαδήποτε αναφορά σε αυτήν στα σχολεία κτλ κτλ, γενικά κάτι που οδήγησε σταδιακά τα μέλη της κοινότητας να κρυφτούν και με απότερο στόχο να εξαφανιστούν.
Λοιπόν fear not για τυχόν διδακτισμούς ή ανακύκλωση ιδεών και θεματικών/προβληματισμών γύρω από το θέμα, μιας και η ταινία, αν και το “κρύβει” στην αρχή, οδηγεί σε ένα άλλο μονοπάτι την ηρωίδα, τις αποφάσεις της και την ψυχοσύνθεση της -σε εκείνο όχι της οργής ή της απόγνωσης και αγανάκτησης για το δίκιο της, αλλά της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης ως το νο1 βήμα συσπείρωσης και αφουγκρασμού μιας ανθρωπιστικής, πάνω από όλα, ιδεολογίας -η οποία αφορά άμεσα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Όλα αυτά, καθώς στο βάθος διακρίνεται η συμπάθεια της σκηνοθέτιδας-σεναριογράφου προς κάθε μορφή αυτοοργανωμένων δομών αυτομόρφωσης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
Αρκετά φρέσκο σαν προσέγγιση και ακόμα πιο “τολμηρό” εν μέρει σαν απόδοση. Δεν είναι spoiler το παραπάνω για κάτι -η ταινία έχει μια δυνατή πλοκή και κεντρική ιστορία- είναι πράγματα που τα αντιλαμβάνεσαι στα αρχικά λεπτά της ταινίας, τα οποία οδηγούν και την κεντρική ιστορία έτσι σε μια… όμορφη εξέλιξη, από την οποία δεν λείπουν οι δυσκολίες και οι κακουχίες για τους κεντρικούς πρωταγωνιστές -αλλά ευτυχώς λείπει ο απάνθρωπος κυνισμός που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει την ταινία σε άλλα μονοπάτια.
Είναι μια πολύ “μικρή” και αθόρυβη ταινία, που ακόμα και τα παραπάνω τα κάνει διακριτικά και με έναν πιο συνεσταλμένο τρόπο, όμως καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να σε αγγίξει και να μπει κάτω από το δέρμα σου οργανικά και όχι τεχνητά.
Φανταστική σκηνοθεσία + φωτογραφία (σκεφτείτε κάποιοι, ένα νεότερο Nicolas Winding Refn -χωρίς τα πολλά πολλά neon 
- να σκηνοθετεί μια βρετανική kitchen sink realism ταινία των 80s, φοβερή αισθητική δηλαδή overall) “πηγμένα” σε ένα πανέμορφο παλιομοδίτικο μπλε χοντρό-κοκκο, φοβερό soundtrack με αρκετά New Wave κομμάτια της εποχής (όχι χιτάκια κτλ, δεν μιλάμε επουδενί για κάτι που στοχεύει, ούτε 0,5%. σε νοσταλγία της εποχής) φανταστικές ερμηνείες από το σύνολο του cast και δη τις άμεσες πρωταγωνίστριες -η πρωταγωνίστρια Ρόσι Μακγιουεν πήρε και το βραβείο ερμηνείας στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης- και γενικά… να πάτε θα έλεγα, αν σας ελκύει το trailer και το θέμα!
Από τα πολύ όμορφα, απροσδόκητα διαμαντάκια της σεζόν
(ρίχνω και ένα trailer)
12 Likes
Οι καλές ταινίες σπάνια χαρακτηρίζονται από το επιτυχημένο marketing τους. Σε αυτό συνήθως βασίζονται οι φόλες. Σαν την Barbie. Πολύς χαμός για ένα σκουπίδι.
1 Like
Mission: Impossible
Dead Reckoning - Part 1
Φανταστικό. Σίγουρα μιλάει κι ο ενθουσιασμός, αλλά έχει το potential να καταχωρηθεί ως η καλύτερη ταινία του franchise, ειδικά αν και το δεύτερο μέρος είναι εξίσου καλό, ή γιατί όχι και καλύτερο. Άντε να χάνει μόνο από το Ghost Protocol.
Όταν μια ταινία κρατάει 160 λεπτά και στο τέλος της νιώθεις ότι ήθελες κι άλλο, τότε σίγουρα πολλά πράγματα έχουν πάει πολύ σωστά. Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή, αφού η ιστορία μαζί με τις φαντασμαγορικές σκηνές δράσης, με κέρδισαν και με κράτησαν σε ένταση καθόλη την διάρκεια της ταινίας.
Η Ρεμπέκα Φέργκιουσον είναι για μια ακόμα φορά καταπληκτική στον ρόλο της Βρετανίδας κατασκόπου, και νομίζω ότι θα μπορούσε άνετα να στηρίξει από μόνη της ολόκληρο κατασκοπικό franchise. Η Χεηλι Άτγουελ ήταν φοβερή ως νέα παρουσία, και έδωσε νέα πνοή. Πάμε για πολύ δυνατό τελείωμα του χρόνου. Ουδέν σχόλιο για Τομ Κρουζ, δεν χρειάζεται άλλωστε.
Είχα καιρό να πάω σινεμά και μου άνοιξε την όρεξη και θέλω να πάω να δω Oppenheimer τώρα. Και εννοείται θα πάω Dune 2 αλλά έχουμε ακόμα.
2 Likes
Μόλις γύρισα από το σινεμά, όπου χθες είδα Oppenheimer και σήμερα Barbie.
Oppenheimer, συμφωνώ απόλυτα με το ρακούν παραπάνω, έμοιαζε σαν συρραφή από σκηνές στην αρχή και ήταν ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΑ η μουσική. Στην αρχή νόμιζα πως τώρα το πρόσεχα περισσότερο γιατί δεν είχε υπότιτλους η ταινία αλλά λέω δεν μπορεί ρε μλκ, σε κάθε διάλογο είχε μουσική από πίσω. Ενιουει, δεν είχα δει τρέιλερ, ούτε είχα κάτσει να διαβάσω τι συνέβη στη ζωή του για να ξέρω που πάει η ταινία ή τι είναι αληθινό και τι δραματοποιημένο, και αν κάποιος δεν το έχει δει, στο τέλος δεν έχει και τόση σημασία. Δηλαδή, το τι γίνεται στην πλοκή και τι λέει ο καθένας, και ποιος είναι ο κάθε χαρακτήρας κλπ, νομίζω δεν έχει μεγάλη όταν βγεις έξω στο τέλος, είναι σα να “υπάρχουν”. Οβερολ, μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί εκτός ότι ήταν βιογραφικό, ήταν εντελώς αφηγηματικό και κάπου το έχασα στο τι έβλεπα. Οκ, ίσως φταίω εγώ γιατί η ταινία λέγεται Oppenheimer άρα τι περίμενες θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο. Hot take, ίσως το κλου της ταινίας ήταν Αμερικανιά, δηλαδή freedom mofos και ξύλο στα κομμούνια. Καλύτερη σκηνή, εννοείται όταν έπεσε η μπόμπα, που έπαιξε πολύ ωραία με τη διαφορά εικόνας και ήχου.
Barbie τώρα, μια χαρά άψογη ταινία για να περάσεις όμορφα κι ωραία, Margot και Reynolds εξαιρετικοί στο πετσί του ρόλου (σε αντίθεση με τον Murphy που είδα Thomas Shelby σε μπόλικες σκηνές), γενικά η ειρωνία ήταν εμφανέστατη και το μόνο που με χάλασε ήταν αυτό που μάλλον εννοεί κι ο Lupin, ότι έπεσε βούρδουλας και είχαμε μονόλογο για να γίνει το comeback. Εγώ θα το προτιμούσα να ήταν πιο subtle και ειρωνικό όπως πήγαινε η ταινία αλλά οκ, το κοριτσάκι δίπλα μου στα ροζ που την πιάσανε τα κλάματα ίσως και να το χρειαζοτάνε, ποιος ξέρει. Στο Netflix έχει και μια σειρά “Τα παιχνίδια που μας μεγάλωσαν” με ένα επεισόδιο για τη Barbie, ωραίο είναι για όποιον θέλει, όπου φαίνεται η Ruth, και ίσως βγάζει και νόημα το damage control που έπρεπε/πρέπει να κάνει η εταιρεία και μέσα από αυτή την ταινία.
Πόρισμα, Barbie>>>Oppenheimer, γιατί πολύ απλά πέρασα καλύτερα
5 Likes
Burt?
1 Like
Ryan? 
1 Like
Ή αλλιώς
3 Likes
Θα λέει ο Gosling “ρε παιδιά, δεν είμαι ο Ryan”
3 Likes
ειναι ο Brian ?
3 Likes
Ειδα πρωτη φορα σε καλη ηλικια τον Δρακο του Κουνδουρου. Στο Ριβιερα. Συγκλονιστικο. Ερμηνειες, μουσικοι, διαλογοι, φυσιογνωμιες. Ολα καταπληκτικα
18 Likes
Το είχα δει πρεμιέρα, ας πω δυο λογάκια και εδώ -εναλλακτικά μπορεί να διαβάσει κανείς και μια εκτενέστερη άποψη μου αλλού - if you know you know 
Γενικά οι ταινίες του Nolan είναι κατασκευασμένες για σινεμά, αυτό δεν το αρνείται κανείς -ούτε και ο πιο φανατικός πολέμιος του ύφους του. Το Oppenheimer ακολουθεί τον κανόνα και είναι και αυτό μια ταινία 110% για τη μεγάλη οθόνη: γυρισμένη σε film και όχι ψηφιακά, με ΙΜΑΧ κάμερες σχεδόν σε κάθε του καρέ και μια βομβαρδιστική χρήση του ήχου, αποτελεί εμπειρία το να ιδωθεί σε μια γεμάτη αίθουσα, με κόσμο δίπλα που να αφουγκράζεται και να εξωτερικεύει με τον δικό του τρόπο τα πεπραγμένα επί οθόνης. Όπως δηλαδή συμβαίνει σε κάθε του ταινία, ασχέτως της τελικής της ποιότητας σαν έργο τέχνης και όχι μόνο σαν έργο οπτικοακουστικής εμπειρίας (η οποία έχει κάλλιστα και εκείνη έναν καλλιτεχνικό χαρακτήρα).
Στο Oppenheimer είδα προσωπικά τον Nolan στο peak του σινεμά που θέλει να κάνει στη μετά-TDK εποχή: μεγάλες ιδέες, ελάχιστη έως μηδενική οικονομία σε κάθε aspect του έργου του, φρενήρης ρυθμός, ανατροπές -ναι, χώρεσε μέχρι και κάτι τύπου ανατροπή-, οπερατική σκηνοθεσία, grande σινεμά τεσπα χωρίς εκπτώσεις ή ευκολίες. Και νομίζω τα κατάφερε όσο καλύτερα μπορούσε, με τα καλά αλλά και τα αρνητικά σημεία της κινηματογραφικής του ταυτότητας στον μέγιστο βαθμό -τέτοιο peak ίσως που έχω δει so far σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του.
Αυτό που με κέρδισε σε πρώτη φάση, αφού ξεπέρασα το οπτικοακουστικό σοκ της ταινίας -μιλάμε κυριολεκτικά για σινεμά ΑΛΛΗΣ κλίμακας- ήταν η ωριμότητα που είδα στο σενάριο του ιδίου, τόσο σε σχέση με τους χαρακτήρες του -αν και όργανα προώθησης της πλοκής κατά κύριο λόγο, όπως πάντα, υπήρξε μια στοιχειώδης “εξανθρώπιση” κάποιων εξ’ αυτών σε κάτι κοντά σε πραγματικό, τρισδιάστατο άνθρωπο με αληθινά συναισθήματα- όσο και το πόσο διακριτικά προσπάθησε να κάνει μια τομή σε αυτό που λέμε Δυτικός πολιτισμός του 20ου αιώνα σε πιο ηθικό-πολιτικούς όρους που ξέφευγαν σε πολλά σημεία από το επιφανειακό.
Μέσω της ακροαματικής διαδικασίας εναντίον του Oppenheimer που εξελίσσεται στο παρόν -όπου και κατηγορείται ως κομμουνιστής από την Κυβέρνηση, μετά την ρίψη της βόμβας στην Ιαπωνία- η ταινία με flashbacks γυρίζει πίσω στο χρόνο και σιγά-σιγά περνάει κόσκινο θεσμούς όπως εκείνον της οικογένειας, τον πατριωτισμό, εξετάζει τις μικρό-πολιτικές ραδιουργίες πίσω από μεγάλες αποφάσεις, την φιλοδοξία, την αυταρέσκεια, η σεξουαλική απελευθέρωση, γενικά όλα εκείνα τα μικρό-μεγάλα χαρακτηριστικά και καταστάσεις στις οποίες περιήλθε η μετά-πολεμική Δυτική κοινωνία.
Στο επίκεντρο όλων ο Oppenheimer, πάντοτε με μια ηθική αμφισημία να χρωματίζει με ένα γκρι χρώμα το πρόσωπό και τις πράξεις του: Ιδεολόγος ή αυτάρεσκος επιστήμονας με απώτερες πολιτικές βλέψεις, ενθουσιώδης πιονέρος της Κβαντομηχανικής, έτοιμος να πάει “εκεί που κανένας άνθρωπος δεν πήγε μέχρι τότε”, ή άβουλο πιόνι της κυβέρνησης; Ταξικός πατριώτης ή παραδομένος εξ’ αρχής στον αστικό πατριωτισμό ελέω και Β’ Παγκοσμίου πολέμου -και της Εβραϊκής του καταγωγής; Μποέμ καλλιτέχνης ή φιγουρατζής; Λίγο από όλα ή τίποτα;
Πολύπλοκη προσωπικότητα η οποία ναι, δεν αναπτύσσεται επαρκώς -ή τουλάχιστον όσο θα το έκανε ένας καθαρά πολιτικοποιημένος σκηνοθέτης με ηχηρή άποψη, που ο Nolan δεν υπήρξε ποτέ. H σχέση του με το Κομμουνιστικό κόμμα της εποχής υφίσταται αλλά δεν είναι ότι ο Nolan εισχωρεί στα βάθη αυτής, ούτε όμως την αφήνει μετέωρη. Γίνεται σαφέστατη η κλίση του προς την Αριστερά, όμως πχ το κομμάτι αυτό, αν και ερευνάται πολύ περισσότερο από όσο περιμένει κανείς, ήθελε και άλλο -και ίσως μια πιο ριζοσπαστική προσέγγιση. Όμως overall η διαχείριση της προσωπικότητας του Oppenheimer αλλά και των κοινωνικό-πολιτικών συνθηκών της εποχής του, προσεγγίζονται εξαιρετικά -δη και πάλι, όταν μιλάμε για τον Nolan, τον σκηνοθέτη που στο TDKR υπήρξε οριακά επικίνδυνος ιδεολογικά, μέσα στην κενότητα του σαν πολιτικός σχολιαστής της επικαιρότητας- καθώς ο πρωταγωνιστής λειτουργεί κυρίως σαν αφηγηματικό όχημα των θεματικών που θέλει να εξετάσει το σενάριο.
Στα τρανταχτά μείον της ταινίας, κλασσικά οι γυναικείοι χαρακτήρες -και κρίμα εδώ μια παραπάνω γιατί αυτός της Φλώρενς Που είχε μια τρομερά ενδιαφέρουσα ζωή, η οποία πέρασε σχεδόν στο ντούκου- και οκ, προφανώς η ταινία θέλει σε σημεία ανάσες που δεν της επιτρέπεται να πάρει. Αυτό βέβαια σε πολύ μικρότερο βαθμό από άλλες του ταινίες αλλά ναι, οφείλω να το παρατηρήσω. Ευτυχώς δεν υπάρχει δράση πουθενά, οπότε γλιτώσαμε άλλο ένα νευρώδες μοντάζ με κοντινά πλάνα σε πρόσωπα, αμήχανες χορογραφίες και κομπάρσους που απλά στέκονται τη μια στιγμή και την άλλη πετάνε στον αέρα
Ερμηνείες top notch, ήδη Murphy και Robert Downy Jr. έχουν κλειδωμένες θέσεις στα Oscar του χρόνου - ο δεύτερος πραγματικά αποκάλυψη, μετά από μια δεκαετία Marvel-ικής βλακείας.
Κατά τα άλλα fear not οι πολέμιοι του κλασσικού biopic -όπως και εγώ δηλαδή- μα η ταινία ουδεμία σχέση έχει εκείνο, είναι 110% μια ταινία Christopher Nolan με τα κλασσικά του μοτίβα και τις σταθερές του αδυναμίες, όλα στο απόλυτο peak τους. Ταινία – σιδηρόδρομος τριών ωρών που μοιάζει να έχει τη μισή διάρκεια, ανελέητο διαλεκτικό σφυροκόπημα -ή αλλιώς, πως θα ήταν μια ταινία του Aaron Sorkin αν εκείνος πάθαινε Christopher Nolan- εξαντλητικός ρυθμός και μεγάλες ερμηνείες, το Oppenheimer είναι για εμένα μεγάλο σινεμά άλλων δεκαετιών και η θριαμβευτική επιστροφή του Christopher Nolan στο σινεμά των Δημιουργών. Τοο soon ίσως αλλά το βάζω μαζί με τα Prestige/Memento/The Dark Knight στις πολύ δυνατές του στιγμές μέχρι σήμερα.
Θα κάνω και ένα δεύτερο post, ελπίζω άμεσα, για την Ανατομία μιας Πτώσης, την καλύτερη ταινία μαζί με το Τar που έχω δει μέσα στο 2023 -instant classic για το μέλλον και αυτό. Όσοι πάντως το έχετε σταμπάρει, μην το σκεφτείτε καν δεύτερη φορά και πάτε με κλειστά μάτια (οκ ανοικτά όταν αρχίσει η ταινία)
για να μην νομίζει κανείς ότι είμαι τίποτα πχοιοτικός ε
27 Likes
Στείλε ένα πμ για όσους δεν know 
@Lupin θέλω πολύ να δω την ανατομία, ψάχνω τρόπο με την γυναίκα που θα αφήσουμε τον μικρό. Αναμένω το σχολιασμό σου!
2 Likes
Κι εδώ please.